Morgunblaðið - 12.08.1928, Page 8

S M 0 BG UNBLAÐIÐ
Flugferðin mikla.
Barnasaga meö 128 mynðum eftir 6. Th. Rotman.
49. Á þessari hræðilegu stundu, er
öll undankomuvon virtist þrotin, kom
þó listamanninum ráð í hug. Hann
hafði góðu heilli tekið .fiðluna sína
með sjer og það varð fangaráð hans
að reyna að sefa ljónið með hljóð-
færaslætti. Og svo ljek hann og söng
undir við raust: „Upp á himins bláum
boga“. Og nú brá svo við, að hið
grimma Ijón settist niður og grjet af
hrifningu svo að það flóði í tárum.
53. Svo voru þeir dregnir af baki
og leiddir fyrir kónginn. „Óhó,
mannakjöt!“ hrópaði Lippo-Lappo og
strauk á sjer magann. „Óhó, bragða
á og naga beinin!“ — Þeir Emmen
skildu ekki, hvað hann sagði, en þeim
leitst ekkert illa á kónginn. Það var
eins og hann vildi fagna þeim for-
kunnar vel og hann sleikti út um af
ánægju út af því að sjá þá.
50. En það var nú samt dálítið
athugavert við þetta uppátæki lista-
mannsins, því að nú streymdu þang-
að öll ljón eyðimerkurinnar, heilluð af
söngnum og hljóðfæraslættinum. Þau
streymdu að úr öllum áttum. Tommi
tók nú undir með listamanninum og
söng hástöfum af einskærum ótta,
en Ijónin urðu hrifin ok ekkert þeirra
gat tára bundist.
54. En brátt sáu þeir, hvers kyns
var. Pjesi var gripinn og settur í járn
og síðan farið á burt með hann. Þeir
ætluðu víst að fita hann dálítið áður
en þeir slátruðu honum. Svo rifu Svert
ingjarnir Emmen úr öllum fötum en
settu á hann mittisskýlu úr pálma-
blöðum. Ráku þeir harm svo á undan
sjer og pikkuðu í hann með spjótum
sínum. „Æ, æ, gerið ekki þetta!“
emjaði Emmen. „Þið meiðið mig!“
51. Ekki gátu þeir fjelagar samt
verið þarna til eilífðar og skemt ljón-
unum. Þeir tóku því alt í einu á rás
og stukku í burtu og ljónin öll á eftir
þeim. Þeir hjeldu áfram að spila og
syngja til þess að halda vakandi hin-
um góðu tilfinningum ljónanna, svó
að þau skyldi ekki ráðast á þá og
drepa þá.
52. Nú skulum við leyfa þeim að
55. í miðri borginni var stórt torg
og á því miðju voru reistar trönur og
hjekk þar gríðarstór ketill. Var ket-
illinn hálfur af vatni og nú var Em-
men vesalingnum steypt ofan í hann,
og svo var kveiktur mikill eldur und-
ir. Sá Emmen nú að hverju fór og
vildi ólmur komast upp úr katlinum,
en við hverja tilraun, sem hann gerði
til þess, stóðu á honum spjót Svert-
ingjanna. Var nú úti um alt?
hoppa þannig um hríð en gæta að,
hvað orðið hefir um Emmen og Pjesa.
Fíllinn, sem þeir lentu á, var reið-
fíll Lippo-Lappo, konungsins í þessu
landi. Hann var heldur montinn af
því að hafa veitt svona vel og hljóp
með þá rakleiðis heim í höfuðborg-
ina. Og þar varð heldur en ekki fögn-
uður! Svertingjarnir dönsuðu af kæti.
Það var langt síðan þeir höfðu bragð-
að kjöt hvítra manna!
56. Nei, sem betur fór var hon-
um bjargað. Um leið og byrjaði að
rjúka úr pottinum, komst alt í upp-
nám meðal svertingjanna og hljóp
hver í sína áttina æpandi: „Ljón!
Ljón!“ Þarna voru þeir þá komnir
listamaðurinn og Tommi með allan
ljónaskarann. Höfðu þeir hoppað á
fjaðrafótum Pegasus alla nóttina og
þóttust nú úr allri hættu og eiga fót-
um fjör að launa.
fl leynistigum.
— Er þjer þá illa við mig?
— Það er stórt orð Hákot, mælti
hún og hló vandræðalega. Við
skiljum ekki hvort annað, það er
meinið.
— Og hvað ætlarðu svo að gera ?
— Hvað áttu við?
— Hvert ætlarðu að fara þegar
þú skilur við mig?
— Jeg fer heim. til föð'ur míns,
mælti hún. Þú þarft ekki að óttast
það að jeg-------
— Jeg er ekkert hræddur urn
það, greip hann fram í og hún sá
elcki betur en að hann brosti. En
þetta getur þú ekki gert.
— Hvað er það, sem jeg get
ekki gert?
— Þú getur ekki yfirgefið mig,
manninn þinn, aðeins vegna þess,
að þjer líkar ekki vel við ættingja
mína.
— Þú veist sjálfur að það er
ekki aðalástæðan.
— Jú, jú, jeg þykist vita það,
mælti liann dræmt. Þú vilt skilja
við mig vegua þess, að þjer er
illa við mig.
— Nei, það er vegna þess að jeg
er óhamingjusöm, hrópaði hún.
Það er vegna þess að jeg er ekki
sáiarlaus brúða, heldur manns-
barn, sem þráir ást og einlægni.
— Þráir ást — ó, guð minn
góður! andvarpaði hann, en Litta
heyrði það ekki. Hún fann aðeins
að honum leið illa, og henni þótti
hálfgert vænt um það, að sjer
hefði tekist að hrífa hann út úr
þeirri lognmollu, sem stöðugt
hvíldi yfir honum og hafði sífelt
gert henni gramt í geði .
— Ættingjar mínir, mælti hún
ennfremur, eru af almúgafólki,
meira blátt áfram en þú getur
hugsað þjer, en þeim þykir þó
vænt um mig. Jeg hefði átt að
hverfa heim til þeirra fyrir löngu.
Það hefði veitst mjer ljettara.
— Hvað áttu við? spurði hann
og leit á hana.
— Jeg á við það, að það hefði
verið miklu best fyrir mig að
hverfa heim áður en jeg vandist
á óhóf og heimilisprýði hjá þjer.
Þá heíði jeg verið þeim betri en
jeg get nú orðið. Og nú veitist
mjer það erfiðara að hverfa heim
aftur. En þó hefi jeg nú tekið
áKVörðun mína: það er best fyrir
okkur bæði að skilja. Jeg get ekki
þolað þessa sambúð lengur. Faðir
minn elskar mig allra manna mest
og jeg hefði aldrei átt að yfirgefa
hann. Þú hefir aldrei elskað mig,
aðeins haft meðlíðan rneð mjer.
Jafnvel þegar þú þóttist elska mig
var það ekki annað en meðaukmk-
un. Það voru þó margir, sem vorU
hrifnir af mjer í Monte Carlo. Jeg
var lagleg, og þeir hjeldu að jeg
væri rík. Og svo er því þannig
farið, að karlmenn verða gjarnast
ásthrifnir af þeirri konu sem ann-
ar girnist. Um það leyti þurftir
þú ekki að taka neitt tillit til
þinnar ríku ættar þinnar, ;og
þú....
— Og jeg elskaðí þig af öllu
hjarta.
Hún ypti öxlum.
—• Já, þú hjelst að það væri
ást, en hefði það verið' ást, hrein
og einlæg ást, þá hefði hún entst
lengur. En jafnvel vinátta þín,
sem þú stærðir þig af, kólnaði
fljótlega.
— Litta, segðu mjer nú eitt:
Hefir þú aldrei reynt að gera þjer
grein fyrir því, hvernig á því
stendur að ekkert hefir orðið var-
anlegt okkar í milli.-
— Nei, svaraði hún, jeg hefi
aldrei reynt til þess. Jeg veit ekki
annað en að þú sagði einu sinni
að þú elskaðir mig, og litlu seinna
komst jeg að raun um, — já, jeg
komst að' raun um það, — að þú
kærðir þig ekki framar um mig.
Hefðir þú elskað mig einlæglega,
þá hefðir þú elskað mig enn og
mundir elska mig altaf.
— Þú segir satt. Ástin er líf-
seig — enda þótt þú hafir gert alt
sem í þínu valdi stóð til þess að
drepa hana.
— Það er ekki satt! hrópaði
hún.
— Hugsaðu þig vel um, Litta!
mælti hann rólega.
— Ó, jeg hefi hugsað nóg um
þetta, svaraði hún. Hið eina, sem
jeg þrái nú, er að gleyma öllu.
— Heldurðu að það verði auð-
velt?
— Já, jeg vona það.
— Og heldurðu að þú verðir
liamingjusöm hjá ættingjum þín-
um? —
— Já, þeir eru góðir við mig.
Jeg skil þá, og þeir skilja mig.
— Og þegar þú ert komin heim
til þeirra og þykist vera hamingju-
söm, þá heldur þú að þú getir
gleymt öllu?
—• Já — og helddurðu að þú
getir þá ekki líka gleymt mjer?
spurði hun og leit hvast á hann.
—• Jeg? mælti hann lágt og
færði sig nær henni. Aðra höndina
hafði hann lagt á bakið á bekkn-
um, sem þau sátu á, og annað knje
hans nam nær við jörð.
—• Jeg? endurtók hann. Mjer
yrði líklega jafnljett að hætta að
draga andann eins og hætta að
elska þig. Dag og nótt hugsa jeg
sífelt um ig. Æ, farðu ekki, Litta,
mælti hann ennfremur', því að hún
hafði staðið á fætur. Og um leið
tók hann utan um mittið á henni
og hjelt henni svo þjett að sjer,
að hún gat ekki hreyft sig.