Morgunblaðið - 03.02.1920, Blaðsíða 4

4
MORGUNBLAÐIÐ
, AftU? gÖDgUr
Hemaðarandiim þýzki lifir enn.
ÍSitt af hinum stærstu markmið-
nm bandamanna í stríðinu var það,
að grafa ræturnar undan hernaðar-
anda Þjóðverja og steypa honum af
stóli. Og óefað hefir höfunduih frið-
arsamninganna tekist að minka á-
hrif hans um lengri tírna í alþjóða-
stjómmálum. En engin öfl geta al-
gerlega drepið hann eða rutt honum
úr vegi. Til þe«s er hann alt of sam-
vaxinn öllu þjóoérnislífi Þjóðverja
og þeim hugsunarhætti, sem ríkj-
andi var fyrir stríðið í meginþorra
þjóðarinnar. Að minsta kosti segja
erlend blöð, að ekki líði svo heill
anánuður, að ekki sjáist glögg
merki þess, að þernaðarandinn sé
enn vel lifandi. En áhrif hans eru
nú ekki eins víðtæk og hafa að eins
folarfsvið innan landsins.
Einkanlega hafa mikla athygli
vakið tvö mál, sem komið hafa fyr-
ir herréttinn, og bæði hafa verið
útkljáð nú í desember síðastl, við
hermáladómstólinn í Berlín. Annað
þetta mál var Marloh-málið. Var
liðsforingi einn, Marloh, sakaður
um morð vegna þess að hann lét
fokjóta 29 menn í óeyrðum innan
hersins, án þess að þar lægi nokkurt
hegningarvert athæfi til grundvall-
ar. Herrétturinn dæmdi hann sýkn-
an, og færði fram þær áfstæður, að
liðsforinginn hefði álitið að hann
gerði þetta eftir skipun. Eri alt mál
ið varpaði hinu skýrasta ljósi yfir
alla þá lygi, hræsni og ómannúð,
sem ríkir enn innan þýzka hersins.
Hinu málinu var lokið 30. des.
síðastl. Annar liðsforingi, Hiiller,
hafði verið kærður fyrir herréttin-
um fyrir að hafa misþyrmt nokkr-
um hermönnum sínum, og hafði 1
ááið af þeirri meðferð. Vitnaleiðsi-
an leiddi í ljós hryillega meðferð á
hermönnunum. Einn hafði verið
bundinn við tré og barinn síðan í
andlitið af liðsforingjanum og síð-
an hneptur í jarðhús eitt, hálffult
af leirvatni. Var hann látinn hungra
þar. En liðsforinginn var að eins
■ciæmdur í 7 vikna fangelsi. Er það
Skipa og bátamótorar
Stærð s—500 hestöfl
;frá 1—4 cyl.
Þeir eru gangskiftilegir
— — með afturtakstæki
— — — hreyfanlegum
^^H.jskrúfublöðum.
"Sparneytnir, ábyggilegir
og endingargóðir
Munktells mótorar
eru af nútímans beztu
gerð, sem á heims-
markaðinum eru, þeir
eru mjög sparneytnir
og ganga með öllum
tegundum af hráolíum
Munktells mót.orar
eru bygðir úr sérstak-
lega góðu og traustu
efni, undir eftirliti
Lloyd’s og Veritas og
reyndir af hinni
svensku ríkisreynslu-
stöð.
Nútímans beztu kúl-
uleg S. K. P. eru not-
uð og eykur það mik-
ið gildi mótorsins, þar
sem þau þurfa litla __
pössun, lítinn áburð og gera núniogstap niótorsins langtum minna en í öðrum vélum, þar af leiðandi
verður eldsneytiseyðslan mikið minoi, sem og öll önnur útgjöld við vélina. Notkun S. K. F. kúlulega hefir
einnig í för með sér þann mikla kost, að legin bræða ekki úr sér eins og oft á sér stað á öðrum mótorum
Gangráðurinn er sérstaklega góður og nákvæmur, 0g verkar við hina minstu hraðabreytingu,
þannig að mótorinn stöðugt gengur rólega og af því leiðir, að ending vélarinnar verður betri.
Munktells mótorar ganga mei eða án vatnsinnspýtingar en með sjálfverkandi vatnsinnspýtingu
gefa þeir alt að 40% yfirkraft.
Munktells mótorar eru að mé gu leyti miklu framar öðrum l.flokks mótorum og ætti þeir, sem
þurfa að fá sér mótor, því ekki að fe, ta kaup annarstaðar fyr en þeir hafa aflað sér ýtarlegra upplýsinga
um þessa ágætu vél.
Allar upplýsingar gefur ól. Th. Sveinsson, fyrv. mótorfræðingur Fiskifélags íslands. — Sími
631. — Símnefni „Surveý
Munktells mekaniska Verkstads Aktiebolag
ESKILSTUNA SWEDEN
f'5T>
".T3T?’
'■ ...........................................................................................
Aðalumboðsmaður fyrir I«tlaeid e.r
Halldór Eirfksson.
(jtvirætt merki þess, að hernaðar-
andinn lifir enn innan herréttarins.
Og þessi dómur þykir koma í bága
við "alla réttarineðvitund. Hefir
hann sætt miklu umtali í þýzkum
blöðum af öllum flokkum. Stjórn-
arblaðið „Worwarts" segir meðal
annars þetta um hann: „Þessi
dómur, sem ekki er iangt frá sýkn-
un, er alt að því dæmalaus. Það er
ekki óeðiilegt, þótt þeir, .sem tekið
hafa þátt í stríði, finnist 'lítií virð-
ing vera borin fyrir heilbrigði og
lífi þeirra manna, sem leggja krafta
sina fram fyrir fósturjörðina. Það
er ekki til neins að leyna því, að
-starf herréttarins er mjög vel fall-
ið tii að veikja friðinn meðal þjóð-
arinnar innbyrðis og styrkja þá
tkoðun meðal erlendra þjóða, að
hinn miskunnarlausi hernaðarandi
sé. enn með fuliu lífi hér. Það er
kominn tími til, að herrétturinn
hverfi algerlega úr sögunni.11
Það er því enginn efi á því, að
beimurinn hefir ástæðu til að gleðj
ast yfir því, að það voru ekki þýzku
vopnin sem áttu sigri að lirósa í
stýrjöldinni miklu. Enginn veit,
hve mörgum saklausum hefði blætt,
ef: hernaðarandinn hefði enn f engið
byr undir blóðuga vængi sína.
Biðjið kaupmenn yðarumSEROS
sápu.
Myndin hér að ofan er til sann-
indamerkis um það, hvað sumsstað-
ar í Bandaríkjunum hefir verið
LoYeland láYarður
fiunur Ameríku.
EFTIR
C. N. Jg A. M. WILLIAMSON.
47
eigin spýtur, þá er þaS gagnslaust fyrir
hana. Hún megnar ekkert. Nafn henn-
ar er hvergi þekt. paS hefir aldrei staS-
ið á auglýsingum vorum. Það sá eg um
frá byrjun. Og hvað mynd hennar snert-
ir þá hefir hún ekki mikinn stuöning af
henni því húu lítur út eins og ugla, sem
alla hræðir. Vi'S þurfum ekki annað en
að senda skeyti til Newyork eftir stúlku
í staðinn og síðan getum við byrjað
sýningar eftir nokkra daga. pannig horf
ir málið við. Þér skiijið alt saman.
— Eg held að eg geri það, sagði
Loveland.
— Og hvað ákveðið þér þá?
— Hið sama og áður.
, — Gerið þér það! pér eruð mesti
bjáni. Þér viljið ekki þyggja það gott
sem yður er boðið.
— Eg vil minsta kosti ekki þyggja
það, sem þér hafið boðið mér.
Hún spratt upp af Stólnum eldrauð
i andliti.
— Gott! pá hefi eg engu öðru við að
bæta, en því, að eg óska yður til ham-
ingju með valið. Farvel!
— Farvel, sagði Loveland og stóð
upp og gekk til dyranna.
— Bíðið eitt augnablik, hróaði húnn á
eftir! honum. Heyrið þér, þér eruð ekki
sæmdarmaður ef þér farið að fleipra
eitthvað með þetta.
— Eg hefi lofað að segja ekki eitt
orð.
— Munið eftir að efna það loforð.
Eg þvæ hendur mínar, hrópaði frúm í
leiði. Og Loveland áleit það síðasta
orðið og hafði sig því á burt í skyndi.
Loveland liafði skift skapi við þesa
síöustu fregn. Honum var farið að
>ykja vænt um Lisle, ekki eingöngu
vegna vináttu þeirra Bills og hennar
lieldur fyrir kosti hennar sjálfrar. Hún
var að upplagi ágætis stúlka, þó ekki
væri hún aðalsættar. Og ef hún yrði
lieppin, þóttist Loveland sannfærður um
að hún gæti orðið ljómandi leikkona.
?ó gat hann ekki aðvarað hana vegna
jessa heimskulega loforðs sem hann
hafði gefið.
páð var honuin alveg nýtt að bera
kunningja sína fyrir brjóstinu. En nú
var hann búinn að læra hvað það er
að standa uppi vinalaus, þegar örðug-
ieikamir flyktust að manni. Hann fann
því til innilegrar samúðar með Lisle,
og það var ekki um það að ræða að
skifta um skoðun, hvað sem tæki við.
Hann gat ekki hugsað sér neitt úrræði
ur því hann var neyddur til að þegja.
En þó var ein von: Nýtt félag varð
ekki stofnað á einu augnabliki. Og nú
var laugardagur. Hann vonaði að heyra
einhverjar fregnir að heiman eftir viku,
og launin átti að borga eftir eina viku.
Þá hefði hann þó þá 10 dollara, sem
hann var búinn að vinna fyrir með sut-
um sveita.
Allir vom nú komnir til leikhússins
nema hann, Jacobus og Binny, sem
kvaldist af hósta og fór Þv' ekki úr
herberginu fyr en á seinustu stundu.
Launin voru nú ekki borguö út þenn-
an laugardag, þó svo ætti að vera.
Jaeobus lét meðlimi félagsins vita að
þeir yrðu að bíða til næsta ]augardags.
Bærinn, sem hann hefði í hyggju að
sýna list þeirra í, væri allstór og fjöl-
mennur, og því væri nokkur von um
betri afkomu þar. Sumir betluðu út úr
honum fáeina dollara. En Loveland tók
það með inestu ró, eins og allar þær
raunir, sem örlögin létu honum að hönd-
um bera.
par sem þeir vom nú borðuðu þeii
morgunverð frá 7—8 en stundum fyrir
sérstaka náð til 8%. Gg kanni ekki
allir á tilteknum tíina niður til að borða
varð uppi fótur og fú.
En Loveland ætlaði að koma í allra
seinasta lagi þenna sunnudagsmorgun.
Hann ætlaði að fara 8%.
Binny lá í rúminu, því Loveland liafði
boðið honum að færa honum eitthvað
upp borða.
Við horðið sátu ekki aðrir en Lisle,
Winter og kona hans. Þótti honum það
undarlegt, því hitt var vant að vera
miklu fyrr að borðinu.
— pað er undarlegt að hingað hefir
cnginn þeirra komið enn. Þau skrifuðu
iill á spjald á dyr sínar, að þau vildu
enga truflun. pað mátti ekki hita upp
hjá þeiin og þau vildu engan morgun-
verð. Spjöldin eru enn á dyranum.
Þetta Iiefir aldrei komið fyrir í öll þau
ár, sem eg hefi þekt þau. Frú Winter
rak út úr sér þessa romsu á milii hit-
anna.
Loveland roðnaði dálítið við að heyra
þetta en sagði ekki neitt og flýtti sér
eð borða. Gat nokkurt samband verið
á milli þessarar innilokunár og þeirrar
uppástungu, sem hann hafði heyrt
kvöldinu áður? Hann bjóst ekki við,
að uppástungan yrði framkvæmd svo
fljótt En nú var full ástæða til að
Glltofna áb eiður
«*ða
söðalklæði
vil eg kaupa
Vilh. Finseu, rits^jóri.
gengið rækilega að því að útrýma
áfenginu. Sýnir inm hina vísu feð-
ur í Zion City (Illinois), þar sem
þeir ern að hella guðaveigunum nið
ur í afarmikið trog, en úr því renna
þær aftur niður í skolpræsin. En
afleiðingarnarverðaþar hinar sömu
og annarsstaðar. Þegar góðu drykk
irnir eru bannfærðir, fara menn að
drekka allskonar ólyfjan. Verður
ekki annað sagt, en bannöldin í
Bandaríkjunum byrji mjög glæsi-
lega: 137 menn blindir og 149 dauð-
ir af ólyfjan síðan bannið komst á.
Ekki er furða þótt bannmenn þar
vilji færa þessa blessun yfir allan
heim.
Annars skal þess getið, að um
nýárið handsamaði lögreglan i
New York 5 menn, sem grunaðir
voru mn það að hafa búið til þetta
nýja Whisky. En þar með er ekki
. ppsprettuimi lokað og heima-
bruggun fer daglega í vöxt.
Sjálfstæði Póllands.
Benedikt páfi hefir gefið skipun
um það, að altariskerti, sem Pius
IX. fyrirskipaði að geyma í pólska
skólanum í Róm „þangað til Pól-
land fengi aftur sjálfstæði sitt“,
skuli nú sent til Warschau.
Kolanámumar hjá Lens.
Samkvæmt fregnum frá Frakk-
iandi, verður eigi iokið að gera við
gkemdirnar á kolanámunum hjá
Lens fyr en árið 1928. Þó er von-
ast eftir því, að hægt verði að starf-
rækja námurnar að einhverju leyti
þegar á næsta ári.
halda að hún væri komin í framkvæmd
að sumu leyti.
Hann snaraðist því að dymnum þar
sem bræðurnir bjuggu, þegar hann var
búinn að borða og drap heldur harka-
lega á dyr.
pað korn ekkert svar. Hann barði
emi betur að dyrum. Og í þriðja sinn
svo hressilega að enginn svefn hefði
staðist slíkt.
Gestgjafinn, sonur hans, kona og
margir ferðamenn voru komnir fram
á ganginn við hávaðan.
— Annaðhvort eru þeir dauða-
dmkknir eða þá stroknir, sagði einn.
— Drottinn minn! Jaeobus hefir ekki
borgað mér enn, hrópaði gestgjaf-
inn og gula andlitið varð enn gulara.
Hann hljóp að dyrunum og lamdi á
jær eins og örvita maður.
— Svikararnir! pað er ekki nóg með
það, að þeir hafi svikið mig um borg-
nnina, heldur neyða þeir mig líka til
að brjóta upp mínar eigin dyr, kjökr-
aði gestgjafinn.
En til allrar hamingju var þama einn
sem var mesti snillingur 1 því að stinga
tipp skrár, svo dymar vom opnaðar á
skömmum tíma. Rúmið var óbælt og
herbergið var tæmt af öllum þeim mun-
um, sem Jacobus átti að eiga þar.