Morgunblaðið - 18.02.1915, Blaðsíða 4

4
MORGUNBLAÐIÐ
á, ' \ Sparar vinnul t þ'ott sápanÓdýraSta j í heildsölu fyrir kaup- G. Eiríkss, trÖGMBNN Sveinn Björnsson yfird.lögm. Frlklrkjuveg 19 (Staðastað). Simi 202, Skrifstofutími kl. io—2 og 4—6. Sjálfur við kl. 11—12 og 4—6. Groideo Mustard heitir heimsins bezti mustarðu^
Niðursoðið kjot

Eggert Olaessen, yfirréttarmála- flutningsmaður Pósthússtr. 17. Venjulega heima 10—11 og 4—5. Slmi 16. frá Beauvais þykir bezt á ferðalagi*
S.s. Vesta fer frá Kaupmannahöfn 23. febrúar beint til Reykjavíkur. 6. Simsan.
Olaíur Eárusson yfird.lögm. Pósthússtr. 19. Sími 215. Venjulega heima 11 —12 og 4—5. YÁT^YGGINGAP, Vátryggið hjá: Magdeborgar brunabócafélagi Den Kjöbenhavnske Söassurance Forening limit Aðalumboðsmenn. O. Johnson & Kaaber.
Jón Asbjörnsson yfid.lögm. Austurstr. 5. Sími 435. Venjulega heima kl. 4—5r/s.
Hjörtur Hjartarson yfirdóms- lögmaður. Bókhl.stíg 10. Simi 28. •Venjul. heima i2r/a—2 og 4—51/*. Det kgl octr. Brandassnrance Co. Kaupmannahöfn vátryggir: hus, húsgögn, alls* konar vðruforða 0. s. frv. geg° eidsvoða fyrir lægsta iðgjald. Heimakl. 8—12 f. h. og 2—8 e. h. í Austurstr. 1 (Búð L. Nielsen). N. B. Nielsen.
A. s. Rosendahl & Co. Bergen, Norge Fane Spinderier, Reberbane & Notfabrik. Stofnuð árið 1845. Fisknetjagarn og nótagarn úr rússneskum, frönskum og itölskum hampi. Sildarnetjagarn. Bómullargarn. Nætur og garn. Kaðlar úr hampi, manilla og kokus. Linur og færi, þræðir og öngultaumar. Til- búnar botnvörpur. Glerdufl — 0nglar — Eorkur o. m. fl.
Guðm. Olafsson yfirdómslögm. Miðstr. 8. Simi 488. Heima kl. 6—8.
Bjarni 1». Johnson yftrréttarmálaflutningsmaður, Lækjarg. 6 A. Heima 12—1 og 4—5. Simi 263.
Carl Finsen Austurstr. 1, (uppi) Brunatryggingar. Heima 6 J/4—7 J/4. Talsímí 3I1,
Glituo söðuláklæði óskast til kaups. R. v. á. Sirœnar Baunir frá Beauvais eru ljúffengastar. A. V. Tulinius Miðstræti 6, Talsími 254. Eldsvoðaábyrgð hvergi ódýrari. Sæábyrgðarfél. Kgl. oktr. Skrifstofutimi 10—11 og 12—
^DraRRié: „Saniías“ IjuffQnga Sifrón og Siampavin. Simi 190.
Hvor var vitlaus?
3 Eftir Edmund About.
mann, sem hvorki var svangur né
syfjaður. Francois var samt ekki
sofnaður, en lézt sofa og tókst það
vel. Hann dottaði við og við og
dró andann þungt og með hæfilegu
millibili. Morlot hélt hann svæfi
og las áfram í hálfum hljóðum, svo
fór hann að geispa, hætti að lesa,
lét bókina detta, lokaði augunum og
steinsofnaði. Frænda hans þótti það
ekki ónýtt; hann hafði stöðugt haft
gát á honum út um annan augna-
krókinn.
Francois færði fyrst til stólinn,
en M. Morlot hreyfði sig ekki, svo
stóð hann upp og fór að ganga um
gólf og Iét braka í skónum sínum.
M. Morlot fór að hrjóta. Vitfirr-
ingurinn gekk þá að skrifborðinu,
fann þar pappírshnif, ýtti honum út
i horn og festi hann þar og skar
svo af sér handfjöturinn. Þegar
hann var laus orðinn, rak hann upp
dálítið gleðióp og læddist svo til
móðuíbróður sfns. Hann batt svo
hendur Morlots á tveimur mínútum,
en fór svo fimlega að þvi, að hann
ekki einu sinni rumskaðist í svefn-
inum.
Francois þóttist hafa vel að verið.
Hann tók því næst upp bókma af
gólfinu, það var síðasta útgáfan af
Monomanie raisonnante, og fór með
hana út í horn og tók að lesa af
kappi og beið þess að læknirinn
kæmi.
II.
Nú skal sagt gér frá þeim Francois
og móðurbróður hans, áður lengra
er farið. Francois var sonur leik-
fangasala í Passage du Saumon, sem
Tómas hét og nú er látinn. Leik-
fangaverzlun er arðvænleg, hver
hlutur er seldur tvöföldu innkaups-
verði. Siðan faðir hans dó hafði
hann haft »sæmilegar« tekjur, sem
kallað er, sjálfsagt af þvi, að þá þurfa
menn ekki að gera neitt ósæmilegt,
og ef til vill meðfram af því, að
þeim mönnum er bezt að gera vin-
um sínum allan sóma. Francois
hafði þrjátíu þúaund franka tekjur á
ári.
Hann var ósköp blátt áfram, eins
og eg held eg hafi þegar á minst.
Honum var það meðfætt að hafa
óbeit á öllu sem gekk I augun, þess
vegna valdi hanu sér glófa, vesti og
frakka sem voru litdaufir, dökkir
eða móleitir. Hann mundi ekki til
að hann hefði nokkurntíma dreymt
um plómur, ekki einu sinni i barn-
æsku, og glingur hafði aidrei haldið
fyrir honum vöku. Hann hafði al-
drei með sér sjónauka í leikhúsið,
af þvi að sjónin var góð, að hann
sagði. Hann bar heldur ekki nælu
í bálsbandi sínu, þvi það hefði ekki
haggast hvort heldur var. En sú
rétta orsök til þess var, að hann
vildi forðast að vekja á sér eftirtekt.
Hann var jafnvel hræddur við gljá-
ann á skónum sínum. Hann mundi
hafa tekið mikið út, ef svo hefði
viljað til, að hann hefði verið kom-
inn af tignum mönnum, og ef guð-
feður hans hefðu látið skíra hann
sérkennilegu nafni, eins og Americ
eða Pernand, þá hefði hann sjálfsagt
aldrei skrifað sig því. En til allrar
hamingju var nafnið eins alment og
hann hefði kosið sér það sjálfur.
Hann lagði ekki stund á neitt
vegna feimni. Að loknu stúdents-
prófi hugði hann gaumgæfilega að
hvaða braut hann skyldi ganga
honum þótti málaflutningsmenska of
hávaðasöm, leikhússtaðan of erfið,
kennarastaða frekjuleg, verzlun flók-
in og stjórnarembættin ófrjáls.
Og ekki var um að tala að hann
gengi í herinn. Hann var samt
ekki hræddur að fara í ófrið, en
hann skelfdist af að hugsa til þess,
að vera í einkennisbúningi. Hann
lifði þvi eins og áður, ekki af þvl
að það væri léttast, heldur vegna
þess, að með þvi móti bar minst á
honum. Hann lifði af rentunum af
fjáreign sinni.
Hann hafði ekki safnað auð sín-
um sjálfur og því var hann ör á að
lána fé. Forsjónin gaf honum fjölda
vina fyrir svo fágætan kost. Hon-
um þótti vænt um þá alla og val
þeim leiðitamur. Þegar hann maettí
einhverjum þeirra á götu -varð hann
að snúa við og fara þangað, sevn
hinum líkaði. Ekki er svo að skilja>
að hann væri heimsknr, grunnhyg#'
inn eða fákænn. Hann kunni þri^
eða fjögur nýju málanna, grískUi