Morgunblaðið - 08.05.1932, Blaðsíða 8

MORGíJNBLAÐIf)
9
EGGERT CLAESSEN
bœðtarj ett&rmál&flntninggmaðar
akrifstofa: Ekfnantrati &
Staa 871. Vætalstími 10—H f. k.
Eru tenunr yðar
gnlar?
Hafið þjer gular eða dökkar
tíkurnr, notið þá Rósól-tannkrem,
*flm gerir tennurnar hvítar og eyð-
ár hinni gulu himnu, sem leggst á
þ«r. Rennið tungunni yfir tenm-
-«mr eftir að þjer hafið burstaS
'Imbt og finnið hversu fágaðar þær
ern. — Rósól-taomkrem hefir Ijáf-
fengan og friskan keim og kostar
*« eins 1 krónu tában.
Tannlæknar mæla með því.
NLf. Efnsgerl Refkjivflar.
kemisk verkamiðja.
Verðskrá.
Yatnsglös 0.50.
Bollapör, 0.45.
Desertdiskar 0,35.
Teskeiðar 2 tuma 0.50.
Matskeiðar, alp. 0.75.
Gaffla, alp. 0.75.
Matskeiðar 2 turna 1.75.
Q-affla 2 tuma 1.75.
Desertskeiðar 2 t. 1.50.
Desertgaffla 2 t. 1.50.
Borðhnífa, ryðfría 0.90.
Dömutöskur, 5.00.
Herra-vasaúr 10.00.
QTammófónar 15.00.
Blómsturvasa 0.75.
Pottar alum. m. loki 1.45.
jLlt með lægsta verði hjá
iBninnniBii
Bankastræti 11.
Mnnið
að kaupa ekki önnur reiðhjól en
BS A, HAMLBT og ÞÓE,
Semjið við
Signrþór.
.■Kttií 341. Austurstræti 3,
Fölks- og
linriMntaaaMfieii
til sölu, ennfremur nokkur
mótorhjól. Uppl. í síma 710
Steiðn Þoriáksson.
og að ný ríkisstjórn verði mynd-
uð. Briining hefir hingað til bar-
ist ákaft á móti nazistum og beir
á móti honnm. Samvinna milli
hans persónnlega og nazist? er
því ólíkleg.
Jafnhliða prússnesku kosning-
unum fóru fram kosningar í Bay-
ern, Wiirtenberg, Hamborg, An-
halt og í nokkurum löndum í
Austurríki. Á öllum þessum stöð-
nr hefir fylgi Nazista. aukLst , tór-
kostlega. í hertogadæminu Anhalt
komast þeir að líkindum til valda.
Frakkar gerast órólegir út af
uppgangi Nazista. En uppgangur
Nazista ætti að vera sigurvegur-
unum alvarleg áminning, skr'far
nnsturrískt blað. „Sigurvegaramir
bafa. ekki kunnað sjer hóf, nú
sjá þeir afleiðingamar.1 ‘
Höfn. 26. apríl 19o2.
P.
»«»> -jW——— *««»
Ekkl er 911 vltleysan eins.
Eftir Ól. B. Bjömsson.
Niðurlag..
Því er uú ekki hægt að neita
lengur, að hafin -er í landinu
skipulögð árás á kirkju og kristni.
Af mörgum ástœðum ganga menn
misjafnlega langt í þessum árás-
um. Surnir fara ósköp gætilega á
stað, þeir benda á með hógværum
orðum, að kirkjan sje nú orðið
langt á eftir tímanum, hún svari
ekki þeim kröfum sem nútíma
inenning vor geri til hennar. Bn
ef hún lagi sig eftir tískunni, þá
megi ef til vill, um stund að
minsta kosti, öðrum þræði nota
kirkjuna fyrir leiðarstein í menn-
ingarlífi nútímans. ,
Aðrir ganga berserksgang í því
að ófrægja kirkju og kristni, láta
ekkert tækifæri ónotað til þess að
afneita, öllu guðlegu, alt slíkt
telja þeir úreltar helgisagnir, og
hjegiljur einar. Slíkur hjegómi
hafi aldrei verið til, nema í hugum
og hjörtum lítilsigldra sálna meðal
fáfróðs almennings. Nú hafi menn-
ing vor hreyst svo, vegna hinnar
takmarkalausu npplýsingar, að
niennimir þurfi nú ekki lengur að
njóta svo úreltra hugmynda, að
yfir manninn sje nokkur vera haf-
in, og að maðurinn þurfi að lúta
þeirri vern. Hvíl^k fjarstæða. —
Hvílíkur sjúkdómur, óhæfrar sál-
ar, til þess að lifa lífi menning-
arinnar á 20. öld. Eitthvað á
þessa leið prjdikar einn aðalleið-
togi guðleysisstefnunnar hjer. —
Hann hefir farið um landið, og
„vaðið elginn“ um fánýti kirkj-
unnar, hræsni prestanna, og
heimsku þeirra manna sem lúta
svo lágt, að sækja guðsþjónustur
og taka sameiginlegan þátt í þeim.
Kann talar um hættu þá, sem
unglingunum stafi af fræðslu prest
anna o. s. frv.
Jeg hefi stundum jverið a?5
hugsa: Hvemig stendur á því, að
enginn skuli mótmæla þessum
manni. Þegar hann t. d. skorar
á menn að kveða sig í kútinn. Jeg
hefi orðið svo frægur að hlusta
á faann, og þá var mjer þetta Ijóst.
Það er af því, að hann kveðnr sig
sjálfnr best í kútinn. Og líklega
vinnur hann kirkjunni meira gagn
með gerðum sínum, heldnr en þeim
sem hann ætlar arð að yðju sinni.
Það er aðeins eitt í heiminum
sem stendur stöðugt, það skOja
flestir menn einhvern tíma á
stnaidum lífs síns. En það eru
aldrei allir sem skilja það í sama
mund, þess vegna verðum vjer
að hafa eitthvað annað til að
halla okkur að. Á einum tíma eru
þessi slagorð frelsi, á öðrum
menning, o. s. frv. Um hríð hefir
heimurinn staðið á öndinni og
hrópað menning, menning. En
hefir þá menningin læknað mein-
scmdir mannanna svo sem vænta
mætti. Því fer fjarri. Stríðin og
vígvjelarnai' heyra menningunni
til. Og svo er nú komið að heims-
bygðin stendur ráðþrota fyrir þeim
stóradómi sem öll þessi háttlofaða
menning ætlar að færa yfir oss,
svo að hver og einn stendnr með
öndina í hálsinu út, af því hvað
næsti dagur beri í skauti sínu.
I'að er komið í svo mikið óefni
hjá heilum þjóðum, hjá öllum
heimi, að þessi háttlofaða menn-
ing er að komast í örþrot. Það
er vitanlegt að hún um stund hefir
valdið fráhvarfi kristindómsins, en
hitt er merkilegra — og vert fyrir
kristindómsfjendur að athuga —
að þegar menningin er orðin úr-
ræðalaus og örþrota, þá kemur
UDDöoisauglíslns.
Næstkomandi föstudiag, 13. þ. m., kl. 1 síðd., verður
við opinbert uppboð, er haldið verður við sölubúðarhús
Verslunar Böðvarssona hjer í bænum, seldur ýmiss konar
búðarvarningur, verslunaráhöld o. fl. versluninni o. fl. til-
heyrandi.
Enn fremur verður við sama uppboð seldur lítið not-
aður Alphamótor úr vjelbát, segl, skipalugtir, skrifborð o.
fl. tilheyrandi skipstjóra Jóni Magnússyni, Reykjavíkurveg;
hjer í bænum.
Greiðsla fari fram við hamarshögg.
Bæjarfógetinn í Hafnarfirði, hinn 6. maí 1932.
Magiiús Júqssob.
Tllkvnnlng ddi fluMng.
Menn eru hjer með vinsamlega ámintir um að tilkynna
flutning hið fyrsta á skrifstofu rafmagnsveitunnar, svo
að hægt sje að lesa á mæla eða breyta mælum í tæka tíð-
Reykjavík, 7. maí 1932.
Rafmagnsvelta Reykjavíkur.
fólkið aftur, og leitar friðar í
skjóli kristindómsins.
Fyrst jeg tók mjer penna í hönd
get jeg ekki stilt mig um að taka
fajer upp nokkur orð úr erindi
er jeg hjelt 1928 „Ríki og kirkja“.
„Frá mínu sjónarmiði er það
fyrsta og aðalatriðið, að kirkjan
fái sjálfsforræði sitt í öllum sín-
um ytri og innri málum, en eigi
ekki lengur líf sitt undir „líf-
varðarsveitinni“ í þinghúsinu. —
þar sem umhleypingar eru enn
tíðari en í íslensku veðráttufari.
Það er fáheyrð, og í mesta máta
óviðeigandi, sú skipun kirkjumál-
anna, er eitt, Alþing, sem ekki einu
sinni sjerstaklega er kosið í þeim
tilgangi, geti á þrem dögum, eða
á skemri tíma með afbrigðum!!!
gert, svo stórkostlegar breytingar
á mikilsverðasta málefni þjóðar-
innar, jafnvel á móti vilja hennar;
að kirkjan skuli ekki lengur vera
þjóðkirkja, eða, prestum skuli á
þessu og þessu herrans ári vera
fækkað úr 100 í 70 eða 50, og
svo á næsta þingi, ef alt gengur
vel, í einn eða tvo, sem skipað
væri að messa fyrir heila landið,
og eklri talin ofætlun.“ — Jeg
harma það nú, að þessi ótti minn.
1928 skuli ekki hafa orðið sjer
til íullkominnar skammar, en það
er ekki svo vel. Jeg óttast nú,
aS það verði of nákvæm spegil-
mynd af Alþingi. Það er svo sem
ekki ætlast til að þjóðin verði
spurð um svona „hjegóma mál.“
En það var fyrir nokkurnm dög-
um rifist lengi um það á þingi,
og talin goðgá, að afgreiða lög
um sauðfjiármörk án þess að spyrja
bjóðina nm. Annars dettur víst
íólki stundum í hug, að þessir
vísu meun (þingmenn) lifi í þeirri
trú, að þjóðin geti látið sjer
nægja trúna á vísdóm þeirra og
forsjá. Þeir hafa líka sýnt það
blessaðir, á þessu þingi hvers virðí
hún er!!!

fffintýra prfnsinn.
Nokkru fyrir sólarlag komu þeír
til Breskens og fengu þar ferju
yfir Schelde.
Þegar bátnum var lagt við
bryggjuna í Vlissingen, spurði An-
tonius ferjumanninn, hvar best,
væri að gista í borginni, en Dan-
vett tók fram í fyrir honum og
sagði: Við gistum hjá herra Myn-
heer Claessens, hann er mikill vin-
ur föður míns og hann tekur á
rnóti okkur. Hann hefir skipa-
smiðju og er efnaður maður, ein-
hver ríkasti maður í borginni.
Antonius þakkaði boðið, þeir
borguðu ferjumanninum og hjeldu
stað heim að húsi Mynheer
Claessens.
5. kapítuli.
Mynd hennar var í huga hans
“ins og hann sá hana, fyrst í föð-
r.rgarði. Hún stóð í dyrunum og
bauð gestina velkomna. Vöxturinn
var fagur, hárið ljóst og fjell
í lokkum niður á hálsinn, kjóllinn
blár. Sólin varpaði geislum sínum
á hana og Antoníusi þótti sem
hann stæði andspænis mynd af
Maríu mey. Það var næst honum
að falla á knje í bæn, frammi fyrir
bessari fögru mynd; faann var
gagntekinn af fegurð og yndisleik
bessarar ungu stúlku. Honum
fanst hann hafa. sjeð hana áður
og vita hvað hún hjeti.
Hann rankaði fyrst við sjer,
er hann heyrði að Danvett kallaði
— Komdn sæl, Jóhanna!
— Philip, ert það þú, hvernig
stendur á því, að þú ert kominn
svona fljótt aftnr? Hvað hefir
komið fyrir þig; þú ert með glóð-
arauga. Það er ósköp að sjá þig,
maður.
— Það er nú saga að segja frá
því, og hefði ekki vinur minn,
sem með mjer er, Antoníus Eg-
mont, bjargað mjer, væri jeg ekki
h.jer staddur.
Uat það verið að þessi stúlka
hjeti Jóhanna. Antonius rjetti
iienni höndina, og sagði til nafsn
síns.
— Þetta er dóttir Mynh'eer
Cíaessens og þarna kemur herra
Cíaessen sjálfur, sagði Danvett.
Mynheer Claessen var stór mað-
ur, þrekinn og karlmannlegur,
glaðlegur á svip og mjög ving.jarn-
iegur, hann var kunnur fyrir gest-
risni, veitti vel og þjónar hans
bóttu bera af öðrum þ.jónum þar
nn slóðir. Hann bauð gestina
elkomna.
Gestunum var vísað inn, og að
vörmu spori var kvöldvörður á
borð borinn, voru þar ýmsar krás-
ir og dýrindis vín á borðmn.
Undir borðum var Danvett
spurður hvað á dagana. hefði drif-
ið. Sagði hann þá ferðasögu sína
og hvernig greifinn hefði bjargað
Tífi sínu. Húsráðandi og dóttir
’nans urðu undrandi er þau heyi'ðu
frásögn Danvetts og Claessen
spurði hann hvað hann hjeldi, að
faðir hans mundi segja er hann
frjetti þessi ósköp. Honum þótti
‘ktin nokkuð há.
— Jeg hefði ekkert, á móti því
að vera viðstaddur, þegar þú segir
föður þínum frá óförum þessum,
mælti Claessen.
—Það getur ekki orðið, því jeg
skrifa honum, mælti Danvett. Jeg
má ekki draga það lengur en tiF
'uorgondagsins, svo að jeg geti
gojdið Egmond skuld mín áður en
við skiljum.
Olaessen varð hugsandi yfir ó-
förum Danvett, en það sem undr-
sði ,h.ann mest, var að þessi ungí,
ókunni maðnr skyldi hregðast svo!
drengilega við- og hjálpa honum.
Hann gat ekki stilt sig len.gur og'
spurði:
— En hvað kom til að þjer
hjálpuðuð þessum manni, Egmont ?
Antonins brosti. — Þetta er í
þriðja sinn sem jeg hefi verið
spurður og sennilega verð jeg
spurður að liinu sama oft og mörg-
úm sinnum.
—• Og hverju hafið.þjer svarað T
Greifinn lyfti bikar sínum og'
horfði á heimasætuna:
—- Jeg vil belst engu um ]>að
«vara, framtíðin verður helst að
loiða það í Ijós.
Talið fjell niður.
Morguninn eftir var Antoníus
snemma á fótum. Hann var hress
í'tir hvíldiua og fór út í blóma-
■arðinn til að litast um, sá hann
þá Jóhönnu álengdar. Hiín var í