Morgunblaðið - 09.12.1933, Blaðsíða 7

MORGUNBLAÐIÐ
allar tegundir 8,-etið þjer
fengið hjá okkur. Þjer
g'etið sjeð húsgögnin ó-
klæcld og- valið áklæðið
hjá okkur, er við höfum .
,
tíl sýnis í verslun okkar.
Dívanar bestir og ódýr-
astir í bænum.
I
Altaí bykir gott að
semja við okkur.
Húspgnaverslunin
við dúmkirkiuna.
(Clausensbræður).
Kaupið
J ólakfólinn
á jólasölu N I N 0 N S.
Kjólar seldir fyrir 15
kr., 18 kr., 20 kr., 25
kr., 28 kr., 30 kf., 35
kr., 38 kr., sem hafa
kostaS alt a,6 75.00. —
Komig strax, meðan úr-
valið er mest!
MNON,
Austurstræti 12, uppi.
Opið frá 2—7.
Einkennileg
útvarpstilraun.
í fyrrakvöld urðu nokkrir
bæjarbúar varir við íslenskt
stuttbylgjuútvarp. Það var frá
loftskeytastöðinni hjerna. Út-
varpað var samtali á miðils-
fundi, og því öðru, sem þar gerð
ist.
Mbl. frjetti að meðal þeii'ra,
sem stæðu fyrir þessu, væri
Steingrímur Jónsson, rafmagns-
stjóri. Blaðið spurði hann 1 gær
nánar um þetta. Hann sagði
m. a.:
— Það var eiginlega ekki
meining okkar, að almenninguf
fengi vitneskju um þessar til-
rauríir okkar. Þetta var önnur
tilraunin. Allmargir hafa víst
hlusfað.
Við höfum tekið okkur fyr-
ir hendur að ganga úr skugga
um, hvort hægt sje að útvarpa
miðilsfundi, svo vel fari. Til
þess þarf fyrst og fremst tals-
verðan útbúnað í fundarstof-
unni, símaleiðslu til utvarps-
stöðvar o. s. frv.
Fyrsta tilraunin var þannig,
að við sendum frá miðilsfundi
í gallarhorn, sem var í öðru
húsi. !Í þetta sirín, fengum við
útvarp loftskeytastöðvarinnar.
En ef tilraunirnar hepnast
vel, hefir komið til orða, að út-
varpa miðilsfundi gegnum út-
varpsstöðina.
Enn teljum við of snemt að
láta útvarpa slíkum fundi op-
inberlega, eins og öðru útvarps-
efni, því tilraunum er ekki lok-
ið. Hafa hlustendur nú, eftir
því, sem okkur virðist, bein á-
hrif á miðilinn.
Velja þarf sjerstaka menn, til
þess að vera í fundarstofunni,
svo persónuleg áhrif og samtöl
komi sem minst til greina, og
samtal því sem næst almenns
eðlis.
Til Benedikts G. Waage sundmeistara.
Jeg kem of seint með kvæðið eins og vant er.
Jeg kem þó! Hjer er teiknimyndin rist
af sundmóðum á landi, en sem ant er
um alla þá; sém iðka þessa list.
Við syndum báðir bjarghringlausir yfir
brim og hringiðuna, listin lifir.
Lítið hef jég lært á mörgum árum.
En lærði nokkuð snemma að fleyta mjer
gegnum lífið, lukkunnar á bárum,
en lærðí furðu seint að neita mjer
um hitt og þetta, er þykir mannasiður —
uns þrek og kraftur stirðnuðu, því miður-
En að jeg kann þó eftir sorg og sýki
að synda á skáldasjóinn enn í dag
þakka jeg mest og þetta vona’ jeg líki,
það er bringusundsins þrautalag.
Listasundið, lokaversið átt þií-
Lofaðu guð og náttúru, hvað mátt þú!
Það er vandi, að leggja vel frá landi
ef langt og strangt er yfir djúpan ál
en enginn skyldi ætla að sama standi
um innri sjón og trygð af lífi og sál —
Það þarf bæði traustið fil að ná það
og trúna á markið fil að fá að sjá það.
FæSingargjöf frá
Signrði Sigurðssyni frá Arnarholti.
— Er kunnugt, að slíkt út-
varp hafi verið reyrít annar-
staðar?
— Já, í Englandi; en um
þær tilraunir geta þeir betur
sagt, 'sem kunnugir eru spírit-
ismanum.
— Verður tilraunum þessum
hjer haldið áfram.
— Jeg býst vi?} því, segir
Steingrímur.
En ef menn verða af tilviljun
varir við þessar tilraunir og
kunni að mislíka það, sem sagt
er, væri æskilegt, að þeir
tækju þetta ekki alt of bókstaf-
lega, og færðu það til betra
vegar, sem þeim kynni að mis-
líka.
En tilgangur okkar með
þessu er að komast að því,
hvort ekki sje hægt á þennan
hátt að komha við ítarlegri
rannsóknum en áður, á miðils-
fundum og fyrirbrigðum.
Hvað hlústendur segja.
Eftir því, sem blaðið frjetti
í gær, voru mjög skiftar skoð-
anir meðal hlustenda á tilraun
Getur þú fyrirgefið ?
hann. „Jeg er búinn að gleyma nafn-
inu á staðnum, Svaraði hann, ,,en jeg
hefi ágæta verslun hjerna — bara ef
jeg gæti selt eitthvað — koihið og
sjáið hvað jeg lief“.
Hún hugsaði sig' um, en hann opn-
• aði dyrnar og' hún fór inn. Hún var
1 jómandi stúlka, vel klædd, heldur
föl af^of mikilli vinnu og of lítilli
næringu, en með mikið og faltegt,
. jarpt hár, og fjöiiegt brós á vörun-
um, Hún litaðist um í hinu litla her-
bergi.
„Jeg' þekki staðinn", sagði hún.
.„Gamla frú Curton bjó hjer — hún
var vesaling'ur — altaf lasin“.
„Húsið var mannlaust þegar jeg
i'.iekk það. — Sjáið hjer“, hjelt hann
• áfram og opnaði skápinn. „Jeg hef
;yfir 20 flöskur hjer. Jeg hef sjálfur
búið til meðulin“.
„ILvar búið þjer þau tilf ‘
„I bakherberginu“, svaraði hann.
..Jeg læt engan vita, að jeg geri það
-jálfur. Það er levndarmál mitt. Þjer
;ættuð að reyna míná frægu „styrkt-
. ardropa* ‘.‘ ‘
„Viljið þjer gefa mjer -eina
flösku?“ spurði hún hlæjandi. Hoil-
iun varð eins og* hálf óþægilega við.
„Unga stúlka“, sagði hann alvar-
iega. „Þjer voruð mjög vingjarnleg-
;ar gagnvart mjfer — en jeg er sár-
fátækur, og þjer fáið líklega góð
Jaun fyrir vinnu yðar. Hvað fáið
Jijer annars mikið?“
„Tuttugu og' fimm shillings viku-
llega. Jeg' er nýlega orðin verkstýra“.
,,Það eru- ágæt laun“, sagði hann.
„Þá ejpið þjer ríkari en jeg. .Teg hef
ekki efni á að gefa yður flösknna,
en Jrjei’ skuluð fá hana. fyrir hálft
verð. Lyfið mun hafa góð áhrif á
yður. — Þjer fá.ið góðan yfirlit og
-augu yðar munu blika‘ ‘.
„Þjer eruð spaugilegur“, tautaði
lnin. „llvað er hálft. verð ?“
„9 pence“ svaraði hann. „Jeg vil
ekki svíkja yður, en jeg hefði getað
sagt meira“.
IIún taldi fram peningana, og
stakk flöskunni í vasann.
„Þjer haldið þó víst ekki að jeg
tald inn meðalið?“ sagði hún hlæj-
andi.
„Jú, gerið þjer það, blessaðar og
segið svo hinum stúlkunum í verk-
smiðjunni frá því. Segið þeim líka
að yður líði betnr fyrir það. Komið
með þær hingað, svo að þær kaupi
lijá mjei’. Þjer skulnð svo fá dálítil
sölulaun, eða þá að við förum saman
í bío“.
„Það eru margir, sem vilja fara
raeð mig í bíó, án þess jeg boí’gi fyr-
ir það“, svaraði hún.
Ungi maðurinn varpaði öndinni
ínæðulega. „Það koma. ekki/nógu
margir til að versla við mig, annars
myndi jeg græða meira. Segið öllum
frá mjer, ungfrú“.
„Jeg heiti Bessie“, sagði hún.
..Bessie Pank. Skósmiðurinn þarna
fyrir hamdan götuna er frændi minn.
Þjer eruð sannarlega skrítinn ná-
ungi. Hvað ætlið þjer að gera í
kvöld?“
„Fyrst ætla jeg að búa til tvær
flöskur af baðvatni á líkþorn. —
Jegi seldi frænda yðar eina rjett áð-
an. — Svo fer jeg á alþýðubókásafn-
ið og les þar einn klukkutíma. Borða
svo steilitan fisli í veitingahúsinu
hjerna á næsta. horni. Síðan fer jeg
heim og hátta“.
„Það er sanarlega ríkulegt kvöld* ‘,
svaraði unga stúlkan. „Lifið þjer
altaf svöna?“
„Þegar maður hefir enga peninga
verður að viðhafa alla gætni þang-
að til búið er að draga dálítið sam-
an“.
„Nú skuluð þjer fara og’ hræra
saman þessi meðul yðar. Á meðan
fer jeg lieirn og þvæ upp. Svo kem
jeg á eftir og býð yðnr kannske á
bíó. Hvað segið þjér-um það?“
Ruben hugsaði sig' um.
„Hvað kosta ódýrustu sæti?“
„Jeg tek aldrei ódýrustu sæti“,
sae'ði hún. „Jeg borga 9 pence“.
„Jeg borga kannske siálfur fyrir
mig“, sagði hann seinlega.
„Við getum altaf talað um það
seinna. Látið nú hreinan flibba á
yður og- verið tilbúnir þegar jég kem
aftur, jeg fer bara beint yfir götuna,
Verið þjer sælir á meðan“.
Buben horfði á eftir þessari Je-
anne d’Aarc nútímans, á meðan hún
gekk leiðar sinnar. Svo blandaði
hann meðalið, ljet dálítið hreinni
flibba á sig en hann hafði haft, gaf
kanarífuglinum sínum, og bjó sér að
loknm til vindling. En hann var all-
an tímann eins og utan við sig. ILinn
fagri draumur lífsins var að hirtast
honum.
Bessie Pank hlustaði með liálf-
gerðri fyrirlitningu á liina dauflegu.
tilraun fjelaga síns, til að bjóðal
henni einhverja hressingu, þegar þau
komu af bíó.
Hún lagði hönd sína þjett í ai'm
lians og- sagði;
„Ef þjer ekki hafið peninga, þá
borga jeg, en ef þjer hafið þá, — þá
ættuð Jijer líka að vita, að maður.
getur ekkí farið út'til að skemta sjer
nieð' stúlk'u, án Jiess að bjóða henni
glas af víni. Komið með, niður eftir
þessari-götu, svo skal jeg sýna yður
eitt af vinsælustu stöðum þessa 'bæj-
ar‘ ‘.
Þau gengu niður eftir mjórri götu,
með skrifstofum og’ vörugeymsluhús-
um á báðar hliðar. Frá lít-illi veit-
iugastofu ■ á fyrsta liorni, sem þau
komu að, streymdi ljósið út á göt-
una. Bessie tylti sjer á tá, og horfði
inn um gluggann.
„All right“, sagði hún við fjelaga
sinn. „Komið þessa leið‘ ‘.
Þau komu inn í litla veitingaátofu.
Þreklegur kvenmaður sat við eitt
boi’ðið, með marga pakka fyrir fram-
an sig, og hafði fætnrna á kamínu-
grindinni. Bessie og fjelagi hennar
settust hinu megin í stofunni.
Gestgjafinn leit. í áttina til þeirra,
frá sæti sínu við hlaðborðið.
„Gott kvöld, ungfrú Pa,ilk“, sagði
liann. „Nú skal jeg strax koma —
Iivers óskið þjer?“
,.Eitt glás af portvíniy eitt glas af
öli og tvær brauðsneiðar“. sagði
unga stúlkan skjótlega.
,.Þjer getið þó vonandi drukkið
öl‘ ‘, sag'ði hún við Rubin. „Segið ekki
að þjer sjeuð einn af þessum gos-
drykkja-belgjum* ‘.
„Vitaskuld drekk jeg öl“, sagðil
WH— I llll IIIM' IWI a—P
©r Nýltnmið^a
stórt úrval af:
Dömutöskum,
Sarnkvæmistöskum,
Peningabuddum,
Seðlaveskjum,
Na^laáhöldum,
Ilmsprautum
og spönskum
Ilmvötnum.
Silfurplett
borðbúnaður.
Allskonar
Kristaívörur.
Ödýrast í bænum.
Versl. Goðafoss.
Laugaveg 5. Sími 3438.
Nýkomið:
Matborð,
Barnarúm,
Borðstofustólar.
Alt ódýrast í bænum.
Húsgagnaverslanin
við Dómkírkjuna.
(Clausensbræður).
þessari hvernig hún hefði tek-
ist, og hvers virði hún væri.
Er líklegt, að best fari' á því,
að framvegis fari tilraunir þess-
ar fram á þeim tíma dags, sem
fáir hlusta á útvarp.
Iiann fljótlega. „ Jeg get líka borgað
fyrir vínglasið yðar, svo nirfilslegnr
er jeg ekki. en þjer getið skilið, að
jeg græði ekki mikið á þessmn jurta-
lyf jum, — og þá verð jeg að vera gæt-
inn‘ ‘.
,.Jeg ásaka yður hreint ekki“,
sagði hin unga stúlka, vingjarnlega.
,,Jeg er búin að fá nóg af þessum ná-
ungum, sem kasta pening'unum frá
sjer í allar áttir og eiga ekki skilding
í bankanum eftir árið.’Ungar stúlk-
ur þurfa nð eiga heimili — og jeg
vel heldur þann mann, .sem veltir
peningnum í lófanum, áður en liann
lætur hann af liendi. En þjer hafið
ekki sagt hvernig yður geðja.st skinn-
kápan mín. Jeg keypti hana fv.rir þá
peninga, sem jeg sjálf hef unnið
fyrir‘ ‘.
„Hún er falleg“, sag-ði liann, og
strauk íneð lotningu niður kápu-
ermina.
Gestgjafinn kom nú með það, seni
Bes.sie hafði, beðið um, óg- skömmu
seinna stóð þrekna konan upp og
lcvaddi með nokkrum vingjarnlegum
oi’ðum, rím leið og hún harmaði það,
að nú var búið úr glasinu hennar.
„Það, sem mjer líkar við yður“,
hóf Bessie mál sitt — „er, að þjer
eruð ekki eins ruddalegur og flestir
ungir menn. Jeg lief aldrei á æfi
minnisjeð aðrar eins hendur. Hvern-
ig hafið þjer fengið svoua fínar
neglur ‘
..Það veit jeg ekki“, sagiii hann,
dálítið utan við sig. „Þær hafa víst
altaf verið svona“..
„Hafið þjer aldrei unnið ?‘‘. spurði
hún forvitnislega.