Morgunblaðið - 30.08.1925, Síða 8

MOR " UNBLAÐIÐ
8
Afar óöýrt
þessa viku:
10000 brjef af pakkalit á 12
aura.
2000 brjef taublámi á 10
aura.
1000 brjef krókapör á 10 au.
10000 myndabrjefsefni á 2au.
1000 myndir á 25 aura.
1000 Do. á 50 aura.
1000 Do. á 1.00.
K.
Bankastræti 11.
Sími 915. Sími 915
Vallar8træti 4. LaugaveglO
Confekt.
fjölda teg ávalt fyrirliggjandi.
H.f. Þvottahúsið MjaUhvit
Síai 1401. — Sími 1401.
pvær kvítan þvott fyrir
65 awa Máið.
Sakjmm og sendum þyottinn.
Stunguskóflnr
Steypuskóflur
Gafflar, fl. teg.
Kolaskóflur
Saltskóflur
Vegagerðar skóflur
Hakar, Hakasköft
Smíðahamrar fl., teg.
Hamarssköft
Sleggjur
Sleggjusköft
Múrskeiðar
Þríkantar
Múrbrettti, stór og smá
Múrfílt
Kalkkústar
Strákústar.
JÁRNVÖRUDEILD
Jes Zimsen.
um, eftir kúíuör. Og þegar út á
landsbygðina kcmur, hefir hver
maður frá allskonar sorgarsögum
að segja. „Þarna fjell hann, þessi
eða hinn.“ „Þarna var þessi
inyrtur.“ Ástvinir og nánustu
venslamenn. Minnisvarðarnir í
lrirkjugörðunum tala sínu máli.
Bn nú er uppreisnarandinn
rússneski* bældur niður. Og þjóð-
in stendur sterk og samtaka gegn
hinn rauðu vofu Riissabolsanna,
er fyrir fáum árum var að því
komin að kæfa sjálfstæði og frelsi
Finnlendinga með böðulsöxum og
blóðsúthellingum.
Reynslan varð 'þeim dýr Finn-
um. En hún yarð þeim líka nægi-
stýr einstaklingsins. Og æskan
hefir meiri samúð en í fljótu
hragði raðist með fjarandi lífs-
láni fornsöguhetjanna.
Um alt þetta og mikið meira
'getur æskumaðurinn og sá sem
fenn elur lífsþrá í hrjósti, lært af
sögum ykkar og landi ykkar.
En við sem komnir erum á efri
ár, getum einnig mikið af ykkur
lært, gætum einnig haft mikið
gagn af því, að styrkja samband-
ið milli þessara tveggja þjóða,
.sambandið við land og þjóð, eins
og nu er umhorfs, við þjóðina með
hinn óbilandi og máttuga vilja til
lífsins, og hina sjerkennilegu
’menningu, er stendur föstum fót-
lega dýr til þess, að þeir vita nú 'mm á þjóðlegum lýðfrelsis-grund-
hvers vænta má af Rússanum. velli, við gætum lært af því, og
haft gagn af því, að efla viðkynn-
, inguna við þá þjóð, sem ættif
sínar rekur til göfugustu manna á
R <E ð a ‘/Norðurlöndum, og sem meira en
Axvid Laurents, l nokkur annar hjelt hinum nor-
skólaumsjónarmanns, ræna skáld- og sagnaarfi við lýði
er hann hjelt á kveðjusamsætinu — úrættist ekki, en har gæfu til
á kennaramótinu í Helsingfors. þess, að varðveita hinn dýrmæta
-----------------— \arf.
Háttvirtu íslensku gestir! j Alt þetta er almenningi svo
Oss hefir verið það hin mesta ,kunnugt, að óþarfi er um það að
ánægja að sjá á móti þessu nokkra ' fjölyrða. Jeg hefi aðeins viljað
gesti frá þjóð þeirri, sem f jarlæg- jiminnast hjer á það frændskapar-
ust er hjeðan, af Norðurlanda- jog bræðraþel, sem er nndirrótin
þjóðunum, en sem er oss hjart- ' að móti þessu.
fólgnust, fyrir hlutdeild sína, í| Vjer höfum veitt því eftirtekt,,'
hinni norrænu menningu. íslenska hve þjer hafið farið hlýjnm orð-
þjóðin hefir eigi, það jeg til veit, um um menningu vora. Fyrir
átt sjerstakan fuUtrúa fyrri á Lhönd landa piinna, þakka jeg fyr-
fundum, þessum, eigi fengið tæki-
færi til þess, að koma fram sem
sjerstök þjóð. Höftihi við Finnar
ir vináttu yðar, hlýleik og ástúð-
lega framkomu. Leyfi jeg mjer að
láta þó ósk og von í ljós, að þjer
þvi heiðurinn af því, fyrstir allra, Islendingar háfið á þessum fáu
að taka á móti íslendingum sem
sjerstakri þjóð á fundum vorum.
Því miður höfum við sjaldan
tækifæri til þess, að styrkja sam-
band vort við eyjuna vestur í
hafi, þótt, við á æskuárunum ein-
att færum draumförum til hins
tignarlega og hrjóstuga lands yð-
ar, þar sem lífið margoft hefir
eins og stirðnað á yfirborðinu,
þótt hinn eilífi eldur brynni hið
innra. Mikið getnr æskan lært af
slíku umhverfi. En æska vor leit-
ar helst samneytis við söguhetjur
yðar, og heiðin goð, máttug og
rík, en innilega lík í eðli sínu og
mennirnir sjálfir; æskan leitar við
kynningar við ítnrmenni yðar,
sem börðust fyrir veg og valdi
ættar sinnar og varðveittu orð-
dögum getað tengt hjer vináttu-
bönd, svo að þjer hjeðan í frá
.skoðið Finna, sem nátengda þjóð
yður, sem bræðraþjóð, og þegar
þjer eða landar yðar framvegis
komið hingað til landsins, þá
megi þið finna hjer einlæga vini.
Jeg bið yður, að flytja íslend-
ingum, hinni stórgáfuðu, ágætu
'Og djörfu þjóð, hinar bestu kveð-
jur vorar. ■
(Eftir „Hufvudstadsbladet* ‘).
Trolle & Rothe h.f. Rvík
Elsta vátryggingarskriTstofa landsins.
---------Stofnuð 1910.--------
Annast vátryggingar gegn sjó og brunatjóni með
bestu fáanlegum kjörum hjá Abyggilegum fyrsta
flokks vátyggingarfjelögum.
Margar miljónir krána greiddar innlendum vá-
tryggendum f skaðabœtur.
Látið þvi aðeins okkur annast allar yðar vá*
tryggingar, þá er yður áreiðanlega borgið.
Lin o leum -gólfðukar.
Miklar blrgðir nýkomnar. — Lægsta verð i bænum.
Jónatan Þorsteinsson
iáímí 864
Efnalaug Reykjavikur
iMgmwgi S2B. — Simi 1300. — Símnofni: Bfnaiimg.
Hrmnaar meS nýtnkn ihölóom og aSferðum aiian óhreinan fataaí
og dúka, úr hvaða efni lem er.
Litar r^plituð föt. og breytir mm lit eftir óakam.
Bfkar þsegindi! Sparar fjel
STAKA.
Best er að drekka. brennivín
og bindinu fleygja.
Heyrirðu ekki heillin mín
hvað jeg er að segja?
Lúðvík Blöndal.
Voggfóður. MálningarvArar.
Nýkomið mikið úrval af fallegu, góðu, ódýru Vegg-
fóðri; verð frá 40 aurum pr. rúllu, ensk stærð.
Hvítur Maskínupappír Þurrir litir, allsk.
og brúnn. Hvít Japan-lökk (gljáandi
Hessin 72” breiður. og mött).
Zinkhvíta, 6 teg. Copallökk.
Duruzine úti- og inni farfi. Decorations-lökk.
Fernisolía. „Slepe“-lökk.
Terpintina. Vagn-lökk. -
Þurkefni. Gólf-lökk. 1
Lag-farfi, allskonar.
Penslar allskonar
Retoucfaerfernio- Linsural.
LisfmAlarastrigif breiAd 140 cm.
Góðar vörur
Ódýrar vorur.
málarinn
Bankastræti 7. Sími 1498.
SPÆJASAQILDSAH
gátn allir sagt sjer sjálfir. Lávarðurinn er víst held-
ur ekki í neinum vafa. En hvemig á því stendur, að
ung, ensk stúlka, mjög venjuleg kona, hverfur
skyndilega meðan hún er að leita að bróður sínum,
en kemnr svo í ljós nokkru seinna á fylgd með
hættnlegasta uppljóstranamanni franska leyni-
frjettaliðsins — það fæ jeg ekki skilið.
— Hvaða ályktun dregurðu af því?, spurði
Duncombe ákafur.
— Mjer dettur aðeins það í hug, og á það
bendir alt, að bak við þetta sjen að verki þau öfl,
sem við vitum ekki um. Morðið á nngu stúlkunni,
sem ætlaði að fara að gefa þjer npplýsingarnar,
bendir á það, og er mikið rannsóknarefni.
Það fór hryllingur um Dnncombe, þegar bann
mintist þess, sem hann hafði sjeð í híbýlum Flossie.
Hann lagði hönd sína á öxl Spencers.
— Þú talar eins og verki þínn væri lokið.
En svo er ekki. Látum svo vera, að Phyllis sje
hjer. En þá sjerðu sjálfur að snaran er svo gott
sem komin um háls henni.Starfi okkar er þess vegna
ekki lokið enn. Nú ætla jeg 1 kvöld að spyrja hana
tun, hvernig stendur á því að hún hefir flækst inn
í þessi mál. Vilji hún tala við þig, þá verðirðu a®
veita henni áheyrn. Nú máttu ekki yfirgefa bana,
þegar hún er hættast stödd.
__ En kæri vinur minn, sagði Spencer, jeg get
vel játað fyrir þjer, að það er einmitt ástæðan til
þess að jeg vil taka tilboði Runtons lávarðar, að jeg
vil verða ungfrú Poynton að liði.
— Jeg ætla að játa alt fyrir þjer, Spencer,
mælti Duncombe. Maður sá, er þóttist vera Field-
ing, særðist hættulega, og var að því, er virtist,
meðvitunarlaus, þegar bifreiðin fór hjer hjá. Hann
fjekk ungu stúlkunni til geymslu skjal það eða
brjef, sem hann stal af manninum, er kom að finna
van Rothe, en hún hefir beðið mig að varðveita það.
Og það er hjer í vasa mínnm.
— Þú ert djarfur maður, mælti Spencer Þú
hefir flækt þjer inn í mál, sem betra er að vera
ekki við riðinn. En veit nokknr þetta?
— Aðeins við þrjú. Þú heyrðir ungu stúlkuna
hljóða. Það var af því, að einhver náungi skreið inn
um gluggann á litla herberginu og krafðist að fá
skjalið, en hún sagðist ekki hafa það. Þá leitaði
hann í herberginu — en fann ekkert vitanlega. Þeg-
ar hann fór, lýsti hann yfir því, að hann mundi
koma klukkan tólf á miðnætti, og ef hún befði þá
ekki skjalið, hótaði hann að drepa hana.
Spencer athugaði Duncombe grandgæfilega.
— En hvað er svo nm Pelham?, spurði hann.
— Um leið og stúlkan er komin á öruggan stað^
læt jeg hana vita um alt. Jeg mundi segja honum
það strax, ef jeg væri ekki hræddur um hann mundi
taka sjer það of nærri. Hann mundi aldrei skilja
þessa flækju eins vel og við, sem fylgst höfum með
gangi málsins, eftir því, sem auðið hefir verið. En
nú skulum við snúa okkur að framkvæmdunum-
Hann hringdi eftir þjóni.
— Graves, mælti hann, þegar hann kom. Jeg er
hungraður. Færið þjer mjer kvöldverð, og kampa-
vínsflösku með.
Spencer leit á hann brosandi. Duncombe kink-
aði kolli.*
— Jeg færi henni það sjálfur, spurði hann. En.
jeg ætla að biðja þig að vera hjer á meðan. Klukkan
er farin að ganga 12.
XXin. KAFLI.
Fyrsti kossinn hennar.
— Aldrei hefir matur verið mjer. kærkomnari en
nú. Jeg var að deyja úr hungri.
Duncombe setti bakkann fyrir framan hana,