Morgunblaðið - 24.07.1932, Blaðsíða 8

8
MORGJNBLAÐIÐ
kenna á þýsku, þvert ofan í fyrir-
mæli 27. greinar 'stjórnarskrár
Memels, er mælir svo fyrir, að
„þýska og litáíska skuli jafn rjett-
iháar sem opinber tungumál í
Memel“. Enn fremur brjóta þeir
25. gr. um það, a$ kenslan skuli
jafn fullkomin í Memel og í sams
konar skólum í Lithauen, því þeir
kenna hana eins og mál, sem beri
að fyrirlíta. Og það liggur í aug-
um uppi, að enginn ketur kent
mál, nema hann kunni það sjálf-
ur fullkomlega. Það er einnig
tákn um það* hve vel það h'efir
tckist, að gera landið þýskt, að
mikill hluti æskunnar fyllir nú
fiokk Hitlers.
Loks' ber að minnast á þau á-
hxúf, sem gestgjafarnir úti á lands-
bygðinni hafa í hina sömu átt. —
Eins og alls staðar annars staðar
eru gistihúsin til sveita aðal-sam-
komustaðimir, þangað koma menn
til að skrafa saman og spyrja al-
mæltra tíðinda. Gestgjafarnir eru
næstum allir í þjónustu undirróð-
ursins þyska. Á ba.k við alt standa
svo jarðeigendur, flestir þýskir,
afdankaðir prússneskir embættis-
menn og fleiri, sem kóróna starfíð
í þágu „germanismans“, sem áður
var um getið,
„Rytas“ (málgagn kristilegs lýð-
ræðisflokks í Lithauen).
Eriand-minnismerki. — Franski
myndhöggvarinn Guillaume sjest
hjer á myndinni vera að vinna að
frnmmynd að minnismerki um
Briand.
Paderewski hinn heimsfrægi
pólski hljómlistarmaður, hefir að
undanförnu verið á ferðalagi um
Ameríku, og halldið hljómleika
víð.s vegar. Mynd þessi er tekin af
honum í New York, er hann var að
leggja á stað heimleiðis. Ung
stúlka færir honum forkunnar
fagran blómvönd í kveðjuskyni.
//,
ver vill
ékki spara
Heiðraða húsmóðir!
Fyrst að ekki finst betra og ómengaðra Jjvot-
taefni en FLIK-FLAK, og FLIK-FLAK er eins
gott og pað er drjúgt — og pegar pér vitið,
að FLIK-FLAK getur sparað yður tíma, penin-
ga, erfiði og áhættu — er pá ekki sjálfsagt að
pér pvoið aðeins með FLIK-FLAK?
FLÍK-FLAK er algjörlega óskaðlegt, bæði
fyrir hendurnar og pvottinn; pað uppleysir öll
óhreinindi á ótrúlega stuttum tíma — og pað
er sótthreiösandi.
Hvort sem pér pvoið strigapoka eða silki-
sokka, er FLIK-FLAK besta pvottaefnið.
fffintýrá prinsinn
því að hvar sem hann fór voru
gálgar reistir og hjengu þar vesa-
lings menninxir öðrum til viðvör-
unjar.
Að hálfum mánuði liðnum kom
hann aftur til Middelburg, þar í
borginni voru nokkrir menn á
svarta listanum, þ. e. a. s. mean 'er
hiifðu haft brjefaviðskifti við van
Berselen. Efstur á þeim lista var
Philip Danwelt. Dugði ekki að
fresta því að ná þeim líka svo allri
hættu væri þar með lokið.
16. kapítuli.
Danwelt og kona hans sátu að
miðdegisverði á heimili sínu. —
Flýtti Danwelt sjer að borða, hann
var að eins ófarinn til Ylissingen
til að taka á móti ullarfarmi frá
Englandi. í seinni tíð var hugur
hans óskiftur við verslunina,
heima fyrir var hann þur á mann-
inn og afskiftalaus xfm heimilið.
Jóhanna hafði allan veg og vanda
af heimilisstjórninni, gleði hennar
var horfin, hún var þreytuleg og
döpur í bragði. Fyrir hálfum mán-
uði hafði faðir hennar veikst
skyndilega og dáið. Harmaði hún
mjög föður sinn, hann hafði alla
tíð verið svo mikið fyrir hana.
Móður sína misti hún á unga aldri,
faðir hennar hugsaði þá einnig um
hana sem besta móðir, og er hún
eltist ,var hann henni sem besti
fjelagi. Hann fylgdist m'eð þroska
hennar og hún gat sagt honum
alt, hann skildi æskuna manna
best. — Nú var hann líka horfinn.
— Litla samúð hafði hún orðið
vör við hjá manni sínum, hann
gladdist yfir arfinum — Claessen
var auðugur maður og Jóhanna
einkaerfingi.
Jóhanna þjáðist mikið, -hugur
hennar var stöðugt hjá Antoníusi
greifa, hún iðraðist sáran hve
fijótráð hún hefði verið að giftast
Danwelt. Hún hafði talið raunir
sínar fyrir skriftaföður sínum og
bað Guð heitt og innilega um
kraft til að reynast manni sínum
góð kona. Alt fyrir það gat hún'
ekki gleymt Antoníusi og bað
fyrir honum kvölds og morgna,
eins og hún hafði lofað honum
nóttina sælu í garðinum við Grav-
enhofshöllina. Daglega gerði hún
sjer far um að þóknast manni sín-
um á alla lund, þrátt fyrir hrana-
skap hans og skilningsleysi.
Jan, gamlþ þjónninn hennar, var
kominn til hennar og þjónaði þeim
nú við borðið ásamt ungum manni
er Pjetur hjet, hafði hann verið
um tíma í þjónustu Danwelts.
Jóhanna horfði á mann sinn
hversu hann hámaði í sig matinn:
— Þú flýtir þjer of mikið að
borða, Philip. Hann hjelt áfram að
'rífa í sig matinn og svelgdi í ein-
um teyg úr glasi sínu áður en
hann gaf sjer tíma til að svara
henni:
— Jeg hefi ekki tíma til að
siæpast og láta tímann líða ónotað-
an, eins og kvenfólkið gerír, jeg
hefi mörgu að sinna, tími minn er
dýrmætur. — Jan, er búið að
leggja á fyrir mig?
— Já, h'erra, hesturinn er til og
Gottfred líka, hann ætlar að
fylgja yður.
— Hvað var þetta, hver er á
ferðinni hjer úti fyrir?
Danwelt stóð kyr og hlustaði. Jó-
dynur heyrðist úti í garðinum og
vopnaglamur. Jan hl jóp út að glugg
anum og leit út. Hópur vopnaðra
manna reið heim tröðina, aftast
reið stór maður á brúnum hesti og
samhliða honum lítill náungi í gul-
um fötum.
— Hans hátign landstjórinn er
á ferðinni, tilkynti Jan.
— Skollinn taki hann, mælti
Danwælt.
Þeir voru komnir heim að dyr-
unum og ráku spjótsoddana í
hurðina. Jan ætlaði að ljúka upp.
— Bíddu, hvaða erindi sem
landstjórinn á, er ekki vert að
hann sjái þig, Jóhanna.
Það vissu allir að eigi var hættu-
laust, að fagrar konur yrðu á
vegi landstjórans.
— Farðu, Jóhanna.
Jóhanna hlýdcli, en í því hún
stóð upp misti hún mundlínu sína
á gólfið og beygði sig eftir henni.
Þetta litla atvik varð orsök til
annars meira er fram leið.
Rhynsaiút var ekki þolinmóður
að eðlisfari, hann skipaði mönn-
um sínum að brjótast inn, þegar
ekki var lokið upp strax fyrir
þeim. Hurðin spratt upp og land-
stjórinn óð inn.
Jóhanna var ekki komin út úr
stofunni, hún varð máttvana áf
hræðslu, er hún heyrði hávaðann,
hún leit við og sá de Rhynsault.
koma vaðandi inn með sverð og
spora, fíflið elti hann með lurkinn
á bakinu og fjórir vopnaðir menn.
Philip Danwelt horfði á land-
stjóra og var byrstur á svip.
— Hvað á þessi ruddaskapxxr að
þýða, jeg hefi aldrei fvr orðið
•—wrnrrn J
»fi AUt með Islensknm Skipimi! *f«l
, ... -- -*
fyrir slíkri heimsókn.
De Rhynsault leit með fyrirlitn-
ir.gu á Danwelt. — Hraðaðu þjer
meira næst að ljúka upp fyrir em-
þættismönnum hertogans, er þeir
berja á dyr þínar. — Ert þú ekki
Philip Danwelt?
— Jú, svo mun vera, en segið
mjer hvers vegna ráðist þjer þann-
ig inn til mín ?
— Sýnið sendimanni hertogans
fulla virðingu.
— Þið líkist meira innbrotsþjóf-
um 'en konungleg.um embættis-
manni — sjáið þið hvernig þið>
hafið farið með hurðina.
— Þegi þii, kjáninn þinn, þú
munt brátt fá annað að hugsa um
en hurðina þína.
í sömu svipan leit hann þangað
sem Jóhanna stóð. Hún stóð upp
við stóran skáp og gat hvorki
hrært legg eða lið af hræðslu,
varð henni starsýnt á fíflið og fór
hryllingur um hana, er hún sá
kryplinginn. Landstjórinn hugsaði
sig um-hvar hann h'efði sjeð þessa
fögru konu, og mundi þá eftir, að
hann hafði veitt henni eftirtekt í
veislunni í Gravenhofhöllinni. Þá
hafði hann hugsað sjer að kynn-
ast, henni betur, en sökum annríkis
hafði hann ekki komið því við,
hann hafði verið svo önnum kafinn
í störfum sínum, að hann hafðí
gleymt henni aftur.
Rhynsault tók ofan fyrir Jó-
hönnu: — Jeg bið fyrirgefningar,
náðuga frú, jeg vissi ekki að þjer
voruð hjer.