Morgunblaðið - 20.03.1927, Síða 8

Morgunblaðið - 20.03.1927, Síða 8
MOROUNBLAÐIÐ er eftirsóknarrerðara en fríðleikurinn einn. Menn geta fengiS fallegan litarhátt og bjart hörund án kostnaðarsamra fegurSarráSstafana. Til þess þarf ekki annaS en daglega tunönnun og svo aS nota hina dásamlega mýkjandi og hreinsandi TATOL handsápu, sem búin er til eftir forskrift Hederströms iæknis. I henni eru eingöngu mjög vanda'ðar olíur, svo aS í raun og veru er sápan alveg fyrirtaks hörundsmeSal. Margar handsápur eru búnar til úr lélegum fituefnum og vísindalegt eftirlit meö tilbún- ingnum er ekki nægilegt. Þær geta verið hör- undinu skaSlegar, gert svitaholurnar stærri og hörundiS grófgert og ljótt. Forðist slíkar sápur og notiS aSeins TATOL hanðsápnna Hin feita, flauelsmjúka froSa sápunnar gerir hörund ySar gljúpara, skærara og heilsulegra* ef þér notiS hana viku eftir viku. Tatol handsápa fæst hvarvetna á íslandi. Verð kr. 0.75 stk. Heildsölubirgðir hjá I.BmillssM$Kvarai Reykjavík. Postulins- leir-y gler-y aluminium og emaille-vörur. Hnífapör, Dömutöskur, Smávörur, Barnaleikföng og Spáspilin frægu ættu allir að kaupa hjá K. Einarsson & Björnsson. Bankastræti 11. landið, fjölga býlum, girða og græða, byggja hús og bæta vegi, kaupa verkvjelar og veita nógu mik- il lán. Én livað stoðar alt þetta, ef fáir vilja, geta eða kunna með það að fara ? Hvaða gagn verðnr að þeim lán- nm, sem veitt eru ráðleysingjum, evðsluseggj um og fjárglæframönn- Um? Hvað stoðar ræktim í rrassa höndúm — vjelar lijá sóðum og vönduð hús þar, sem enginn vill vera? Vegir korna ]>á að fullum notum, þegar umferð og flutningar jafngilda tilkostnaði. Og nýbýli gera þá gagn, þegar gömlu jarð- irnar eru vel setnar og búendnr sjálfir vilja byggja þan. Þannig er þessu háttað og fyrirmyndin fengin i S.-Þingeyjarsýslu. Heimafræðsla og hjeraðsmenning þar hefir aukið þjóðrækni og fært út kvíar á fleiri sviðum. Æskulýðurinn — sjerhver barns- sál'og æskumaður — er frumgróðUr landsins, akurlendi þess og anðnu- gjafi. Á þessu akurlendi þarf að byrja ræktunina. Uppeldið, kenslan, fyrirmyndin, hugarfarið, alt þarf að breytast til batnaðar. Barnakennarar yfir höfnð, og ekki síst kennarar og skólastjórar við sveita- og hjeraðsskóla, þurfa að vera rótgrónir við búnaðarhagi og sveitasiði þjóðarinnar, en ekki aldir upp við tískutildur og „tan- gódans“. Og kenna þarf fyr að þekkja eigin orku, áform og auðnn- veg, en að „fljóta sofandi að feigð- arósi.“ — Fyr að auðga, göfga og bæta hugarfar og skapgerð manna, en að elta skuggamyndir nautna, glysgirni og gjálífis. — Fyr að þekkja töðugrösin í varpanum frá elting og stör í útjöðrum túns, en Kínamúr og keisaranöfn í austur- löndum. Kenna þarf hverjum manni og koriM að rœhta blóm við bæinn sinn, Og prýða hann fyr með þeim hæði íiti og inni, en með útlendu glingri, sem er þjóðræknum mönn- um til angurs, og vitlendingum til aðhláturs. Meta þarf meira að gera æskulíkamann hraustann og bein- vaxinn — með baði, sundi, skauta og skíðahlaupum — en að skekkja hrygginn við bókaborðið, eða hræra flautir í iieila allrar alþýðu, með þyrli tölvitringa. eða brotabullujn. Fyr á að kenna lotning og þakk- læti við gjafará allra góðra hluta; en fræðaþulur löngu liðinna. alda, eða nútíma vanþakklæti og heimtu- frekju mammonsþræla. Á þessu líka braut þarf kenslan að komast. Hún á að göfga og glæða dug og dáð þeirra, sem lífið og verkahringurinn brosir við; auka þrek til sjálfsbjargar, heimilisrækni, sveitaunaðar, þjóðþrifa og alla þá nientun, sem að mestum notum má koma til þæginda og unaðar í lífi livers manns. Hitt á ekki að stríða við, sem pyndar líkamann eða nem- endum sárgremst einungis að námi loknu. Allir æskumenn þurfá eitthvað að læra, og allir þurfa að leika sjer. Heimskulegt er að vonskast út af því, eða ætla sjer að banna það. „Þó náttúran sje lamin með lurk, leitar bún út um síðir.“ Leikir era æskunni lífsnauðsyn, og það er farsældarnauðsyn, að beina bæði leikjum og fræðslu á greið- færar brantir. Þar til heyrir líka að afrækja ekki iðjusemina. Vegna þess ætti mikið bú að vera á hverj- um hjeraðsskpia. Og helst ætti skólastjóri að stjórna því til fyrir- myndar, en nemendur allir, piltar og stúlkur tækju til skifta þátt í heimilisverkum, svo sem hverri ann- ari skjddunámsgrein, og önnuðust búið að miklu leyti á veturna. Lífið alt á að vera leikur, nám og iðja, ög altaf samferða, en eklti sundur- skorið eftir æfiskeiðum. Með þetta alt í liuga, sem nú er sagt, hefi jeg mikla og góða tx-ú á skpla Árnesinga. Og verð jeg þó að hætá því við, að jeg þekki engan íoann líklegri en — þann er vænt- anlega fæst til stöðunnar — sjera Kjartan í Hruna, til þess að beina öllu starfi skólans á nefnda bi’aut. Hann inxxndi grundvalla skóiann á sannkristilegn, þjóðlegn, land- föstu bjargi. Og jþess vænti jeg, að honum og öðrum slíkum tækist að stöðva a.ð nokknx straum nngmenna út xxr lijeraðinu. Tel jeg því lijei'- aðinu og landinu öllu söknuð og tjón að hverju ári, sem reka er lát- ið á í'eiðanum. i SKÓLASETRIÐ. Þó telja megi að góður grund- völlur sje fenginn að framkvæmd- arstarfi skólans, þá er enn eftir að fá honum fastan stað. Veltur ,nú mjög á þvx fjárhagur skólans, að- sókn, álirif og vinsældir (þegar sveitadrátturinn er slitinn og gleymdur) að eins vel takist með staðinn og forstöðuna. Skólasetrið verður að vera fag- xii*t, veðursælt, bxisældarlegt, liægt til aðdrátta, fráflutnings og fólks- ferða bæði siimar og vetur — að svo miklu leyti sem unt er —, lag- að vel til xþrótta og blómaræktar á vetrrnn, en þó allra helst. hægt til hitunar og ljósgjafa, svo skólinn verði á öllum sviðuml ódýr í rekstri. Og þá jafnframt sem ódýrastar all- ur byggingarkostnaður og leiðslur. Hvorld sveitadráttur eða fjarlægð Rangæinga, má toga skólann þang- að, sem hann kæmi að fábreyttari notnrn fyrir nemendur og yrði mik- ið dýrari í rekstri. Þó munað gæti sárfáum krónum á ^ fargjaldi, er meira vexú að geta jafnan fengið fljóta ferð og færa bílum, nálega altaf á veturna. Sá kostnaðarauki getur spai’ast xuargfaldlega á öðrum sviðum, bæði fyrir almenning og einstaklinga. Sjeð hefi jeg alla þá staði, sem bafa verið nefndir. og nefnandi eru til þessa skólasetxxi’s í Árnes- og Rangárvallasýslum. Og vegna kunn- ugleika þar og óhlutdrægni á allar hliðar, tel jeg mig hafa leyfi til að fullvrða, að þar sje ekki til nttfnq einn statfur, er hafi samein- aða alla þessa nefndu kosti, Staður (iSíisswæffiffiææBiHiaiaBBiKæHfi®**** æ Reykið Royal Crown » & Mixiuru. Fæst i flest&llum s ss tóbaksverslunum. | Bókhaldari. Vanur bókhaldari óskar eftir ai- vinnu við bókhald eða sem verslun- arstjóri í eða utan Reykjavíkur. Tilboð merkt „2“ leggist inn á A. S. I. fyrir 1. apríl n. k. Míkið úpval af konfekt skrauíöskjum nýkomid. MNDSTMRMIHV Hversiregna að kaupa erlenda dósa- mjólk, þegar er í næstu búð. þessi er heima á Reykjum í Ölfusi. Mun jeg nú di’epa á hvern ein- stakan ltost xit af fyrir sig, og ann- marka á eftir. Fegurð þarf ekki að lýs« —1 við fjall.sblíð og hamrabrún eins þjett- býlasta og gróðurríkasta láglendis Suðurland.s — því allir lxafa sjeð }xað, sem eiga að ákveða skólasetri'ð.. Ve&ursœld, Fjallaskýli í byljuni og næðixigaáttum. Og ekki veit jeg dærni til þess, að veður liafi Þar nokkrii sinni vaklið verulegu tjóni- Framh. Vigfús Guðmundsson. Vor nm hanst. i. Hjeraðsstjórinn í Dauphiny. Hans hágöfgi Tressan landstjóri í Dauphiny sat mak- ráður í hægindastóli sínum. Hann hafði losað hálshnýti sitt, svo að það þrengdi eigi að hinum, mikla svíra. Sást þar í gul silkinærföt innanundir, og var það engu líkara en að horfa í sprungu á epli, sem brostið hefir af ofþroska. Hárkolla hans — sem liann notaði af nauðsyn, en eigi vegna tísku, — lá á borði innan um hrúgu af rvkugmn blöðum. Á nefi hans, sem var lítið og eldrautt, hengu stór homspangagleraugu. Höfuð hans var gríðarstórt, nauðsköll- ótt og glóði á skallann eins og fílabein. Hann hallaði því aftur á stólbríkina, augnn voru lokuð en mnnnnrinn opinu. En frá nefi og munni koniu ógnar rokur, sem bárn þess vitni, að hans hátign var þungt haldin af áhyggjnm þeim embætti hans lagði á hann. Úti í horni, milli tveggja glugga, var borð og við það sat fölur og þreytulegur skrifari og keptist við, fyrir sman- arkaup, að inna þau störf af hendi, sem lxans hágöfgi var greitt stórfje fyrir. í þessn stóra herbergi heyrðist ekki annað en hroturnar í hjeraðsstjóranum og urgið í penna. skrifarans, og svo endr- um og eins snarkið í brenni því, er logaði glatt á arni. Alt í einu varð breyting á þessu, því að dyratjöldunum var skyndilega skotið til hliðar og ráðsmaður hjeraðsstjórans kom inn. Skrifarinn lagði frá sjer pennan og gaut augunum með skelfingarsvip til húsbónda síns, Svo bandaði hann ákaft að þjóninum og hvíslaði: — Uss! Hafði ekki hátt, Anselme. Axiselme staðnæmdist. líann sá fljótt, að hætta var á ferðum og það var sem honum fjelli allur ketill í eld. En svo herti hann upp hugann: — pað er sama, það verður að vekja hann, mælti hann í hálfum hljóðum. -Skrifari varð sem skelfingin uppmáluð, en Anselme skeytti því engu. Hann vissi þó frá fornu fari, að það var stórhættulegt að trxxfla miðdegislúr hjeraðsStjórans x Daup- hiny. En hitt var þó enn hættulegra, að verða eigi við kröi u hinnar svarteygu konu, sem niðri beið, og krafðist þess »$' fá að tala við hjeraðsstjórann. Anselme vissi það vel, að hann var milli tveggja elda> en hann vissi þó hvað skyldan bauð honum sem æðsta þjóni hans hágöfgi. Hann tugði á sjer skeggið og horfði upp 1 loftið, eins og hann vænti hjálpar frá himni þoim, sem liann bjóst við að væri þar einhversstaðar fvrir ofan. Hans hágöfgi lii'eyfði sig og hrotiir hans enduðu í ógnar' hvalablæstri. Hann opuaði augun letilega, horfði fyrst um stund upp í loft, en svo sá hann Anselme. Með írafárí rjettist hann upp í stólnum og fór í mestu ákefð að rugln blöðunum á borðinu. — Hvern fjandann á þetta að þýða, Anselme? drund] í honum. Hvers vegna ertu að trufla mig? Hvern skrattuni1 viltuf Hefirðu enga hugmynd um það, hvað það þýðir a® starfa fyrir konunginn? Babylas — hann sneri sjer a®' skrifaranum — sagði jeg þjer ekki að jeg hefði mikið a® gera og að euginn míetti trufla mig. pað var ástríða hjá þessum manni, sem aldrei vaxih1

x

Morgunblaðið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.