Morgunblaðið - 23.11.1913, Blaðsíða 8

104
MORGUNBLAÐIÐ
Góður heitur raatur fæst allan
daginn á Laugaveg 23. K. Johnsen.
Ertnþá geta nokkrir menn feng-
ið gott fæði á Laugav. 23. K. Johnsen.
Kemsiu í epsku, dönsku og
hannyrðum, veitir Inga Lára Lárus
dóttir, Miðstræti 5.

heitir borgarinnar
langbezti 11 aura vindill,
[fæst aðeins i
verzlun Jóns Zoega,
ásamt mörgum öðrum
ágætum vindlategundum.
Vetrarfrakkar,
nfarmikið úrval, lang ódýrast.
Sturla Jönsson. — Laugaveg II.
Hljóinleikar á „Hotel Reykjavík66.
í dag verður óvaualega fjölbreytt program.
Áríðandi að menn panti borð í tíma. # &
Mfinríivprlrfípriii«íerzlDi1 Jte z°5^
Ivllll Ul U V lll iVllUi lli Þar á meðal Slettirekurnar góðu.
Hljómleikar
Brynjólfs í»orlákssonar verða endurteknir í kvöld (sunnudag)
23. þ. m. kl. 61/4 í Bárubúð.
Aðgöngumiðar seldir í dag í Bárubúð kl. 10—12 og 2—5, og kosta
0-75 og 0.50.
cQmpQriaL
s- ritvélinni er óþarft að
SC gefa frekari meðmæli en það,
•5 að eitt til tvö hundruð
JjjJ
3 herlendra kaupenda
.m nota hana daglega með sí-
vaxandi ánægju. Allir þurfa
+? að eiga og nota Imperial-
•2 ritvélina, sem að eins kostar
^ 205 kr.
Einkasali fyrir ísland og Fær-
eyjar, Arent Claessen, Rvík.
Hegnkápur (Waíerproof).
Landsins bezta og stærsta úrvall
Sfurta Jónsson. — Laugaveg 11.
Söngkensla.
Frú Laura Finsen, útskrifuð frá Sönglistaskólanum í Kaupmanna-
höfn og lengi notið framhaldskenslu á Þýzkalandi, kennir söng. Sérstök
áherzla lögð á raddmyndun og heilsusamlega öndunaraðferð (hygieinisk
Pustemetode), sem hlífir hálsinum og þroskar röddina.
Vanalega heima til viðtals kl. 5—6 e. m., Laugaveg 20 B (uppi).
CA II ■ Hafnarstræti, hefir með s/s
■ fííiB nfimmeil. Sterling fengið feiknin öll af hvít-
~ um léreftum frá 18 aur. til 42
aura, fyrir allar húsmæður. Hvergi betra. Hvítt mönstrað
Bommesie frá 50 aur., tvisttau nýjar gerðir frá 30 aur. Satin í mörgum
litum. Tvíbreið lakaléreft úr hör og baðmull.
og Jaap von Huysmaan hefir kent
þér skyldur stjórnleysingja. Þegar
eg er frá, mun það verða þú, sem
stjórnar liði voru. Faðir þinn hvarf
í Noregi, Jaap von Huysmann dó í
San Francisco, og nú er eg sá eini,
sem eftir er af forvígismönnunum.
-----Vertu var um líf þitt, Jacques
Delma. . . .
Ungi maðurinn reis á fætur og
hneigði sig með lotningufyrirSaimler.
F.n i sömu andrá var eins og andlit
hans stirðnaði af hræðslu. En það
var ekki nema augnablik. Hann þreif
skammbyssu upp úr vasa sínum og
skaut í gluggann. Hinir þrifu einnig
skammbyssur sínar.
— Hvað var þetta, hvíslaði Saim-
ler og þaut út að glugganum.
— Það var maður á glugganum,
sagði Delma og bar ótt á. Rauð-
skeggjaður maður, sem lagði eyrað
að rúðunni. Hann hvarf um leið og
eg skaut. Sko, hér er kúlufarið, en
hvað er þetta?
Delma benti á gluggann.
Það voru tvö göt á rúðunni.
Saimler hleypti brúnum.
— Þessi maður hefir ekki eingöngu
séð okkur, heldur einnig heyrt alt er
við ræddum saman. Annað gatið er
eftir kúluna, hitt hefir verið skorið
á með glerskera.
— Hann má ekki komast héðan
með lífi! hrópaði Delma.
— Það er engin hætta á því,
mælti Saimler, og greip í þráð, sem
lá í gegnum vegginn. í sama bili
heyrðist marr, og niðri í garðinum
heyrðist væl, fyrst lágt, en síðan varð
það að svo háu öskri, að húsið skalf
við.
13. k a p í t u 1 i.
Víntunnan.
Maðurinn með rauða skeggið flýtti
sér út að girðingunni. Blóðið lagaði
úr enni hans — en sárið var ekki
hættulegt, að eins eftir glerbrot, sem
straukst við ennið á honum.
Náttmyrkrið blindaði hann; hann
datt um hjólbörur og hrasaði um
vírgirðingu, sem inni í garðinum
var.
En skyndilega staðnæmdist hann.
Hann sá tvo stóra skugga, sem komu
i áttina til hans meðfram girðingunni
og heyrði öskrið sem bergmálaði um
héraðið.
Hann snerist öndverður gegn dýr-
unum og auðséð var, að hann var
hvergi smeykur. Hann opnaði vasa-
ljós, sem hann hafði með sér og
beindi birtunni á dýrin.
Það voru tveir leóparðar með blóð-
hlaupin augu, sem komu þar á móti
honum. Eitt augnablik stóðu þeir
forviða er þeir sáu ljósið, og vissu
ekki hvað þeir áttu til bragðs að taka.
Þá heyrðist til Saimlers í glugganum,
hann kallaði til dýranna eggjunarorð-
um.
Maðurinn kastaði lugtinni i höfuðið
á óðru dýrinu, greip skammbyssu sína
og faldi sig bak við runna.
— Gripið hann! hrópaði Saimler.
Etið hann upp til agna! Heyrirðu
það Alel . . . rífðu hann í sundur
og seð hungur þitt! . . .
Þá hleypti leparðinn sér í hnút og
auðheyrt var hvernig hann lamdi
jörðina með halanum. Svo stökk
hann. . . .
En maðurinn brá sér snögt undan,
og um leið heyrðist dálitill smellur,
og leóparðinn hné niður þar við
runnann.
Hinn dró sig í hlé og ýlfraði aum-
ingjalega. Hann var ekki eins hug-
aður eins og félagi hans.
Mennirnir inni í húsinu höfðu ekki
séð hvað fram fór úti í garðinum,
því myrkrið var svo mikið. Þeir
beindu skammbyssum sinum út í
garðinn, en sáu ekkert til þess að
skjóta á.
— Við skulum fara út og ganga
milli bols og höfuðs á honum, hrópaði
Delma.
— Nei, svaraði Saimler ákveðið.
Alel hlífir engum. Hann er gömul
mannæta frá skógunum í Sundas.
Hann fellur ekki fyrir skammbyssu-
skoti. Bíðið þið að eins svolítið, og
þá skuluð þið heyra hvernig hann
bryður beinin í njósnaranum. Þey!...
Þeir hlustuðu allir.
Sárar stunur bárust að eyrum þeirra
utan úr garðinum. Það var auðheyrt,
að einhver engdist sundur og saman
af kvölum. . , . Þá heyrðist annað
skot og eitthvert svart flykki sást
hendast í háa loft og veina átakan-
lega. . . .