Morgunblaðið - 14.05.1919, Blaðsíða 4

4
/
MOEGUNBLAÐIB
A. Guðmundsson
heildsöíuverzlun
Bankastræti 9. Talsími 282. Pósthóli 132. Simnefni „VIDAR“.
Með síðustu skipum frá Bretlandi hefir verzlnnin íengið feikna miklar vörubirgðir og skal hérmeð
vakin athygli háttvirtra kaupmanna og kaupfélaga á neðantöldum vörum:
Fiskilínur, 2, 23% og 4^2 lbs.
Mc. Dougalls baðlyf
TJllarballar, 7 lbs.
Lóðarbelgir, 75” og 80”
Stangasápa
„VASHALL”, hið ágæta sápuduft,
sem hrfeinsar alt
Barkarlitur
Kex, „Sno\vflake“
Kaffibrauð, fleiri tegundir
Ljábrýni
Strigapokar
•Cigarettur:
„3 Castles“, „Capstan“, „Gold
Flake“
Karry -
Pipar, steyttur
Negull ,
Sinnep
Taublámi
Blaut sápa
Handsápa
Vasahnífar
Hnífapör
Skeiðar
Reykjarpípur
Tannburstar •
Hárgreiður
Krókapör
Hattprjónar
Skóreimar
Tvinni, sv. og hv., 200 og 300 yds.
Bómullartvinni, mislitur
Heklugarn
Bródergarn, rautt og blátt
'Tilbúinn fatnaður
Regnkápur
Vetrarfrakkar
Telpukápur
Regnslög fyrir telpur
Peysur
Nærfatnaður karla,kvenna,barna
Lífstykki
Sokkar
Manchettskyrtur, hvítar.
Voile Blúsur
Silkislæður
Blúndur í feikna úrvali
Silki og Flauelsbönd
Teygjubönd
Ferðasjöl
Léreft, hv., ein-, tví- og þríbreið
Tvistatau
Silki
Kjólatau
Cheviot blátt
Stiifasirz, í miklu úrvali
Handklæði
Vasaklútar
Flauel, ýmsir litir
Náttk^ólar
Flónel
Lasting, sv.
Shirting
Sirz
Cretonne
Millipils
Fataefni
Rúmteppi
Slifsi (karlm.) '
Flibbar, harðir og linir
Ullartreflar
Borðdúkar og Serviettur
Axlabönd
SKÓFATNAÐUR’, karla, kvenna
og unglinga.
Langstærstu birgðir af hinum
ágæta enska skófatnaði.
Veggfóður
fjölbreyttasta úrval á landinn,
er 1 Kolasundi hjá
Daniel HaHdórssyni.
Leyst úr læðing
Ástarsa ga
eftir Ourtis Yorke.
----- 84
Vegna þessarar minningar gat hann
slaðist öll blíðuatlot Estellu.
Hann stóð skyndilega upp.
— Nú má eg víst ekki tefja yður
lengur, mælti hann og hló. Eg hefi
alveg gleymt því, hve margir menn
eru mér gramir fyrir að hafa dregið
yður út úr samkvteminu.
— Og eg hefi alveg gleymt, að hér
eru margar konur, sem þrá víst mjög
að eiga tal við yður, svaraði hún glað-
lega. Hlaupið þér nú og gætið að hvað
konan yðar hefir fyrir stafni. Eg ætla
að vera hérna dólítið lengur. Eg er
hálf þreytt.
— Má eg ekki færa yður glas af
víni eða eitthvað‘1 spurði hann.
— Þakka yður fyrir. Nei annars,
eg ætla að koma niður.
Þegar þau gengu gegn um salinn
inn að stofunni, sem veitingarnar
voru í, mættu þau Radmore lávarði.
Hann var ekki sem vingjarnlegastur á
svipinn. Af einhverri ókunnri óstæðu
hafði hann orðið dauðhræddur um kon-
una sína fyrir Cyrusi. Hann gat varla
gert sér grein fyrir því sjálfur, hvers
vegna það var. Honum var illa við
alla Ameríkumenn. Og Cyrus var ekta
/Ameríkumaður. En það voru líka ein-
hverjar aðrar óstæður. .
Á hinn bóginn hafði Cyrus heldur
lítið álit á lávarðinum, og honum fanst
það ilt að Estella með alla sína feg-
urð skyldi lenda í greipunum á hon-
um.
— Eg hefi alstaðar verið að ieita
að þér, mælti Radmore við konu sína.
Eg þarf að kynna þig gamalli vinkonu
hennar móður minnar. Hún ætlar rétt
strax að fara.
Estella brosti dauflega.
— Elsku Hugh — það er eins og
London sé full af eintómum gömlum
\inum ýmsra skyldmenna þinna, sem
allir muna eftir þér þegar þú varst
barn, og skemta mér með sögum af
þér frá því þú varst í vöggu. Heldur
. þú að það séu nú margir eftir ? Þeir
eru eins og sandkorn á sjávarströndu.
Radmore, sem alt af var ,jafn skot-
inn í konunni sinni, glápti á hana með
aðdáunarsvip. Cyrus hafði hneigt sig
og horfið burt — svo að hjónin voru
alein í bili.
— Drottinn minn! — en hvað þú ert
guðdómleg í kvöld! mælti hann í hálf-
um hljóðum. Engin kona um endilanga
Lundúnaborg kemst þangað með tærn-
ar, sem þú hefir hælana.
— Við skulum ekki fara að leika
neina elsken'dur núna., svaraði hún hálf
ergileg. — Eg segi þér það satt, Hugh,
að þrátt fyrir bláa blóðið, Sem í þér
er um marga ættliði, þá ertu eitthvað
svo hversdagslegur- stundum. Kom þú
nú og kyntu mig þessari hundrað og
fimtíu ára gömlu vinkonu hennar
mömmu þinnar. Hún man eflaust til
að hafa sóð þig í vöggu og þegar verið
var að hafa bleiuskifti á þér, eða eitt-
hvað þvílíkt. Og svo vi.ldi eg nlega
biðja þig um að útvega mér einhverja
hressingu. Herra Barnes var að bjóða
mér glas af víni áður en þú komst og
skildir okkur.
— Mér þætti vænt um að þú værir
ekki svona kumpánaleg við þann mann,
mælti hann gramur. Þú veizt vel að
mér er lítið uin hann. Eg held að þú
gerir þetta með yfirlögðu ráði.
Þau gengu nú inn í gegn um eitt
af móttökuherbergjunum og Esteíla var
ánægð vfir því, hvað margir horfðu á
hana.
— Elsku maðurinn minn, þarftu að
fá staðfestingu lægri stéttanna á því,
að hjónaband okkar sé ófarsælt? hvísl-
aði hún og var mikið niðri fyrir. Ef
pkki, þá vertu ekki svona súr á svip-
inn. Þú ert alveg eins og villudýr. Er
þetta vinkona hennar mömmu þinnar
— kerlingin, sem situr þarna og er að
gefa þér merki með blævængnum sín-
um og brosir eins og rolla? En sá forn-
gripur, drottinn minn. Þú mátt ekki
skilja mig eftir eina hjá henni, þá
kemst eg ekki lifandi burt héðan.
Stundu seinna voru þau Kathleen
og Cvrus komin á heimleið.
— ’Veiztu hvað eg er að liugsa um,
góða mín ? mælti hann. Eg held að það
væri eins gott að það bæri minna á
Estellu og hennar líkum í samkvæmis-
lífinu við Berkerley Square. Hún er
^ekki af því tæginu, að eg óski þAs að
hún kynnist þér.
Kathleen hugsaði sig um dálitla
stund áður en hún svaraöi. Síðan
s]iurði hún:
— Sást þú það ekki fyr en í kvöld"?
, — Það skiftir engu hvernig eða hve-
•nær eg komst að því, svaraði hann ó-
kveðirin. Þú þarft auðvitað ekki að
sýna henni ókurteisi, en láta hana svo
afskiftalausa sém þér er unt.
— Þú þarft ekki að hafa neinar á-
hyggjur út af því. Þú veizt, að eg hefi
alt af hatað liana. En mér fanst hún
einstaklega geðsleg í kvöld. Eanst þér
það ekki líka?
— Jú, svaraði hann stutt. Síðan
bætti hann við:
— En þú varst þó miklu yndislegri.
— O, Cyrus, vertu ekki að þessu
bulli, muldraði hún og brosti. En mér
þykir mi vænt um að heyra þig segja
það, samt sem áður.
Þegar þau skömmu síðar voru komin
inn í bókastofuna heima hjá sér, mæltí
Kathleen hugsandi:
— A eg að segja þér — eg er alls
ekki viss um að hún sé hamingjusöm.
— Hver ? Ilvernig? Hvað?
— Eg á við frú Radmore. Skilurðu
— eg hefi einhvern veginn áhyggjur
út af henni.
— Þess þarftu ekki. Hún hefir alt,
sem hún þarf með, og meira til.
— Nei, liún hefir það ekki. Og það
hafa víst fóir.
— Hefir þú það, grænklædda álfa-
mærin mín ?