Morgunblaðið - 10.03.1925, Blaðsíða 1

t
12. árg„ 106. tbl.
VIKUBLAÍ: ISAFOLD
priðjudaginn 10. mars 1925. ísafoldarprentsmiðja bj.

SMpslaparnir.
Með gvellandi hrönn d síður állar
situr vort land við norðurhaf.
— Lokkandi sœrinn á syni J>esB kaUar,
þeir sigla með eimi og blikandijtraf.
En hajið gefur og hajið tekur:
pað hampar gulli en krefur líf.
Ó, guð, sem örlögin rœður og rekur,
rjettu oss hönd og vert.u oss hlíf.
Stefnt er i norður stöfnum knara,
stýrt er í sökn á ystu rnið.
Glampa niilli skýja-skara
skarður mdni og stjörnu-lið.
Nóttin hvœsir nöprum gjósti,
Norðri hrýt.ur hagl af brá
jt járni vörðu byrðingsbrjósti .
boðar skella af reiðum sjá.
„Leifur hepni“.
kom hingaö til Reykjavíkur nýsmíð-
aður þann 8. apríl 1920. \rar hann
smíðaður í Englandi, og var 140 fet
á lengd og 24 fet á breidd, 333 tonn
aö sta-i-ð. eftir íslenskri mælingu.
Ilann var frá skipasmíðastöð
Cochrane & Son í Selby. Eru margir
íslenskir togarar bygðir þar og er
„Tryggvi gamli“ eneðal annars al-
veg af.sömu gerð og „Leifur“.
Nýlega haföi „Leifur hepni“ feng
ið aUgagngcrða viðgerð í Englandi.
En viöhald skipsins alt var ávalt. í
besta lagi, enda var skipstjóranum.
Císla Oddssvni, mjög ant nm að svo
vœri.
Manntjónið mikla
7. til 8. febrúar.
Dregið er gull úr djúpum sœvi.
Dökknar pó um sjónarhring.
Ofsabylur, blandinn lœvi,
brimhrönn reisir alt í kring.
Mikilúðlegt, máttugt hafið,
miskunlaust og ógnum fyU,
stormaörmum sterkum vafið
stígur, prútnar, verður tryU.
Er sem fjöll ti/ foldar hrynji,
fossar steypist bjargi frá,
eða púsund prumur drynji,
pegar skellur bylgjan á.
Alt er fis, er hrönnin hrynur,
hraust og veikt er bana háð,
alt er smátt, er dauðinn drynur
drápu sína og heimtar bráð.
Steypist yfir stjórnlaust f/eyið
stormapyrluð aldan há . ■ ■
AU er búið — burtu þvegið.
Bylurinn geysar yfir lá.
Hvar var, drottinn, hjálparhöndin ?
Hvar pín hlif og sterka- vörn f
Matstu að engu ástarböndin —
ékkjur, mœður, systur, börn?
Þei — hver dirfist pig að spyrja.
pú ert drottinn lifs og Helst
Þú einn veist, hvar ber að byrja
brautina til œðra hvels.
Þó pú sldir storma-svipum
strendur vorar, fjörð og dál,
steypir i hafið her af skipum
— htigur vor fjer lúta skal.
Eitt við skiljum: hafið hrepti
hetjulið við petta faU.
Enginn dug nje dirfsku slepti,
drottinn, er peim barst. pitt kall.
Hvab er pað, að kunna að deyja
karlmannlega og œðrulaust?
Bak við dauðans brim að eygja
bjargið lifsins hátt og trausi
Drottinn, grœddu djúpu sdrin,
drottinn, pú átt ráðtn nóg.
Lit d eíckju-tregan, tdrin.
Tœmdu pennan harmasjót
Lát i hjörtun lifskraft streyma,
fjós pitt verma hverja sál.
— Þeir, sem fjeUu, peir eru heima.
Þaö er lifsim sigur-mál
Jón Bjömsson,
Tveir togarar farasi meö allri áhöfn
„Leifur ftepni“ ob „Fieldmarschal Robertson“.
pað var um liádegLsbilið, sunnu.
daginn 8. febrúar, að hjer í Rvík
rak á aftaka landnorðan-rok, sem
stóð allan daginn, Var.það eitt
hið mesta afspyrnuveður, sem
nokkur maður mundi; þegar kom
frain um nón, mátt' segja, að t»p-
lega væri hjer í hænum gengt á
milli húsa. Veður þetta tók yfir
Suðurland austur fvrir Reykjanes-
f jallgarðinn: þegar austar drö,
var veðrið mikið minna; austan
til í Arnessýslu og austur í Rang-
árvalla.sýslu var veðr’ð sæmilegt,
að minsta kosti sumsta.ðar. —-
Aftur gekk veður þetta með of-sa-
hörku yfir Vesturland og Notður.
lsnd.
Þegar veðrinu slota.ði, gekk erf-
iðlega að fá fr,jettir utan af landi,
því símasamband út frá Revkja-
vfk í ýmsar áttir var ým'st slitið
eða í megnu óla.gi. pannig mátti
segja, að allir Vestfirðir væru að
mestu leyti samibandslansir við
höfuðsta'ðinn.
Jafnóðum og síminn komst í
lag, tóku að berast til Reykjavík
ur frjettir um sorglegar sly-sfarir
°g skemd'r á mönnum til og frá,
°ö eignatjón og s'kaða, sem alt
stafaði af veðrinu.
En hvernig leið togaraflotan-
um úr Reykjavík og Hafnarfirði.
sem yfir höfuð var allur að veið-
um’ .þegar veðrið skall á, ýmist
fyr:r sunnan land, eða fyrir vest-
an og norðan land, norður á Hala,
eins og sjómennimir okkar kalla
þetta nýja fislkimið, þar sem mest
hafa verið uppgripiíi 1 haust og í
vetur?
Voru togararnir ofansjávar eft-
u- öll þess ■ ósköp, sem á liöfðu
geugið, eða skyldi veðrið hafa
1 grandað þeim ?
pessar spurningar lágu eins og
þungt bjarg á brjóstum alls þorra
manna hjer í bænum, Hafnarfirði
og öllu nágrenni.
Menn báru alment ekki mik'.vn
kvíðboga fymir skipunum, sem ver
ið höfðu að veiðum sunnanverðu
við laiidið; en, það voru togararn-
ir norður á Hala, sem ollu mönn
mn þungum áhyggjum.
„Guö má vita, hvernig þeim hef-
ir reitt af í veðrinu“ ; það var við-
kvæðið hjá öllum. — Það komu
engin eða sárfá loftskeyti frá
þeim; það gat raunar alt verió
eðlilegt, loftskeytatækin í ólagi
eftír veðrið. pessi skip gátu líka
kgið í hópum inni á Vestf jörðun.
Símasambandið við flesta Vtst-
firði var slitið. Mörgum þótti því
ekki ástæða til að óttast um skör
fram.
pað var ek’ki um annað að tala
en að híða og vona það besta.
Og — vonirnar tóku smánrsam-
an að rætast. A öðrum og þriðýa
degi tóku togararnir að tínast
iin á höfnina. En illa voru þ'eir
útleikni)- og verkalðir; alt, sem
losnað gat á þilfari, var skoLað
burtu; þeir voru brotnir og braml-
aðir og eins og eitt klakastykki
frá s:gluhún og niður á þilfar; en
menn vorn allir heilir og lifandi.
En í krappan dans 'höfðu þeir
flestir komist, hjá fléstum verið
sl:amt m lli Hfs og dauða. En —
eigi það noikkursstaðar við, að
valinn ma'öur sjé í ihverjn rúmi,.
þá er það á íslensku togurunum
okkar.
Pað var líka lánið 'í þetta sinn,
íiæst Guðs hjálp.
peir höfðu feugið skelfilegt
\eður þarna norður frá, og veðrið
hcfð skollið um það bil 17 tímum
fyr á þar en 'hjer; stórsjórinn,
bylurinn og myrkrið verið að
sama skapi. Eru margar sögur
sagðar af þrantum sjómannanna
í þetta sinn, baráttu þeirra og
Hfsháska ; en — líka, og ekki síð-
ur, af óbilandi kjarki þeirra,
þrautseigju og dugnaði; þaö hitn-
ar blóðið í okkur, sem á landi er-
um, þegar við heyrum utan af
sjónum, þessum ægilega vígvelli,
fræg’ðarsögnrnar af löndnm okk-
ar, sem reynast þessir afburða-
menn, þegar á reynir.
Eftir því, sem togaramir komu
til hafnar, þá glæddist hjá mönn-
um sú von, að á endannm mnndn
þeir aliir koma að norðan og vest-
an, og að togaraflotinn mundi
sleppa stórslysalaust frá þessn
ógnarveðri. En sú von átti ekki
af rætast, því miður.
pað vantaði á endanum tvo tog.
ara norðan af Hala, sem ékki
komu frarn, „Leif IIepna“, hjeð-
ai. úr Reykjavík, og „Robertson“P
enskan togara úr Hafnarfirði..
Voru á hinum fvrnefnda 33 menn,
allir íslenskir; skipstjóri. Giidr
Oddsson; en á ihinum síðaEiMfndji
35 menn, 29 íslenskir og 6 enaki%
skipstjóri Binar MagnáWin.