Morgunblaðið - 29.12.1913, Qupperneq 3

MORGUNBLAÐIÐ
277
Bezía og sfærsta ntjjársgjöfin
er íngóífsf)úsið!
Það var 19. þ. m. metið af 3 dómkvöddum mönnum til peningaverðs á.
-ðips Í0572 hrónur.
Dráttur um húsið fer fram á bæjarpingsstofunni 2. jan. 1914 kl. 10 árd
Tlokkrir fofferíseðlar eru enn óseícfir.
Tækifærið er nú að gefa vini sinum beztu nýjársgjöfina með því að
kaupa lotteríseðil fyrir tvær krónur.
Lotteríseðlar fást hjá dagblaða-drengjum, bóksölum og Ingólfsnefndinni
Smíðið meðan járnið er fjeitt!
10572 krónur fgrir að eins 2 krónurí
Btjður nokkur befur?
Jóíabfað JTlorgunbfaðsins.
Uppíag fiess var mjög sfórf, svo að menn gefa
ennfiá kegpt fiað á afgreiðsfu JTlorgunbfaðsins,
TJusfursfræfi 3.
Efnisgfirfif:
Professor Haraldur Nielsson: Það er yfir oss vakað (jólahugvekja).
Guðm. Björnsson landlæknir: Auðnupeningurinn (sönn saga).
Síra Bjarni Jónsson: Jól á dönsku prestssetri.
Landshöfðingi Magnús Stephenssen: Jól á Ytra-Hólmi fyrir 40-50 árum.
Ásgeir Sigurðsson konsúll: Jól á Bretlandi.
Vilh. Finsen ritstjóri: Jól á sjómannahæli.
Frú Theódóra Thoroddsen: Jól til sveita (fyrir 30-40 árum).
Jólasveinn (gervinafn): Jólakort.
Arni Ólason blaðamaður: Jól í kotinu.
Hvalveiðamaður (gervinafn): Jól í Suður-Afríku.
Jón Ólafsson rithöfundur: Jól í hafi.
Síra Ólafur Ólafsson: Jól í Viðey (fyrir 40-50 árum).
Stórkaupmaður J. Aall-Hansen: Jól í Noregi.
Kapt. C. Trolle: Jól hjá Grikkjakouungi.
Sigurður Guðmundsson magister: Jól íslenzkra stúdenta í Höfn.
Stabskapt. N. Edelboe: Heimkoma á jólunum.
Roald Amundsen: Jól á Suðurskautinu.

□ □□□□□□□□□□!□
"□
Stór útsala
verður þesa dagana í Járnvörudeildlnni.|i Mikið
niðursett verð, t. d. Pletvörur 4O°/0 ogj
Leikföng 50%.
Gjörið kaup yðar í
I. P. T. Br

□□□□□□□□□□□□□
Sfærsfa og efnisríkasfa blað, sem úf fiefir komið á
Ísíandi — 12 síður.
Jiosfar fió að eins 5 aura.
Sendið fiað fjarsföddum vinum og kunningjum.
TJídafivörf
Bjarna Jónssonar M Vogi
fást hjá bóksölum
og á
Afgreiðslu Ingólfs.
Kosta 90 aura.
ROL.
Kaupið kol að „Skjaldborg*
við Vitatorg. Nægar birgðir af hin-
um ágætu kolum, sem allir
ættu að vita, að eru seld að mun
ódýrari en alstaðar annarstaðar; flutt
heim daglega. Sími 281.
Rauða akurliljan.
Skáldsaga frá
18 stjórnarbyltingunni miklu
eftir
baronessu Orczy.
(Framh.)
Líkamlega séð var herra Percy
Blakeny óneitanlega fríður maður,
að undanteknu þessu daufa og sljóa
augnaráði, sem hann altaf hafði. Hann
var ávalt ólastanlega til fara og hann
bar nýtizku búning þann, er þá
hafði nýlega borist út frá Paríé eins
fullkomlega og enskum hefðarmanni
sómdi. Þrátt fyrir hina löngu leið,
sem hann hafði ekið, og þrátt fyrir
rigningu og óhreinindi, var hann
umrætt kvöld í september eins vel
búinn og nokkru sinni áður, frakk-
inn fór prýðilega á hans þreknu
herðum, hendur hans voru nálega
eins hvitar og á kvenmanni; í stuttu
máli fóru öll fötin prýðilega á hon-
um, og hefði mátt álíta hann sem
fyrirmynd upp á enskan aðalsmann,
ef ekki kjánalæti hans, afkiralegu
hreyfingar og þessi stöðugi heimsku-
legi hlátur, hefði ekki fljótt tekið
fyrir alla aðdáun fyrir herra Percy
Blakeny.
Hann hafði í makindum gengið
inn í gestastofuna, og hristi svo al-
vota yfirhöfnina; síðan stakk hann
gullbúnu glerauga fyrir annað hinna
daufu bláu augna, horfði á þá sem
inni voru, sem nú hafði sett alveg
hljóða alt í einu.
— Góðan daginn Tonyl Góðan
daginn Ffoulkes! sagði hann um leið
og hann kom auga á þessa ungu
menn, og hristi hönd þeirra. Hafið
þið nokkurn tíma, góðú félagar, þekt
annað eins veðurlag? sagði hann um
leið og hann geispaði. Þetta er ljóta
loftslagið.
Með hálf kankvísu brosi, sneri
Margrét sér að manni sínum og
virti hann fyrir sér frá hvirfli til ilja,
og nú skín gletnin út úr bláu aug-
unum hennar.
— Nú, sagði herra Percy, eftir
stundarþögn, þegar enginn svaraði,
en hvað þið lítið öll flónslega út.
Hvað er að?
— Ó, svo sem ekki neitt, herra
Percy, sagði Margrét með auðheyrðri
uppgerðar kátfnu, — ekkert til að
raska þinu sálarjafnvægi — bara
móðgun við konu þina.
— Nei hvað segirðu góðin min;
hver skyldi hafa verið svo djarfur að
móðga þig.
Tony lávarður reyndi að ganga á
milli, en hafði ekki tíma til þess,
því ungi greifinn gekk fljótlega fram.
— Herra minn! sagði hann um
leið og hann beygði sig djúpt, og
hélt því næst áfram á bjagaðri ensku:
Móðir mín, greifafrú de Tournay
hefir móðgað frú, sem eg sé að er
yðar kona. Eg get ekki beðið yður
fyrirgefningar fyrir hönd móður
minnar; það sem hún gerir, er rétt
í mínum augum. En eg er reiðu-
búinn að unna yður þeirrar uppreisn-
ar, sem tíðkast meðal þeirra manna,
sem kunna að meta virðingu sína.
Unglingurinn rétti úr sér, eins og
hann gat, og stóð svo hnakkakertur
og fullur guðmóði, augliti til auglitis
við herra Percy Blakeny ^ja álna
háan og að þvi skapi þrekinn,
— Horfið á herra Andrew! sagði
Margrét nú með sínum smittandi,
glaðlega hlátri, — horfið þér á þessa
fögru mynd>, enskan kalkúnhanagegn
franskri hænn.
Líkingin var alveg fulikomin, ðg
enski kalkúnhaninn horffti, átr þess
enn að hafa áttað sig, niður á litlu
frönsku hænuna, sem flögraði ógn-
andi kring um hann.
— Nú, nú, sagði herra Percy að
síðustu, um leið og hann setti glerið
fyrir augað og leit niður á Frakkann
með óskertri aðdáun, — hvar í fjand-
anum hafið þér lært að tala ensku?
— Herra minn! greip ungi greif-
inn fram í, en eins og dálítið ein-
urðarminni, er hann heyrði, hvernig
þessi risavaxni Englendingur tók í
bardagatilboð hans.
— Þetta er þó sannarlega aðdá-
anlegt, hélt herra Percy áfram, án
þess að láta sér bregða, — þetta er
þó alveg aðdáanlegt; haldið þér það
ekki líka Tony? Hvað? Eg er viss
um að eg kann ekki franska tungu
svona vel. Ha?
— Nei, eg held nú ekki, svaraði
Margrét, — herra Percy talar frönsku
með þeim útlenzku-keim, að vel mi
stinga hnifi f hann.
— Herra minnl greip greifinn
alvarlega fram i, og á enn þá bjag-
aðri ensku, — eg er hræddur um
að þér hafið ekki skilið mig. Eg
býð yður þi einu uppreisn,, sem. er
möguleg meðal aðalsmaona.