Morgunblaðið - 14.01.1919, Blaðsíða 4

MORGUNBLAÐIÐ
Jiomið á úísöíuna f)já Sigurjóni,
þar fáió þér áóýrashr vSrur tií verzíunarinnarf svo sem:
Olíufct, þau beztu á landinu,
Olíukápur, stórar og smáar,
Trawldoppur,
Trawlbuxur,
Kakhi-Skyrtur, Gummistígvé!, K!o''ar, allar stærðir,
Svuntur,
Ermar, Sjóhattar.
Önglar, Fiskburstar, Lóðarbeigir,
Fiskihnífa allar stærðir og gerðir, Gufuskipalogg, Segl-
skipilogg, Kossar allar stærðir, Blakkir, Blakkarskífur, Björpunarbelti,
Segldúkur, Seglnálar, Seglhanzkar, Hamrar, Taogir, Kústar, Rústa-
skðft, Stélsagarb’.öð, Stilsagarbogar, Þoknhorn stór og smá, Þjalir
allar stærðir, Slökkviáhöld, þau beztu í bænum, Konpásar, Boujuluktir,
Boujuluktarglös, Karbitluktarglös.
Manilla, Biktoug, Linur,
Lóðarstokkar,
Mótorlampar þeir beztu sem hingað hafa komid. Mótorlampabtennatar, Primusar. Primusnálar, Vélapurkur,
Primushausar. Vasahnífar allar stœrðir og gerðir, Fiskbnrstar. Vélaivistur Ice Hot ýlöskur,
Allar vörur yndanfakningarliust varða sildðí mað
5—íO°\o afsíæfíi
gegn greiðsíu við mófföku.
Geriá haup gðar í ctag — svo þér rnissið ekki af þeim viídarkjörum sem eg t>ijó oííum minum við-
skiftavinum.
Sigurjón Pjefursson,
Simi 137. Hafnarstræfi 18.

Flugflskurinn,
Skáldsaga úr heimsstyrjöldinni 1921.
Eftir Övre Richter Frich.
---- 56
Féld laut niður. Bergljótu hafði eigi
skjöplast. Ofurlítil grænleit skíma
smaug inn á gólfdúkinn. Það var einna
líkast ljósormi.
Bergljót fleygði sér á kné og laut
niður að skímunni.
— Hér er gat á, mælti Mn. Eg get
séð niður á götu. Það stendur ljósker
hérna rétt hjá.
— Sjáið þér nokkurt götuhorn?
spurði Féld. Sjáið þér ekki einhverja
nafnfjöl eða nafn?
— Nei, svaraði hún. Húsið hérna
stendur víst í miðri götu. Það e.r alls
staðar myrkur, hvert sem litið er. Þetta
er þröng og viðbjóðsleg gata .... Yið
hljótum að vera í Whitachapel.
— Whitechapel er stór, andvarpaði
Féld. Það væri jafn erfitt að leita
að manni þar eins og að saumnál í
sátu. Sjáið þér ekki neitt annað ?
— Það koma þrír menn gangandi
eftir götunni hinum megin. Þeir eru
tötralega til fara og skima í allar átt-
ir. Nú staðnæmast þeir, og nú stefna
þeir hingað þvert yfir götuna, eins og
þeir ætli inn í húsið hérna .... Nú eru
þeir horfnir ....!
__En sjáið þér ekki eitthvert nafn-
spjald, skranbúð, eða ....
— Jú, mælti Bergljót eftir litla
þögn. Það stendur pappaskilti í glugga
hússins hinum megin við götuna. Það
er mjög óglögt. Eg held að það sé búið
til úr stöfum, sem kliptir hafa verið
út úr blöðum. Þar stendur:
ÞVOTTAHÚS
ALICE KANOPTA/ ‘
Féld rauk í símann aftur.'
— Þetta eru góðar upplýsingar,
mælti hann. Lögreglan hlýtur að
þekkja þvottakonu með svo einkenni-
legu nafni.
— Aliee Kanopta, grenjaði hann í
símann.
Þá var barið að dyrum. Svo var
lykli stungið í skrána og hurðin opn-
uð .... Þrír tötralegir menn komu inn
úr dyrunum. Gasljósið varpaði dapur-
legri skímu yfir andlit þeirra, sem voru
náföl og svipljót.
— Er nokkur hér ? var spart í hörð-
um og höstum rómi.
Og Féld heyrði það, að spentar voru
tvær marghleypur.
XXXV.
Nógu snemma.
Hár og þrekinn maður gekk inn í
lierbergið. Hann var gráhærður og
mikið skegg tók honum niður á bringu.
Kn augun voru dökk og var sem brynni
eldur úr þeim. Og hann starði á Onnu
Speranski, sem lá náföl á gólfínu.
— Hafið þér drepið hana? spurði
hann án þess að líta á Féld og án
þess að skeyta nokkru þótt Féld væri
með sína marghleypuna í hvorri hendi.
— Nei, svaraði Féld hvatlega. Asev
flutti mig hingað bundinn og keflaðan.
— Asev?
— Já, Og hér getið þér séð band-
járnin. Anna Speranski ætlaði að
hjálpa mér, vegna vinar okkar beggja.
En það átti ekki við Asev. Og það
var hnífurinn hans, sem rænti hana
lífi.
Gamli maðurinn sneri sér hvatlega
að Féld, sem stóð þar fyrir framan
hann hár og þrekinn og bar höfuðið
hátt. Félagar hans stóðu að bakí hon-
um brúnaþungir og búnir til þess að
ráðast á Norðmanninn. Þetta voru
karlar, sem voru því vanir, að um-
gangast dauðann og þeir höfðu fyrir
löngu gleymt því að óttast marghleypu
í óvinar hendL
— Mér finst sem han» muni segja
satt, mælti gamli maðurinn við sjálf-
an sig og virti Féld fyrir sér frá
hvirfli til ilja.
— Hvaðan eruð þér? spurði hann
svo alt í einu í höstum rómi.
— Eg læt engan vaða ofan í mig,
mælti Féld í sama tón. Það hefir eng-
inn leyfi til þess að vera með yfir-
heyrslur hér nema lögreglan.
Öldungurinn hnyklaði brýrnar og
hló.
— Heyrið þér nú, maður minn, mælti
hann og gekk alveg a® Féld. I þessu
herbergi, sem þér eruð nú í, hefir tvisv-
ar sinnum komið frjóangi sögulegra
atburða. f Þessu herbergi býr hatur og
hefnd. Og konan, sem liggur þama föl-
ur nár, var átrúnaðargoð okkar. Hún
var hinn refsandi endurgjaldsengill.
Skilurðu það ? .... Það getur verið,
að þú hafir ekki myrt Önnn Nikolaj-
evna. En hún liggur þó lík fyrir fótum
okkar. Hún hefir verið lögð knifi í
bakið, eins og varnarlaus skepua Og
blóð hennar hrópar á hefnd.
Féld hopaði um eitt skref og sneri
sér svo að Bergljótu.
— Lofaðu gamla manninum að út-
ausa reiði sinni, mælti hann á norsku.