Morgunblaðið - 25.05.1919, Blaðsíða 4

MOEGUNBLAÐIB
rssaar
SAUMASTOFAN.
á.valt fjölbreytt úrval af
alls konar
Fataefnum.
Komið fyrst í
VÖRUHÚSIÐ.
Yátryggið eigur yðar.
The British Dominions General Insurance Company, Ltd.,
tekur sérstaklega að sér vátrygging á
innbúum. vörum og öðru lausafé. — Iðgjöld hvergi lægri.
Sími 681. Aðalumboðsmaður
GAEÐAE GÍSLASOM.
ké VÁTRYGGINGAE.
BRUNATRYGGINGAli
sjó- og stríðsvátryggingar,
0. Johnson & Kaaber.
GEYSIR
EXPORT-KAFFI
er bezt.
Aðalumboðsmenn:
0. Johnson & Kaaber.
BifreiÖin R. E. 48
fæst ávalt leigð í lengri og sketnri
íerðir. — Sími 322.
Hðítim nú ávalt fyrirliggjandi nægar blrgðir af
öllum tegnndum at
Steinolíu Htáollu
Mótorolíu Maskinuoliu
Cylinderoltu 0% Dampcylinderolíu
Hið ísieDzka steinoliuhlutafélag.
Vagnhjólin
TEOLLE & ROTHE H.f.
Brunatryggingar.
Sjó- og stríðsvátryggingar.
Talsími: 235.
Sjótjóns-erindrekstur og
skipaflutningar.
Talsími: 429.
gfóður
;jö!b eytt.ista úrval á landinu,
er i Kolasundi hjá
Oanie! HaHdórssyni.
margeftirsparðu eru nú komin. Einnig uppsettir vagnar, vagnáburður
ágætur og hóffjaðrir.
Páll Magnússon,
járnsmiður.
Móvinna
Kventólk sem ráðið er til móvinnu í Kringlumýri og þar
starfaði við móvinnu í fyrra sumar, mæti til vinnu næstkomandi þriðju-
dagsmorgun kl. 7. — Aunað kvenfólk sem ráðið er, og starfa skal að
móþurkun, mæti næstkomandi föstudag kl. 7 árd. inn i Kringlumýri.
Guðmundur Þórðarson
verkstjóri
TRONDHJEHMS
VÁTRYGGINGAEFÉLAG, R.f.
Alls konar brunatryggingw.
Aðalaumboðsmaður
Carl Finsen,
Skálbolti, Reykjavík.
Skrifstofut. 5y2—6i/2 sd. Tals. 88L
„SUN INSURANCE OFFICl"
Heimsins elzta og stærsta vátrygg-
ingarfélag. Tekur að sér alls konar
brunatryggingar.
Aðalumboðsmaður bér á landi:
Matthías Matthíasson,
Holti. Talsími 497,
GUNNAR EGILSON,
skipamiðlari,
Hafnarstræti 15 (uppi).
Skrifstofan opin kl. 10-4. Sími 608,
Sjó-, Stríðs-, Brunatryggingar.
Talsími heima 479.
DET KGL. OCTR.
BRANDASSURAMCM
Kaupmannahöfn
vátryggir: hús, húsgögn, alls konaf
vöruforða 0. s. frv. gegn eldsvoð*
fyrir lægsta iðgjald.
Heima kl. 8—12 f. h. og 2—4 «. h,
í Austurstr. 1 (búð L. Nielsen).
N. B. Nielscn.
Leyst úr læðing
Ástarsa ga
eftir Curtis Yorke.
---- 95
— Jú, náttúrlega. En mig minnir að
þú segðir að þú kæmir ekki fyr en
undir borðunÆrtíma.
— Eg var fljótari en eg bjóst við,
að ljúka því sem eg þurfti að gera,
svaraði hann án þess að líta á hana.
Þau voru nú komin heim að hús-
dyrunum og Fenelope gekk á undan
inn í bókastofuna og lokaði hurðinni á
eftir þeim.
— Ronald, mælti hún með einkenn-
legri, stynjandi rödd — í öllum guð-
anna bænum, við megum ekki láta nýja
misklíð verða á milli okkar. Eg get
ekki afborið það. Eg hefi þráð svo
heitt að þú kæmir aftur. Það hefir
kvalið mig, hvað bréfin þín voru stutt
og kaldranaleg. Þau voru svo ólík —
svo alt öðru vísi — fyrst. Það hefir
eitthvað komið fyrir. (3, elsku Ronald,
hvað er það? Eg hélt að eg hefði ekki
skapsmuni til að biðja þig um skýringu
á því. En — eg er konan þín — og
eg elska þig — eg e 1 s k a þig.
Hann tók báðar hendur hennar og
horfði í augu heunar, hálf alvarlega og
dapurlega.
— Er það satt, að þú elskir mig?
spurði hann, og var röddin óþjál og
skjálfandi. Ertu viss um að þú sért
ekki að svíkja sjálfa þig?'Eg vil ann-
aðhvort af eða á. Eg elska þig af lífi
og sál og eg vil hafa það sama á móti
og ekkert minna. Eg hefi kvalist af ótta
og grunsemdum og — en hvað kemur
það málinu vi,ð nú? Yndislegu augun
þín hafa svarað mér og þau Ijviga ekki.
Eyrirgefðu mér — elsku Penelope.
Langt fram á nótt sátu þau á bekk
fyrir utan bókastofugluggann, sem var
opinn, og töluðu um svo margt og
margt. Larry svaf við fætur þeirra.
Alt í einu var hringt hátt í síman-
um.
Penelope, sem var nær, hljóp iiin og
tók heyrnartólið.
Svipstundu síðar kom hún út aftur
og var mjög föl.
— Það var Radmore, mælti hún óró-
leg. — Estella hefir alið son. Hún er
mjög veik — talin af. Og — hún vill
sjá þig.
Hann varð harðlegur á svipinn.
— Eg get ekki farið, svaraði hann
stuttur í ,spuna. Eg get aldrei fyrir-
gefið henni.
— En eg hið þig að fara, hvíslaði
hún í bænarrómi. Góði, fárðu. Og heils-
aðu henni frá mér. Fljótt — hann bíð-
ur. Segðu honuin að þú komir.
Stundarfjórðungi síðar var Ronald
vísað inn í mjög skrautlegt svefnher-
bergi. Þar lá Estella í rúmi og var að-
fram komin.
Undarleg þögn var í herberginu.
Grannvaxin og dapureyg hjúkrunar-
k'ona gekk frá rúminu, þegar Ronald
kom inn.
Estella sneri sér að honum pg reyndi
að rétta honum höndina, en gat það
ekki.
— Eg vissi, að þú mundir — koma,
hvíslaði hún og stundi þungan milli orð-
anna. Eg þurfti að segja þér — segja
þér —
En hvað hún þurfti að segja honum
varð aldrei sagt.
Andlit hennar umhverfðist alt í einuj
augun urðu æðisleg og starandi.
— Ó! Látið þið mig ekki deyja, hróp-
aði hún. — Eg vil ekki deyja. Eg er
svo ung — svo ung! Hugh! — hvar
ertu? Kom þú til mín! Frelsaðu mig!
Henni virtíst aukast afl í svip og
hún lamdi höndunum ákaft £ yfirsæng-
ina.
— Eg get ekki dáið, kveinaði hún
og horfði biðjandi augum á manninn
sinn. Eg er ekki undir það búin að
deyja —
Og í sama bili var hún örend.
í aftureldingu kom Ronald aftur
heim tii sín. .Penelope beið hans, og
áhyggja var í ástúðlegu augnaráðinu.
— Hún er dáin, mælti hann til svars
við óspurðri spurningu hennar. .
Penelope fór að gráta.
— O, — það er svo sárt — svo sárfc,
mælti hún með ekka.
Hann svaraði engu — en tók hana
í faðm sér og kysti varir hennar.
t
ENDIR.