Morgunblaðið - 04.01.1924, Side 2

Morgunblaðið - 04.01.1924, Side 2
MORGUNliLAÖIÐ Höfum fyripliggjandis £ i t f k Appelsínur ’og Epli, sem seljast mjög ódýpt. Jeg undirrituð sauma og kenni Ijereftasaum. Elásabat Erlendsdóttip Þingholtsstræti 27. F.vrst um sinn á Grettisgötu 27. aS vindar, sem vaxa hægar, blása cft stundum og jafnvel dögum saman, án þess að missa kraft sinn og kyngi. Þá vindana geta menn notað sjer til gagns, fyrst og fremst sem aflgjafa, bæði á sjó og landi, til þurkunar og margs fleira. Þannig er því varið með flest í náttúrunni. Þar sem lifsafiinu er öllu eytt ,í augna- biiksuppþot, þar verður æfin og árangurinn enginn; alt hjaðnar niður og fellur um sjálft sig, án þess að hafa orðið til nokkurs gagns. pað lægsta og lítílmótleg- asta hins lifanda lífs á sjer skjót- an þroska og skamman aldur, og þar er fjöldinn mestur. Hinar æðri verur lífsins fara sjer hægra, eru seinar til þroska, en njóta hans aftur lengur. Viðkoman er þar minni, en aftur færri, sem falla úr. Og hið sama verður fyrir oss, ef vjer lítum á fyrirtæki mann- anna og framkvæmdir. Þau lifa sjaldan- lengi þau verkin, sem hróflað er saman í flýti og án i'yrirhyggju. Það verður sjaldan mikið úr því högginu, sem hátt er reitt, eins og orðtakið segir. Þessi alþektu sannindi urðu fyrst fyrir mjer, þegar jeg fór að hugsa um sambandið milli heiðursgests- ins okkar, sem situr hjer við hlið- ina á mjer, pórarins Þorlákssonar ruálara, og þeirrar stofnunar, sem meðfram er orsök þess, að vjer erum komnir hjer saman í kvöld, og sem heiðursgesturinn var svo lengi og mikið við riðinn, Iðn- skólans hjer í Reykjavík. Þórar- inn hefir aldrei neinn vindbel^ur verið, og heldur enginn augna- ibliks stormhnútur, hvorki í skpi nje í störfum sínum í lífinu. Og þess hefir Iðnskólinn meðal ann- ars notið. Þórarinn rjeðst að hon- um sem fastur kennari 1. jan. 1904, og hefir stöðugt verið við hann sí$an, fyrst sem fastur kenn- ari og svo sjö síðustu árin sem skólastjóri; þangað til í sumar að hann var farinn að þreytasfc á þeim erli og ónæði, sem skóla- stjórninni fylgja, og sagði stöð- unni lausri frá 1. okt. s. 1., til þess að gefa sig óskiftan við öðr- um hugkærum og þörfum störf- um. pað er þannig á þriðjudag- ixm kemur, nýjársdag, liðin rjett 20 ár síðan Þórarinn kom að skól- anum, og öll þessi ár var hann auk þess í skólanefnd, og tók þann veg fullan þátt í stjórn skólans, einnig áður en hann varð skóla- stjóri. Jeg átti því miður ekki því láni að fagna að kynnast Þórarni sem starfsmanni við skólann og læra af honum þar, og hefi 'ekki verið samstarfsmaður hans fyr en í vetur í skólanefndinni; en jeg hefi sannar sagnir og árangurinn af starfi hans til marks um það, að hann hafi rækt starf sitt með einstakri lipurð, alúð og dugnaði. En jeg veit, að hjer eru margir, sem miklu betur en jeg geta tal- að um þá hlið málsins og aðeins bíða tækifæris, og skal jeg því ekki fara lengra inn á þá braut. Iðnskólinn, sem slíkur, og í þeirri mynd, sem hann er nú og hefir verið síðustu' tuttugu árin, var stofnaður um það leyti sem Þórarinn rjeðst til hans. Aður hafði að vísu Iðnaðarmannafjelag- ið haldið uppi teiknikenslu um nokkuð mörg ár, fyrst á sunnu- áögum, og síðar sem kvöldskóla. En árið 1904 var byrjaður reglu- legur skóli, með fasta skólastjórn og fleiri námsgreinar. Það \ar stærsta skrefið, sem stígið hefir verið á æfi iðnfræðilegs skóla hjer á landi. Síðan hefir skólinn altaf verið að eflast og aukast, altaf verið að fara fram. Og það mun síst um of mælt að segja, að heiðursgestur vor eigi meiri þétt í því að svo hefir verið, en flestir aorir. Hann tók fljótt ástfóstri við skólann, var laus við öll gönu- skeið, en hjelt stöðugt og örugt fram á við. Og þótt sumum þætti cf-til vill þroskinn seinn og ferðin hæg, þá hefir hann aftur átt pví láni að fagna að þurfa aldrei að hopa á hæli eða ónýta tekna á- kvörðun. pað er fyrst nú, eftir að jeg hefi tekið við af honum, að stígið er skref í öfuga átt, að því leyti, að jeg varð í haust að fækka námsgreinum frá því, sem verið hafði. Og þó vona jeg að þjer t.rúið mjer til þess, að það var hvorki af fúsum vilja nje með glöðu geði gert, og heldur ekki tii þess að fá meira svigrúm til framfara síðarmeir; það var meir en nægilegt hvorteð var; heldur af brýnni nauðsyn vegna þeirra breytinga, sem orðnar eru á hög- um þjóðarinnar. En óneitanlega er það nokkuð hart, að þessi eini skóli, sem eingöngu imiðar til þess að efla verklegar framkvæmd ir og framleiðslu í landinu, sem oss ríður nú sem stendur hvað mest á, einmitt sá skólinn, sem nú ætti að éfla og auka öllum skólum framar, að hann skuli þvert á móti þurfa nú að draga saman seglin. Yjer verðum allir að vinna, vinna sleitulaust, eftir því sem kraftarnir leyfa. En það er ekki nóg. Vjer verðum einnig að hugsa. Bíflugumar eru starf- samari en flest önnur dýr; þær vinna án afláts, en þeim fer ekkert fram og hefir ekkert farið fr im um hundruð og jafnvel þúsundir ára; af því að þar verða allir að vera jafnir, enginn fær að rísa öðrum framar, þótt hann hefði dugnað eða hæfileika til þess; og þess vegna getur enginn og fær enginn að koma með neitt nýtt eða bæta um hinar eldri aðferðir og venjur. Þar eru engar fram- farir. En skólinn okkar á ein- mitt að vera til þess að vekja og þroska hugsun hinna, starfandi ruanna; kenna þeim þau bóklegu fræði, sem nauðsynleg eru til þess að geta smíðað vandaða og rjett gerða muni, og benda þeim á leiðirnar til þess að gera enn- þá fullkomnari og vandaðri hluti, en þeir áður hafa þekt. Og þetta var enginn betur fær um að kenna en hinn samviskusami og listfengi heiðursgestur vor. Jeg vildi mega óska skólanum og öllum þeim, sem í hann koma, og eitthvað eru við hann riðnir, þeirrar hamingju, að þeir megi fara að dæmi Þórarins og þrosk- ast og eflast til gagns og heiðurs fyrir sjálfa sig og þjóð vora. Jeg sagði áðan, að jeg hefði lítil kynni haft af Þórarni, sem skólamanni. En jeg hefi aftur átt því láni að fagna, að kvnnast hon- um dálítið tvö síðustu árin sem manni, og það sem góðum manni. En svo hefir fleirum farið; því jeg hefi líka fengið órækan vott um ástsæld hans úr annari átt. Þegar í haust, er jeg kom til skólans, varð jeg þess var, að nem- endur hans vildu heldur en gjarna senda honum einhvern vott um vmarhug sinn og þakklæti. Og þegar það kom til tals meðal kenn aranna að fá Þórarinn til þess að vera með þeim eina kvöldstund í kveðjuskyni, til þess að' þakka honum alt gamalt og gott, þá var þar enginn, er þess átti kost og heimangengt átti, þótt með herkj- um væri, er ekki vildi óðfús vera með. Jeg veit að nemendur Þór- arins hefðu einnig gjama viljað vera með, eða hitta hann sjálf- an og taka í hendina á honum, ef þess hefði verið kostur. En þeir hafa orðið að láta sjer nægja að senda mig með kveðju til hans í þess stað. Það er lítil gjöf, sem bæði núverandi og eldri nemend- ur Iðnskólans, eldri og yngri kenn- arar skólans, og svo þeir skóla- nefndarmenn, sem hjer eru mætt- ir í kvöld, hafa tekið þátt í og falið mjer að afhenda yður. Gjöf- in er ekki stór, en gefendurnir vona samt að þjer takið á móti henni og lítið ekki einungis á verðmæti hennar, heldur skoðið hana aðallega sem tákn þeirrar virðingar og vináttu, sem þeir hafa viljað láta í ljósi með henni. Og um leið og jeg bið yður að taka á móti gjöfinni, þá vil jeg þakka gefendunum fyrir þá á- nægju og sæmd, sem þeir hafa sýnt mjer, með því að fela mjer að afhenda hana, og yður fyrir alt það gott, sem þjer hafið gert fyrir skólann og skyldulið hans. ■ o------- Hrossaverslun. Herra Theó*dór Arnbjörnsson heilsar upp á mig í Tímanum 22. þ. m. út af svargrein minni til hans, er jeg fjekk birta í Morgun- blaðinu 14. þ. m. Tœkifærisverð Gúmmístígvjel fvrir^unglinga, sem áður kostuðu 18 krónui* verða seld næstu daga á 10 krónur. ipr* Notið tækifæpið! -®l «4» Þóröur BjEturssun 5 Cd. Eyóublöó fyrirliggjandi til sdIu á skrifstofu uorri: Fisk-útflutniugsskírtEÍni FarmskútEini I fyrir stórfisk, SpánarmEtinn ----II fyrir smáfisk ----III fyrir blautfisk ----IU fyrir starfisk, PortúgalsmEtinn UpprunaskírtEini [CErtificate af origin]. tsántöku-EyQutiiöö Sparisióöa FastEÍgnauEÓs skulúabrjEf [H n] 5jálfsskulclarábyrgðar skuldabrjEf [B 11] BanduEð5 skulúabrjEf [C Fl] UÍKÍltryggingarbrjEf. ÞinggjaldssEölar. REÍkningsEyöublöfl. Boðar pappírsuörur. Skrif- og ritujElapappír, huítur ag misl., 30 tEg. Umslög fjölbrEytt, frá kr. 8 00 þús., 22 tEg. nafnspjöld, 3 þyktir Dg 5 stærðir af huErri. DuplicatDrpappír á 7 kr. 480 blöð í folio. ÞErripappír í hEilum örkum og niðurskorinn. Lsímpappír, huítur og mislitur. Kápupappír, margir litir og gæði. Kartonpappír, blár, rauður, grænn og huitur. Tii söiu og sýnis á skrifstofu uorri. IsafaldarprEntsmiöja h.f. -- 5ími 48. Hreinar ljereftstuskur keyptar hæsta veríi. Þessi grein bans sver sig ótví- rætt í ætt við höfundinn, ef hún er borin saman við fyrri grein bans, því í þessari síðari er nákvæmlega jafnmikið af staðleysum og ósann- indum og í fyrri greininni. En þau koma hr. T. A. í koll, en ekki öðrum, og skal jeg nú stuðla til þess. Jeg skal þá fyrst taka það fram, sem jeg hefi raunar áður gert, að Öll meðferð hjá mjer á hestunnm í síðustu ferð minni, var hin besta, hvað svo sem hr. T. A. segir um það. Gæti jeg fengið það staðfest með símskeytum frá þeim bænd- um, er jeg gisti hjá. — Væntan- lega ber hr. T. A. ekki brigður á sögusögn þeirra, svo mikinn bændavin sem hann telur sig vera. en jeg sleppi því að þessu sinni, því mjer finst nóg ráðunautarins vegna að birta símskeyti það, er síðar verður minst á í þessari grein. Út af ummælum ráðunautarins vil jeg geta þess, að þegar ieg var á ferð um Miðfjörðinn, var égætt veður, en ekki „ótíð og snjógangur", — fje var aðeins býst, en ekki komið á gjöf, þar sem jeg gisti, svo húsrúm var nóg fyrir hestana. Um heyið hefi jeg áður talað. Mjer þykir hr. T. A. gera furðulítið tir húsplássi því, er bændur hafa til umráða með- fram póstveginum að norðan; jeg varð ekki var við að nokkursstað- ar væri þurð á því. Einnig hjelt jeg, en sje að það er ekki, að hr. T. A. vissi, að til eru á bæjum bæði góð hey og lök. Og svo hepp- inn var jeg á ferðinni, að geta altaf gist á þeim bæjum, þar sem það besta var látið í tje, bæði handa mönnum og skepnum. En trúlegt þykir mjer, að jeg hefði fengið annað að reyna, hefði hr. T. A. haft húsa- og heyráð með- fram póstveginum. Hr. T. A. spyr hvernig hestun- um hafi liðið frá því þeir fóru frá Fossá og þar til þeir komu á skip. Jeg get fullvissað haun um það, að þeim leið ágætlega; í MaðiiF ubfOuf að mi ntt alt sitt líf. pví ber manni að snúa éjer til hins reynda fagmanns, hins æfða sjóntækja-fræðings, sem getur leiðbeint með valið á rjettum gleraug- um. — Sjálfs yðar vegna ber yður því að fara til Thiele, Laugaveg 2.

x

Morgunblaðið

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.