Morgunblaðið - 05.09.1929, Side 6

6
MORGU NBLAÐIÐ
.áliyí Rlfinnur dlfakóngur. &&&
FEfintýri með 120 mynðum eftir B. TH. R O T fD H H.
* ' '
89. „Það var Ijótan, að við sáum
þetta ekki sjálf! Þetta er þjóðráð,“
sagði fílapabbi. Storkurinn sagði við
sjálfan sig: „Ráðsnilld er betri en lík-
amskraftar, það er enginn efi á því.“
Fílarnir báru nú að mikið af greinum
og fleygðu þeim ofan í gryfjuna, en
hinir horfðu á. Svo trömpuðu þeir nið-
ur bakkana, svo að jörðin titraði. —
Trítill hlaut nú að viðurkenna, að þetta
gat hann ekki gert með ráðdeildinni.
93. Fyrst sáu þeir ekkert fyrir
myrkrinu, en síðan sáu þeir langt trýni.
„Verið þið ekki hræddir,“ sagði dýrið.
„Ég er mauræta, og ég skal fara með
.ykkur langar leiðir eftir neðanjarðar-
göngum.“ Og nú fór maurætan að
grafa og grafa, og hún fór svo hratt,
að þeir áttu fult í fangi með að fylgja
henni eftir. Þarna niðri var hálf kalt
og myrkur, en þarna vory þeir vissir
um, að fíllinn mundi ekki finna þá.
90. Nú leið ekki á löngu þar til
gryfjan var orðin full og litli unginn
gat komizt upp úr henni. Fílarnir hopp-
uðu og dönsuðu af kæti og það kom
jafnvel svo mikið fjör í skjaldbökuna,
að Alfinnur datt af baki. Nú vildu þeir
Trítill og pabbi hans fara, en þá sagði
fílapabbi: „Nei, þið verðið að vera með
okkur framvegis, því að við getum ekki
án ykkar verið. Þið eruð svo úrræða-
góðir og sniðugir.”
erum við víst komin nógu langt, og nú
hætti ég að grafa.“ Svo ýtti hún mold-
inni til hliðar og nú skein sólin ofan í
jarðgöngin, því að nú var nóttin liðin
og komið fram á dag. Þeir skriðu upp
úr holunni og þökkuðu maurætunni.
„Verði ykkur að góðu,“ sagði hún og
nú skreið aftur niður í holu sína. Og
skreið aftur niður í holu sína. Og
mörkinni.
91. Þá feðga langaði ekkert til að
vera þjónar fílanna, heldur vildu þeir
halda frelsi sínu. En fílarnir voru stór-
ir og sterkir og þeir tóku þá með valdi
og ráku storkinn burtu. „Ég kem bráð-
um aftur og hjálpa ykkur,“ sagði hann
um leið og hann flaug burt. — Nú tók
að rökkva, og þeir feðgar sátu saman
niðurdregnir, en fílapabbi gætti þeirra
vandlega og hafði gát á hverri
hreyfingu þeirra.
n
95. Þeir sáu ekkert, svo langt sem
augað eygði. Sólin var beint uppi yfir
]»eim, og sandurinn var brennandi heit-
ur undir fótum þeirra. „Svona er þá
eyðimörkin,“ sagði Alfinnur. „Ef við
hefðum verið kyrrir hjá fílnum, þá
myndum við nú hafa eitthyað að borða
og drekka.“ „Storkurinn kemur kann-
ske að sækja okkur,“ svaraði Trítill,
að minnsta kosti lofaði hann okkur
því.“
92. Svo skall nóttin á og loksins
sofnaði fíllinn. „Eigum við að flýja?“
sagði Trítill í hálfum hljóðum. En
pabbi hans svaraði: „Það er til einskis,
drengúr minn, því að fíllinn fer í einu
spori lengra við í hundrað skrefum, og
þes's vegna mundi hann ná okkur und-
ir eins.“ En hann hafði varla sleppt orð-
inu fyr en þeir heyrðu einhvern hvísla
bak við sig: „Komið þið fljótt, ég skal
hjálpa ykkur“.
96. Þreyttir og þyrstir ráfuðu þeir
um eyðimörkina, þangað til þeir voru
orðnir alveg örmagna. Þá settust þeir á
sandhrúgu. Trítill stóð samt upp rétt
strax og fór að hoppa um. En allt í
einu sökk hann ofan í sandhrúguna,
upp að mitti. Þeir þeir gættu betur að,
sáu }>eir, að það var stóreflis egg, sem
hann hafði brotið. „Þarna fáum við
nóg að borða og drekka,“ sagði Trítill
í kæti.
Áslin sigrar.
í fyrir henni og brosti hæðnislega,
þjer getið dæmt um það sjálfar.
Og hann útskýrði fyrir henni í
fáum orðum, hvaða snöru þeir Mr.
Newlington og hann höfðu sett:
— Mr. Newlington er ríkur, sagði
hann, en liertoginn er í peninga-
vandræðum. Newlington fer til
hans í dag og býður honum 20
þús. sterpd. Hertoginn gerir hon-
um þann heiður að borða kvöld-
verð hjá honum annað kvöld,
þegar hann fer að sækja pening-
ana. Það er eðlilégt að Mr. New-
lington fari fram á það undir
þesum kringumstæðum, og her-
toginn þorir ekki að neita því.
— En hvað kemur þetta fyrir-
ætlunum yðar við, spurði Ruth,
því að Blake þagnaði og var eins
og hann áliti að nú lægi málið
í augum uppi.
— 1 garðinum hjá Newlington
býst jeg við að hafa eina 20 menn
vel vopnum búna. Jeg þarf ekkert
að óttast það, að menn þeir, sem
jeg tek til þess frá Bridgewater,
svíki okkur. Jeg fæ þann liðsafla,
sem jeg þarf frá Feversham hers-
jhöfðingja. Við tökum Monmouth
fastan, meðan liann situr að kvöld-
verði og förum að öllu hljóðlega
og tökum menn þá um leið, sem
eru í fylgd með honum. Við bind-
úm og keflum hertogann og förum
með hann í kyrþey til Bridwater.
Fesversham sendir hertleild til þess
að bíða -eftir mjer við veginn til
Weston Zoyland. Þangað förum
við með fanga okkar, og flytjum
þá síðan til herforingja konungs-
ins. Þetta er alt svo einfalt og
óbrotið, sem það framast getur
verið.
Richard hafði staðið upp frá
borðum. Hann hafði nú algerlega
breytt um skoðun á fyrirætlunum
þeim, sem Blake hafði í huga. —
Hann var nú hinn ákafasti að láta
til skarar skríða. Klappaði hann
vini Sínum á öxlina og sagði:
— Þetta er sannarlega mikið og
gott áform, eða finst þjer ekki svo,
Ruth?
— Þetta ætti að geta orðið til
þess sagði hún, að frelsa hundruð
ef ekki þúsundir mannslífa og ætti
þvi sannarlega að hepnast. En
hvað um liðsforingjana, sem verða
,með hertoganum? spurði hún
síðan.
— Það er ekki líklegt, að þeir
verði margir, einir sex eða sjo
kannske. Við föruni ekhi að prútta
um það, svo að þeir geri okkur
engan óskunda eða havaða. Hann
sá, að við þessi orð kom alvöru-
svipur á andlit hennar og var hann
því fljótur að bæta við:
— Já, þetta er í raun og veru
leiðasti þátturinn í málinu. En
hvað skal segja. Betra er að þessir
fáu verði að taka út þjáningar
heldur en, eins og þjer segið, að
þúsundir mannslífa fari forgörðum
uns uppreisnin loks verður bæld
niður.
— Áuk þess, hjelt hann áfram,
eru liðsforingjar hertogans metn-
aðargjarnir' og framsýnir menn,
sem hafa blandað sjer í þessi mál,
til þess að hafa hagnað af því.
Þeir em æfintýramenn, sem hafa
vogað lífi sínu og vita það að þeir
eru í hættu staddir. En það er
þetta afvegaleidda fólk, sem hef-
ir lagt út í ófriðinn til þess að
berjast fýrir frelsi sínu og trú, sem
jeg er að reyna að hjálpa. Hann
talaði ákaft og djarfmannlega. —
;Rutli horfði á hann og spurði
sjálfa sig hvort hún fram til þessa
tíma hafði misskilið hann. Hún
varpaði öndinni og hugsaði um
Wilding. Hann var með hinum, en
hvar var hann. Fluguíregnir
hermdu, að hann væri dáinn, að
hann og Grey hefðu orðið ósáttir
í Lyme og sú deila hefði endað
með því að Wilding hefði fallið.
Hefði Díana ekki beðið hana inni-
lega um að trúa ekki þessum sögu-
sögnum, hefði hún áreiðanlega trú-
að þeim. Og oft hafði hún til hans
hugsað og þeirrar stundar, er hann
kvaddi hana í Walford og hvað eft-
ir annað er hún yfirvegaði þau orð
sem hann sagði og kallaði fram
í huga sínum, hvernig svipur' hans
var og augun tárvot, komu tár í
hennar eigin augu. Hún fann að
enn voru tár að koma í augu
henni og stóð hún því snögglega
á fætur.
Hún leit augnablik á Blake, en
hann horfði á hana rannsakandi
augum og var að velta þv» fyrir
sjer, hverskonar hreyfing hefði á
hana komið og hvort hann hefði
í þett-a slrifti haft áhrif á hana.
— Jeg lield, sagði hún, að þið
takist á hendur mjög áríðandi
og mikilsvarðandi verk og jeg er
viss um, að ykkur mun heppnast
að leiða ]»að til farsælla lykta. —
Hann hneigði sig, er hún stóð upp
og gekk út um dyrnar út í sól-
slcinið í garðinum. Rowland stökk
á fætur glaður í bragði.
— Hjer er mikið verk að vinna,
Dick, sagði liann, og þú liggur
vonandi ekki á liði þínu.
— Nei, sagði Dick, og var nú
anægður með að hafa fengið
ástæðu til að næla sjer í hressingu.
Leyndardómar
Parísarborgar
saga mcO Joo myndum, byr)ar
a0 koma út innan skamms 1
heftum (4S bl9. hvert hefti) —
eignlst gðOa bök meO gðOum
kjörum