Morgunblaðið - 21.09.1914, Page 4

1484
MORGUNBLAÐIÐ
Tlýkomið
úryal af enskum fataefnnm í karlmanna- og kven-
fatnaði og frakka.
Guðm. Bjarnason,
TJðaísíræti 8.
The British Dominions «eneral taranee c°-Ui
London. .........
.hefir yfir 7 million króna höfuðstól, og er ódýrasta brunabóta-
félag, er vátryggir hér á landi. '■# JSQ
Þvi má þakka breytingar þær, er orðið hafa hér á landLá iðgjalda-
töxtum nokkurra annara félaga í seínni tið.
Hjá því ættu sem flestir að vátryggja:
----- hús, innbú og vepzlunapvörup. ——
Aðalumboðsmaður félagsins á íslandi:
Garðar Gíslason, Reykjavik.
Heinr. Marsmann’s
Yindlar
Cobden
eruflangbeztir.
Aðalumboðsmenn á Islandi: Nathan & Olsen.
Det kgl. octr, Brandassurance Comp.
Kaupmannahöfn.
vátryggir: hús, húsgögn, alskonar vöruforða o. s.
frv. gegn eldsvoða fyrir lægsta iðgjald.
Skrifst. opin kl. 12—1 og 4—5 í Austurstræti 1 (Búð Lauru Nielsen).
Pr. H. J. Bryde
N. B. Nielsen.
POLITIKEN
Frisind. Fremskridt.
Danmarks störste Blad.
Fremragende danske og udenlandske Medarbeidere.
Mest fuldkomne Verdens-Telegram Tjeneste.
Egne Korrespondenter i
London, Paris, Berlin, Wien, New York, Chicago, Rom, Athen,
Konstantinopel, St. Petersborg, Stockholm, Kristiania, Reykjavik.
Læses overalt i Nordevropa.
Abonnementsprisen paa Island er 3 Kr. 50 pr. Kvartal -f- Porto.
Abonnement tegnes paa Politikens Kontor: Raadhusplads, Kjöbenhavn B.
Neðanmáls-sögur Morgunblaðsins ern langbeztar!
Fvrir húsmæður.
0
Hvaða rjómi er beztur?
Rjömi D. M. C.
á flöskum er sá langbezti kaffirjómi sem markaðurinn hefir að bjóða,
laus við öll annarleg efni, heldur sér bezt, er drýgstur.
Biðjið þvi ávalt um D. M. C.; fæst hjá kaupmönnum.
Joseph A. Grindstad
áður L. H. Hagen & Cos. útbú
Berg-en.
Vopn, Skotfæri, Hjólhestar, Veiðiáhöld, Sþortsvörur, Rakaraáhöld,
Barnavagnar, Barnastólar.
Skíði, Sleðar, Skautar.
Púður, Dynamit, Hvellhettur, Kveikiþráður o. m. m. fl.
Suörænt blóð.
38 Saga eftir
H. S. Merriman.
Framh.
— Nei, það er af alt öðrum á-
stæðum að eg vil ná fundi Vincente
herforingja. Eg þarf að skýra hon-
um og dóttur hans frá nokkru.
Frúin leit á hann spurnaraugum,
en græddi ekki meira á því heldur
en þó hún hefði horft á mynda-
styttu.
— Eg held að herforinginn komi
hingað til Toledo í kvöld. En eg
þori ekki að ábyrgjast það — mað-
ur veit eiginlega aldrei hvar hann er
niður kominn. Það er mælt hér á
Spáni að hann sé ætið þar sem
hans er mest þörf. Æ, það má
vera sælt að vita til þess að ein-
hver þrái mannl
Frú Barenna andvarpaði og Ieit
til himins eins og hún væri í leiðslu.
— Eg get þá vænst þess, að her-
foringinn setjist að í »Hotel Com-
mercio* í kvöld — það er eina
gisdhús bæjarins ?
— Já, það gerir hann auðvitað.
Þekkið þér Friðrik Conyngham ?
- Já.
— Ó, eg held næstum að allur
heimurinn þekki hann, hrópaði frú
Barenna. Hann er óvenjulega ástúð-
legur maður — það verð eg að
viðurkenna —• en hefir engin með-
mæli né frægð. Og þó ávinnnr
hann sér hylli allra! Hvernig getur
staðið á {ví ?
Frú Barenna lagði saman blævæng
sinn og hallaðist nær Sir John eins
og hún byggist við hljóðmæli.
— Hvernig er nú málefni hans
komið? spurði hún lágt.
— Málefni hans?
— Já, eg á við það sem hann
ber fyrir brjósti, mælti frúin og
breiddi blævænginn sundur.
— Estella Vincente, hvislaði hún
eftir stundarþögn.
En Sir John lét hana skilja á
sér að hann vissi of mikið um það
mál til þess að fara frekai út i þá
sálma.
Litlu síðar kvaddi hann frúna.
— Svona kvenfólk er skapað til
þess að koma oss til þess að örvænta,
þegar þær sitja á vitnastólum, hugs-
aði Sir John þegar hann gekk niður
riðið.
En uppi í salnum sat frú Barenna
himinlifandi yfir þvi að enska lá-
varðinum hefði litist mjög vel á sig.
*
Vincente herforingi og Estella
komu þetta sama kvöld til Toledo
og settust að í veitingahúsinu. En
þau létu auðvitað ekki sjá sig f
borðstofunni. Gamli ferðavagninn
herforingjans beið niðri i garðinum.
— Nú er áreiðanlega eitthvað á
seiði, mælti veitingaþjónninn er
hann færði Sir John miðdegisverð-
inn. Já, það er---------------Vincente
herforingi hefir ekki að óverðugu,
fengið auknefnið » Vindfugl* — það er
alt af stormur hvar sem hann ferð-
ast!
Klukkan 7 um kvöldið sendi Sir
John þjón sinn á fund herforingj-
ans til þess að spyrja hvort hann
mætti tala við hann.
í stað þess að svara kom herfor-
inginn sjálfur á fund Sir Johns.
— Kæri Sir John, mælti hann og
tók f hönd Englendingsins, það var
leiðmlegt að við skyldum ekki borða
miðdegisverðinn saman. En komið
nú með mér á fund dóttur minnar
— henni þykir vænt um að fá að
sjá yður aftur.
— Jungfrúin hefir þá erft þann
ágæta eiginleika föður síns að geta
gleymt öllum óþægindum liðna tim-
ans, mælti Sir John um leið og
þeir gengu til herbergja herforingj-
ans.
Estella sneri baki við glugganum
og það mátti næstum lesa það á
svip hennar að henni hefði ekki
orðið rótt í skapi síðan hún vissi
að Sir John gisti á sama stað og
þau feðginin.
— Jungfrú, mælti Sir John og
laut henni, eg er kominn til þess
að reyna að afsaka mig.
— Það er án efa óþarft, mælti
Estella kuldalega.
— Segið heldur að þér séuð kom-
inn hingað til þess að drekka með
okkur kaffi, mælti herforinginn vin-
gjarnlega.
— Þegar feg hafði þá ánægju að
sjá yður í fyrsta skifti, mælti Sir
John ennfremur og veik sér að
Estellu, fóru mér um munn ýms
ósæmileg orð í garð gests yðar. —