Morgunblaðið - 23.03.1918, Blaðsíða 4

4
MORGUNBLAÐIÐ
RITVÉLAR.
komu með Islandi.
Jónatan Þorsteinsson.
Verzlunarma9urp
rúralega tvitugur, sem er vel að sé', skrifar góða rithönd og hefir tals
verða æfingu, óskar eftir fsstri stöðu við verzlun hér í bænum.
Góð meðmæli. Lág byrjunarlaun, ef um framtíðarstöðu er að ræða.
Tiiboð merkt 1895, sendist ritstjóra Morgunblaðsins fyrir 26. þessa
mánaðar.
Vacuum olíur
eru ábyggilegastar.
Margar tegundir af Cyllnder- og Lagerolium fyrir mótorbáta, gufu-
skip, b'.freiðar og ýmsar vélar, ávalt fyrirliggjandi.
H. Benediktsson
Sími 8-
Prjónatuskup -
Og
Yaðmálstuskur
keyptar hæsta verði
(hvor tegund fyrir sig)
i
Vöruhvisinu.
Geysir
Export-kaffi
er bezt.
Aðalumboðsmenn:
0. JOHNSON & KAABKB.
Beitusíld
fyrirtaks góða, höfum vér til sölu.
Síldin er til sýnis i íshúsi voru,
ef menn óska.
SANNGJARNT VEEÐ
Símar 259 og 166.
H.f. Isbjörninn við Skothúsveg.
Yátryggingar
iSlrunaíryggingar,
sjó- og stríðsvátryggingar.
O. Joíjnson & Jiaaber.
Det kgl. octr. Brandassurance,
Kaupmannahöfn
vátryggir: hús, húsgðgn. alls-
konar vðruforða o.s.frv. gegn
eldsvoða fyrir lægsta iðgjald.
Heima kl. 8—12 f. h. og 2—8 e. h.
í Austurstr. 1 (Búð L. Nielsen).
N. B. N'elsen.
Brunatryggið hjá „W OLG A“
Aðalumboðsm. Halldór Eiríksson,
Reykjavik, Pósthólf 383. Sími 175.
Umboðsm. í Hafnarfirði
kaupm. Daníel Berqmann.
Trondhjems Yátryggingarfélag h.t
Allsk. brunatryggingar.
Aðalumboðsmaður
C a r 1 Finsen,
Skólavörðustíg 25.
Skrifstofut. sVa~6V2 sd. Tals. 331
ALLSKONAR
V ATRY GGINGAR
Tjarnargötu 33. Símar 233 & 429
Trolle & Rothe.
Siunnar Cgilsonf
skipamiðlari,
Hafnarstræti 15 (uppi'.
Skrifstofan opin ki. 10—4. Simi 608
Sjó-, Stríðs-, Brunatryggingar.
Talsími heima 479
>oun inounHnoc urriut*
Heimsins elzta og stærsta vátryggingarfél.
Teknr að Bér allskonar brnnatryggingar.
Aðalnmboðsmaður bér & landi
Matthias Matthiasson,
Holti. Talsimi 497.
Indverska rósin.
Skáldsaga
eftir C. Krause. 125
— Heyrðu Ithuriel, mælti Robert.
f>ú vildir fá dóttir þína heim til þín?
— Já, herra.
— f>að getur vel verið að þú
heimtir hana, eu varaðu þig á þvi
að gera henni uokkuð til miska.
f>ú verður að sýna henDÍ virðinguog
undirgefni. Skilurðu mig?
— Já, herra.
— Gott, þá mun John Francis
segja þér hvað þú átt að gera.
Ithuriel laut honum auðmjúklega
og slóst svo í hóp hinna Zigaunanna
sem riðu nokkuð á eftir.
— Hvernig barsb Helena af á
leiðinni? mælti Robert við Samson.
— Hún var hæg og stilt, mælti
Samson. f>að var eins og húnhefði
mist alveg mist hugrekkið. En eg
vildi bara að frændi hennar færi
eigi að reka hana frá sér, bvo að
hún þyrfti að fara til Ithuriels.
— Nú sem stendur er reynsln-
tfmi hennar. Ef hún ber hann vel,
mun eg fyrirgefa henni og kvænast
faenni.
John Francis ætlaði að segja eitt-
hvað.
— Engar mótbárur, mælti Robert
í skipunarrómi. Ef þið viljið ekki
gera mig að ólánsmanni, þá leyfið
mór að halda þeirri veiku von sem
eg enn hefi.
Nú voru ferðamennirnir komnir
til hallar Roberts. f>ar skildi Ro-
bert við förunauta sína, en þeir
héldu áfram ferðinni.
— Heyrðu Ithuriel, mælti John
Francis eftir nokkra hríð, reyndu
að komast eftir því í fyrramálið
hvernig þeim barúninum og Helenu
semur og ef þú álítur það heppilegt,
þá náðu tali af barúuinum og ræddu
við hann um það sem við höfura
talað um.
— Já, að hann eigi að fara með
mér til konungs og lýsa yfir því að
Hefena sé dóttir mín og geti því
eigi orðið kona Roberts greifa.
— fað er rétt. Og hann skal
verða greifi framvegis, við skulum
sjá um það. Eg vona að þú vitir
hvað þú átt að gera.
— f>ér er óhætt að tröysta mér
herra.
— En hvernig stendur á því að
þú vilt eigi að Helena verði kona
Roberts ? mælti nú Samson. Hún
er fögur og hann ann henni mjög.
— Samson vinur, mælti John Fran-
cis, sérðu það ekki að Robert getnr
eigi variet gegn Forster barún nema
því aðeins að hann fái ríkt konfang
og þar með styrk frá fjölskyldu kon-
unar.
— fú segir rótt herra. En hvers
vegna viltu afsala Helenu til Ithur-
iels?
— f að er vegna þess að önnur
úrræði oru ekki til. Eg hefi oft
óskað þess að hann hefði ekki stolið
henni, en seint er að sakast um
orðinn hlut. Eigum við að auglýsa
okkur sem barnaræningja ? Nei það
blessast aldrei.
Nú voru þeir komnir að höll Zi-
gauuafurstans og riðu þar innígarð-
inn.
Daginn eftir kom borgari nokkur
heim til Forster barúns. Hann gekk
lengi fram og aftur úti fyrir hús
inu og gaf nánar gætu að öllu því
sem þar fór fram. Svo kom Rein-
hold út á götuna. Borgariuu náði
í hann og laumaði gullpeniug í lófa
hans og mælti um leið.
— Hvernig lízt yður á það inn-
vinna yður fjóra slíka smápeninga?
— f að lízt mér vel á, mælti Rein-
hold.
— Svarið mér þá fáeinum spnrn-
ingum, mælti aðkomumaður.
— Hvað er það sem þér viljið
vita?
— Kemur þeim altaf jafnvel sam-
an barúninum og fóstnrdóttir hans?
— Nei, það getnr maðnr ekki sagt.
— Hefir þeim orðið nokknð sund-
urorða?
— Hann hefi rekið hana burtu.
— Ha, hefir hann rekið hann á
burtu ? endnrtók aðkomumaður hissa.
— Já, hinn náðugi herra kom
heim i gærkvöld og hann fór þegar
beint heim tii Arabellu. Eg tók mér
það bessaleyfi að sitja um hann og
eg komst að því að hann hafði rek-
ið jungfrúna frá sér í fyrradag í
Roxford, vegna þess að þeim hafði
orðið sundurorða.
— Hm, hm, hnaut í komumanni,
en barúninn veit þó að líklega hvað
um hana er orðið.
— Nei, það veit hfinn ekki. Og
Arabella sagði bróður sínum frá þvf
grátandi að Arthur sonur sinn væri
algerlega horfinn. Barúninn er nú
hræddur um það að þau hafi bæði
farið til Skotlands og gifzt þar.
— Hvað er að heyra þetta!
— Og herra barúninn er í svo
slæmu skapi að það er ekki hægt
að koma orði við hann.
— Heyrðu vinur minn, mælti
komumaðnr eftir nokkra stuud, lang-
ar þig ekki til þess að vinna þér
inn einn gullpening auk þessara
fimm?
— Jú.
— Gerðu það þá fyrir mig að
segja barúninum að mig langi tíl
þeBB að tala við hann og sjáðu svo
nm að hann veiti mér áheyrn.
— Eg skal reyna það, mælti þjóno-
inn.