Morgunblaðið - 11.10.1927, Blaðsíða 6

ItORGUNBLAÍtft)
6
li. f. Trolle & Rothe starfa fyrir,
liafa þau aldrei gefið tilefni til að
láta iögsækja sig til greiðslu á
'ikaðabótakröfum, hvorki í rjett-
'iiætum nje órjettmætum kröfum.
Fjeiög þessi hafa ávalt refjalaust
greitt rjettmætar kröfur og hvað
órjettinætar kröfur snertir hafa
þau ávalt1 gert viðskiftamenn sína
full-ánægða með velvildar (Kul-
ance) bótum. Nú vil jeg spyrja:
Getur hr. Tuliniusi f. h. Sjóvá-
fcryggingarfjelags íslands sagt'hið
sama!
2. Þá kem jeg að hiuu atriðinu
par sem hr. Tulinius gefur í skyn,
að kornið geti fyrir, að umboðs-
menn eriendra fjelaga sjeu ekki
nógu „kritiskir" á áhættunum og
taki jafnvel ljeleg skip sem góð^
fyrir sama verð og var rjettilegá
tekið fram, að þetta sje ekki
heppilegt til þess að venja íslend-
inga á að vanda til útgerðar sinn-
!ar og draga úr druknunarhættu.
Hjer er um þungar ásakanir að
ræða, þar sem umboðsmenn erl.
fjelaga er brigslað um ótrúmensku
við fjelög þau, er þeir starfa fyr-
ir og á þá eru bornar þungar sak-
ir um að þeir beinlínis stuðli að
aukinni druknunarhættu. Þessar1
ásakanir koma úr hörðustu átt, þar
sem vitanlegt og sannanlegt er,
að einmitt Sjóvátryggingarfjelag
íslands hefir tekið að sjer áhætt-
ur þær, sem taldar hafa verið með
hinum lökustu, er hjer hafa verið
teknar á síðari árum, þótt sem
betur fer, þær ekki liafi haft mann
tjón í för með sjer.
Jeg skal ekki fara frekar út í
þetta að sinni, en verð aðeíns að
skora á hr. Tulinius, að gefa opin-
bera yfirlýsingu um, að ásökun
þessi gildi hvorki mig, sem for-
stjóra h.f. Trolle & Rothe nje
nefnt firma, eða að öðrum kosti
að gefa skvrslu um þær áhættur
er við höfum tekið f. h. fjelaga
’okkar og sem geta heimfærst und-
ir ofannefnd ummæli hans.
Jeg bíð með eftirvæntingu eftir
að verða annaðhvort hreinsaður
af áburði þessum eða sakfeldur.
Oarl Finsen.
Uörpuveiðar (landhelgi
I vor og sumar skrifaði jeg
greinir undir þessari fyrirsögn í
Mbl., en gegn þeim greinum mín-
'um skrifaði forseti Fiskifjelagsins
Kristján Bergsson.
Þó nokkuð langt sje frá liðið,
verð jeg að taka þar til máls, sem
jeg endaði þá, en það verður þá
auðvitað að svara grein Kr. B.
frá 16. júlí s. 1. í Mbl.
Kr. B. finst jeg vera kominn
þar — „svo laugt í vaðli einum“
— sem er um notkun ,snurrevaad‘
í landhelgi, — að honum finst jeg
naumast svaraverður — en tekur
þó þannig til, — að málefnisins
vegna verði liann þó að halda
áfram að skrifa. (Síðan liann skrif
aði síðustu grein sína um þetta
mál 16. júlí s.l. Iiefir þó ýmislegt
gerst, sem þá var ekki orðið, sem
síðar mun vikið að).
Mig furðar ekki á því, þó Kr.
B. farist þannig orð í minn garð
— og minna stjettarbræðra (sjó-
mannanna) eins og honum farast
í síðustu grein sinni í Mbl. frá
16. júlí; — því skv. hans eigin
ályktun og ummælum er sjómanna
'st.jettin sú stjett manna, „sem ekk-
ert vill læra og ekkert getur lært' ‘
o. s. frv. — Ljót umsögn af for-
iseta Fiskifjelagsins.
Kr. B. þykir það ljótur rithátt-
ur hjá mjer — að jeg ber honum
á brýn að hann segi rangt frá
mót betrij vitund, og honum vefst
ekkert tunga um tönn um leið og
hann rennir niður sínum fyrri um-
niíelum um skoðun Vestfirðinga á
notkun „snurrevaadcr“ í land-
helgi.
Kr. B. viðurkennir í síðustu
grein sinni — þó hOnum auðvit-
að sje það mjö|hnauðugt — því
þar með er hans öruggasta vígi
hrunið, að Austurlandfiskifjelag í
Noregi hafi á fundi sínum í vor
samþykt að fela stjórn sinni að
fara þess á leit að „snurrevaad“
’væri bönnuð innan landhelgi á
minna dýpi en 50 m. „Ræketra\vl“
ber hann á móti að búið sje að
banna þar í landhelgi, á sama
dýpi.
í „Fiskeren" frá 4. maí þ. á.,
þar sem talað er um þennan við-
urkenda Austurlandsfund norskra
fiskimanna á 2. síðu stendur:
„Eins og við nú höfum fengið bann
á notkun ,ræketrawls‘ á grynnra
vatni en 60 m., verðum við líka
að fá bannað „snurrevaad", sem
skefur botninn, ekki síður en
„ræketra\vl.“
Hvað við sjeum mikið betur á
vegi en Norðmenn, færir Kr. B.
Isem sönnun, lög nr. 27, frá 20.
júní 1923, um bann gegn drag-
nótaveiðum í landhelgi, með hjer-
aðssamþyktum; „geta menn feng-
ið „snurrevaad“ bannaða, fyrir
sínu landi, eins langt og landhelgi
nær.“ Það er satt, lögin heimila
bannið, en núverandi forseti
Fiskifjelagsins hefir fram að þessu
lagst á móti því, að hjeraðssam-
þyktirnar kæmust á samkvæmt
gildandi lögum, því sá ljóður er
'á lagasmíðinni, að samþyktirnar
ná aðeins staðfesting ríkisstjórn-
arinnar að Fiskifjelagið mæli með
því. 7
Hafnamenn urðu s.l. vetur fyrir
áfskaplegum ágangi útlendra
(danskra) skipa, er stunduðu veiði
“með -,,snurrevaad“ þar uppi í land-
steinum, svo þeir gátu naumlega
fetundað sína veiði með netum og
lóðum, fyrir yfirgangi skipanna.
Samkvæmt áðurnefndum lögum
sækir lireppsnefnd Hafnahrepps
fevo um að bönnuð væri veiði með
„snurrevaad" fyrir landi Hafna-
lirepps. Umsóknin er auðvitað send
til Fiskifjelagsins, og hvað skeður,
/forsetinn leggur mjög ótvírætt á
móti því, að hið umbeðna bánn sje
veitt Hafnamönnum og tilfærir í
umsögn sinni, sem ástæðu, aö
Norðmenn sjeu mjög hrifnir af
þessu veiðarfæri og vilji verja
'iniklu til að menn þar vildu nota
það sem almennast — sem er ósatí.
Einnig bætir hann við umsögnina
nokkrum vel völdum orðum um
sína eigin skoðun á þessu veiðar-
færi, en endar með því að hanu
vísi til frekari umsagnar það sama
og hann sagði um Skjálfanda.
Annars ber umsögn försetans
það tvímælalaust með sjer, að
hann er mjög hrifinn af þessu
veiðarfæri og hvetur Hafnamenn
Utfluttar isl. afurðir i sept. 1927.
Skýrsla frá Gengisnefnd.
Fiskur verkaður . , . . . . . . 4.634.180 kg. 2.428.340 ki*
Fiskur óverkaður .... . . . 1.542.150 — 442.310 -
ísfiskur ... ? 329.000 —
Síld 2.152390 —
Bræðslusíld . . . 344.400 kg. 24.520 —
Lýsi ......... 192.800 —
Fiskimjöl 333.440 —
Síldarolía 407.570 —
Sundmagi 11.050 —
Hrogn 8.600 —
Síldarhreistur 1.500 —
Dúnn 25.960 —
Hestar 26.060 —
Saltkjöt 27.120 -
Gærur saltaðar ... 710 tals 2.900 —
Húðir saltaðar . . . 1.440 kg. 1.440 —
Skinn, sútuð og hert . . . . . . 3.070 — 54.200 —
Ull . . . 60.440 — 170.620 —
Prjónles ... 830 — 6.600 —
Refir 850 —
Samtals 6.647.270 kr.
Jan.—sept. 1927: 36.757.160 seðlakrónur
— — — 30.037.670 gullkrónur.
Jan.—sept. 1926 : 31.248.310 seðlakrónur
— — — 25.523.430 gullkrónur.
Jan.—sept. 1925: 49.860.340 seðlakrónur
— — — 34.455.000 gullkrónur.
Aflinn.
Hamkv. skýrslu Fiskifjel.: Fiskbirgðir.
1. okt. 19tí7: 291.598 þur skp. 1. okt. 1927: 111.716 þur skp.
1. — 1926: 226.404 — — 1. — 1926: 130.388 — —
1. — 1925: 291.597 — — 1. — 1925: 130.000 — —
sem aðra, að nota það sem mest.
Segir í brjefi til Hafnainanna það
■alveg ósatt hjá umsækjendunum
að nokkur hafi aðra skoðun á
''„snurrevaad" en þá, að hún sje
alveg meinlaust veiðarfæri og tek-
ur sjálfan sig ekki þar uiidan.
Jeg tilfæri þetta lijer bara til
að sýna, að forsetinn fer með
rangt — annað livort í grein sinni
í Morgmiblaðinu 16. júlí, eða í
svarinu til Hafnamanns, — af því
það er hvað á móti öðru.
Stefán, Sigurfinnsson.
Gengið.
Sterlingspund............ .. 22.15
1 Danskar krónur...........121.90
Norskar krónur.............120.20
Sænskar kr.................122.57
Dollar....................4.55i/á
ÍFrankar................... 18.04
Gylliui................... 182.80
JMörk......................108.62

Vor um haust.
ur ttm hana víð þá tílhugsun. Henni hraus hugur við því,
seni Valerie hafði sagt um bænir sínar og bölvunina, sem
hvíldi yfir Condillac.
Að lokurn reis hún á fætur og gekk út í hallargarðinn
tíl þess að spyrja um hvort enginn sendiboði hefði komið,
etida þótt hún vissi að tími gat ekki verið kominn til þess
að nein fregn væri komin af Maríusi. Síðan gekk hún fram
og uftur um hallargarðinn langa lengi og beið þess að ein-
hverjar frjettir kæm.i. Og stöðugt horfði hún upp eftir Isére-
veginum, til þess að( vita hvort hún sæi engan þar á íerð.
pnnnig liðn ttokkrar klukkustundir og var komið undir sól-
arlag. pótti t hún þá vita, að ef' eitthvert óhapp hefði hent
Maríus, þá mundi hún ekki fá neinar fregnir af því þá
um kvöldið. Svo reyndi hún að hrista af sjer hræðsluna og
herða upp hugann. Pað var ekki von að þeir væri komnír
aftur. Og var ekki alveg ástæðnlaust að vera h:ædd ur>
Maríusf Haun var sterkur og vígfimur og Fortunio var með
homun. pað var enginn efi á því að þeir höfðu borið hærr.i
hlut.
Að lokum sá hún hylla undir ríðandi mann á leiti nokkru.
Fór hann hratt yfir og heyrðust brátt í kvöldkyrðinni hófa-
. kellir á veginum.
Upp úr áuni lagði dálitla gufu svo að hún gat ekkí
þekt mannmn. Og nú gre.ip hana nýr ótti. Hvernig stóð á
því að ekki kom nema einn maður ? Hvor þeirra var þarna
á Iciðinni, og livað hafði orðið af binumf Guð gæfi að það
væri Maríus, sem var að koma.
Að lokum gat hún giæint manninn, er hann átti skamt
eftir til hallarinnar. Hún sá að annar handleggur hans var
reifaður og í fatla. Og þá hljóðaði hún hátt, því að hún
þekti manninn. pað var Fortunio! parna kom Fortunio einu
og særður og þá var engum blöðum um það að fletta að Mar-
íus var dauður!
Hún riðaði og henni lá við falli. Hún greip hendinni að
Iijartastað, því að hcnni fanst hjartað ætla að hætta að slá.
A lt liringsnerist fyrir augunum á henni og þannig beið hún
i'rjettanna.
Nú heyrðist hófadynur á síkisbrúnni og færðist hami
inn í kastalagarðimii Svo hratt fótatak margra manna er
þyrptust um aðkomumann. Hertogaynjuna langaði líka til
að fara þangað, en húni gat ekki hreyft sig. Beið hún því
þarna og hallaðist upp að garðveggnum.
Að lokum kom' Fortunio og mátti sjá það á göngulagi
bans, að hann. var eins og lurkum laminn.
Hún gekk eitt eða tvö skref á móti honum.
— Jæja, hvernig gekk ykkuv ? mælti hún og var röddin
iám.
— pað fór eins og það átti að fara og eins og þjer
munduð óska, svaraði hann.
Henni varð svo mikið um það, er óttafarginu varl ljett
af henni, að hún fekk andköf og kom engu orði upp um hríð.
—- En, hvar er Maríus? stundi hún upp að( lokum.
— Hann varð eftir til þess að fylgja líkinu heim. peir
eru á leiðinni hingað með það.
— peir, hrópaði hún. Hverjir '1
— Munkarnir í klaustri liins heilága Franz.
pað var eitthvað í málrómi hans og fasi, sem vakti hjá
benni illan grun. Hann var öðru visi en hann átti að sjer að
vera. Hún greip þá í handlegg hans og neyddi hann til að
horíast í augu við sig.
— Segið þjer mjer satt, Fortunio ? mælti hún af ákefð.
Hann horfði rólegur á hana. Svo lypti hann höndinni
og mælti:
— Jeg sver yður það við sáluhjálp míua, að Maríus er
lieill á húfi.
pá var hún ánægð og slepti lionum.
— Kernur haun hcim í kvöld?
— Nei, þeir koma ekki fyr en í fyrramálið. Jeg var
Sendur á undan til að segja yður frá því.
— pað er skrítið, að hann skyldi finna upp á þessu. En
— bætti hún við og brosti lymskulega — við getum fengið
cinhverjum af munkum þessum liæfilegt verk að vinna!
Einni stundu áður hefði hún fúslega gefið Yalerie frelsi,
ef hún hefði getað kevpt sjev með því vissu um það, að
Mai'íusi hefði gengið að óskum. Hún hefði gert það með gleði,
því að þá var vissa fengán fyrir því, að Maríusí var orðinn
einkaerfingi að Condillac. En nú þegar hún var viss um
þetta, þá vildi hún gera meira fyrir son sinn; ágirndin
hafði aftur náð yfirhöndinni hjá henni. Úr því að Flori-
mond var dauður, þá var sjálfsagt að Maríus giftist
Valerie og fengi Lo Vauvray-óðalið með henni. Hún þóttist
vita, að nú hefði hún þó að lokum alt ráð Valerie í hendi
sjer. Stúlkan hafði fclt ástarhug til þessa vitskerta Garn-
aches, er þar sem honum var nú( rutt úr| vegi, var Valerie
í sorg, ogt þegar kona er í ástarsorgum, lætur hún sig lítt
skifta hverjum hún giftist. Hertogaynjan þóttist þekkja
þetta af eigin reynd, þá er faðir hennar neyddi hana til að
giftast hertoganum í Condillac, sem var miklu eldri en hún.
fiún hafði átt elskhuga og meðan hann lit'ði liafði hún þver-
tekið fyrir að giftast hertoganum. En elskhugi hennar fjell
í einvígi í París, og þegar hún frjetti það, gaf húu upp alla