Morgunblaðið - 04.09.1918, Síða 4

4
MORmiNBI AÐXi)
terling
kemur á allar haínir samkvæmt
áœtlun, auk þes3 á:
Trolle & Rothe h.f.
Tjarnargata 33. — Rcykjavík.
Sjó- og striðsYátryggingar
Talsími: 235.
Sjótjóns-ermdrekstur og
skipaflatniiigar.
Talsími 429.
Geysir
Export-kaffi
er bezt.
Aðalomboðsmenn:
0 JOHNSON & KAABEB.
Hofnðí abreir
eða gömul söðulklæði, verða keypt
háu varði.
R. v. á.
Reyðarfjörð,
Kópasker,
Húsavík,
Blönduós,
Borðeyri,
Bitrufjörð,
Hölmavik.
H.f. Eimskipafélag Islands.
Grænsapa
fœst nú hjá
Daniel Halldórssyni.
Í| Vátryggingar ||§
—ia.1 ■—, ..ffl.
<Srunairt/gginga?%
sjó- og stríðsvátiyggingar.
O, loíjnson & Kaabe?.
Det kgt. octr. Brandassnrance
Katipmannahö/n
vátryggir: hÚH, húsgðgsi, alls-
konar vðruforða o.s.frv. gega
eldsvoða fyrir lægsta iðgjald.
Heima kl. 8—12 f. h. og 2—8 e.h.
i Ansturstr. 1 (Búð L. Nielsen).
N. B. Nielsen.
1 || 1—— . ,i 1, ,|,m
Sunnar Cgiíðon,
skipamiðlari,
Hafnarstræti 13 (uppi)
íkrifstofari opin kl. 10—4. Sími éo8
Sjó-, Strífls-, Brunatrygglngar.
Talsími heima 479.
Trondhjems YátryggingarfélRg b.í
Adsk. brunatrygging'Hr.
Áðalumboðsmaður
Carl Finsen,
Skólavörðustíg 25.
Skrifstofut. j1/*—6^/nsd Tals. 331
»SUN INSURANCE 0FFICE<
Heimsins elzta og stærsta vátrygg-
ingaríélag. Tekur að sér allskonar
brunatryggingar.
Aðrdumboðsmaður hér á landi
Matthías Matthlasson,
Holti. Talsími 497
Maðnr frá Snðnr-Amerliu.
Skáidsaga
eftir Víctor Bridges. 99
minsta efa um það, að hann væri
hásbóndinn.
Allir Btörðu ná ií mig. Hefði öðru-
vísi staðið á myndi eg hafa kunnaö
þvi illa, að sitja undir svo uáinni
rannsókn, en eg fylgdi sögu Milford’s
með svo mikilli athygli, að eg tók
varla eftir því. Mér var umhugað
um að heyra, hve miklu hann ætl-
aði að segja frá af því, sem vér
höfðum reynt báðir saman.
— Hvenær fenguð þér gruD um
þessi mannaskifti? spurði dómarinn.
Milford tók málahvíld til þess að
átta sig á því sem hann vildi næst
skýra frá.
— Um kvöldið, þegar danzleikur-
inn var hjá Sangatte og morðið var
framið. Herra Burton fór að heim-
an klukkan hálf ellefu og rétt á eft-
ir kom drengur til mín með bréf.
f>að var ritað með hendi hásbónda
mfnB, og bað hann mig þar að ná
mér í bifreið og aka til Baxters
Rents nr. 7 í Stepney. Eg skildi
þetta ekki þá, því að eg hólt að
herra Northoote væri þá alveg ný-
farinn að heiman. En brófið var
mér f höndum og nafnið og rithönd-
in var ófalsað. f>að var alveg efa-
Iaust, og það var ekki minn siður
að tregðast við að koma þangað,
sem eg gat orðið hásbónda mínum
að gagni. Eg íann því Baxters
Rents á uppdrætti, símaði eftir bif-
reið og bað bifreiðarstjórann að fara
með mig að horninu á East Street.
f>að var ógeðslegt borgarhverfi, sem
lá að Thames og þar bjuggu víst
fleiri átlendir menn en Englendingar.
Hásið nr 7 reyndist vera leiguhás
sjómanna. Eg fann hásbónda minn
þar — hann hafði sagt mér í bréfinu
undif hvaða nafni hann gengi —
en eg ætlaði ekki að þekbja hann,
er eg sá hann fyrst. Hann vac
jafnan mjög hirðusamur um búnað
sinn, en þetta kvöld var hann
óhreinn og órakaður og í ljótum
fatagörmum.
Hann fór með mig inn í lítið her-
bergi, sem hann hafði á leigu —
einna lfkast svínastíu, læsti dyrun-
um og dró rámið fyrir, eins og hann
væri hræddur 'við eitthvað.
Ná var orðiu grafarþögn í dóm-
salnum. Allir hlýddu með öndína í
hálsinum hverju orði í sögu Milford’s.
Hán varð enn áhrifameiri fyrir það,
hve blátt áfrara og hispurslaust hán
var sögð.
— |>á hættuð þér vist að halda, að
háabóndi yðar og herra Burton væru
einn og sami maður, spurði dómar-
inn.
Milford strauk ennið.
— Eg veit það yarla, eg var svo
nndrandi og ruglaður, að eg vissi
hvorbi upp né niður. Eg stóð og
starði á hásbóndann þegjandi. Mór
fanst eg belst ganga í svefni.
— Hvað gerði hann þá?
— Hann sagði mór að Betjast á
rúmið og svo fór hann að tala við
mig hægt og rólega. Fyrst sagði
hann mér, að hann væri Prado. Eft-
ir því sem honum sagðist frá, hafði
hann farið frá Englandi á ungum
aldri, og allir héldu í San Luca að
hann væri fæddur í Suður-Ameríku.
Hann hafði flúið frá höllinni rétt
áður en hún var sprengd í loft upp,
og hann hélt þá, að enginn hefði
haft pata af flótta sínum. En þeg-
ar eg var bryti hjá »Blue Star Line«
hafði eg ebki komist hjá að heyra,
hvernig hann hafðí náð forsetatign-
inni, og mér var þegar IjÓBt, að það
var nóg af mönnum, sem fegnir vildu
stinga hníf sínum í hann, ef þéir
hefðu hugmynd um, að hann væri
Iffs. |> a r krepti skórinn að, herra
dómari. Einhvernveginn hafði það
seitlaö át meðal manna, að hann
befði ekki farist við sprenginguna og
ná voru San Luca mennirnir bánir
að þefa hann uppi. Hásbóndinu var
engin bleyða — hann hefði aldrei
orðið forseti eða varpað sór átbyrðis
til að bjarga mér, ef hanD hefði ver-
ið bleyða — en hann vissi það vel,
að áti var um hann, ef hann kæm-
ist ekbi burt úr London á laun.
Flokkur sá sem var á hælum hon-
um, tilheyrði leynifélagi, sem hanO
hafði viljað ganga milli bols og höfuðs
á, og það voru menn, sem kærðu
sig kollótta um afleiðingar, ef þeir
aðeins gætu náð sér niðri á honum.
John Milford þagnaði og saup á
vatni. Eg stalst til að renna aug-
unum til Maurice. Hann starði upp
á vitnabekkinn, með svo æðislegum
skelfingarsvip, að hjartað hoppaði í
mér. Eg var þá ekbi sá eini, sem
bveið fyrir því, er Milford kynni að
Ijósta upp.
— Afram, mælti dómarinn.
— |>á raksthúsbóndi minn af tilvilj*
un á herra Burton. Hann fór um
kvöld í bifreið til Iögmanns síus til
að undirskrifa einhverja samninga
og þegar hann var á heimleið aftur
rakst hann á Burton á Temsbökkum.
Tók hann þegar eftir því hve Iíbir
þeir voru og um leið kom houum
það til hugar að að hér gæfist sór
gott tækifæri til/þess að flýja, gætí
hann unnið Burton á sitt mál. Að
minsta koati þótti honum ófært að
láta tækifærið ganga sér úr greipuOJ'
|>ess vegna gaf hann bifreiðarstjóra*1'
um skipun um það að 'Btaðnæma,9t
og gekk svo þangað.erjBurton V»r
og gaf sig á tal við hann.