Morgunblaðið - 19.02.1914, Qupperneq 3

MORGUNBLAÐIÐ
509
i
h & ftrni Eiríksson 1 II
Tlustursfræti m Ú
1 Vefnaðarvörur Ö
m Hreinlætisvörur i
p 0 1 Glysvarningur m
^ Útsalan bættir á laugardaginn. 1

Útsalan
hjá Jóni Björnssyni & Go.
Bankastræti 8.
varir aðeins fáa daga ennþá.
Góðar og gagnlegar
vefnaðarvörur
fást þar fyrir afarlágt verð.
eru eins og sjömennirnir vilja hafa þau.
Gottsnið! Gottefni! Gottverð!
Sjómenn!
Sjóföt -- Nærföt - Peysur
kaupið þið bezt og ódýrast
í Austurstrati I.
Margra ára reynsla íeng-in.
Ásg. G. Gunnlaugsson & Co.
V. B. H.
Jlú er úísaían mikta bráðum á enda.
Bezt verður því að tryggja sér vandaðar og ódýrar
Vefnaðarvörur
1' með því að kaupa þar
þessa dagana hjá
Verzt. Björn Hrisfjánsson.
Piano
frá verksmiðjunni Weissbrod, hirðsala á
Saxlandi, fást keypt með útsöluverði.
Snúið yður til undirritaðs umboðsmanns.
Árni Thorsteinsson.
kajr sem taka vilja þátt i félagsskap með því augnamiði að fi.
PCIIi prófessor Harald Níelsson til þess að halda guðsþjón-
7 ustur í Fríkirkjunni annanhvorn sunnudag siðdegis, eru beðn-
ir að rita nöfn sín og heimili á lista í bókverzlun ísafoldar eða
hjá Halldóri Þóröarsyni bókbindara, Laugaveg 4, fyrir
næstu mánaðamót.
Rauða akurliljan.
Skáldsaga frá
64 stjórnarbyltingunni miklu
eftir
baronessu Orczy
(Framh.)
Armand St. Just, de Tournay
greifi og aðrir flóttamenn áttu að
mæta »rauðu akurliljunni* — eða
öllu heldur tveimur af sendimönn-
um hans — þennan dag, annan
október, á stað nokkrum, sem nefnd-
ur var »Kofinn hans Pére Blanch-
ards*. Og þangað átti Armand að
fara með flóttamenn þessa. Hann
ugði ekki að sér, því hann á-
leit, að engum væri kunnugt um
það i Frakklandi að hann væri í fé-
lagi við »rauðu akurliljuna*. Og
Percy var það auðvitað um megn, þótt
hann vissi um bréfastuldinn, að
breyta fyrirætlunum sínum. Það var
of seint. Flóttamennirnir hlutu því
að koma á hinn tiltekna stað, án
þess að hafa hugmynd um hættu þá,
er yfir þeim vofði og hinum djarfa
lausnara þeirra.
En Percy vildi auðsjáanlega ekki
leiða félaga sina í neinn búinn háska
og hafði því ritað þessi orð til Sir
Andrew á dansleiknum hjá Grenville:
»Fer á morgun — — — aleinn«
Og auðsætt var og hitt, að njósn-
armenn yrðu þegar sendir að leita
hans, þá er Chauvelin kæmi. Mundu
þeir elta hann til kofans og taka þá
alla höndum, félaga.
Varð nú skjótt eitthvað til ráða
að taka til þess að ná í Percy og
vara hann við hættunni, því einnar
stundar frestur var þeim Margrétu
gefinn í mesta lagi.
— Skjöl þau er Chauvelin rændi
oss, vísa honum veg til kofans og
mun hann þegar þangað fara er
hann stigur fæti á land. mælti Sir
Andrew og var dapur í bragði.
— Ekki mun hann til Frrkklands
kominn enn, mælti hún. Stundar-
frið höfum við enn og Percy er
væntanlegur hingað á hverri stundu.
Gæti vel farið svo, að við værum
komin hálfa leið yfir sundið áður
en Chauvelin vissi.
Talaði hún af ákafa mildum og
hugði að vekja hjá honum þær von-
ir, er hún sjálf ól í brjósti.
En hann hristi aðeins höfuðið.
— Sir Andrew, mælti' hún af
enn meiri ákafa. Hvað veldur hrygð
yðar og raunasvip?
— Mér geðjast ekki að þessum
ráðagerðum yðar, mælti hann, er
þér gleymið því, er mestu varðar.
— Tala verðið þér nú ljósar, ef
eg á að skilja. Engu hefi eg gleymt
— Gleymt hafið þér þó Percy
Blakeny, mælti hann.
— Hvernig má það vera, mælti
hún lágt.
— Er það yðar skoðun að hann
mundi fara héðan úr Calais án þess
að framkvæma fyrirætlan sína ? mælti
hann. Munið þér eftir de Tournay
greifa ?
— Greifinn---------mælti hún og
hrökk við.
— Og munið þér eftir St. Just
og hinum flóttamönnunum. —
— Bróðir minn 1 hrópaði hún og
var sem angist nísti sál hennar. —
Guð hjálpi mérl Honum hafði eg
gleymt.
— Menn þessir bíða nú «rauðu
aknrliljunnar, sem gefið hefir þeim
drengskaparorð sitt fyrir því, að
koma þeim heilu og höldnu yfir
sundið. — — —
Gleymt hafði hún því einnigt
Kvenleg eigingirnd hafði varnað
henni þess að hugsa um annað en
bónda sinn, hetjuna, sem nú átti
hug hennar allan og óskiftan.
— Bróðir minnl mælti hún aftur
og gat þá naumast grátinum varizt,.
er hún hugsaði um vináttu hans og
ástúð.
— Ekki mundi Sir Percy Blak-
eny hafa orðið átrúnaðargoð vor
allra að óreyndu, mælti Sir Andrew
og hóf höfuðið, en augu hans tindr-
uðu. Aldrei hefir hann ennþá geng-
ið á bak orða sinna og aldrei mun
hann það gera.
Varð nú þögn um hrið. Margrét
huldi andlit sitt í höndum sér, en
tárin streymdu fram á milli fingra
hennar. Sir Andrew mælti ekki
fleira. Hann vildi ekki auka á sorg
hennar, sem ærin var fyrir. Vissi
hann og glögt í hvern háska hún
hafði steypt þeim öllum. En for-
ingja sinn þekti hann svo vel, að
hann vissi, að drengskaparorð sitt
mundi hann aldrei rjúfa. Fremur
mundi hann neyta nýrra dirfsku-
bragða til þess að frelsa vini sína.