Morgunblaðið - 02.11.1913, Blaðsíða 4

4
MORGUNBLAÐIÐ
„Sjáðu JTlcmgi",
sagði strákurinn, sem mætti vini sínum, er gekk haltur af skóþrengslum,
»mér er ekkert ilt í löppunum, því eg er á stigvélum frá Lárusi*.
Það er líka áreiðanlegt að hvergi fæst'skófatnaður, sem fer eins vel
á fæti, og það sem betra er, hvergi eins haldgóður, og það sem bezt er,
hvergi eins afar-ódýr, sem í
Skóverztun
Lárusar G. Lúðvígssonar,
t>ingt)oíísstræti 2.
Arni Eirlksson
Austurstræti 6.
Bezta vefnaðarvöruverzlunin í borginni!
CV. B. K.
selur ávalt beztar
fnaðarvörur
Prjónavörur
Smávörur.
Výkomið mikið af Ullarflauilum.
t. Björn Tiristjánsson.
T
I Bankastræti 7
fást bezt sniðnir, saumaðir og uppsettir Porterar og
Gartlinur. Þar er líka bezt verð á Porterataui og Steng-
um, Gardinutaui og Stengum, einnig á Divanteppum,
Borðdúkum, Voxdúkum, Veggfóðri og Gólfdúkum.
Þetta er margviðurkent af öllum sem reynt hafa.
Prjónafot =-3! Stúfasirts tm Uilarband
Peysur 5 œ Álnasirts =s Bródergarn
Sokkar -I Tvistdúkar o» 5? e .22 Silkitvinni
Vetlingar g- =• Lóreft !| Tvinni
Bolir 3 ®. Sængurdúkar 03 4= > ^ Hnappar
Sjöl =5'S. Kjóladúkar >.« Bendlar
Sjalklútar Svuntudukar O) u Blúndur
SlæOur tsr co ® <. Flauel bz os Milliverk
Treflar ii’ Flúnel C3)-SÍ CD JX Nálar
Hanskar -* co Dömuklæði 03 © Fingurbjargir
Millipils 0. fl. • ® Kápuefni o.fl. «g „Reynslan er ólygnust“. Skæri 0. fl,
KarlmanDa- og unglinga-föt,
300 sett,
nýkomin í Austurstræti 1
Ágætir litir — gott snið — afsláttur gefinn um tíma.
Ásg. 6. Gunnlaugsson & Go.
Þorv. Sigurösson & Kr. Sveinsson.
Matvörurnar
í matarverzlun Tómasar Jónssonar
mæla með sér sjálfar. Þær eru beztar, Ijölbreyttastar
og ódýrastar i bænum.
Nýjar kjötbirgðir hvern dag! Nýtt kálmeti með hverri skipsferð!
Hvers óska menn frekar?
Bankastræti ÍO._____________Sími 212.
Regnkápur, Glanskápur,
allar stærðir, kr. y.25 til kr. 11.50. Olíuföt, Stakkar enskir.
Slitfötin þektu. Yfir höfuð öll hlífðarföt til útivinnu.
Nýkomin í Austurstræti 1.
Ásg. G. Gunnlaugsson & Go.
Kvánríki.
Þau höfðu ekki verið trúlofuð íhálf-
an mánuð þegar Anny benti honum
á það, að hann væri aftur farinn að
nota þverslaufu í stað þess að nota
knýti, og þar að auki rauða slaufu.
»Þú verður að gera það fyrir mig,
að láta mig aldrei sjá þetta framar.
Allir sem nokkuð eru »móðins« nota
að eins knýti. Þar að auki eru það
þessir fínu og daufu litir, sem nú
eru »hæztmóðins«, hárauður litur er
svo hversdagslegur«.
»En mér þykir það samt sem áð-
ur fallegt, og þessir daufu litir, sem
í raun og veru eru engir litir, hafa
mér ætíð þótt ljótir. Auk þess mundi
það æra mig að þurfa til lengdar að
binda knýtið á hverjum degi.
»Það verður óðar að vana þegar þú
ert farinn til þess. Nú skal eg koma
með þér á morgun og kaupa handa
þér fallegt knýti«.
Þau höfðu verið trúlofuð í þrjár
vikur. Þá þóttist Anny verða þess vör,
að hann reykti of mikið.
»Eg get ekki þolað það að sjá menn
reykja. Mamma vandi pabba strax
af þeim ósið. Það er auk þess ekki
svo lítið fé sem fer fyrir tóbakið,
og væri þarfara að verja því til ein-
hvers annars. Þar að auki hefi eg
lesið um það einhversstaðar að tó-
bakið sé óholt fyrir hjartað og nýrun.
Þú veizt ekki hvað mér þætti vænt
um ef þú vildir hætta að reykja. Þú
gerir það fyrir mig, góði minn. Er
ekki svo?«
»En eg reyki svo dæmalaust lítið,
elskan mín! Að eins á kvöldin og
einstaka sinnum á daginn, þegar eg
er þreyttur, því það hressir mig svo
fjarska vel. Þú mátt ekki krefjast
þess af mér að eg hætti að reykja«.
Hún stappaði með litla fætinum
sínum í gólfið og augun fyltust tár-
um. Og svo endaði það með því,
að hann gaf kunningja sínum alla
vindlana sína, morguninn eftir. Ösku-
bakkana faldi hann í horninu í klæða-
skápnum og úr fallegu vindlinga-
silfurveski sem hann átti, lét hann
smíða nafnspjaldaöskju handa Anny.
Það var liðinn mánuður frá trú-
lofuninni. Þá náði Anny í flugrit
sem hét »Óhamingja Þjóðverja«.
Það hafði þau áhrif, að hún hélt yfir
honum langa ræðu og lýsti fyrir hon-
um með átakanlegum orðum, öllum
þeim banvænu áhrifum sem áfengi
hefði á sál og likama. Allir glæpir
væru áhrifum þess að kenna, og það
væri orsök allrar ógæfu í heiminum!
Og til þess að sannfæra hann um
það að hún hefði rétt fyrir sér, þá
las hún fyrir hann kafla, þar sem frá
því var skýrt, að meir en þriðjung-
ur ræningja og morðingja hefðu fram-
ið glæpi sína í ölæði.
»Ertu mér svo ekki sammála í þvi,
elskan mín«, sagði hún að lokum,
»að innfyrir »okkar« dyr ætti aldrei
neinn áfengisdropi að koma. Við
kærum okkur ekki um að eyðileggja
bæði sál og líkama á því eitri*.
»Eg hefi nú ekki enn þá orðið
þess var, að »toddýið« sem eg fæ
mér á hverju kvöldi hafi eyðilagt mig,
hvorki á sál né líkama«, sagði hann
og hló við. »Og mér finst sjálfum
að eg sé ekki á leiðinni til þess að
verða glæpamaður og þorpari, þó að
eg hafni ekki góðu vínstaupi«.
»Já, enn ertu ekki svo langt leidd-
nr«, svaraði hún með ákafa. »En
áfergisdjöfullinn kemur eins og þjóf-
ur á nóttu, og áður en þú veizt
af, ert þú á valdi hans«.
Henni ætlaði að ganga illa að
sannfæra hann um hvilíkur voði hon-
um væri búinn, ef hann héldi áfram
uppteknum hætti. Og það var ekki
fyr en að því rak, að hann átti að
velja um hana eða áfengið, að hann
vann þess eið, að hann skyldi aldrei
framar smakka einn dropa.
Nú leið og beið. Hún lét hann
hlýðnast öllum sínum keipum. Hann
varð að hætta að tefla skák, og hann
varð að segja sig úr »klúbbnum« og
þar fram eftir götunum. En svo
hafði hann í þess stað jmátt ganga
í söngfélag nokkurt.
Það var nokkrum vikum áður en
brúðkaupið skyldi standa. Þá bar
svo til að hún sá auglýstan fyrirlest-
ur, sem átti að vera um það, hvernig
maður gæti orðið sjálfstæður. Henni
fanst nauðsynlegt að fræðast um það
efni, og svo fóru þau bæði á fyrir-
lesturinn. Hún sat við hliðina á
honum, brennandi af áhuga, og kink-
aði við og við kolli, þegar henni
líkaði sem allra bezt.