Alþýðublaðið - 27.04.1958, Blaðsíða 6

'tigis 'XI v 'tM
BatuiBi\[ ’jnjjsuBfp paeA
•uueq gB iggBS iqqBj
'i^Bg gaui go utqjÁjjjs jba
tiuia go Bguiued Bjjpjou
uubi} i;}B oas 'J?q ixjai}
Q3UI IUUBUI JB puiíui g3UI
|igas usganBj ijjb uubh
'jjiabCjíXsh i jijáj BdnEjf
gB nx !Has uubi{ Bgui
-U9d BlJftUI 3Aq UBUIBS
Buijiej gB nu jgj uubh
’JOA I BJBJ gtí
3J>[Í*J IUSS ‘IJOH B igUBJVE
UUBq go JOJS SUIO UUT
-gJO I.K5IA UUBq ua JJÁJ
‘bjbj gE bj gB giA jzinq
liiqo uueq igjBq jnqjA
-BfqÁSH Ui 'gnq i gijjop
isjpjB uinuoq igjBq bjjoc}
go suia gauuy — BUBq
jjssÁq go juuoq b uut
-sjnq uin adn uubu dptjq
‘lACÍ ígBJOt' SUBq BUIUIBUI
JBgoq go ngurjueBAJTjjo
JB uuiranu J0S BJJ UUBq
Tgjncfs „ijriqjABCqÁo’a
jij bjbj gB gjA tungia
‘BUIIUBUI ‘JJBS gBtí 13“
'mnjÁo ujgja mn
-UIS BJJBA JgnJJ JPJBA
„igB<í tungjog
gJA gB ‘B JSCj JSJJJI gj
ujoah 'ungjom b mnujs
mnujiq i jnqjAECqÁOH
jij jss gstu jnqqo BgoCq
gB JO ujoCg uueh“
qggBS go stiBq
ITj suBq Bramem moq
‘pjOAq bjjsc( gjmnj i uui
-rnoij JBA JPJBA JBgs<i
'Bmij
jjjsq jgjsq uuBq JBgoq
‘BUUJSS gBCj BJSg jpjÁqs
jSJggBS BpjBA jqqBd
us ‘uuqjq b gjpjBfds
bjssj gB jijjs jba njq
•uujguimjjsqBjjds ubuue
b UBIJB Bunjoj JgBJOjq go
giA jjsojq suBq jqqBH
„'Bpuæjj bssoCh suBq mn
-U[iq B JS gO SUJS gSAJB
gBCf BJBtJ JIA ga“ :SJBAS
Ijj Jnjpfjj jba jpjba
'UUBq jgjnds
„imnujjq B BjBq Bcf
njjjA jauJnu bqbah“
Bjnjq oaj i gijids ijddija
susq iqqBH pjBCds jijáj
jids jjBmBg mnuis BqqBd
jjqsj uubh •„Qijsmnu“
gsm jos Bdjafq qb uueq
gBq go BCjquö jij TACf joj
miBH 'jsnBjjEdjBfq Fjjacf
ginqjn jjæg uuBq qb
‘jngem njqim oas jjjjjs
nu jba uttBq ug 'mnjjq
mnjio b jba gB<j 'rnnuoq
b ,,jsmnu“ j.ioqqe BjBq
QB JJ-X’JO 'P J JBA QBtJ
'SUBq uujjiq b iqbjuba
jgsjsjmÁ qb ‘nu bs uubh
nujÁjjjs ngjom jjjjs qoj
go gujjjj go jjojjj i uuBq
jgegnqjB uuBH 'gBjq
i rnrsq uujmojj bjsa
jpjÁqs njq uutj buoas
,,'gog BUOjj
‘gBp I gJSASlgspgim jptú
Bjja’ QB JJJJJS JJJBC| n<l“
:uuBq
igiqjBJj mnuBggnjgsnq
-pja p.Cq iubjj jpj uuBq go
gvoj ui;j 'jngiu jjnp go gi
gæAujBf uubij tjssim nuis
i jnv 'rmis isnq b gjjjBcj
QJA BJSg gB JBA JJOJJS
•ESKSBJoqS
'HlQNa
gnujos
-ucsjs go gimnj i uiraojj
bjsa gB nguoj jjjáj gnjjss
gjcí 'uujs uígJSAungJOiu
Bgjoq qb ujpq nguoj
jjjáj nja bujh i ujoq jjq
ÍBQpg UBfguimBH —
:gis jijá ddn jgBdojq go
juunjjiquiJB b qja juun
-jjqnjjj ijstrs buiiubhi
'giA Bjæq qb jnuBA
uubij jea 'jnöjscjs go JI
-gSJJBJ SUIS BJOA QB JJJJJS
BJJJJ BJjncf JlglISJQ ----
'UUBq US TjgSJ
-jbj njqjm mæA jæcj ge
go ‘buis uujuos us xss jb
ujnjæp mn BtiuæA Tjjæcf
JSS QB ‘JBJJJB JggBS JI
qbj jqsjSAutij uuiq ua
'SUBtj iqqBd
go sujá mojjs-sjsnBjj b
go jijjájj i JjJjsg JS-gunA
gQ 'jijddijjjgous Jigusjp
njs buih x 'JBUjnjsÁs
go suis ‘jnjjsjj psm jjjjjs
nggpSJJBfS QB JBA UUBH
•jn
gojq ucgsjijmmsjjs euoas
BglS QB UEUIBg Bgsj
-JJBJSJSS g'SAJB TJJOp XSS
UUtUnjJSÁg ’UUBgBUS BJJJJ
um juæA BjjsjEf; jjjpt^
mnuo 'JBjjjjo uBgnaq uje
go SUIS gSAJB JBA UUBH
•mnppæjjj go uuBtj
rnnppæj gjA 'ujsjsmjg
go suts uuBq mngnssod
gjA 'mnuoq qb Jtujqo ran
-3xp»X qja 'Jngsjjjmttisjjs
So JIJJS BgSJJBqB g-IBA
uuBq 'np us-gunA —-
•giABQ JQJnds
ijgBqqæjs uuBq jb
-Socf ‘jugsjjjmmsqs iqqs
uiujnjjBjjs qjba ■—•
•uibjj
ngij JBmtj jBgscf ‘uut
-uos btjtj mn juæA BfqÁc|
Sjuuto urnuoq jprnrai
gBjiAgnv ‘Jæcf mn juæA
BgsjqEjsujs tjjocf go
mnujs mnjjæp jnuEA oas
uuiqjo jba uubh 'iuun
-gUJJÁSjq B gis BJJB gB
uuinq JJJJ[S jjæA uuBq qb
iaö gam gjs jgBqBsjB uut
-jjqbj 113 'BupCq BJ.nscf
juás BppæjÁu umujq
, gB jSBfgsg JJJJJS TPJÁqs
j mnujngoj ob ‘jjjsj Bgsj
[ -JBqp jjjpcf juujjngpiq
L
MVIV9VNHV3
NVIVOVMHVa
01
BAR-NAGAMAN
BARNAGAMAN
11
} Frímann Jónasson:
C Á vil
s
EINS og þið hafið eí-
laust tekið eftir, börnin
góð, lýkur í þessu' blaði
framhaldssögunni Kín-
versku börnin í næsta
húsi, eftir ameríska rit-
höfundinn Pearl S. Buck.
Hefst nú ný saga, sagan
Á villigötum eftir Frí-
nxann Jónasson, skóla-
stóra í Kópavogi. í>elta
■er íslenzk saga um lítinn
sveitadreng, sem kemur
til Reykjavíkur í fyrsía
sinni, villist í bojginni
Og lendir í ýmsúm sögu-
legum ævintýrum.
I. DRENGUR
í FERÐAHUG
DRENGURENN, sem
þessi saga er um, átti
heima í fallegri sveit á
Suðurlandi. Hann hét
Valdimar, en var oftast
ikallaður Valdi. En bær-
inn hans hét Gata og stóð
skammt frá þjóðvegin-
<um, sem liggur til Reykja
víkur. Valdi var fimm
ára, þegar sagan gerist.
Á hverjum degi ióru
margir hílar um veginn.
Margir þeirra voru að
fara til Reykjavíkur, eða
að koma þaðan. Svo voru
líka mjólkurbílarnir. —
Valdi hafði mjög gamam.
að horfa á bílana bruna
eftir veginum og var far-
inn að þekkja suma
þeirra langt til. Hann
þóttist jafnvel geta þekkt
ýmsa þeirra á hJ-jóðinu,
þó að dimmt væri orðið
og ekkert sæist af þeim,
nema ljósin. Einn mjólk
urbíllinn staðnæmdist
daglega fyrir neðan tún
ið og tók mjólkurbrús-
ana hans pabba hans. Þá
var Valdi stundum stadd
ur þar niður frá, og það
kom fyrir, að bílstjórinn
tók hann upp í í bílinn
til sín og lofaði honum að
sitja í spottakorn. Þær
stundirnar líkaði nú
Valda lífið. Sjálfur hafði
hann hugsað sér að verða
bílstjóri, þegar hann
væri orðinn stór. Þá ætl-
aði hann að aka stórum
fallegum fólks'oíl eins og
þeim, sem daglega komu
og fóru til Reykiavíkur
fullir af fólki.
Reyndar átti Valdi bíl.
En hann var nú ekki
stærri en það, að einu
sinni hafði Tryggur
gamli tekið bíiinn og
hlaupið með hann i kjaft
inum langt út á tún. En
þrátt fyrir þetta þótti
honum vænt um bílinn
sinn og lék sér að honum
á hverjurn degi.
Sagan byrjar einn góð
an veð.urdag vorið, sem
Valdi varð fimm ára.
Það var seint á degi og
hann var að keppast við
að aka steinum á bíln-
urn sínum. Þá veit hann
ekki fyrri til en fínn og
gljáandi bíil kemur
brunandi alla Ieíð heim
í hlað. Út úr bíinum
vindur sér miðaldra rnað
ur og heilsar Valöa vin-
gjarnlega. Valdi þekkti
a ðþetta var frændi hans,
sem Björn hét o-g átti
heima í Reykjavík. Hann
hafði stundum komið
austur og nú nýtega
hafði hann sent Valda
fallega myndabók á af-
mælinu hans.
Tryggur gamli rauk
upp með gelti, þegar bíll
inn rann í hiaðið, en rétt
í þessu kom pabbi Valda
út og hastaði á seppa, en
heilsaðí Birni og bauð
hann velkominn.
Björn þessi var rnóður
bróðir Valda. Hann
stundaði atvinnu í
Réykjavík og var nýbú-
inn að eignast bílinn í íé-
lagi við kunningja sinn,
Hann hafði ekkert við-
bundið um þetta leyti og
hafði tekið það fyrir að
bregða sér austur þenn-
an dag ,til að finna skyld
fólkið. Ætlaði hann að
vera í Götu um nóttina.
Valda þótti heldur en
ekki fengur í því, að
Á V LLL.IGÖTUM
Frh. a£ 7. siðu.
geymdi alla peningana í
litlum stokk niðrí í kom
móðuskúffu.
Valdi ætlaði aldrei að
geta sofnað þetta kvöld.
Hann hlakkaði svona
mikið til morgundagsins.
Hugsa sér, að eiga að
fara alla leið til Reykja-
víkur á morgun, og það í
svona ljómandi fallegum
bíl! — Hann ætlaði að
biðja B jössa að lofa sér
að halda um stýrið ein-
hvern tíma, þegar bíll-
inn stæði kyrr og lofa
sér að stýra. Auðvitað
bara þykjast.
Hann sá út undan sæng
inni, að mamma hans
var að taka til sparifötin
hans og leggja þau á stól
hjá rúminu. Hann var að
því ltominn að kalla á
hana, en svo hætti hann
við það. Hún hafði í svo
mörgu að snúast. Haim
ætlaði að vera þægur og
reyna að sofna. Loksins
tókst það, og ég heíd að
hann hafi dreypit um
ferðalagið og alla dýrð-
ina í Reykjavík.

Bónorð eða veðurfregn.
Hann: „Þú ert sólskin
sálar minnar. Ætti ég að
lifa án þín, myndi ský
draga á himin lífs míns“.
Hún: „Er þetta bónórð
eða veðurfregn?“