Morgunblaðið - 16.02.1914, Blaðsíða 3

MORGUNBLAÐIÐ
497
Fyrir sjómenn
allskonar rúmteppi með stórum afslætti. Einnig sjómannadýnur, vandaðar
og ódýrar hjá
Jónatan hrsteinssyni,
Langaveg 31.
Siglingalögin
gengu í gildi þ. i. þ. m. Þess vegna er ómissandi fyrir alla kaup-
menn, útgerðarmenn skipa, afgreiðslur skipa og lögfræðinga, að eignast
bókina: Certepartier og Konnossementer, Haandbog udgivet af Nordisk
Skibrederforening 1912. — Nokkur eintök fást enn í
Bókaverzlun ísafoldar.
Einkasala fyrir Island.
Piano
frá verksmiðjunni Weissbrod, hirðsala á
Saxlandi, fást keypt með útsöluverði.
Snúið yður til undirritaðs umboðsmanns.
Arni Thorsteinsson.
Hafi nokkur efast nm að
Vöruhúsið
væri bezta verzlunin í bænum*
þá væri gerandi að líta inn núna.
Nú eru nýjar vörur komnar með »Botniu« i háum haugum.
Meðal annars: Drengjahúfur úr ull frá 0.25—2.53.
Vetlingar, allar stærðir, úr ull bómull og skinni, frá 0.40—3.75.
Golftreyjur, nýjir smekklegir litir.
Kvenhúfur, Ijómandi fallegar.
Treflar frá 0.35—2.95.
Sokkar, nóg á allar fætur í borginni, frá 0.22—2.75.
Barnabuxur, nóg á öll börn á landinu, frá 0.35.
Karlmannsnærföt, margar nýjar tegundir.
Einnig hin gömlu góðu alþektu og maigt, margt fleira.
Vöruhúsið.
Kjaííari íií íeigu.
Stór, pur kjallari, með miðstöðvarhita, í Austurstræti 13
(Edinborg), fæst til leigu frá 14. mai.
Menn snúi sér til
Tlaffjati & Oíseti, J1afnarstra2ti 21.
Uppboð.
Þann 18. þessa mán. verður að Akrakoti á Alftanesi haldið opinbert
uppboð og hefst það kl. 12 á hádegi. Þar verður selt, ef viðunanlegt
boð fæst: 3 kýr, kindur, hey, búsáhöld af ýmsn tagi, utan
húss og innan, veiðarfæri, ýmsar tegundir, búðarvörur o. m. fl.
Lattgur gjaldfresfur.
á drengi, 4—12 ára gamla, eru komnar i stóru úrvali í
verzlun Jóns Zoega, Bankastræti 14.
Ennfremur kápur af öllum stærðum á ífullorðna
menn, þar á meðal kápur sem vega að eins 8/4 punds,
en eru þó áreiðanlega vatnsheldar.
Rauða akurliljan.
Skáldsaga frá
61 stjórnarbyltingunni miklu
eftir
baronessu Orczy.
(Framh.)
Veggjapappírinn hékk í tætlum á
veggjunum og ekki var þar nokkuð
af húsgögnum inni er kallast gæti
óbrotið. í einu horninu var stórt
arinstæði og stóð þar grautarpottur
á hlóðum, en ógeðslega súpulygt
lagði um stofuna. í hinum enda
stofunnar var dálítið loft, ef svo
skyldi kalla og tjaldað fyrir með
rifnum dúki. Lá gamall og hrör-
legur stigi upp á loft þetta.
Á veggina var hingað og þangað
ritað með stóru og feitu letri: »Li-
berté-Egalité-Fraternité*.
Margrétu hraus hugur við að
að ganga inn í þetta óþrifabæli og
staðnæmdist því á þröskuldinum.
En Sir Andrew gekk inn án minstu
umhugsunar.
— Við erum enskir ferðamennn,
mælti hann djarflega á frönsku við
veitingatnanninn.
Húsráðandi var þrekinn og krafta-
legur maður. Hann var í úlpu, sem
einhverntima hafði verið blá, en nú
sá 'naumast lit á henni fyrir skít.
A fótum hafði hann stóra tréskó og
stóðu hálmstrá upp úr þeim. Bræk-
ur hans voru gamlar, en á höfðinu
hafði hann rauðu húfuna með þrí-
lita merkinu. Hann leit fyrir-
litlega við þeim og muldraði:
»Sacrrrés Anglais« um leið og hann
spýtti á gólfið til þess að sýna þeim
að hann væri fráls borgari í frjálsu
landi. En þó vék hann svo til
hliðar, að þau gátu gengið inn, því
hann vissi vel, að þessir «Sacrrrés
Anglais« höfðu ætíð nóg fé.
— Þetta er voðaleg svínastía,
mælti Margrét um leið og hún
gekk inn. Eruð þér viss um að
þetta sé staðurinn?
— Já, eg er viss um það, svar-
aði Sir Andrew og þurkaði rykið af
einum stólnum með silkikniplinga-
klútnum sinum. En það segi eg
satt, að aldrei hefi eg óþrifalegra
greni séð.
— Það segið þér eflaust satt,
mælti hún og virti fyrir sér her-
bergið. Hér er fátt aðlaðandi.
Húsráðandi hét Brogard. Hann
lét gesti sína eiga sig, því það var
sóma hans ósamboðið sem byltinga-
manni að vera kurteis við aðals-
menn.
Við arineldinn sat einhver vera,
klædd í eintómar tuskur, og hefði
ekki lítil húfa og gauðrifið pils bent
á að það væri kvennmaður, þá hefði
verið ómögulegt að dæma um það,
hvors kyns þessi mannræfill væri.
Hún sat þar án þess að hreifa sig
og talaði hátt við sjálfa sig um leið
og hún hrærði í súpunni.
— Heyrðu félagi! kallaði Sir
Andrew til húsráðanda. Okkur langar
í kvöldverð. Og eg er viss um það
að frúin þarna, — bætti hann við og
benti á fatahrúguna við eldinn — er
að sjóða ágæta súpu og húsmóðir
mín hefir ekki bragðað mat í marg-
ar klukkustundir.
Brogard íhugaði málið.
— »Sacrrrés aristos U tautaði hann
í hálfum hljóðum og spýtti aftur á
gólfið.
Síðan gekk hann út i horn og
tók þar súpuskál úr tini, er stóð
þar á borðskrifli. Rétti hann hana
síðan þegjandi að frú sinni, er fylti
skálina af súpu, án þess að segja
eitt einasta orð.
Margrét fyltist viðbjóði er hún
horfði á matreiðsluna. Og hefði
ekki vonin um það, að finna Sir
Percy þarna hamlað henni frá því
að hlaupa burtu, mundi hún ekki
hafa dvalið þarna eina mínútu.
— Mér virðast húsráðendur hér
ekki neitt sérlega skemtilegir, mælti
Sir Andrew er hann sá hvað Mar-
grétu bjó í huga. Eg vildi að eins
að eg gæti boðið yður betri og
lystugri máltíð. — — — En eg
vona samt að súpan sé bragðgóð og
vínin ljúffeng. Fólkið veltir sér að
visu í skít, en það borðar þó góðan
mat.
— Nei, Sir Andrew, mælti hún
þýðlega. Þér skuluð ekki bera
neinar áhyggjur min vegna. En eg
hefi enga matarlyst núna.
Brogard fór sér að engu óðslega.
Hann setti á borðið hjá þeim skeið-
ar, diska og tvö glös, en Sir And-
rew þótti það vissara að þurka af
þeim áður en þau Margrét tæku til
matar. Brogard kom einnig með
eina flösku af víni og Margrét varð
að láta sem hún borðaði og drykki.
Sir Andrew stóð að baki hennar,
eins og þjóni samdi.