Morgunblaðið - 13.12.1930, Blaðsíða 3

MORGUNBLAÐIÐ
I»essir fórust með „Apríl“:
Skipverjar voru sextán, sem áð-
ui' er sagt, og’ allir á besta aldri.
flestii* innan við þrítugt og sá
elsti 55 ára. Skipstjórinn var.
Jón Sigivrösson, skipstjóri. Hann
átti lifeiúiá á Hóltsgötu 13 iijá for-
eldrum sínum, 2Í) ára að aldri,
fœddur 13. júií 1!.)01 á Bug í Próð-
árhreppi. Hann var ókvæntur, en
trúloíáður Siglin Grímsdóttur, Sig-
urðssonar frá Nikhól í Mýrdal.
Hann tók við skipstjórn ,,Apríls“
í ágústmánuði síðastliðnum.
Jörgen Pjetur Hafstein. Fœddur
15. nóvember 1905, að Ospakseyri.
Fbreldrar Marino sýslumaður Haf-
stein og Þórunn Eyjólfsdóttir;
bæði á lífi. 5 svstur og 2 bfæður.
Tók stúdentspróf vorið 1925 og
•embættispróf í lögum vorið 1929,
með 1. einkunn. Fekk utanfarar-
styrk úr Sáttmálasjóði til fram-
haldsnáms vorið 1930. Fór utan
í maí s.l. og hafði lokið námi í
Lundúnum.
Kosinn í bæjarstjórn Reykja-
víkur í janúar 1930.
Hann var farþegi með skipinu.
Ólafur Helgi G-uðmundsson, 1.
stýrimaður. Hann var sonur Guð-
mundar Guðnasonar skipstjóra,
Bergstaðastræti 26 og konu lians
Mattínu Helgadóttur. Hann var
íæddur 3. ágúst 1903, ókvæntur og
•átti heima hjá foreldrum sínum.
Magnús Brynjólfsson, 2. stýri-
xnaður, átti heima á Oðinsgötu 6.
Hann var elsti maður á skipinu,
55 ára að aldri, soimr Brynjólfs
Bjarnasonar í Engey. — Magn-
ús lætur eftir sig konu, He'lgu
Stefánsdóttur og tvö •börn.
Einar Eiríksson, 1. vjelstjóri,
utti heima á Bragagötu 21. Hann
nrar fæddur 10. nóv. 1898 í Selkoti
í Reykjavík. Hann lætur eftir sig
ikonu, Svanhildi Sigurðardóttur, 3
'börn og eitt fósturbarn.
Jón Ó. Jónsson, 2. vjelstjóri,
;átti heima á Njálsgötu 23. Hann
var fæddur 7. maí 1892 að Hró-
.aldstöðum í Vopnafirði. Hann læt-
ur eftir sig konti. Margrjeti Ketil-
'bjarnardóttur og 4 börn öll ung.
Margrjet er systir Eggerts Ketil-
■bjarnarsonar, sem oinnig fórst á
a,Apríl“'.
JfViðrik Theodór Theodórs,. loft-
•skeytamaður, átti heima á Marar-
götu 7, hjá foreldrum sinum Ólafi
Tlieodórs snikkara og konu lians
Sigríði Bergþórsdóttur, sem er
sysítir Hafst. Bergþórssonar skip-
stjöra. Theodór var 27 ára og ó-
Ikvæntur. Frá honum komu sein-
mstu kveðjurnar frá „Apríl“, er
íhann náði loftskeytasambandi við
,jOtur“ á sunnudagskvöldið 30.
aióvember.
Þórðux Guðjónsson, bryti, til
heimilis á Lo'kastíg 28 A. Hann
var fædfhir 12. desember 1903.
Faðir 'hans heitir Guðjón Egilsson
iQg ,á íheima á Bjargarstíg 3, og eru
þar tvær systur Þórðar. Hann var
ókvæntur. Mnn hafa verið ólög-
.skráður á skipíð.
Einar Sigurbergur Hannesson,
:aðstoðaTma'tsvemn, var fæddur 17.
-september 1913. Hann átti heima
lijá foreldrum sínum, Hannesi
"Btígssyni og Ólafíu Einarsdóttur á
Laugaveg 11. Þau bjón eru Skaft-
fellingar og eiga nú 6 syni á lífi,
flesta yngri en Einar.
Kjartan Reynir Pjetursson, há-
•seti, átti heima á Ásvallagötn 13.
Hann var fæddur 11. janúar 1907
í Reykjavík. Foreldrar lians eru
Pjetnr Sigurðsson og Gróa Jóns-
dóttir og eiga þau hjón heima á
C'esturgötu 51. Kjartan lætur eftir
sig konu, Valgerði Kr. Sigurgeirs-
dóttur og barn á fyrsta ári.
Pjetur Ásbjörnsson, háseti. var
eini maður á skipinu, sem ekki
átti lögheimili í Reykjavík. Hann
átti heima í Ólafsvík, var 26 ára
að aldri; lætur eftir sig konu.
Ingibjörgu Ólafsdóttur frá Sandi
og þrjú börn kornung. Foreldrar
lians eru Áshjörn Eggertsson og
Ragnheiðúr Eyjólfsdóttir, bæði um
sjötugt.
Einar Axel Guðmundsson, há-
seti. Ilann var fæddur 25. júlí 1910
í Reykjavík og átti heima lijá for-
eidrum sínum á Framnesvegi 1 A.
A’ar ókvæntuiv_
Páll Kristjánsson, háseti, var
fæddur 4. október 1906 að Fossi
í Staðarsveit í Snæfellsnessýslu.
Hann var ókvæntur og átti heima
á Frakkastíg 24.
Sigurgísli Jónsson, háseti, var
fæddur 11. desember 1892 að Skag-
nesi í Mýrdal. Hann átti heima á
Ljósvallagötu 10 og lætur eftir sig
konu, Hóhnfríði Jónsdóttur, 4
börn og fósturbarn, hvert öðru
yngra, hið elsta á 12. ári og hið
yngsta á 1. ári.
Kristján Jónsson, kyndari, var
fæddur 20. apríl 1887 í ísafirði.
Átti hann nú heima á Bergstaða-
stræti 1 hjer í bænum, var ókvænt-
ur, en hafði fyrir þungu heimili
að ftjá.
Magnús Andrjesson, háseti, var
fæddur 18. apríl 1896 á Dagverð-
arnesi á Skarðsströnd. Átti nú
lieima á Marargötu 3. hjer í hæn-
um; hann var ókvæntur.
Eggert Snorri Ketilbjarnarson,
kyndari, var fæddur 5. september
1909 að Sauðliól í Dalasýslu. Hann
var ókvæntur og átti nú heima bjá
móður sinni, Halldóru Snorra-
dóttur, á Kárastíg 8. Misti hún
þarna í sjóinn samtímis efni-legan
son sinn og tengdason, Jón Ó.
Jónsson, 2. vjelstjóra.
Ragnar Júlíus Kristjánsson,
fæddur 16. ágúst 1905, átti heima
á Holt-sgötu 10. Faðir lians er
Kristján Sæmundsson, salerna-
hreinsari. Ragnar var kyndari á
„Gulltoppi“, eu’varð eftir af skip-
inu í Englandi í seinustu ferð
þesé og tók sjer þess vegna far
með „Apríl“.
Jólakveðja til hinna
sorgbitnu.
En að . lietjurnar skuli vera
fallnar!
Þetta . andvarp steig upp frá
brjósti Davíðs, er liann orti sorg-
arkvæðið eftir Sál og Jónatan.
Einatt eru harmafregnir að berast
að eyrum vorum og oss setur
ldjóða, en vitum um leið, að marg-
ir gráta. Vjer lieyrum svo oft um
slysfarir og lesum um sorgina.
Elskan er sterkari en hel, en mörg
eru þau sár, sem liel veitir elsk-
unni.
Víða liefir sorgin átt heima, er
hinir hraustu menn hafa látið líf
sitt á vígvellinum. Styrjaldirnar
heimta skatt af þjóðunum. Vjer
þurfum ekki að greiða þann beina
skatt. En hafið heimtar mikið
gjald af vorri fámennu þjóð.
Það þýtur í stormi. Nóttin er
löng og dimm. Msygir verða and-
vaka. „Verður ekkert að í nótt V ‘
..Hvernig líður manninum mínum'?
Guð varðveiti drenginn minn“.
Stormurinn æðir og það er oft sem
vjer heyrum óminn af helfarar-
söng.
Enn á ný höfum vjér lieyrt þann
óm. Átján hugdjarfir menn liafa
látið líf sitt úti á liinu kalda
djúþi. Það er eins og einhver stór-
þjóðin liefði mist þúsundir sinna
bestu sona á einu augnabliki. Út
á sjóinn lialda röskir menn og
sækja björg og miklar gjafir til
hjálpar landi og þjóð. En sjórinn
gefur ekki grið,'þar er hin harða
barátta háð. og nú hefir verið
heimtað af oss iiið dýra gjald.
..ínnan skannns, innan skamms".
— Jeg lilýt oft að mipnast þéssara
orða, er umskiftin verða svo snögg.
Að heiman hjeldu lijartkærir vin-
ir. Lengi er búið að bíða eftir
])eim. En þeir koma ekki aftur
lieim. H'armur er kveðinn að elsk-
andi vinum. Oft hljótum vjer að
segja: „Mjer ofbauð hve allur
kraftur ltulnar fljótt fyrir kaldri
feigð.“
Jeg sje fyrir mjer mædda móð-
ur. Sonur hennar var jarðaður
fyrir nokkrum vikum og áðúr
hafði bún mist efnileg börn, 2
dætur liennar dóu í sama mánuði.
Nú liefir liún mist son sinn og
tengdasbn. Sonur hennar, tvítugur
unglingur, fór með mikilli tilhlökk
un í sína fyrstu Englandsför, glað-
ur og brosandi kvaddi liann móð-
ui sína.
A'eit jeg um gamla konu, sem á
nokkrum árum liefir mist alla þrjá
'sonu sína, liinn síðasta þeirra. misti
hún nú.
Tvær ungar konur liafa mist
mann og bróður. Foreldrar liafa
kvatt glaðan brosandi son, og nú
er sæti lians autt. Börnin liafa
hlakkað til að fagna föður sínum
og oft spurt móður sína: Kemur
liann ekki bráðum? Spurningin
befir vakað í hjarta: Hvenær
kemur ástvinur minn lieim ?
Biðin hefir verið svo löng,
skammdegið svo svart. Svefnvana
sorg liefir fylgt mörgum til sæng-
ur. — - .
Það líður að jólum. En dauðan-
um erti dagar allir jafnir. Þess
vegna er þörf þeirrar huggunar,
sem geti veitt kraft á hverjum
degi.
Ef jólin væru aðeins ytri liátíð
með glys og giaumi, þá væri ó-
sámræmið mikið milli hennar og
þeirra, sem búa í sorgarranni. En
]iar sem hin sönnu jól eru lialdin,
þar veitist mönnum blessun, þar
eru jólin huggunarhátíð. Nú er
þörf á slíkum ,þólum.
Hin heilaga jólasaga segir frá
náttmyrkri, segir frá starfandi,
valtandi mönnum, sem á nætur-
Jieli unnu sín skyldustörf. En
kringum þá ljómaði birta drottins.
Þannig ljórnar birtan kringum þá,
sem í drotni deyja. Köld nóttin er
í kringum þá, en framundan birta
ln'ns eilífa dags. Birtan ljómar yfir
þeim ,sem eiga heima í náttmyrkr-
anna landi. Jeg bið þess, að bún
nái til þeirra, sem nú sitja í sorg-
arheimkynnum og eiga erfitt með
svefn á löngum nóttum. Oruggur
bendi jeg sorgbitnum vinum á
gleði og huggunargjöf jólanna. —
Jeg þekki ekkert, sem liægt er að
setja. í stað hins himneska friðar.
Þess vegna skila jeg jólakveðj-
umii: „Óttist ekki“.
A uppdrætti þessum er dregi n lína frá Austfjörðum til suð
vesturs, suður fyrir 63° -breiddar bauginn, ])á vestur með landinu,
og loks norður að Reykjanesi. Innan þessa afmarkaða svæðis var
leitað að togaranum „Apríl“.
Jeg bið þess, að þeir, sem nú
liafa fengið heimsókn sorgarinnar,
eignist þrótt og huggun og geti
sagt: „Vjer’ undirt'ökum engla-
söng; og nú finst oss ei nóttin
löng“.
Það er víða liugsað til liinna
mörgu aðstandenda hinna látnu
sjómanna, það eru margir, sem
biðja um, að í svörtu skammdegi
megi þessi orð ná hjörtum þeirra,
sem nú gráta:
Er vetrar geisar stormur stríður,
þá stendur lijá oss friðarengill
blíður,
og þegar ljósið dagsins dvín,
oss drottins birta kringum skín.
Þegar jólin ganga í garð, tekur
sélin aftur að hækka á lofti. Guð
gefi, að með jólum aukist birta og
friður í hjörtum þeirra, sem nú
liorfa á svartnættið.
En að hetjurnar skuli vera falln-
ar!
Þannig talar sorgin.
En ttm bina sömu menn var
einnig sagt: „Ástúðlegir í lífinu,
skildu ekki heldur í dauðanum“.
Þannig talar minningin.
Myndirnar geymast af hug-
rökkum sonum ættjarðarinnar, og
skýrastar eru þær heima, þar sem
kæfleikiuúnn sameinast minning-
únum.
Köld sæng var hetjunum búin.
En hefjum hugann hærra. í jóla-
birtunni sjáum vjer lífsfleyið
halda vfir kalda dauðans dröfn og
ná heim í lífsins liöfn á landi sæl-
unnar.
' Þetta útsýni hlasir við trúnni.
Ottumst því ekki, en treystum
drotni. Felum honum sjómanna-
stjettina og hennar veglega og
hættumikla starf. Förum til hans
með gleðina og förum nú til hans
með sorgina.
Verum með öruggum huga.
í almáttugri héndi hans
er hagur þessa kalda lands,
vor vagga, braut, vor bygð og
gröf,
þótt búum við liin ystu höf.
Guð dreifi myrkrinu og láti birt-
una skína.
Fögnr er birta minninganna. —
Vermandi er ylur samúðarinnar.
En fegurst er birta drottins, dýrð-
arbirta jólanna.
Guð gefi, að hver sorgbitin sál
geti sagt, um leið og hjálpar er
leitað hjá drotni:
| Við hann er nú einan að eiga
! og eitt sinn — eg veit það —
fær 'þessi söknuður svarið
og sár þessi bætur.
O, hversu fegin eg fleygi,
því farginu, Guð minn.
Ó, hversu fegin því fleygi’ eg
í faðminn þinn djiipa.
Guð gefi harmþrungnum vinum
liuggun og sælan frið, svo að sorg-
in verði himinbrú.
| Guð gefi yður öllum gleðileg jól.
Bjarni Jónsson,
dómkirkjuprestur.
Veðrið.
Nokkur skip voru á sömu slóð-
um og „Apríl“, er óveðrið skall á.
Sum þeirra urðu fyrir áföllum.
Sjómenn, sem voru úti í þessu
jVeðri, telja það með þeim verstu
sem hjer koma, frá því klukkan
iþrjú aðfaranótt mánudags 1. de3.,
og fram til morguns.
Veðurlýsing Veðurstofunnar er
sem hjer segir:
i Sunnudagskvöldið 30. uóvember
^ hvessti snögglega af SA með regni
og hláku, en gekk í suðvestan rok
um nóttina með hryðjuveðri og
! eldingum. Á mánudagsmorguninn
var veðurhæðin í Vestm. talin 11
vindstig (25—29 m. liraði á sek.).
,í Reykjavík mun veðurhæðin einn-
iig hafa komist upp í 11 um 7-
* o
leytið um morguninn. Vindmælir-
inn á Veðurstofunni hefir því mið-
ur verið í lamasessi þessa viku.
Yfirleitt var veðurhæð 8—9 viud-
jstig um alt land á mánudaginn,
en mjög misvinda og gekk á með
jeljuin.
Felum sorg vora honum, sem
heyrir stormsins hörpuslátt og
barnsins andardrátt.
Jeg minnist hinnar heilögu sögu,
er segir frá því, að drottinn kom
til lærisveinanna á vatninu. Það
var um fjórðu næturvöku og bát-
urinn þeirra lá undir áföllum, því
að vindurinn var á móti. En Jesús
talaði til þeirra og mælti: „Verið
hugliraustir, það er jeg, verið ó-
hræddir* ‘.
Það er bæn mín, að þessi orð
hafi náð til hinna látnu sjómanna
á hinni erfiðu næturvöku, og jeg
bið þess, að þau nái nú til þeirra,
sem eiga erfiða næturvöku.
Leitin.
Á miðvikudagsmorgun þ. 3. des.
komu hingað skip þau, er verið
höfðu á sömu slóðum og „Apríl“
í mánudagsveðrinu.
Er „Apríl“ kom eliki fram á
sama tíma, voru þegar gerðar
ráðstafanir til þess þá um morg-
unin, að loftskeytastöðin sendi út
fyrirspurn á klukkustundarfresti,
bæði á íslensku og enskú, til skipa,
er til hennar heyrðu, um það hvort
nokkur hefði orðið var við ferðir
,.Apríls.“
Samtímis sneru eigendur togar-
ans sjer til ríkisstjórnarinnar og
báðu um, að varðskipin yrðu send