Morgunblaðið - 26.11.1913, Blaðsíða 2

MORGUNBLAÐIÐ
114
Hringurinn.
Eftir Knut Hamsun.
Eg sá einu sinni unga konu í sam-
kvæmi, sem var ástfangin. Augu
hennar voru helmingi blárri og helm-
ingi skærari, og hún gat alls ekki
dulið tilfinningar sínar.
Hvern elskaði hún?
Unga manninn yfir við gluggann,
son húsbændanna, mann i einkenn-
isbúningi og með þrumu rödd.
Guð minn góður, hvað augu henn-
ar elskuðu unga manninn og hvað
hún var óróleg á stólnuml
Á heimleiðinni um nóttina sagði
eg við hana, af því við vorum svo
kunnug: »En hvað það er bjart og
fallegt veður! Hefirðu skemt þér
vel?«
Og til þess að gera henni til geðs,
dró eg trúlofunarhringinn af hend-
inni og bætti við: »Líttuá! Hring-
urinn þinn er orðinn mér of þröng-
ur, hann meiðir mig, hvernig væri
að þú létir stækka hann ofurlítið ?«
Hún rétti mér hendina og sagði:
»Fáðu mér hann, þá skal hann
verða stækkaður*.
Og eg fekk henni hringinn.
— Svo leið mánuður.
Þá hitti eg hana aftur. Eg ætlaði
að spyrja hana um hringinn, en
hætti við það. Það liggur ekkert á
þvi, hugsaði eg. Lofum henni að
átta sig enn þá betur.
Þá litur hún niður og segir:
»Æ, það er satt — hringurinn —
það tókst óheppilega til með hann.
Eg hefi lagt hann einhversstaðar af
mér, og get nú ekki fundið hannc.
Og síðan bíður hún eftir svari.
»Þykir þér fyrir því?« segir hún
óróleg.
»Nei«‘, svaraði eg.
En hvað hún var létt í spori,
þegar hún kvaddi mig, og mér þótti
ekkert fyrir.
— Svo leið heilt ár.
Mér varð aftur reikað á fornar
slóðir kvöld eitt. Eg var kominn á
gamalkunnugar götur.
Þá kemur hún á móti mér, og
augu hennar voru þrefalt blárri og
þrefalt skærari; en munnurinn var
orðinn of stór og varirnar fölvar.
Hún kallaði til mín álengdar.
»Hérna er hringurinn þinn —
trúlofunarhringurinn þinn. Eg hefi
fundið hann aftur, ástin mín, og látið
stækka hann. Nú meiðir hann þig
ekki framarlc
Eg horfði á þessa einmana konu
— á stóra munninn og fölvu var-
irnar — og eg horfði á hringinn.
»Æ«, sagði eg og hneigði mig
djúpt. »Við höfum verið óheppin með
þennan hring. Nú er hann orðinn
altof rúmur!«
Einar E. Sœm.
þýddi lauslega.
Fiskifélag Islands
Reykjavíkurdeildin
tekur á móti innritun nýrra félaga. Gjald fyrir æfifélaga 10 kr., ársfélaga 1 kr.
Skrifstofan er opin alla virka daga frá kl. 10—3 og 4—7 í Þing-
holtsstræti 25.
Einhver úr stjórninni til viðtals kl. 3—6. e. m.
DAGBÓEflN. 1-------1
Sendiferðaskrifstofa.
Það hefir lengi brunnið við, hér
í bæ, að ilt er að fá menn eða
drengi til þess að fara í smá sendi-
ferðir innanbæjar, nema þá fyrir
geypiverð. Mun það ekki óvenju-
legt að maður þurfi að borga smá
drengjum 25 aura fyrir það að
skreppa 5 mínútna veg, og gott ef
þeir fást til þess.
En nú er í ráði að koma hér á
fót skrifstofu, sem tekur að sér að
annast allar sendiferðir innanbæjar.
Er það hið þarfasta fyrirtæki og má
furðu gegna, að það skuli ekki hafa fyr-
ir löngu komist á fót. Má nærri geta
að margri húsfreyjunni muni þykja
það þægilegt, að þurfa ekki annað
en síma í skrifstofuna og biðja hana
að senda sér heim fisk í matinn, í
stað þess að þurfa sjálf að leita um
allan bæ að fisksölumönnunum og
bera svo fiskinn heim. Og mörg-
um manninum mun einnig þykja
það bæjarbót, þegar svo er komið,
að skrifstofan sækir til þeirra blöð
og bréf, bögla og aðrar sendíngar
og flytur það um bæinn þveran og
endilangan, eins og hver vill hafa.
Samskonar skrifstofur og þessi,
eru í öllum eða flestum bæjum er-
lendis, og þykja bráðnauðsynlegar.
Er það spá vor, að sú muni einnig
verða reyndin hér, og óskum fyrir-
tækinu góðs gengis.
Fluqmaður.
Smávegis Yíðsvegar að.
Conan Doyle. Allir þeir er lesið
hafa sögurnar af Sherlock Holmes,
hafa dáðst að hyggjuviti höfundarins
og skarpsýni, enda er hann heims-
frægur maður. En fyrir skömmu
siðan hitti hann þó fyrir, sér meiri
mann, og er sú saga þannig.
Hann kom að kvöldi til inn á
veitingastofu í Carton-veitingahúsinu
í London. í fataklefanum færði hann
sig úr yfirhöfninni, eins og venja er
til. Veitti hann því þá eftirtekt, að
þjónninn veitti honum sérstaka at-
hygli og var svo nærgöngull, að
Conan Doyle hafði það á orði við
hann, og spurði hann hvort hann
þekti sig.
»Nei, eg þekki yður ekki, en eg
veit hvaðan þér' komið og hvað þér
hafið aðhafst i dag«, svaraði þjónn-
inn íbygginn, og þegar hann sá að
Conan Doyle þótti vænt um glögg-
skygni hans, hélt hann áfram.
»Fötin yðar eru dálítið rykug. Eg
sé að það er kritarryk, og á því veit eg
að þér hafið verið að »spila billiard*.
Þér eruð þreyttur, og af því að þér
hafið ekki látið bursta rykið af yður,
þá veit eg að þér hafið spilað lengi
og verið kappsamur. Og þér hafið
ekki unnið, það sé eg á því hvað
þér eruð daufur í skapi. Á vinstra
skónum yðar er gulur blettur, og er
hann áreiðanlega eftir leirinn á Soho-
götunum. Og eg sé það á göngu-
lagi yðar, að þér eruð alls ekki van-
ur »billiard-spilari«. Af þessu öllu
dreg eg þá ályktun, að þér hafið
tekið þátt í kapp-spilinu í veitinga-
húsinu Orme og beðið lægra hlut«.
Þetta var hverju orði sannara, og
Conan Doyle varð svo hrifinn af
athygli mannsins og röksemdaleiðslu,
að hann gaf honum gullpening og
hvatti hann til þess að gefa sig all-
an við því, að æfa athugunargáfu
sína. Ef til vill hefir hann búist við
því að pilturinn segði sér, að þetta
hefði hann lært af sögum Sherlock
Holmes, en þá hefir honum hrapal-
lega skjátlast.
Þjónninn lét peninginn í vasa sinn
og sagði: »Sú aðferð sem eg hefi,
er bæði einföld og áreiðanleg, og eg
vil fastlega ráða yður til þess að
temja yður hana«. Dró hann þá
upp úr vasa sínum seinasta tölu-
blaðið af »íþróttablaðinu« og sýndi
Conan Doyle. Þar stóð mynd af
honum og frásögnin um ósigur hans
í kapp-spilinu á Orme-veitingahúsi.
Carpeaux myndhöggvara var einu
sinni falið það að gera mynd, sem
átti að heita: »Poiyphem drepur Acis
með steini*. Honum var borgað
fyrir fram, til þess að hann skyidi
frekar vanda sig og flýta verkinu.
Hann tók við fénu, en af því hann
hafði litla löngun til þess að smiða
listaverkið, þá fór svo, að peningarnir
voru uppétnir áður enp hann hófst
handa. En kaupandinn var ekki
ánægður með það og heimtaði smíðis-
gripinn.
Carpeaux leiddist nú þófið og
einu sinni þegar kaupandinn kemur
til hans og biður hann að lofa sér
að sjá hve langt sé komið smíðinni;
þá fer Carpeaux með hann út í horn
á vinnustofu sinni og sýnir honum
þar stóran óhöggvinn stein og kveð-
ur það vera smíðisgripinn. Hinn
varð í fyrstu forviða, en stillir sig
þó og svarar: — »Eg sé það að hér
er steinninn. En hvar er Acis?«
»Náttúrlega undir steininum, því
Polyphem drap hann með honutn*.
»Nú, en hvar er þá Polyphem?«
»Eruð þér nú sá glópur, að halda
það að hann hafi ekki haft vit á að
flýja, eftir þvílíkt ódæðil«
Bréfaskrína.
Vill Morgunblaðið gefa mér upp-
lýsingar um, hvaða þýzkt blað sé
heppilegast til skemtunar og fróð-
leiks og um leið ódýrast.
Patrick.
Það er úr miklu að velja. Að
voru áliti er »Hamburger General
Anzeiger« ágætt fróðleiksblað og
afar ódýrt (kostar víst 50 aura á
mánuði). Ánnars eru »Kölnische
Zeitung* og »Hamburger Fremden-
blatt« fyrirtaks blöð, en nokkuð dýr,
eins og flest blöð þýzk.
Ef til vill væri »Der Hausfreund«
í Neurode heppilegastur. 5—6 blöð
á viku og 3 aukablöð kosta 10 aura.
Afmæli 25. nðv.
Maud, drotning Norðmanna, 44 ára.
Henriette B. Waage húsfrú.
Helgi Arnason, dyravörður, 39 ára.
Veðrið i gær: JReykjavik, austan stinn-
ingsgola, -f- 0.7, ísafjörðnr, logn, + 0.4,
Akureyri, suðlægur suðvestan-andvari +
0.2, Grímsstaðir, suðaustan stinningskaldi
+ 2.0, Seyðisfjörður, logn. + 2.1, Vest-
manneyjar, austan stormar + 1.6.
Skýjað loft alstaðar og regn í Vest-
mannaeyjnm. I Þórshöfn á Færeyjum var
sunnan stinningsgola, regn og 6.2 hiti.
Háflóð er k). 2,38 árd. og 3,2 siðd.
Sólarupprás kl. 9,33 árd.
Sólaríag kl. 2.56 siðd.
Ókeypis augnlækning í Lækjargötu 2,
kl. 2—3.
Isafold bregður vana og kemur ekki út‘
i dag. Er það vegna þess, að ritstjórinn,
hr. 0. B., hefir verið lasinn af kvefsótt
síðnstu dagana.
Vesta er væntanleg hingað á morgun.
Hún kemur frá útlöndum.
Rjúpur. Mikið kvað vera um rjúpu í»
hrauninu snður af Vifilstöðum. Maður,
sem þar var í fyrradag, sá marga hópa.
»Hinn<, stóru myndina góðu, ætlar Qamla
Bíó að sýna á fimtudag eða föstudag fyr-
ir þá, sem eigi komust að hin kvöldinj,-
sem myndir. var sýnd.
Kaupmenn eru sem óðast að undirhúa-
jólabazara sina og rýma til fyrir jólavör-
um, sem koma með Vestu og Botnin.
Á Gamla Bió eru sýndar margar og skemti-
legar myndir. Lifandi fréttablað, sem öll-
um þykir svo gaman að, og skipstrand
suðnr á Portúgal. Þar ern einnig myndir
frá hinni forkunnar-fögru ey, Ceylon, og
loks mynd sem heitir »Tryggur til dauðans«.
Sú mynd gerist á Indlandi Eru þar upp-
hlaup og blóðsúthellingar, en náttúran
brosir á bak við fögur og aðlaðandi. Káta
þvottakonan beitir sú siðasta. Er það
gamanmynd, sem öllum hlýtur að þykja
gaman að.
Eimskipafélagið. í dag gefur að lita
uppdrætti af hinum fyrirhugnðu skipum
félagsins i glnggnm skrifstofu þess, Aust-
urstræti 7, — andspænis ísafoldarprent-
smiðju.
En hvað eiga nú skipin að heita ?
Nýja Bió sýnir langa mynd, sem heitir
»Vald konunnar«. Hún er leikin af frönsk-
um leikendum frá Theatre francaise. Efni
hennar er það, að sýna hvernig vændis-
kona nokkur neytir fegurðar sinnar til
þeBS að steypa þeim karlmönnum i ógæfu,
sem eru nógn ósjálfstæðir til þess að fórna
henni öllu sínu. Aukamynd: »Erfðaskrá
Binu«, sýnd til þessa að hressa skap áhorf-
endanna.
Bróðurmorðið. Jón Jónsson hefir enn
ekkert játað á sig i þvf máli. Hefir verið
fyrir rétti nokkrum sicnnm. Júliana ligg-
ur veik enn og því engin próf verið haldin
yfir henni.