Morgunblaðið - 22.02.1915, Blaðsíða 4

4
MORGUNBLAÐIÐ
Lipton’s the
I heildsölu fyrir kaupmenn, hjá
er hið bezta
í heimi!
G. Biríkss, ReykjaYÍk.
Tlýir kaupettdur
JTlorgunbíaðsins,
fá bíaðið ókeypis það sem efíir er mánaðaritis.
Tlílir mega fií að fesa JTlorgunbíaðið,
eina bfaðið, sem ffijfur daglega símfregnir frá
ófriðnum mikía.
BEBGENS NOTFORRETNING
Nætur, Sildarnætur, Tilbiinar Stangarnætur, Snerpe-
nætur fyrir kópsíld, sild, makríl.
Fisknetjagarn, úr rússneskum, frönskum og ítölskum hampi.
Færi, Lóðarfæri, Kaðlar.
Öngultaumar, Segldúkar, Presenningsdúkar — tilbúnar
Presenningar.
LtOGMBNN
VÁTI^YGGINOAP,
Sveinn Björnsson yfird.lögm.
Frfklrkjuveg 19 (Staðastað). Sfmi 202.
Skrifstofutími kl. io—2 og 4—6.
Sjálfur við kl. 11—12 og 4—6.
Eggert Claessen, yfirréttarmála-
flutningsmaður Pósthússtr. 17.
Venjulega heima 10—11 og 4—5. Slmi 16.
Olafur Lárusson yfird.lögm.
Pósthússtr. 19. Sími 215.
Venjulega heima n—12 og 4—5.
Jón Asbjðrnsson yfid.lögm.
Austurstr. 5. Sími 435.
Venjulega heima kl. 4—y1/^.
Hjörtur Hjartarson yfirdóms-
lögmaður. Bókhl.stíg 10. Sími 28.
Venjul. heima 12^—2 og 4—51/,.
Guðm. Olafsson yfirdómslögm.
Miðstr. 8. Sími 488.
Heima kl. 6—8.
Vátryggið hjá:
Magdeborgar brunabócafélag1
Den Kjöbenhavnske Söassurance
Forening limit Aðalumboðstne°D
O. Johnson & Kaaber-
Det kgl octr. Brandassurance Co.
Kaupmannahöfn
vátryggir: hus, húsgögn,
konar vðruforða o. s. frv.
eldsvoða fyrir lægsta iðgjald.
Heimakl. 8—12 f. h. og 2—8 e- k
í Austurstr. 1 (Búð L. Nielsen)
N. B. Nielsen.
Carl Finsen Austurstr. 1, (UPP^
Brunatryggingar.
Heima 6 ljt—7 r/4. Talsími 3?1’
A. V. Tulinius
Miðstræti 6. Talsími 254-
Eldsvoðaábyrgð hvergi ódýraP'
Sæábyrgðarfél. Kgl. oktr.
Skrifstofutími 10—11 og 12—'I-
Bjarni Þ. Johnson
yfirréttarmálaflutningsmaður,
Lækjarg. 6 A.
Heima 12—1 og 4—5. Sími 263.
Bahncke's edik
er bezt.
Biðjið ætíð um baðl
iSrœnar Baunir
Grolden Mustard
frá Beauvais
heitir
eru ljúffengastar.
heimsins bezti mu8tarðwr'
©reÆÆré; „Sanifas" Ijúffenga Sifrón og fJíampavin. Simi 190.
Hvor var vitlaus?
6 Eftir Edmund About.
Eftir þrjátíu ára starf var hann
næstum því eins fátækur og þegar
hann fékk sveinsbréfið sitt. Hann
hafði komist af svona rétt eins og
óbreyttur verkamaðnr; og stundum
spurði hann sjálfan sig að hvernig á
þvi gæti staðið, að hr. Thomas hefði
áskotnast svo mikið fé, og ekki
laust við að hann öfundaði hann af
því. Mágur hans leit á hann smá-
um augum, eins og titt er um menn
sem verða skyndilega ríkir. En hr.
Morlot hafði enn meiri óbeit á mági
sínum vegna þess að hann sjálfur
kærði sig ekki um að verða ríkur.
Hann stærði sig af fátækt sinni og
sagði stundum þóttalega, eins og
alþýðumönnum er títt: Eg er þó að
minsta kosti viss um að eg á ekk-
ert, sem aðrir eiga.
Maðurinn er undarleg skepna;
eg er ekki sá fyrsti, sem segi það.
Hr. Morlot, þessi ágætismaður, sem
allir þar i úthverfinu hlógu að fyrir
-of mikla samvizkusemi, varð hálf
glaður við undir niðri, þegar honum
var sagt frá brjálsemi frænda sins.
Því var eins og hvíslað að honum
í lágum hljóðum: Ef hann er brjál-
aður, þá verður þú fjárhaldsmaður
hans. Ráðvendnin flýtir sér að svara:
Við verðum ekkert rikari fyrir það!
Hvað þá? segir röddin, það kostar
vissulega ekki þrjátiu þúsund franka
á ári að ala önn fyrir vitlausum
manni. Við hefðum líka allan vanda
af honum og yrðum að láta smiðina
eiga sig og eitthvað verðum við að
fá fyrir snúð okkar. Við þurfum
ekki að gera neinum rangt til. —
En, svaraði ósérplægnin, menn eiga
að hjálpa skyldfólki sínu án þess að
krefjast launa. — Það er satt, mælti
röddin, en þvi hefir skyldfólkið al-
drei gert neitt fyrir okkur ? —
Sleppum því, sagði hjartagæzka hans,
það verður ekkert úr þessu hvort
sem er; það er ekki nema óþarfa
ótti. Francois verður orðinn heíll
eftir nokkra daga. — Það getur vel
verið, sagði röddin þráláta, sjúkdóm-
urinn getur gert út af við hann og
þá erfum við allar eignirnar, án þess
nokkrum sé gert rangt til. Við
höfum nú unnið í þrjátiu ár fyrir
gig; hver veit nema þessi heila-
hristingur geri okkur rik.
Blessaður maðurinn tróð upp i
eyrun á sér; en þau voru svo stór
og við og útþanin eins og kúskel,
og röddin, sem var slæg og fylgin
sér, þó lág væri, smaug inn um þau
þau án þess hann vildi. Hann bað
verkstjóra sinn að sjá um verkstofuna
i Rue de Charonne og settist að í
húsi frænda sins. Það var að öllu
vel útbúið. Hann svaf i góðu rúmi
og þótti það gott. Hann át bezta
mat. Mörg undanfarin ár hafði
hann kvartað um magaveiki: en nú
var hún horfin. Honum var þjón-
að til borðs og sængur. Germain
rakaði hann og hann fór að kunna
því vel. Smátt og smátt sætti hann
sig við veikindi frænda sins. Hann
fór jafnvel að halda að honum mundi
aldrei batna: samt sem áður var
hann vanur að segja við sjálfan sig
til að friða samvizkuna: Eg er hér
engum til ama.
Þegar þrír mánuðir voru liðnir,
fór hann að þreytast á að hafa
brjálaðan mann á heimilinu; honum
fanst hann nú sjálfur eiga þar heima.
Þvættingurinn í Francois og stöðug
bónorð hans til Claire, fékk sV°|;
gamla Morlot, að hann gat efc,
lengur búið við það. Hann afr
þvi að komg honum í burtu til ^r'
Auvray. — Honum liður þar betub
sagði hann við sjálfan sig, og w.
líka. Það er alt og sumt. Vísiu<^rrl
segja, að það sé gott fyrir brjála 1
menn að breyta um bústað, P
hafi af þeim. Eg geri bara skyl
mina.
Um þetta var hann að hugsa’
þegar hann sofnaði og Francois faD°
upp á því að binda hann. Hon0°^
brá heldur en ekki í brún,
hann vaknaði.
bað
III.
Læknirinn kom nú inn g
afsökunar á að þeir hefðu orð/ ^
bíða. Francois stóð upp, lagð1 ,
sinn á borðið og fór að útlista ^
mikilli orðmælgi hvernig sakir s
— Herra minn, sagði hann, P ^
er móðurbróðir minn, sem e£ ^0
að biðja yður fyrir. Hann ^0ð
fertugs og fimtugs og hefir ^slíi
baki brotnu alla æfi og farið
þæginda lífsins á mis. —