Morgunblaðið - 11.04.1920, Side 4

4
MORGUNBLAÐIÐ
Fyrir kaupmenn og kaupfélög
Altaf fyriiligf jandi feikna miklar birgðir af vindluœ, vindlingum, cigarettum, Rjóli, Reyk- og Munntóbaki.
Pöntunum tii beinnar afgreiðsiu frá verksmiðjunum veitt móttaka.
Aktieselskabet
De Danske Cigar- & Tobaksfabríker.
Hovedoplag
Sími 350 Hafnarstræti 20. Símn. Cigarillos.
Viðskiftanefndin
Skrifstofa Befndarinnar er í Kirkjustræti 8 B.
Opin kl, 1—4.
Nefndin er til viðtals & þriðjndögnm og langár-
dögum kl. 2—3.
Dansæfing
á mánudagskvöld
Sigurðnr Guðmnndsson.
Fiskvinna.
Nokkrar stúlkur geta fengið vinnu við fískverkun, vinnan byrjar
nú þegar.
H. P Duus.
Vestminster cigireffur
Einkasali
fyrir
Island:
Eirlkss,
heiidsali. Reykjavík.
Hús óskast til kaups.
Hús hefi eg verið beðinn að útvega, má vera I fastri ibúðar-
leigu að mestu eða jafnvel öllu leyti.
Gunnar Sigurðsson
(frá Selalæk)
Avalt við kl. 4—6 e. m.
Areiðanlegur unglingur
getur fengið atvinnu við verzlun nú þegar. Upplýsingar i verzlun
Ólafs Amimdasonar
Laugaveg 24.
Kaupið Morgunblaöið!
En dygtig ung Islænder söges
som
Hommis
i min herværende Kolonial- og Fisk-
engros Forretning. Vedkommende
maa kunde arbejde selvstændigt.
Reflekterende bedes indsende Af-
skrift af Anbefalinger til
Carl Jörgensen, Hamburg. 8.
Glitofnar ábreiður
eða
söðulklæði
vil eg kaupa.
Villi. Finsen, ritstjóri.
Almennan
íund um uppeldismál haldur Um-
dæmisstúkan í G.-T.-húsinu anftað
kvöld kl. 8. Allir, sem áliuga hafa á
uppeldi barna, eru sérstaklega beðn
ir að mæta.
Charlotta.
(- Eftir
G. S. RICHMOND
*
veginum. Ekillinn þekkir hann líklega
vel ?
— Ekki til fullnustu, en það geri
eg! hrópaði ungur maður og hár, sem
sat við hlið ekilsins. Eg skal vísa á
veginn. Við skulum áreiðanlega komast
heim fyrir miðnætti, nema rnjórinn sé
óeðlilega djúpur, svo við verðum að
aka hægt.
Það neyðumst við áreiðanlega til,
sagði ekilliun. Eg hefi aldrei komið út
í slíka snjókomu fyr. Á eg að snúa til
hægri eða aba beint áfram?
— Beint áfram, sagði uugi maður-
inn við hlið hans ákveðið. Eg hefi geng
ið og ekið þennan veg þúsund sinnum.
Það er góð stund þangað til við sniram
til liægri.
— Það er gott að þér eruð kunnugur,
því jeg er strax orðinn hálfringlaður.
Vindurinn þyrlaði snjókornunum um
andlit þeirra, svo loðkragarnir voru
brettir upp og teppunum sveipað um
herðarnar.
Hestarnir •streittust með auknum
erfiðleikum áfram með sleðann. Og oft
ar en einu sinni varð ekilinn að beygja
út af veginum til þess að sneiða úr vegi
fyrir djúpum sköflum.
Þó alt af snjóaði, virtist hann kólna.
Svo Jeff spurði Evelyn, hvort henni
væri ekki kalt.
— Þér getið auðvitað sagt, að yður
sé ekki kalt, en eg læt ekki undan yður
fyr en eg fæ að þekja'yðui' í teppum,
bæði höfuð og herðar.
Evelyn þektist þetta, því hún gat
< kki leynt því, að hún skalf örlítið.
— Þér skjálf'ið af kulda! hrópaði
Jeff óttasleginn.
— Ekki meira en þið hin. Það er
óþarfi að vera órólegur mín vegna.
En Jeff var það engu að síður.
Þó enginn vildi viðurkenna það, var
álitið ekki sem glæsilegast. Þótt ungi
maðurinn í ekilssætinu hefði verið og
væri alt af svo viss, þá fóru margir að
efast um ratvísi hans.
— Þessi trjáþyrping á ekki að vera
þarna! hrópaði einn og reyndi að átta
sig á veginum. Við erum of nærri henni
Hún ætti að vera um hundrað fet í
burtu.
— Nei, þú heldur, að við séum ekki
komin eins langt og við erum, sagði
Neil Ward í ekilssætinu. Við erum bráð
um komin að bugðunni hjá járnbraut-
arsjx>rinu.
— Nei, það er ómögulegt. Við höfum
ekki farið fram hjá bæ Winters. Við
erum komin eitthvað út af veginum,
Neil.
— Það held eg líka, sagði ekillinn
hinn órólegasti, og' dró húfuna lengra
niður á snjóugar augabrýrnar. Það er
langt síðan að mig fór að gruna það.
— Þetta er misskilningnr! hrópaði
Neil, verið þið bara róleg.
Ein af ungu stúlkunum byrjaði að
syngja og hin tóku 911 undir með mestu
kæti. Og það vakti almennan fögnuð,
þcgar uppástunga kom fram um það,
að blása í lúðrana. Þau vonuðu með því
að vekja eftirtekt eins eða annars. Og
þau blésu öll af ítrasta megni — en
árangurslaust.
Alt í einu sukku hestarnir niður upp
á miðjar síður í skurð einn. sem fent
var yfir. Og sleðinn staðnæmdist á
sama augnabliki.
— Viltu nú viðurkénna, að við séum
komin út af veginnm, Neil? sagði eitt
þeirra hið versta.
Neil varð að játa, sneyptur og ráða-
laus, að það væri því miður rétt. Það
var enginn skurður í nánd við þjóðveg-
inn, svo hann vissi.
Jeff vafði teppunum betur um herðar
Evelyn.
— Vertu bara ekki hrædd. Við losn-
um úr þessari kreppu, sagði hann svo
gíaðlega, sem honuin var unt. En hann
var þó í raun og veru sérlcga órólegur
henuar vegna.
Hinar stúlkurnar voru hraustar og
gátu vel þolað dálitlar mannraunir án
þess að verða meint af. En þetta litla
hlóm!
Eftir að Ran og Lucy roru gengin
til svefns um kvöldið, áttu þau yndis-
lega kvöldstund sayian, ungu hjónin.
Charlotta vildi ekki að Evelyn skyldi
koma heim að köldimmu húsi, og beið
því eftir henni ásamt lækninum.
— Það er hræðileg snjókoma, Andy,
sagði Charlotta um leið og hún leit út
í gluggann. Sló þá klukkan tólf.
Læknirinn lagði frá sér bókina, sem
hiann hafði verið að lesa upphátt úr,
og kom út að glugganum.
— Já, það ei' þaö. Og hann er dálítið
hvass. En það getur ekki hafa staðið
lengi, annars hefðum við hlotið að taka
fcftir því.
— Eg liefi heyrt vindinn hvína úti
fyrir við og við síðustu klukkustund-
ina. Eg vona, að ekki sé orðið kalt. Eg
vildi mikið vinna til, að ekkert yrði að
Evelyn.
— Það vonar maður að ekki verði.
Þau hljóta að koma fljótlega. Nú skul-
um við halda áfram með kapituiann.
Charlotta kom frá glugganum. En
eftir því sem leið á klukkustundina,
\arð hún órórri og eirðarlausari og
gekk ýmist út að glugganum eða að
klukkunni. Svo lækniriim hætti að lesa
og varð síðast jafn órór og kona hans.
— Það snjóai' altaf meira og- meira,
Charlotta þrýsti andlitinu út að rúð-
unni. Verði þau ekki komin klukkan
eitt, hlýtur eitthvað að hafa komið fyr-
ir þau.
— 0, sei, sei! Þau eru á þeim aldri,.
í.ð þau geta gleymt tímanum. Eg er
viss um, að það verður afsökunin, þeg-
t r þau koma, að þau hafi ekki vitað að
svo var orðið framorðið.
■— Jeff er vanur að efna það, sem
hann lofar, sagði Charlotta.
— Þessi snjókoma spillir svo færð-
inni, að þau þurfa helmingi lengri tíma
ti'l að komast heim en annars. Svo þó
þau liefðu farið á ákveðnum tíma á
stað, er engin von til, að þau séu kom-
in. Vertu róleg, vina mín. Það er ekki
þór líkt að skifta skapi af svo litlu.
Charlotta sagði ekki neitt En þegar
Mukkan sló eitt, sögðu augu hennar
meira en þó hún hefði sagt eínhver orð.
— Evelyn er of vel klædd til að verða
kalt, sagði læknirinn til að friða hana.
Og öll láta þau sér ant um hana. Það
verður ekkcrt að henni, það er eg viss
um. Við skulum hafa eitthvað heitt til
handa hcnni. Þau koma náttúrlega inn-