Morgunblaðið - 09.12.1933, Blaðsíða 8

8
MO&GUNBLAÐIÐ
I miðdagsmalinu:
Ófrosið dilkakjöt, saltkjöt,
hangikjöt. Reykt bjúgu, miðdags-
pylsnr, kjötfars, nýlagað daglega.
Það besta, að allra dómi, sem
reynt bafa.
Verslun
Sveins lóhannssonar.
BergstaCastræti 15. Sími 2091.
Ný svið
Ný hrossabjúgu, nýtt kjöt, salt-
kjöt, reykt kjöt og allskonar græn
meti. Egg 14 og 18 aura-
JóhEinnes Jóhannsson
Grundarstíg 2. Sími 4131.
Gerduft
á 1,60 i/2 kg. Eggjaduft 1.50
y2 kg. Rúsínur 0.65 y2 kg.
Alt til bökunar er best að
kaupa í
Versl. Einars Eyjóifssnnar
Týsgötu 1 — Baldursgötu 10,
Silkiskermar
stórir og litlir í öllum litum ög
gerðum. Einnig saumaðir með
stuttum fyrirvara eftir pöntunum.
Skermabúðin
Laugaveg 15.
Jólakjóla
fáið þjer fallegasta og ódýr-
asta hjá mjer.
Alla Steláns.
ÍVesturgötu 3 (Liverpool).
Laxaklakið
hjá Elliðaántiin
í búsinu, sem reist var lijá Ell-
iðaánum, skamt frá efri veiði-
mannahúsunum, fyrir laxaklak.
voru í fyrra 36 klakkassar. Þá
voru tekin hrogn úr 70—80 löxum
og voru þau talin 240.000. Van-
höld urðu ekki meiri en þau, með-
an á ltlakinu stóð, að 230.000 lif-
andi sevðum var slept í árnar. •
Nú hefir klakið verið aukið að
miklum mun. Hefir klakkössum í
luxsinu verið fjölgað npp í 104.
Ern þeir í röðnm eftir endilöngu
húsinu, sín röðin undir hvorum
vegg og tvær samhliða á miðju
igólfi- Hafa verið tekín hrogn úr
um 270 löxum, sem geymdir voru
til þess, og er talið að hrognin,
sem nú er byrjað að klekja út,
sje 1-040.000, *eða 10 þúsundir í
hverjnm kassa- Eru hrognin mæld
í litermáli, einn lítri í hvern kassa,
eða þó heldur meira, því að 110
iítrar af hrognum fengust úr löx-
unnm. Vanhöld eru dálítil og eru
clauð hrogn tínd úr kössunum
annan hvorn dag. Eru þau auð-
þekt á því, að þau verða hvít. En
ekki mega þau hggja innan um
hin, því að þau geta sýkt frá sjer.
Er búið að tína úr um 80.000
dauð hrogn, en smám saman verið
bætt við nýjnm hrognum- Um dag-
inn voru seld 20 þús. hrogn austiu*
í Hvolhrepp.
Þau líða um 120 dagar frá því
hrognin eru frjóvguð í kössunum
þangað til þau lifna. En síðan eru
]iau höfð í skúffunum í 8 vikur.
eða þangað til þau ern laus við
kviðpokann. En ekki losma þau öll
jafn fljótt við hann og er þeim
því slept, smám saman. 1 kössun-
um er rennandi vatn. Eru þeir
allir tvöfaldir og gengur innri
kassinn ekki tíl botns í hinum- Er
í honnm botn úr fínu vírnetí og
upp um það kemur vatnið. Það er
31/2 stiga heitt og-þarf sá hiti altaf
að vera jafn. En þegar seyðin
Nýkomið:
Barnapeysur.
Smábarnaföt.
Trikotinenærfatnaður.
Kvensokkar.
Vifruhúsið.
Nýtt sauðakiðt
ófrosið. Rjúpur. Hangikjöt.
Kaupfjelag
Borgfirðinga.
Laugaveg 20. Sími 1511.
/
lifna er þætt ofurlitlu af mjólk í
vatnið og nærast þau við hana.
Straumurinn á vatninu verður alt-
a'f að vera jafn, og ekki svo mikill
að hrognin lcomist á kreik, en
hann á að lyfta undir þau svo að
þau sje sem ljettust. Allir eru
kassarnir svartmálaðir, að innan,
svo að sílin hafi skugga.---------
Þegar þess er gætt, að þessi
eina klakstöð klekur í vetur út 10
seyðum á hvert mannsham í land-
inu, þá er það ekki lítið búsílag
fyrir þjóðina þegar þetta er orðið
að fullorðnum Iöxtim, enda þótt
gera megi ráð fyrir talsverðum
vanhöldum.
Aðalumsjónarmaður klakstöðvar
innar er Guðjón Jónsson og hefir
honum farist það starf vel úr
hendi, enda'hefír hann áður feng-
ist við laxaklak, t- d. Arið Haf-
fjarðará og hefir laxgengdin auk-
'ist þar svo gríðarlega seinustu ár-
ic að ólíkt er því, sem áður var.
„Ekki það nem jeg kalla vinnu“,
sagði hann. „Jeg blancla þessi meðul.
Bara að jeg gæti selt nóg — þá
fengijeg peninga“.
,,(>g hvað munduð þjer þá gera við
peningana?“ spurði hún.
„Jeg mundi kaupa mjer efni í
meðul — og þá gæti jeg selt meira —
fengið stærri búð — og kannske bygt
mjer litla verksmiðju“.
„Þjer vilduð gjarnan verða ríkur
— en hvað er gott við það?“
„Gott!‘ ‘ sagði hann næstum há-
tíðlega. „Peningar — peningar eru
þó það besta í heiminum. Þá mundi
jeg kaupa fallegt hús utan við borg-
ina. Hafa maliogni-húsgö^n og þykk-
ar gólfábreiður, málverk í gyltum
umgerðum, — og ef til vill þjónustu-
fólk. — En jeg vilcli ekki eyða of
miklu. jeg er gefinn fvrir að spara“.
„Ilvað eigið þjer mikið!“
spurði liún.
„Ekki mikið“, svaraði hann. „Það
er aðeins mjög lítið“.
„Þjer munuð áreiðanlega fá
meii*a“, sagði hún og horfði á hann
athugul. „Þjer lítið út eíns og pen-
ingamaður. Hvernig litist yður á
að ganga í fjelag við mig, herra
Klask ?‘ ‘
Hann liorfði á hana óttaslegimi.
Hún lagði hönd sína á kinn hans, það
var mjúk og blíð hönd — þó fing-
urnir bæri merki eftir vinnuna. Hún
liafði falleg augu og hatturinn fór
henni A*el. Vínið liafði hleypt roða
i'ram í kinnar hennar.
„Ef þjer eruð til með það, þá kyss-
ið mig“, sagði hún. „Gamla mann-
inum þarná fvrir handan, er ekki um
þess háttar hluti, en hann veit, að jeg
er heiðarleg stúllca og hann liorfir
ekki á okkur* 1 ‘.
Ruben laut fram og kysti hana —
oft og mörgum sinnum —. Hún lag-
aði aftur á sjer hattinn, og liorfði á
unga manninn með velþóknun.
„Þjer eruð góður drengur“, sagði
lmn. „II vað græðið þjer mikið á með-
ulum yðai*?“
„Ekki mikið“.
„Tvö sterlingspuncj ?‘ ‘
„Einstaka viku“, svaraði hann,
„og svo þegar jeg er búinn að safna
dálitlu, get jeg keypt efnin mikið
ódýrar‘ ‘.
„Hvað miklu eruð þjer búnir að
safna ?‘ ‘
„Aðeins mjög litlu“, flýtti hann
sjer að segja.
„Jeg á sparisjóðsbók í bankan-
um“, sagði hún litlu síðar.
Hann varð auðsjáanlega fullur
áhnga. ,J)ugleg stúlka“, sagði
hann með aðdáun. „HArað mikið
eigið þjer, Bessie?“
„Meira en þjer, það þori jeg að
veðja um. Jeg fekk dálítinn arf
eftir frænku mína. — Getið“.
„Fimtíu sterlingspund", áræddi
hann að segja.
„Meira“.
„Eitt hundrað“.
„Enn meira, Jeg á 200“, sagði
hún sigri hrósandi. „Þar að auki
fekk jeg dálítið af húsgögnum1 ‘.
„Bessie, var það alvara yðar —
þetta, að ganga í fjelag við mig?“
,,Hálfpartinn“, sagði hún gæti-
lega. „En jeg verð auðvitað að vita
eitthvað meira um yður fvrst. H\rað-
an komið þjer — og lnrer er fjöl-
skylda yðar?“
„Jeg á enga fjölskyldu", sagði
hann hægt.
„Það gerir heldur ekkert“, sagði
hún. — „Jeg kæri mig ekki svo inik-
ið um áhangendur. En hvaðan kom-
uð þjer— frá Lundúnum?“
„.Já, einhyersstaðar þaðan í
kring' ‘.
„Þjer hafið þó víst aldrei kom-
ist í vandræði?"
„Vanclræði“, hafði liann eftir.
„Hvers konar?“
Hún hló og klappaði vingjam-
lega á höntí hans.
„Nei, auðvitað ekki. Jeg sá strax
að þjer voruð ekki af því tagi. En
heyrið þjer nú. Hvað segið þjer
um að við giftum okkur, í staðinn
fyrir að ganga í verslunarf jelag?“
„Giftum okkur“, tautaði hann
dálítið efablandinn.
„Já, drengur minn, giftum okk-
ur“, endurtók hún hlæjandi.
,,Þú talar um að spara. Jeg get
sýnt þjer hvernig1 maJður fer að
því. Eitthvað hlýtur það að kosta
þig að lifa. Frændi gamli þarf mín
ekki lengur, liann er búinn að fá
tvær aðrar frænkur sínar í húsið —
og við erum of mörg. Setjum nú
svo, að jeg flytti þetta, sem jeg á
af húsbúnaði í litla húsið þitt — og
hjeldi svo áfram að vinna í verk-
smiðjunni. Hvað gerir þú á dag-
inn?“
„Jeg er hjer 0g þar út um sveita-
SS.
VERNDARENGILL
HÖRUNDSFEGUR-j
ÐARINNAR
„Ekkert veitir stúl-
kum eins mikið að-
(lráttarafl og fagurt
hörund'* segir hin
fagra Mary Nolan.
„Jeg nota altaf Lux
Handsápu, vegna
þess aö hún veitir
hörundinu silkimýkt
og heldur við æsku-
útliti. Hún ér dá-
samleg.“
★
Hin yndislega fegurð filmleik-kvenna í Holly-
wood, er að þakka hinni stöðugu notkunn
hvítu Lux Handsápunnar. Þær treysta á hið
mjúka löður hennar og láta það halda við
yndisþokka sínum og æskufegurð. Látið hörund
yðar njóta sömu gæða, og þjer munuð undrast
Útrarpstæki á hjólum.
í Hollywood er nýjasta og vin-
sælasta aðferðin til þess að grenna
sig sú, að iðka hjólreiðar, og þess
vegna eru þær nú uppáhaldsíþrótt
filmstjamanná. En blessaðar fílm-
istjörnumar mega ekki sjá af há-
(talaranum, og hans dillandi ,miUík‘
nokkra stund. Hafa því verið út-
búin sjerstök móttökntæki fyrir
hjól.
Elsta trje heimsins.
1 krikjugarðinum í Santa Mariat
í Suðu r-Mexieo er gamalt frægt
sedrusviðartrje, seni er talið elsta;
trje í líeimi. Um 1 meter frá jörðii
er trjeð 40 metrar að ummáli.-
Telja sjerfræðingar það vera 5000’
til 6000 ára’ gamalt..
•••• ^
íslandið fói* hjeðan kl- 6 í gær-
kvöldi.
þorpin að selja meðul. í gær seldi
jeg 11 flösltur í litlu þorpif'.
„Það er ágætt“, lirópaði liún.
„Miðdegisverð getum við borðað
hvar sem vera skal, og jeg verð
kömin heim fyrir kvöldverðar-
tíma. Með það sem þú færð, og
mnia 25 shillings, og ef jegsje sjálf
um heimilið — hljótum við að kom-
ast vel af“.
„Jeg þarf nú að hugsa mig um“ ,
sagði ungi maðurinn, dálítið óró-
legur.
„Jegr vil ekki skrökva neitt að
þjer“, hjelt ungfrú Pank áfram.
„Jeg dró ofurlítið undan, ef ske
kynni að þú værir ekki alveg á-
byggilegur. Jeg á tv<i hundruð og
fimtíu sterlingspund, en ekki eínn
skilding þar fram yfir. Ef þú vilt
fá þessi 50 pund tíl þess að kanpa
jurtir og- meðöl, svo eru þau þín
eign“.
Andlit hans Ijómaði af hrifningn.
„Fimtíu pund“, sundi hann. „Jeg
fæ alt ódýrara, ef jeg kaupi mikið
í einu — 0g mikið betri flöskur, ef
jeg borga út í hönd. En, Bessie“,
sagði liann alvarlega. „Ef við spör-
11111 eitthvað — þá vona jeg að þu
farir ekki að sólunda því — þú
ert víst ekki þannig gerð?“
„Ekki fyrst um sinn“, lofaði hún
í glétnisróm. „Jeg hef æfinlega ver-
ið sparsöm, þessi skinnká.pa er eina
óhófið, sem jeg hefi leyft mjer“.
Hann strauk aftur um kápuerm-
ina. „Hún er falleg og Arönduð. Ein-
liverntíma kaupi jeg demantshring
handa þjer“.
„Virkilegan demant?" spurða
hún. 1
1 „Auðvitað", svaraði liann. „Eft-
irlíkingar eru bara til þess að kasta
peningunum. Jog er gefin fyrir að*
gera góð kaup. Hlútirnir eiga lielst
að A;era meira virði, en það, sem
maður gefur fyrir þá, Þannig- á
maður að haga sjer í lífinu, Bess-
ie“. ■
Nú voru allir farnir úr veitinga-
stofunni. Gestgjafinn kom til þeirra,
ogsagði:
„Við lokum eftir tíu. mínútuiy.
ungfrú Pank. Á jeg að fylla glös-
in?“
Ruben átti í stríði við sjálfan-
sig, en hann var frelsaður frá að:
taka ákvörðun, því gestgjafinn;
skvldi þögn þeirra sem samþykki,.
og fór með glösin.
„Og livert gla.s kostar 4 penee“ ,.
sagði Ruben áhyggjufullur.
„Það er rjett, Ruben“, svaraði
hún og brosti samþvkkjandi. „ÁAralt
að hugsa um livað það kostar, sem
maður fær. — Hjer eftir drekk jeg
öl“;
Áhyggjusvipurinn hvarf af aud-
liti Rubens. Þau drukku úr glös-
unuin, og fóru svo strax burtu —
en þaú leiddust. Það hafði snjóað
— og kuldinn var bitm* — kinnar
ungu stúlkunnar urðu rjóðar af
kurdanum — og* þau flýttu sjer á-
fram.
„Mig hefir altaf langað til að
eignast heimili, Rubeii“, sagði Bess-
ie — „og að giftast ung, en svo mik-
ið vissi jeg — a.ð jeg mundi aldr.eij