Morgunblaðið - 09.05.1914, Blaðsíða 4

866
MORGUNBLAÐIÐ
Útsalan stendur enn yflr á LAUGAVEGI II.
Óvetiju mihitl afsíáfíur gefinn af öítu
Sturía Sonsson.
*íKncj, fírausf og góð mjólfíurfíýr, tímabær, óskast til kaups nú þegar. Ritstj. visar á.
Höfuðfðl aí öllnm gerðnm og stærð- nm langðdýrnst hjá Sturlu Jónssyni. Beauvais Leverpostej er bezt.
Jarðepíi ódýrust og bezt hjá P e t e r s e n frá Viðeij, Hafnarstræti 22.
Srœnar Baunir frá Beauvais eru ljúfí' ngastarl
Teípu- fjaffar alls konar, ótal margar tegundir, afar ódýrir. Sfurfa Jónsson.
Bezt kaup á allri nauðsynjavðru ogeinn- ig á ávöxtum og niðursuðu eru i verzlun. Asgríms Eyþórssonar Austurstræti 18.
Ufboð.
l»eir, sem um næstu fjóra mánuði, að telja frá r. jiini n. k. vildu
selja Heilsuhælinu eftirtaldar vörur:
Flórmjöl, Haframjöl, Riis, Baunir, Viktoriubaunir, Kaffibaunir, Ex-
portkaffi, Kacao, Kongothe, Melis högginn, Melis steyttan, Sveskjur, Rús-
ínur, Mysuost, Mjólkurost, Kartöflumjöl, Sagomjöl, Kristalsápu og Sóda;
ennfremur hve miklar prósentur frá venjulegu verði á kryddvörum o. fl.,
sendi ráðsmanni tilboð um lægsta verð fyrir 20. f>. m.
Áskilið að allar vörurnar séu af beztu tegund.
2 fyerbergi
móti sól, á ágætum stað i bænum, og með beztu húsgögnum, eru til
leigu nú þegar. Ritstj. vísar á.
Kaupendur Morgunblaðsins
eru vinsamlegast beðnir um að borga blaðið á
skrifstofu blaðsins, Austurstræti 8.
Nýtt llf.
12 Saga eftir
Hugh Conway.
Framh.
— Hefirðu gleymt því að við
höfum svarið þess dýran eið að láta
ekki kirkjur, málverkasöfn eða aðrar
ferðamannagildrur freista okkar fram-
ar. —
— Já, en hvað er það sem kem-
ur hinum beztu mönnum til þess
að rjúfa loforð og eiðaf
— Það er nú æði margt ímynda
eg mér.
— Jú, en þó einkum eitt. Meðan
þú hefir nú staðið hér og glápt á
turna og súlur og látið sem þú
hefðir eins mikið vit á byggingar-
list eins og Ruskin, hefi eg séð þá
fegurstu sýn, sem getur hér á guðs
grænni jörðu — unga og fagra
stúlku.
—- Eg skil þig og eg fyrirgef þér.
— Þakka þér fyrirl Hún gekk
inn í kirkjuna. Eg ætla að fylgja
dæmi hennar, því eg kenni undar-
legs fjálgsleiks.
— En vindlarnir okkar?
— Við köstum þeim fyrir fætur
betlaranna. Þú mátt ekki vera alt
of smásálarlegur, Gilbert.
Eg vissi það nú samt sem áður
að Kenyon fleygði ekki góðum
Havannavindli að ástæðulausu og
því fór eg að dæmi hans og geng-
um við síðan inn í kirkjuna.
Þar var engin guðsþjónusta um
þær mundir. Nokkrir ferðalangar
ráfuðu þar fram og aftur og reyndu
að sýna áhuga, þegar þjónarnir
sýndu þeim helztu minnisvarðana
og minnismerkin.
— Komdu með mér, mælti Ken-
yon. Við skulum setjast niður eins
og við séum frjálsir katólskumenn.
Héðan getum við séð henni á hlið.
Eg settist við hlið hans og skamt
þaðan sá eg gamla ítalska konu,
sem kraup frammi fyrir altarinu og
baðst fyrir. Við hlið hennar sat
ung stúlka, á að gizka rúmlega tutt-
ugu ára gömul.
En það er erfiðara að ákveða þjóð-
erni konu en aldur hennar. Áugna-
hár hennar og yfirlit virtist fremur
bera þess vott að hún væri suðræn,
en svipur hennar og látbragð var
þó á þann veg að manni gat virst
sem svo, að hun gæti verið skyld
öllum norðurálfuþjóðum. En mér
fanst þó frekast að hún mundi
vera ensk. Klæðnaður hennar var
blátt áfram og óbrotinn og fram-
koma hennar bar þess vott að hún
mundi vön því að ganga í kirkju.
Hún horfði ekki i kring um sig eins
og ferðamanna er siður, en sat
hreyfingarlaus meðan förukona henn-
ar baðst fyrir. Og svo fremi sem
eg gat ákveðið, hafði hún ekki
komið hingað til kirkjunnar með
nokkrum föstum ásetningi — hvorki
til þess að dázt að listaverkunum
þar inni né til þess að biðjast fyrir.
Sennilegast þótti mér það að hún
mundi koma þangað með gömlu
konunni, sem mér virtist mundi vera
vinnuhjú hjá einhverju heldra fólki.
Hún baðst fynr af svo mikilli ein-
lægni að eg dáðist að því.
En það var enga guðrækni að sjá
á hinni ungu stúlku. Hún draup
höfði og virtist dauf í dálkinn. En
Kenyon var það sízt láandi þótt hann
yrði hrifinn af fegurð hennar. Eg sá
að vísu ekki nema á vanga hennar,
en svipurinn hafði þau áhrif á mig
að mér fór að hitna um hjarta-
rætur.
Að lokum hafði gamla konan lok-
ið bænum sinum, og er eg sá að
hún fór að signa sig, gekk eg fram
að dyrunum og beið þar. Nokkru
síðar komu þær konurnar, og fekk
eg þá tækifæri til þess að virða stúlk-
una fyrir mér, meðan sú eldri deif
fingrum sínum í hið vígða vatn. —
Stúlkan var óvenjufögur og eitthvað
einkennilegt við fegurð hennar. Varð
eg þess var þegar hún leit á mig
sem allra snöggvast. Augu hennar
voru dökk og tindrandi, en i þeim
lá þó þunglyndi. Hafði augnaráð
hennar mikil áhrif á mig, en af því
að það var ekki nema svipstund,
sem við horfðumst í augu, þá gat
ekki gert mér grein fyrir því hvort
áhrifin voru góð eða eigi.
Þær konurnar staðnæmdust nokkra
hrið við dyrnar og urðum við Ken-
yon því á undan þeim út úr kirkj-
unni. En við námum báðir staðar
úti fyrir dyrunum, eins og við vær-
um báðir til þess knúðir af ein-
hverju huldu afli. Þetta var ef til
vill óskammfeilni, en okkur langaði