Morgunblaðið - 21.01.1918, Blaðsíða 1

Mánudag
21
jan 1918
5. árganer
78.
tðlabla*
K.!tstiórnars{mi nr. 500
Ritétiöri: Viihjáímur Finsen
ísafoldarprentsmiðja
610
Reykjavíkur
Biograph-Theater
BBKSBW
BIO
KappiB um
Rembrandtsmyndiaa
I.eynilögreglusjónl. í 3 þáttum
eftir Alfred Nervö
Tekin af
>Svenðka Bíografteatern<
Myndin er áhrifamikil, skemtileg
og sérlega vel leikin
Aðalhlutverkin leika okkar góð-
kunnu sænsku leikarar:
Nic. Johansen,
Greta Almroth, J. Eckman.
Erí. simfregnir
frá fréttar. Isafoldar og Morgunbl.
Khöfn 19. jan.
Friðarsamningunum í Brest Litovsk
er haldið áfram.
Harðar deilur eru í Þýzkalandi út
af kosningalagafrumvarpinu.
Caillaux-málið er nú aðal-umræðu-
efni frönsku blaðanna.
Rotböll ráðherra hefir sagt af sér.
Sly s.
Að Kröggólfsstöðum i Ölvesi vildi
það slys til aðfaranótt laugardagsins,
að ofn í herbergi, þar sem hjónin
Engilbert Sigurðsson og Sigþrúður
Eggertsdóttir sváfu, rauk svo mjög,
að þegar komið var inn til hjón-
antia um morguninn, voru þau bæði
meðvitundarlaus.
Gisli Pétursson læknir var þegar
sóttur út á Eyrarbakka og tókst hon-
ttm að lifga konuna eftir nokkurn
tima. En Engilbert var enn i fasta
svefni, þegar siðast fréttist, kl. um
S i gærdag.
Símað var þegar til Reykjavikur
til þess að fá Kotwáð lækni Kon-
táðsson til að koma austur, en hann
hefir áður verið læknir þeirra hjóna.
^ór Konráð í bifreið héðan siðdegis
* Rær og ætlaði að Kolviðarhóli, en
Þsðan mun hann hafa verið fluttur
ti^andi austur yfir fjall í nótt af Sig-
*rði á Kolviðarholi.
■ Mjög kvað vera ivisýnt um líf
Eogilberts bónda. Hann er bróðir
, tJgnmndar skólastjóra i Flensborg,
er oddviti í Ölveshreppi og mesti
dugnaðarmaður.
Verzlunin „Gullfoss“
er íliitt í Hafnarstræti 15.
3 bjarndýr drepin.
Sú fregn hefir boriit hingað að
norðan, að einn maður hafi lagt þrjú
bjarndýr að velli i Núpikötlu, með
haglabyssu. Segja sumir, að það
hafi verið fullorðin dýr, en aðrir
segja að það hafi verið birna með
tveimur stálpuðum húnum. Hið
síðara mun sennilega rétt, enda ber
það saman við fregn, sem landsima-
stöðin hérna hefir fengið frá Brekku
í Núpasveit.
Merkiisgur fundur.
»íslendingur< getur þess, að i
sumar, þegar verið var að leggja veg
rjett sunnan við Þorvaldsdah árfoss
við Eyjafjörð vestanverðan.hafi fundist
dys og í henni beinagrind af manni og
hesti, sömuleiðis hjá mannsbeina-
grindinni lítið lrgvopn. Mannabein-
in voru fremur smá, líkust því að
þau væru af ungum manni.
Kjörskráin.
skrána, en ekki eru þar vegna þess,
að þeir hafa ekkert greitt af útsvar-
inu, er að greiða upphæðina nú
þegar, og mun nafn þeirra þá verða
sett á kjörskrána.
Sem sagt, það má tæplega búast
við því, að kjörstjórnin b:eyti stefnu
sinni. Verður þá gengið til kosn-
inga eftir skránni eins og hún er úr
garði gtr, hvort sem það er lögum
samkvæmt eða ekki. Komi þi kæra
fram eftir kosninguna, mun koma
til stjórnarráðsins kasta að ákveða,
hvort gera skuli kosnioguna ógilda
éða ekki.
Því hefir verið haldið fram, að
kjörstjórnin haíi með þessu viljað
taka atkvæðisréttinn af verkamönn-
um bæjarins, þvi að flestir hinna
skuldugu borgara séu úr þeirra hóp.
Það mun ekki hafa við nein rök að
styðjast.
Það sem sennilega fyrir kjörstjórn
vakir, er að fá úrskurð um það,
hvernig beri að skilja lögin, hvort
allir, sem skatt eiga að greiða, hafi
kosningarrétt, eða þeir einir, sem
greitt hafi að einhverju leyti þá upp-
hæð, sem lögð hefir verið á þá. —
Og hitt mun vera rétt, að það eru
menn af öllum stéttum, sem eiga
ógoldin bæjargjöld, eigi fleiri verka-
menn en menn annara stétta. Það
er þvi fjarstæða að ætla, að kjör-
stjórnin hafi gert þessa ákvörðun af
hlutdrægni við nokkra sérstaka stétt
bæjarmanna.
—o—
Það er varla um annað meira tal-
að hér í bæ um þessar mundir en
þá ráðstöfun kjörstjórnar að skrifa
ekki nöfn þeirra kjósendi á kjörskrá
til bæjrrstjórnarkosninganna, sem i
hönd fara, en þeirra, sem hafa greitt
útsvar sitt fyrir árið 1917.
Hefir þessi ráðstöfun mætt mót-
mælum af hálfu alþýðuflokksins og
kæra verið send bæjarstjórninni. —
Hún hefir svo sem kunnugt er vfs-
að kærunni frá sér til kjörstjórnar,
en það eru engin líkindi tii þess,
að hún breyti stefnu þeirri, sem hún
hefir einu sinni tekið.
Þetta er í fyrsta sinni, sem kjör-
stjórn lætur slikt koma til fram-
kvæmdar, og mun enginn hafa átt
vo% á þvi. Lögfræðingum ber eigi
saman um það, hvernig beri að skilja
lögin. Aftnr á móti hefir kjörstjórn-
in haldið því fram, að kjörskráin sé
ekki endanlega samin enn þá. Eina
ráðið fyrir þá, sem vilji komast á
Bjartsýni.
»Hvað er íturhyggjumaður?< spurði
bóndasonur nokkur föður sinn. »Já,
Jón«, svaraði faðir hans. »Þú veist
að eg get ekki svarað því nákvæm-
lega fremur en svo mörgu öðru.
Þó hefi eg nokkra hugmynd um
merkingu þess. Sennilega manstu
ekki eftir honum Hinrik föðurbróð-
ur mínum, en hann tel eg hafa ver-
ið íturhyggjumann, ef nokkur er það.
Honum leið ávalt vel en einkum þó
er hann var við stritvinnu. Þá var
oft eins og hann skemti sér bezt.
Til dæmis slátturinn. Ef nokkuð
gat mætt mig, þá var það að slá í
sólarhitanum. En þegar eg fór að
dragast aftur úr, leit Hinrik upp og
sagði: »Nú, nú Jim, þegar við höf-
um slegið þessa tvo bletti og 18 i
Afgreiðsiusími nr. 500
w
íi.
H
Greifadótfirin
sem mjallakona
Mjög skemtilegur danskur
gamanleikur.
Aðalhlutverkin leika:
Frú Clara Wieth.
Oscar Stribolt.
Henry Seemann.
viðbót þá erum við hálfnaðir<. Og
þetta sagði hann svo glaðlega, að
hann hefði ekki getað virst ánægð-
ari þó að öil spildan hefði verið bú-
in, og eg vissi líka varla hvernig
við lukum henni.
En slátturinn var þó nautn ein
hjá versta verkinu okkar — að rífa
upp grjótið. Við fengum ótæpt að
að glima við það á gamla búgatð-
inum okkar, ef eitthvað átti að spretta.
Þegar við vorum ekki önnum kafn-
ir við annað, þá var nóg af grjótinu
lil að rifa upp og flytja burtu. Hve-
nær sem plægt var, komu hnullung-
arnir í Ijós, og þá urðum við að
taka til óspiltra málanna aftur. Ef
þú hefðir verið með Hinrik, þá
hefðirðu imyndað þér að ekkert i
heiminum væri jafn skemtilegt og
að rifa upp grjót. Hann leit ekki á
það sömu augum og aðrir menn.
Einu sinni þegar kornið hafði verið
slegið, en grasið ekki fullsprottið og
eg var að fara til fiskjar, kom faðir
minn og lét okkur fara að rífa upp
grjót vestanvert við bæinn, þá lá
mér við gráti, en Hinrik mælti:
»Komdu Jim, eg veit þarna af
fólgnu fé«.
Óg viltu vita, hvað karl átti við?
Hann gerði sér það að leik, að láta
sem túnið væri gullnáma og hann
fékk mig til með sér. Og eg gæti
svarið, að mér fanst eins og eg væri
í gullnámunni í Kaliforníu allan dag»
inn — svo skemtilegt átti eg. En
er dagsverkinu var lokið, sagði hann :
»Við getum grætt á þessum »mol-
um«, — en gróðinn er fólginn í
því, að losna við þá«. Það hafði
mér ekki dottið í hug áður.
Vinnan hafði verið eins og ljúfur
leikur, og við höfðum flutt i burtn
feiknin öll af grjóti þann daginn.
En eins og eg sagði þér áðan, þá
get eg ekki skilgreint vel, hvað itur-
hyggja er, en hafi Hinrik föður-
bróðir minn ekki verið iturhyggju-
teiÆftkuhan, -Sigurjón Pjetursson-
Síml 137.
HJa f n a r s tjr œ t i 18