Morgunblaðið - 19.07.1925, Blaðsíða 8

MORCUNBUAÐIÐ
8

H.f. Þvottahúsið Mjallhvít.
Sími 1401. — Sími 1401.
pvær hvítam þvott fyrir
65 aura Mlóið.
Sækjum og sendum þvottina.
FyriHiggjandia
Rúsínur „Sun-Maid4*
í pk. og lausri vigt.
Haframjöl
Hrísmjöl
Hveiti „National Choise“
do. „Venus“
do. „Venus“ i. 7 lbs.
Bakarafeiti.
flENnSSDNSlB
Simi 144.
AUGLÝSINGAR
óskast sendar tímanlega.
Haraldur Sigurðsson.
Enn eru þeir of margir, sem
hafa það álit á hljóðfæraleik, að
prjál sje hann og fánýtur; fara
þeir hinir sömu oftlega á mis við
þá unun og þá andans hressingu,
sem góður hljóðfærasláttur mætti
veita þeim. Hvað má segja íþeirra
garð, sem fyrir fáfræði og heimsku
sína missa af hinum snildarlega
leik Haralds Sigurðssonar. Þeir
ættu þó að gera tilraun til þess
að sjá handleikni lians, þó ekki
væri annað, og dást að fimleik
fingra hans; mætti þá vera, að
eyru þeirra opnuðust örlítið fyrir
öllum þeim fagra tónastraum, sem
hendur hans töfra úr hljóðfærinu
út í söngsalinn. Þá færu þeir
sennilega að skilja, að list hans
er ekki af því tagi, sem í aska
verður látin eða til peninga met-
in. Til þess er hún alt of háleit
og göfug. Þessar línur eru sjer-
staklega tileinkaðar þeim, sem
enn ekki hafa gert tilraun til þess
'að tileinka sjer, þó ekki væri nema
smábrot af hinum töfrandi áhrif-
um tónanna.
„Durch alle Töne tönet
im bunten Erdentraum
ein leiser T o n gezogen
fúr den der heimlich lauschet.“
Svo hljóðar „motto“ við Fantasie
Sehumann's, sem Haraldur ljek
með snild og snillingsljóma hins
fullþroskaða listamanns.
Margt fagurt var á boðstólum
annað við hljómleik Haralds.
Skal það ekki upp talið nú, því
öðrum en áheyrendum Haraldar í
þetta sinn voru ætlaðar þessar
línur, nefnilega þeim, sem ekki
voru þar eða ekki hirtu um það
að vera þar, handa þeim voru eft-
ir fáein sæti auð í salnum.
Tvær snotrar, velgerðar ,Humor
eskur* ljek hann eftir Pál fsólfs-
son; hlutu þær dynjandi lófatak
að maklegleikum. Hljómleikurinn
endaði með As-dur 'Ballade Cho-
pins, sem aukanúmeri. Það er ó-
þatfi að lýsa leik Haralds í hon-
um og öðrum snildarverkum pró-
gramsins. Haraldur hafði ágætt,
nýtt Flygel frá Hornung & Möller
til þess að leika á. Mjúkir, fagrir
og skrautlegir tónar skiftust á og
margur mun hafa frá leik Haralds
farið í ljettara skapi og bjart-
sýnni en fyrir hljómleikinn.
Það er máttur tónanna, sem
framar öllu öðru fær varpað ljós-
geislum inn í dapurt sálarlíf ein-
staklingsins og gert hann betri
og göfugri. „ Böse menschen ha-
ben keine Lieder,“ svo sagði vit-
ur maður eitt sinn, svo mun það
og vera enn um marga, þó ekki
þori jeg að fullyrða, að til kunni
að vera einhver góður maður svo
„ónormal“, að hann lítilsvirði eða
hati „musik“. Haraldur myndi þó
geta gert hann að betri manni.
L Th.
ÖRSTUTT
GREINARGERÐ.
1 nýlega komnum blöðum úr
Rvík, sje jeg þess getið, að hr.
P. Y. G. Kolka læknir hafi flutt
erindi um dularfullar lækningar
hjer í Eyjum síðastliðinn vetur
og auglýst, að þar yrðu teknar til
athugunar skýrslur þær í Morgni,
sem undirritaður safnaði..
f tilefnl þessa vildi jeg mega
taka fram, að á umræðufundi um
þessi efni, er stofnað var til hjer
í vetur, voru þessi hin sömu vott-
orð lesin upp og stóðu algerlega
óhögguð að ræðu læknisins lok-
inni. En hafi honum aftur á móti
fundist hægara um vik og tiltæki-
legra að gagnrýna þau eða vje-
fengja, þar sem enginn málinu
kunnugur gat mætt til andsvara,
þá er ekki annað um það að segja,
en að minsta kosti flestum hjer
virðist eigi vandráðin ástæðan til
slíkrar aðferðar. Annars er dálítið
•broslegt að heyra lækni þennan
stöðuglega klifa á „rannsókn“
sinni í málinu. Hún hefir hlotið að
fara fram með einhverjum mjög
dularfullum hætti, þareð enginn
þeirra, sem vottað hafa fenginn
bata — að þeim skilst fyrir þenna
hulda kraft — hefir orðið hinnar
minstu rannsóknar var frá hendi
læknisins. Þó hljóta allir að sjá,
að þeim tilfellum ber fyrst og
gerst að leita skýringa á. Mjer
hafa borist í hendur æðimörg vott
orð um kynlegan bata, og engan
einasta þeirra sem þau gáfu hafði
tjeður læknir fundið að máli til
fyrirspurna á lækningunni. Hitt
má vel vera, að hann hafi athugað
heilan hóp fólks, sem kunnugt var
um, að ekkert hafði batnað, og því
ttnnið efir
þessu eina
innlenda fjelagi
Þegar þjer s]ó- og bruna*
tryggið.
Pósthólf 417 og 574.
Slmnefnia Insurance.

Sirni 542.
Laxveili.
Grímsá í Borgarfirði, ein af bestu laxveiðiám lancU
ins, fæst leigð viku- til hálfsmánaðar tíma í eihu, ef unl
semst. Veiðirjettinum fylgir stórt íbúðarhús með öllum
áhöldum.
Ölafur Johnson.
Sími 174.
var næsta auðvelt að rannsaka.
Annars • hefi jeg auðvitað enga
hugmynd nm, hvaðan þessi fengni
bati, sem vottorðin hljóðp um, er
kominn og jeg hefi alls enga til-
hneigingu til að halda fram neinu
„yfirnáttúrlegú* í sambandi við
hann, meðan alt er ósannað.
En atburðirnir þóttu mjer kyn-
legir; því gaf je.g þeim gaum og
óskaði, að þeir yrðu rannsakaðii;
— af skynsamlegu viti.
Gefst ef til vill færi seinna á
að reifa þetta nánar.
Vestmannaeyjum 13./7. ’25.
Hallgr. Jónasson.
SPÆ JARAGILDRAN
nættis. Þá bað hann um bifreið og Ijet aka sjer til
Montmartre. Hann gekk bratt í gegnnm fremri sal-
inn og inn í þann innri. Þar kom Alfred á móti
bonnm og hneigði sig í sífellu.
— Þjer hafið vitanlega borð handa mjer ? mælti
Duncombe og litaðist um. Hvar má jeg sitja ?
Herra Alfred hristi höfuðið lengi og dapurlega,
baðaði út hendleggjunnm og leit út fyrir að vera
ákaflega bnugginn yfir plássleysinn.
— Mjer þykir leitt að verða að segja yður það,
að í kvöld er hvert borð lofað. Jeg hefi þegar orðið
að neita mörgum.
Dnncombe leit forviða á hann. Salurinn var
hálftómur.
— Þjer hafið sjálfsagt eitthvert smáborð handa
injer, Alfred. Sje það vegna þess, að jeg er einn,
skal jeg kaupa handa tveimur og heilt úthaf af víni.
Það reyndist ógerningur að fá hr. Alfred til
að hreyta þessu. Hann kvaðst vel þekkja Duneombe,
og sjer þætti það heiður, að hann kæmi í kaffihús
sitt. En í kvöld gæti hann ekki látið hann fá borð.
Það fór að þykna í Duncombe.
— Gott, mælti hann þó rólegur, þá sit jeg í
fremri salnum. Þaðan getið þjer þó ekki rekið
mig út.
Alfred hjelt fast við sitt mál. Hann lýsti því
yfir, að hann óskaði einskis framar en að Duncombe
skemti sjer; en í fremri salnnm væri fólk, sem hann
gæti tranðla setið með. Svo er þar að auki, bætti
hann við, kaffihúsið Mazarin hjer rjett hjá, mjög
ske.mtilegur staður. Þar koma yndislegustu konur
veraldarinnar. Þjer ættuð að reyna. Dyravörðurinn
getur vísað yður veginn.
— Þakka yður fyrir. En jeg ætla að reyna það
næsta kvöld, mælti Duncombe.
Hann settist fram í fremri salinn og bað ura
vín. Það var mikill munur á því fólki, sem þarna
hafðist við og hinu, sem í innri salinn fór. Við lítið
borð skamt frá Duncombe sat gömul kona, hvukkótt
í andliti. Fyrir framan hana var þykk verslunar-
bók og hár stafli af reikningum. Það var einhver
forn og dularfullur hlær yfir henni. Hún mælti
ckhi orð frá vörum, og andlitið var líkast því, sem
væri það höggvið í marmara. Einu sinni mættust
augu þeirra. Hún horfði fast á Duncomhe, en sagði
ekki neitt. Unga stúlkan, sem stóð hak við veit-
ingaborðið, tók einnig eftir honum. Hún var há
og grönn, hvít í andliti og greiddi hárið sljett aftur;
frá enninn. Stöðugt reykti hún vindiinga. Hún var
sítalandi, en breytti aldrei um svip, hvað sem hún
talaði nm og við hvern sem hún mælti. Einu sinni
fjekk hún tvo hermenn til að flytja sig ofurlítið,
og Duncombe sá ekki betur en það væri gert til þes^
að hún gæti betur athugað hann.
Alt í einn var talað til hans. Það var gamlai-
konan með reikningana.
— Ef þjer viljið hlýða góðu ráði, þá farið hjeð-
an strax.
Duncombe leit forviða á hana. En hún leit ekkl
upp úr höfuðbókinni, heldur skrifaði í sífellu. Efi
hann hefði ekki heyrt rödd hennar svo nálægt sjer,
mundi hann hafa verið í vafa um hvort hún hefði
nokkurntíma sagt nokkuð við hann.
— Hversvegna, frú mín? spurði hann. Því ættí
jeg að fara? Jeg er hjer ekki fyrir neinum, og jcg
borga það sem jeg bið um.
Hún dýfði pennanum í blekið.
t— Jeg þekki yður ekkert nje verk yðar, sagði
hún án þess að líta upp, en svo mikið veit jeg, að
herra Alfred óskar þess ekki að þjer sjeuð hjer.
— Fjandinn hafi Alfred, sagði Duncombe gram-
ur. Jeg bíð hjer til þess að ná tali af manni einum,
sem vanur er að koma bingað, og jeg bíð þar til
hann kemur.
Konan hjelt áfram að skrifa. En eftir nokkraf
stund leit hún á Duncombe og sagði:
— Það ikemur vitanlega ekki mjer við, h’vernig
þjer hagið yðnr, en Alfred hefir sent eftir lögreglu-
þjóni. Það er hægt að finna yður ýmislegt til for*