Morgunblaðið - 04.10.1929, Blaðsíða 5

f-ostud. 4. okt. 1929.
ova«nWaí>tt
5
Gulrúinr i
Nýuppteknar gulrófur of-
an frá Gunnarshólma til
vetrarins í sekkjum og
Skagakartöflur. GeriS svo
vel og pantið í Von. Sími 448
(2 línur) og Brekkustíg 1.
■VPáll ísólfsson
byrjar Píanó* og Orgel-
kenslu í byrjnn nóvember.
Sifimenn 1
Það er allra álit, að smekk-
legustu og bestu fötin, saum-
uð eftir máli, sjeu frá Guðm.
B. Vikar, Laugaveg 21. —
Ábyrst að fötin fari vel. Af-
greidd á 2—3 dögum.
Gnðm. B. Vikar
Laugaveg 21. Sími 658.
Andsvar.
á éfnahagsréikniligi þeim, ér mjer
var aflientur, svar þeirra ðg boð
-----— og var það á þessa leið : „Magnús
Alþýðub! rð nu þann 18. sept. Ólafsson og Elías J. Pálsson
Hiðriu 09 lilui
Klein,
BaMnrsgtin 14. Slui 73.
Verkfæri
fyrir járnsmiði og trjesmiði
Vald
Sirni 24.
P o u í s e n
KiaÓP*o'>sba
•••••••••••••••••••••••**
Kl. 10 f. h.
og kl. 3 e. h.
ierð anstnr i Fijótshlið
alla daga.
Afgreiðslusímar 715 og 716.
Bifre.ðastöð
Reykjavíkur.
•••••••••••••••••••••••••*
s. I. er grein með fyrirsögninni
„Rjálfstéðið á lsafirði“, eftir Ólaf
Friðriksson. Er þvi dróttað að
mjer' í þessari grein að jeg hafi
selt. eignir útbús Islandsbánka á
ísafirði sjálfum injer fyrir lágt
verð, en kaupin hafi verið gerð
■nidir annara nafni, fyrst og
fremst undir nafni tengdaföður
niíns, sem síðastliðið haust lceypti
af bfinkanum % hlut; 'í íshúsinu
,.iökull.“ Þá er því og dróttað að
g'jaldkeranum í útbúinu, Elíasi
ílalldóssyní, að hann hafi selt
sjálfum sjer hús, er Ólafur nefnir
. ngubúð, fvrir 500 krónur og síð-
-,ii selt húsjð Grími Kristgeirssyni
rakara fyrir 1500 krónur og
stungið mismuninum í vasa sinu.
Ut af þessu skal þetta tekið
frain: .
Ileimildin fyrir grein Ólafs er
uafnlaus greiu í blaðinu Skutull
fiá 6. þ. m. Höfundur greinar
þeirr'ar, sem er Vilmundur Jóns-
son lœknir, liefir ekki haft mann-
dóm til þess að setja nafn sitt
undir ósannindin, en hefir valíð
sjer það veglega hlutskifti að
ukríða undir ritstjóra-titjuna, sem
:.‘r „ritstjóri“ Skutuls á svipaðan
iiátt og Oddur Sigurgeirsson var
ritstjóri „Harðjaxls“ — og lætur
hana bera ábyrgð á ósómanum.
Með því nii að jeg kýs að svara
þessum greinum í einu, er nauð
synlegt að taka upp nokkur at
riði í grein Vilmundar Jónssonar
sem sum eru reyndar svo lýgileg,
að Olafur Friðriksson liefir ekki
einu sinni fengist til þess ,að taka
þau í sína grein.
Út af kaupum tengdaföður míns
á % lilutum i íshúsinu „Jökull“, •
er þetta að segja:
íslandsbanki hafði eignast liluti
þessa, annan í arslok 1926, en hihn
nokkru síðar. Hafði verið gerð til-
•aun til ]>ess að seija hluti þessa.
;•" árangurslaust. Fyrri eigandi
aiinars hlutans, Jón Árinbjörnsson
átgerðarmaður, liafði fengið heim-
iíd bankans til þess að reyna að
sflja þann hlutann, sem hann hafði
átt og sem bankinn hafði eignast
á nauðungaruppboði, og var Jóni
jafnframt lofað af bankanum, að
hann skyldi njóta þess verðs, er
ngist fyrir hlutinn, og sú fjár-
iuð talin greidd upp í skukl
ians, en elcki sú upphæð er bank-
iim fjékk eignina fyrir á uppboð-
telja að það sem húseignin kynni
:ið vera of lágt uppfærð, sjeu
ikuldir ofhátt reiknaðar, þannig
að sanngjarnt verð á eignunum
sje kr. 60.000.00. Magnús Ólafsson
vill gjarnan selja eða kaupa fyrir
það verð.“
Húseignin var uþpfærð á efna-
iiagsreikningiinm kr. 33.000.00, en
átistandandi skuldir, sem voru kr.
29.423.36, voru reiknaðar kr.
23.538.70. Nú var skuld með fyrstá
vcðrjetti í húsinu kr. 25.876.11,
<>g aðrar slculdir kr. 9.451.50. —
Pkuldlaus eign taldist því tæp 25
þúsund k.rónur og hver lilutur eft-
ii þessu nuiti því t.æpar 5000 kr.
Þegar jeg síðari hluta júnímán-
I
•9 ••
9 ••
-- ••
• •
• •
• •
• •
• •
• •
• •
• •
• •
• •
• •
• •
• •
• •
• •
• •
• •
• •
• •
• •
• •
• •
• •
• •
• •
• •
; • ••
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
•••••••••••••«••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
Representant- Irevarer.
Moderne Norsk Treindustri önsker represen-
tant paa Island for salg av vinduer, dörer,
trapper m- m- til större forbrukere og inportörer.
Intreserte bedes henvende sig snarest til
Tennöe & Skaars Trevarefabrik.
Bratvaag pr. Aalesund, Norge.
Sjerstaklega daglegnr seljari
0,g sem vanur er sölu á barnavögn-
um og líkum vörum, óskast sem
umboðsmaður á íslandi.
A.S. Simcm Brönd & Oo.
Barnevognsfabrik.
Vejen (Danmark).
Afar ódýrl.
Nýtt' dilkakjöt, Kartöflur 1
aura V2 kg., Mjólkurostur 75 aura
S' esbjur 50 aura Rúsínur 75 aura
Ilveiti (Alexandra) 25 aura., Hrís
grjón 25 aura, Haframjöl 25 aura
Kartöflumjöl 35*aura
V.rsl, Fflllnn.
LaURaveg 79, — Sími 1551.
f óar var staddur í Reykjavík kom
j>að til tais að tengdafaðir minn
keypti þessa hluti. Var um þetta
talað við bankastjórnina syðra.
Skýrði jeg þar frá boði þeirra
Magnúsar Ólafssonar og Elísar J.
r’álssonar. Talaði tpngdafaðir minn
iim að bjóða 500 kró'nur hærra í
hlutina eða lcr. 10.500.00, í þá
báða, en óskaði helst eftir að fá
i‘ð gertl endanlegt tilboð, þegar
hann væri kominn til ísafjarðar.
Lftir að hingað kom og hann liafði
feng'ið tækifæri til þess að skoða
ishúsið og athuga reikninga þess
tilkvnti hann mjer, að hann ósk-
aði ekki eftir að gera boð í hlut-
ina. Taldi hann vafasamt að arður
sá. sem hann kynni ;Tð fá af rekstri
ísbússins, nægði til þess að greiða
'• _xti af hinn umtalaða kaupverði.
Eins og fyr segir, voru eignir
iíshússins meðal annars kr. 29.423,-
36. í útistandandi skludum og voru
Iþær bókfærðar að frádregnum
á kr. 23.538.70.
Langstærstu upphæðirnar skuld
nðu tveir viðskiftamenn fjelags-
ins, annar kr. 9.482.40, en hinn kr.
4.297,25. Fyrtaldi skuldarinn hafði
orðið að liætta rekstri og liafði
reynt að ná samningum úm að
greiða 20% af skuldum sínum og'
hafði bankinn heitið að annast
uni þá greiðslu, ef uppfylt yrði
sjerstök skilyrði. Hinn skuldarinn
hafði og hefir öll viðskifti sín við
íslandsbanka og' Var það beinn
hagur fyrir bankann að hann
i’engi sem mestan afslátt á skuld-
imvi. Mjer fanst því nauðsynlegt
að sá maður eignaðist hlutina, sem
vreri velviljaður þessum skuldur-
uin og fús til þess að kvitta skuld-
ii- þeirra við íshúsið gegn sern
niinstri greiðslu. Jeg spurði því
tengdaföður minn hvort liann væri
ekki fáanlegur til þess að gerast
eigandi þessara liluta meðau verið
væri að gera endanlega samninga
iim ]iessar skuldir. Jafnframt lijet
jeg því, að þegar að því loknu
skyldi jeg sjá um sölu á hlutunum
án tjóns fyrir hann, ef hann þá
Nú geta alUr
eignast góðan vasablýant.
Margar tegnndir, mjfig ódýrar, og við allra haii f
Búkaverslnn Sigfnsar Eymnndssonar.
lllU,
Er nijer að vísu ekki kunnúgt
nm þær sölutilraunir sem Jón kann
að hafa gert, en ekki tókst honum
að ná í neinn kanpanda. Nú íeið
fram til sumarsins 1928. í júní-
mánuði það ár kvaddi jeg t.il við-
tals við mig þá Magnús Ólafsson
íhússtjóra og Elías Pálsson kaup-
mann, en þeir áttu sinn fimta
hlutann hvor 1 íshúsinu. (Ríðast oskaði þess. Var þetta svo gert,
fimtungur hússins var ei£n áður- hlutirnir seldir lionum á kr. 10,-
nefnds Jóns Arinbjörnssonar en 500.00, og síðan byrjað að vinna
veðsettur Landsbankanum). Eftir að því, að ía samninga Váð þessa
ósk niinni hafði Magúns Ólafsson ofarnefndú skuldara. Varð það
ishússtjóri, sem jafnframt var loks að samningum hjer í bankan-
leikningshaldari íshússins, tekið ’im, að eigendur íshússins þeir
með sjer reikninga hússins upp- Magnús Ólafsson, Elías J. Pálsson
gerða pr. 15. júní 1928. og tengdafaðir minn kvittuðu
Töluðum við svo uw kaúp og skuld nefnds viðskiftama.nns ís-
spurði jeg þá hvort þeir vildu landsbanka, sem var að upphæð
kaupa hluti bankans og fyrir kr. 4.297,25, gegn 1500 króna
hvaða verð. He'fi je’g niðuúskrifað greiðslu. Var sú u’p'phœtS grúi'dú
Magnúsi Ólafssyni f. h. íshiisSins
þ. 3. janúar sl.
Öllu örðugra gekk með liina
sltuldina, sem var að upphæð kr.
9482,40. Varð það loks að samn-
ingum, að þeirri skuld yrði skipt
milli eigendanna, og svo semdi
hver fyrir sig. Hefir verið samið
við Magnús Olafsson um hans
hluta og- sú fjárhæð greidd. Je-g
býst og við, að búið sje að semja
við Elías J. Pálsson um lians hluta
Tengdafaðir minn hefir enga kröfu
gert um greiðslu. >
Þégar þetta var um garð gengið,
voru hiutir tengdaföður míns seld-
ir, hver á 5500 kr. Þegár tekið er
tillit til stimpilgjalds af afsali og'
vaxta, má segja, að þær sjeu
uægjusamar verkaman'nafjölskyld-
;urnar, sem eiga að lifa á „gr'óð
|anum“ í tvö ár.
Ut af söguburðinuin Um að jeg
Jiafi neitað 7000 króna boði í hvern
[hlut frá Samvinnufjeíagi ísfirð-
iinga er þetta að seg'ja:
Nokkru eftir að ákve'ðið var að
þessir nefndu hlutir yrðu seldir
tengdaföður mínum, kom Finnur
Jónsson póstmeistari til mín í
bankann og' spurði, hvort bankinn
vildi selja hlutina og svaraði jeg
honum þegar, að hlutirnir væru
seldir. -Frá honuin kom því elrk-
ert boð til baukans og því ekki
hægt að segj'a, live hátt boð hann
hcfði fengist til að gera. En rjett
þykir nijer að geta þess, að fyrsta
boð Finns til Landsbankans var
um 5000 kr. Átti jeg' tal við út-
bússtjóra Landsbankans hjer, og
var hann á sama máli og jeg um
það, að hlutirnir væru um 5000
króna virði, Og þó að því lyktaði
svo. að Landsbankinn fengi 7000
krónur fyrir sinn lilut, þá vita all-
ii kuntougir, að það var ekki vegna
þess að hluturiún væri þessa virði,
heldúr af ýmsum öðrum ástæðum.
M. a. vegna þess, að sumir eig-
endur íshússins a. m. k. vildu
gefa talsvert fje til þess að losna
við að eiga í sameign við Finn
Jónsson. se'ni farinn var að bjóða
í eignina. Er jeg san'nfærður um,
að F. J. hefir farið nærri um það,
að ekki yrði óskað eftir honum
sem sameignarmanni og því talið
sjer óhæt't- að bjóða hærra verð en
andi fyrir. Hvað sjerstaklega mig
snertir, þá skal jeg' geta þess, að
jeg var þyí fylgjandi, að eige'nd-
ur íshússins notuðn sjer forkaups-
rjettinn, fyrst og fremst vegna
þess, að jeg hafði sannarlega á-
stæðu til þess að ætla, að Finnur
Jónsson mundi spilla fyrir því
eftir mætti, að samningar tækjust
um þær útistandandi skuldir ís-
hússins, seni fyr eru nefndar, og
sem bankanum var nauðsynlegt
að fá enda bundinú á eins og fyr
segir.
tíkal jeg' ræða það nánar, ef F-
J. geíur tilefni til.
En af því, sem lijer lieíir verið
sagt, má sjá, hve mikill sannleik-
ur er í því að jeg hafi selt tengda-
föður mínum þessa íshúshluti uud-
ir sannverði, og í því skyni að
hafa fje af stofnuninni, sem je'g
starfa við.
Ut af áburðinum á Elías Hall-
dórsson, gjaldkera, vil jeg taka
þetta fram:
Vilmundur Jónsson segir í grein
sinni, að þar sem jeg hafi ekki
þótt einhlítur til þess að selja
eignir þær, er bankinn eignaðist i
árslok 1926, þá hafi gjaldkerimi,
Elías Halldórsson, fengið „e'inhvers
Ivonar umboð“ til þess að starfa
sjálfstætt að sölunni. „Gat hvor
]ieiri'a sem var gefið afsal fyrir
liinu selda, cnda gerði gjaldker-
U'.n það í sumum tilfellum að
minsta kosti, jafnvel þó að útbús-
stjórinn væri í bænum og virtist
eklri vaut við látinn“.
Eftir að Vilmundur Jónsson hef-
ir upplýst um þetta, gefur hann
Stefáni Richter trjesmið orðið og
lætur Ste'fán skýra svo frá, að
hann hafi keypt gamalt liús, sem
tilheyrði svonefndri Edinborgar-
eign og að EMas Halldórsson gjald
keri hafi einn aiinast þá sölu og
undirskrifað afsal, þó að jeg væri
þá í bænum. Jafnframt að hann
(Richter) hafi þegar þessi húsa-
lcaup fóru frain, falast eftir for-
kaupsrjétti að Löngubúð, er hann
nefnir svo, og að Elías Halldórs-
son hafi lofað forkaupsrjettinum,
ef til þess kæmi, að búðijj yrði séld
undaú aðalejgniriuii séúi hapn
| taldi ólíklegt.
Síðan upplýsir Vilmundur Jóús-
haun í ráuninni vildi véra káúp-1 so'n og tter Ri'cijter fyrir, að Elías