Alþýðublaðið - 18.05.1958, Qupperneq 7

Sunnudagur 18. maí 1958.
AlþýSublaðitJ
HAUKUR SNORRASON rit-
stjóri varð bráðkvaddur úti í
Hamborg laugardaginn 10. maí,
en þar lauk hann ferðalagi um
Þýzkaland og ætlaði heim að
miorgni. Nú er hann kominn
hingað látinn og verður jarð-
sunginn á morgun. Við eigum
þess ekki kost framar að starfa
með honum og njóta kynning-
ar við hann. Aðskilnaðurinn
varð sorglega óvæntur. En
minningin lifir, og hún er mik-
iis virði.
Haukur fæddist á Flateyri
,við Önundarfjörð 1. júlí 1916
og var sonur Snorra Sigfús-
sonar skólastjóra og síðar nóms
stjóra og fyrri konu hans, Guð-
rúnar heitinnar Jóhannesdótt-
ur. Hann fluttist með foreldrum
Sinum til Akureyrar árið 1930,
nam gagnfræði við menntaskól-
ann þar, en fór síðan til Eng-
lands og lauk prófi við brezkan
samvinnuskóla. Heimkominn
starfaði Haukur um skeið við j
Kaupfélag Eyfirðinga á Akur-
eyri, en- gerðist því næst blaða-
maður við Dag og tókst á hend-
ur ritstjórn hans, er Ingimar
Eydal lét af starfi. Var hann
ritstjóri Dags á annan áratug
og stýrði énnfr. Samvinnunni
í nokkur ár, meðan hún var
gefin út á Akureyri. Haukur j
fluttist til Reykjavíkur 1956 og '
varð ritstjóri Tímans. Hann var
kvæntur Else Friðfinnsdóttur,
og' eignuðust þau hjón þrjú
börn, sem tvö eru uppkomin,
en eitt í bernsku.
Haukur Snorrason starfaði
við heimssýninguna í New York
1939 sem einn af fulltrúum ís-
lands. Á Akureyri gegndl hann
margvíslegum trúnaðárstörfum,
og sömu sögu var að segja eftir
að hann settist að í, Reykjavík.
Hann átti sæti í menntamála-
ráðj síðan 1954 og var varafor-
maður þess frá árslokumr 1956.
Verkefnin voru mörg á stuttum
ævidegi, og Haukur leysti þau
öll vel af hendi, enda starfshæf-
ur í bezta lagi, kappsamur og
nákvæmur. Er mikill mann-
skaði að honum rösklega fer-
tugum, því að sannarlega mátti
œikils vænta. ef farið hefði að
óskum um lítf hans og heilsu.
Blaðamíennskan varð aðal-
starf Hauks Snorrasonar og þar
reyndist rét.tur maður á rétt-
um stað. Hann var sómi stéttar
sinnar og nau-t að verðleikum j
mikillar viðurkenningar and- j
Minningarorð
s
$
N
S
S ferðafélaga
S KYNNI OKKAR Hauks
S Snorrasonar ritstjóra hóf-
)ust með Þýzkalantlsferðinni
^ og urðu því hvorki liing né
^ djúpstæð. Ég fann þó strax
^ að þessi, ferðafélagi minn var
S eftii tektarverður. Saman fór
\ viðkvæm íund og ört geð,
S hugsjónaeldur og hagsýn. við
^ horf, beittur penni og har-
S áttuþrek í dægurbaráttunni
^og háttvísi og drenglunil í
* daglegri umgengni. — Mál-
^ efni hans og málfar var haf-
^ið upp yfir vana. Hugur hans
^var myndauðugur og gaman-
^samur og gat maður því bú-
^izt við nýjungum í samræð-
Sum við hann.
S Eg vil Ijúka þessum kveðju
Sorðum með síðustu setning-
Sunni, er é-g sagði við hann
Jlifantli:
• ,,Jæja vinur, bless á með-
) an!‘
E. V.
stæðinga jafnt sem samherja.
Hsukur gerbreytti Dagi að efni"
og útliti, svo að hann varð
snotrasta og fjölbreyttasta blað
utan höfuðstaðarins og þoldi
rr.ætavel reykvíska samanburð-
inn. Hann átti og manna mest- j
an hlut að máli um stækkun
Tímans og breytingu þá, sem
á hanum varð af því tilefni.
Ilaukur skrifaði mikið, enda
sivinnandi, en n \ gir.íjiguráiin"
vann hann þó ekki við ritvél-
:na heldur í prentsmiðjunni. —
Honum lét manna bezt að velja
b’aði útlit og yfirbragð í sam-
ræmi við kröfur nýs tíma, og
í þvi efni vann hann brautryðj-
andastarf á sviði íslenzkrar
biaðamennsku. Hann færði út ..
ríki hennar og breytti fortíð í
nútíð og fram.tíð af ríkri hug-
kvæmni og smekkvísi. Haukur
gekk að þessu verki af þvílíku
kappi, að hann sást naumast
fyrir. Blaðamennskan reynir á
taugarnar ekki síður en heilann
og hjartað, miskunnarleysi hrað
ans og samkeppninnar, óreglu-
legur vinnutími og grimmur
eltingarleikur segir eftirminni-
lega til sín í ritstjórnarskrif-
stofunum, og Haukur fékk að
kenna á þessari staðreynd. —
Hann sleit sér út með því að
Ijúka sérhverju verkefni af of-
urkappi til að hefjast handa um
annað og hafði löngum mörg
járn í eldínum. Maðurinn gat
naumast orðið langlífur. Hitl
grunaðf víst engan, að hann
kveddi , hinzta sinn við burt-
förina til Þýzkalands. Við átt-
um von á, að hann kæmi aftur
heim hress og hvíldur að lok-
inni skemmtun þeirrar tilbreyt
ingar. Svo varð ekki. Ósýnileg-
ur förunautur slóst í fylgd með
honum og lagði helþnngar hend
ur á hann að leiðarlokum.
Ég kynntist Hauki Snorra-
syni fyrst vorið 1954, er við
gerðumst samferðamenn í blaða
mannaför til Danmerkur. Þá
var hann enn ritstjóri Dags og
okkur hinum ókunnur. Haukur
var raunar íslenzkur heimsborg
ari í framgöngu og umgengni,
enda veraldarvanur, en gat þó
varla kallazt mannblendinn. —
Hann var seintekinn til vináttu
og ekkj alira. Hins vegar mun.
aði um tryggð hans og tiilits-
semi eftir að hann léði máls á
öðrum kunningsskap en góðu
dagfari og, ríkri. kurteisi. Dan-
merkurfararnir vorið 1954 urðu
allir þessa varir. Haukiir gerð.
ist félagi okkar og vinur, og við
sannfærðumst brátt um starfs-
hæfni hans og mannkosti. Við
deildum stundúm í slíku bróð-
erni, að með okkur tókst ágæt
vinátta. Og Haukur óx í áliti
okkar alla ferðina. Við gerðum
ckkur Ijóst, að hann var snjall
biaðámaður á landsvísu og
drengur góður.
Samskipti okkar urðu mörg
og mikil eftir að Haukur flutt-
ist til Reykjavíkur og gerðist
ritstj. Tímans. Og ég get naúm-
ast hugsað mér betri samstarfs
mann. Haukur gekk að hverju
verki af lipurð og samvizku-
semi og vildi alltaf láta gott af
sér leiða. Hann var jafnan boð-
inn og búínn að leggja á sig
erfiði og fyrirhöfn, þrátt fyrir
annríki og áhyggjur, bauð fram
hvern greiða eins og sjálfsagðan
hlut og lagði sömu rækt og alúð
við það, er í láginni lá, og hitt,
sem í hámæli komst. Haukur
var baráttuglaður og mun meiri
flokksmaður en flestir aðrir
ntstjórar, sem ég þekki per-
! sónulega. Eigi a ðsíður datt hon
| um aldrei í hug að temja sér
] le.ngrækni, og hann gerði sér
' skemmtilega ljósa grein fyrir
mannkostum andstæðinga
1 sinna, unni þeim fúslega sann-
mælis og vildi engan feigan í
návígi eða orrustu. Blaða-
msnnskan var honum annað og
meira en atvinna. Hann var
hugsjónamaður, sem barðisl
drengilega fvrir þeirn málstað,
er hann taldi sannan og réttan.
Haukur vildi hefja íslenzka
blaðamennsku til vegs og sýndj
þann vilja sinn.í verki. Erlend-
is hefði hann orðið frægur og
auðugur blaðamaður, og hann
lét ekkj íslenzkt fámenni eða
íslehzka fátækt smækka sig.
Skapsmunir hans hlupu aldrei
með hann í þær gönur, sem ta.;-
izt geti ógöngur. Hann kuimi
í íþrótt sína og féll með hreinan
skjöld.
Iiaukur Snorrason var helci-
nr lágur maður vexti, en ve3
limaður, kvikur í hreyfingur.í
og frár á fæti, snyrtimenni i
alíri framgöngu, menntaður vei,
fjölfróður og víðlesinn og ein-
'staklega fjölhæfur, hugkvæm-
i ur, útsjónarsamur og skjótráci-
ur. Síðustu árin gekk hann
sjaldan heill til skógar, en
hlýddi samt kalli lífsnáutnar
sinnar, kleif fjöll, veiddi fisk,
kastaði sér í faðm íslenzkrar
náttúru eins og barn, sem hverí
ur tij ástríkrar og stórlyndrar
móður. Síðast þegar við sáumst.
ráðgerði hann að bjóða mér
samfylgd til N.-lands á sumr-
inu, sem fer í hönd. Við æti-
uðum að heimsækja Akurevri,
veiða í Laxá, heimsækja sögu-
staði og njóta dýrðar norðlenzk..
ra fjalla. Ég fer þá för.án hans,
ef mér endist aldur. En norðan
jökia og austan Vaðlaheiðar
mun mér finnast Haukur
Snorrason standa við hlið mér
glaður og reifur og sýna ríki
sitt, landið, sem. hann elskaðv,
og fólkið, er hann mat og skildi,
fjöllin, sveitirnar og vötnin,
bóndann, sjómanninn, iðjuhöld-
inn og verkamanninn. Hans sér
stað, þó að hann sé allur.
Helgi Sæmundsson.
Kirkjuþáttnr
s
S
V
s
UPPSTIGNING.
Miðað við ytri atburði, er
það sem gerist á uppStign-
ingadaginn ekki sérstaklega
frábrugðið því, sem gerðist
oftar um og eftir páskana,
— að Jesús birtist og hvarf
aftur. — í þetta skifti hverf
ur hann raunar upp á við,
verður upp numinn, og ský
um lykur hann. Sennilega
er ekki átt við þau ský, sem
veðurfræðin fjallar um held
ur þá móðu. er stundum um
lykur verur frá ósýnilegum
heimi.
UPPSTIGNING OG
ENDURKOMA.
Eitt er það, sem þó gerir
uppstigninguna frábrugðna
því, sem annars- gerðist. —
Hér hvarf Jesús postulum
sínum í síðasta sinni, — að
minnsta kosti fyrir hvítu-
sunnu, og jafnframt því sem
fenglarnir (Post. 1. kap.)
segja, að hann sé uppnum-
inn til himins, boða þeir end
urkomu hans á sínum tíma.
KONUNGUR SETZT Á
VELDÍSSTÓL.
Boðskapur uppstigningar-
ardagsins ei< sá, að Jesús
hafi stigið upp til himna. í
hugmyndakerfi Biblíunnar
þýðir himinn bæði vistarver
ur englanna og hinna sælu,
en einnig aðsetur Guðs
sjálfs. Boðskapur uppstign-
ingardagsins er því fvrst og
fremst sá, að ..hann sem
kom af himnj á jörð“, hefir
nú ,,allt vald á himni og
jörðu“. — Konungurinn,
s:em á jörðinni lifði sem spá
maður og dó sem æðsti
prestur, — hefir að nýju sezt
í sinn veldisstól.
MANNKYNSSAGAN.
Til er margskonar sögu-
skoðun. Sumir telja, að við
skiftalögmálin ráði mestu
um stefnu sögunnar, aðrir
að finna megi viss lögmál
fyrir þróun menningarlífs-
íns, o.s.frv. -— Sjálfsagt má
með athugun komast til
skilnings á einstökum fvrir-
bærum sögunnar, en séu
kristnir menn spurðir um,
hvert sé hið ráðandi afl í
þróuninni, eiga þeir ekki
nema eitt svar,: Christus
Victor — Kristur, Sigurveg-
arinn. — Mannkynssagan er
barátta og jörðin baráttu-
völlur. en hvað sem á dyn-
ur, er sigur hins góða tfygg-
ur með valdi Krists. — Hann
er tilgangur mannkvnssög-
unnar og hennar leiðandi
afl.
HEIMSENDIR, OG ENÐ-
URKOMA.
Jesús mun ekki dylja til-
\reru sína við lok mannkyns
sögunnar. Sjálfur kvaðst
hann þó ekki vita, hvenær
að þeim kæmi. Hann gaf
raunar í skyn, að undanfari
heimsslitanna yrðu umbrot
mikil. bæði í náttúrunni og
mannlífnu. — Slíkt er einn-
ig næsta eðlilegt. Þegar
hann var spurður að þvi,
hvort hann ætlaði nú þega.r
að ,,endurreisa“ ríkið, sagði
hann blátt áfram, að þsð
væri ekki mannanna að vita
tíma og tíðir. Kirkjan hefír
þess vegna látið sér orð hans
að varnaði verða, og lagt
Framhaid á 8. síðiL.