Morgunblaðið - 24.12.1933, Blaðsíða 12

12
Jeg er kominn
Concourt-
bókmentaverðlaunin
fyrir árið 1933 veitt André
Malraux.
Nefnd sú, er úthlutar Gon-
court bókmentaverðlautiunum,
kom saman í París 7. þ. m.
I nefndinni eru 10 menn, allir
þektir rithöfundar. Á fundin-
um fór fram atkvæðagreiðsla
um það, hver hefði ritað besta
skáldsögu (önnur rit koma ekki
til greina) á árinu og þannig
unnið verðlaunin. Átta nefnd-
armenn varu viðstaddir; tveir
greiddu atkvæði brjeflega. —
Verðlaunin voru veitt með 5
atkvæðum. André Malraux,
fhöfundi sögu, er heitir ,,Con-
: ditions humaines“. Charles
Braibant fekk 3 atkvæði fyrir
i söguna ,,Konungurinn sefur“,
íRené Behaine eitt fyrir „Ein-
| veran og þögnin,“ og Vizan
„Onllfoss11
fer hjeðan annan jóladag
(26. des.) kl. 8 síðdegis til
Kaupmannahafnar. Kemur
ekki við í Vestmannaeyjum,
en sennilega í Peterhead.
(Skotlandi) vegna farþega,
þar verður þó mjög stutt
viðdvöl.
nBoðafoss“
Uf k T T á
fer annan jóladag kl. 10 síð-
degis um Vestmannaeyjar,
beint til Kaupmannahafnar.
í eitt fyrir „Antoine Bloyé“. —
j Má því gera ráð fyrir, að þess-
far fjórar skáldsögur sjeu með
þeim bestu, er út hafa komið í
Frakklandi á þessu ári.
André Malraux er 32 ára.
Hann lauk námi við Austur-
j landa Tungumálaskólann í Par-
ís og fekk þá strax löngun til
j að ferðast um Austurasíu. Að
jafloknu ferðalagri í Kambodja
og Síam lenti hann í miklum
málaferlum út af eignarrjetti
jnokkurra lágskurðarmynda, er
j hann hafði fundið í musterum
þar eystra og slegið eign sinni
j á. Hann fekk dóm á sig, er
i síðar var ónýttur af dómstól-
junum í París. Meðan Malraux
! dvaldi í Austurlöndum, hafði
hann verið með í stofnun fje-
lágsskapar þess, er nefnist
MORGUNBLAÐIÐ
...... him mwmmmmmmmmmammmmmmmmm
„Unga Annam“ og tekið þátt
1 kínversku byltingunni. Minn-
ingar hans frá Kína á bylting-
artímunum gáfu honum efnið
í fyrstu skáldsögu hans „Land-
vinningamennimir“ (1928), og
þær eiu einnig uppistaðan í
„Kjör manna“, þeirri sögu, er
hann nú hefir verið sæmdur
fyrir G'oncourt-verðlaununum.
„Landvinningamennirnir" er
mjög áhrifarík skáldsaga, þar
sem tækni og frásagnarlist
jafnast á við átakanlega kvik-
mynd, og um leið er þar dreg-
in upp ógleymanleg mynd af
hugarfari og framkomu blóð-
hunda byltingarinnar, þessara
,,leaders“,' sem eru jafn van-
trúaðir inn við beinið á rjett-
mæti svokallaðra hugsjóna
sinna sem þeir eru taumlausir
í hatri sínu. Sama má segja
um þessa nýju verðlaunasögu
hans, sem er hvorttveggja í
senn, æfintýraleg í búningi og
gjörhugsuð í lýsingununi á sál-
arlífi byltingaforingjanna.
Árið 1931 hóf Malrauz útgáfu
á skáldsagnaflokki eftir sig. Er
aðeins ein saga komin út af
þeim flokki. Annað er ekki telj-
andi, sem hann hefir skrifað.
Jól á eyju Robinsons Crusoe.
Tilkynning
nm ve ðlæklnn mjól! »r.
Með dómi lögreglurjettar í gær var
staðfest að mjólkurlögin skuli nú þegar
framkvæmd.
Því tilkynnist hjer með samkvæmt
iyrirframgefnu loforði okkar
að verð á mjólk og mjólkurafurðnm lækk-
ar frá og með deginum í dag, i sama verð
og var fyrir verðhækkunina 17. þ. m.
Mjólkurbandalag Siðurlands.
Mðlverkas vning
Freymóðs Jóhannssonar
í Braunsverslun (uppi), þar sem Cafe Vífill var, verður
opin á aðfangadag til kl. 4 síðdegis og báða jóladagana frá,
kl. 10 árd. til kl. 10 síðd.
Það eru einkennileg jól, sem
haldin eru á Robinson Crusoe-
eyjunni, eyjunni Juan Fern-
andez. Eyjaskeggjar eru 67 að
tölu. Þeir hafa ekkert saman
við umheiminn að sælda, nema
á Aðfangadag jóla. Þann dag
kemur venjulega enskt ferðá-
mannaskip til eyjunnar, og
ferðafólkið gefur svo miklar
gjafir, að eyjaskeggjar hafa
nóg til þess að lifa á næsta ár.
Nota karlmenn fegrunar-
meðul ?
Á sýningu einni í Chicago á
fegrunarmeðulum, vakti fram-
leiðandi þessarar vörutegundar
athygli manna á því, að karl-
menn eyddu engu minna í fegr-
unarmeðul en kvenfólkið. M. a.
notuðu þeir mikið, allskonar
andlits smyrsl, hárvötn, baðsalt
og andlitsduft.
Vegna afgr. á vörum verður*
skrifstofan og pakkhúsið opið í.
dag kl. 10—12.
Grand-Hótel. 9.
síðari spurningin var aðeins fyrir kurteisis sakir,
því hann vissi upp á hár, hvað Grusinskaja var að
fara. „Guð minn góður — — perlurnar?“ spurði
einnig Pimenoff. „Já, perlurnar. Þær eru mér til
6gæfu“, sagði hún með áherzlu eins og krakki. Witte
sló saman úreltu gljáhönskunum sínum. „En góða
mín ...“, sagði hann, án þess að vita hvað hann átti
að segja. „Nei, þetta er misskilningur“, sagði Pi-
menoff, „þessar perlur hafa verið þér til heilla og
eintómra heilla — þær hafa verið eins og ham-
ingjudýr eða verndargripur. Eg er viss um, að þú
gætir ekki dansað án þeirra. Og þær ættu kannske
nú að fara að steypa þér í ógæfu? Hvílík hugmynd,
Gru“.
„Jú, víst eru þær óhappagrjpir, — það hef eg
3jálf orðið vör við“, sagði Gru, með þvermóðsku-
lega hrukku milli litaðra augnabrúnanna. „Jeg get
dcki almennilega sagt í hverju það liggur, en mikið
hef eg hugsað um það. Meðan Sergei stórfursti lifði,
færðu þær mér hamingju. Voilá! En síðan fantarnir
myrtu hann — ógæfu á ógæfu ofan. 1 fyrra sintogn-
aði eg í London. Tap á sýningunni í Niee. Og yfirleitt
ógæfa. Eg vil ekki framvegis bera þær þegar eg
dansa. Þá vitið þið það.
„Ekki bera þær? Já, en kæra Gru — þér getið alls
ekki sýnt yður án þeirra. Allar yðar æfi hafið þér
haldið, að þér gætuð ekki komið fram nema hafa
perlur, — og svo allt í einu ...“
„Já“, svaraði Grusinskaja — „það var hjátrú“.
Witte fór að hlæja. „Lisa“, sagði hann, „litla, sæta
dúfan — þér eruð og verðið aldrei annað en barn“.
„Þið misskiljið mig. — Þú misskilur mag algjör-
lega, Witte. Perlurnar eiga ekki lengur við. Eg ætla
ekki að bera þær framar. Áður var öðru máli að
gegna. Áður — í Pétursborg, París og Wien — þá
vm-ð maður að skreyta sig. Dansmær varð að eiga
perlur og sýna þær. Nú . .. hver ber ekta perlur nú?
Eg er kona og tek betur eftir því og eg ber skyn-
hragð á .. . Michael, ertu sofandi? Segðu eitthvað
líka“.
Án þess að hreyfa sig, sagði Michael á frönsku,,
sem hann átti erfitt með: „Ef þér viljið vita það,
Madame: Þér ættuð að gefa perlum yðar fátækum,
börnum, farlama mönnum eða einhverjum, Ma-
dame ...“.
„Hvað segirðu? Gefa perlurnar?“ æpti Grusin-
skaja á rússnesku og orðið potsertovat hljómaði eins
og tónn.
„Nú erum við komin“, sagði Pimenoff, er bif-
reiðin allt í einu hægði á sér.
„Áfram“, skipaði Grusinskaja. „Við verðum að
vera falleg og kát. Hliðið .var opnað. Witte sagði
um leið og hann steig upp tröppurnar á eftir dans-
mærinni: „Jelisaveta Alexandrowna hefir aðeins
einn galla — hún heldur svo,mikið upp á boðhátt-
inn“.
Grusinskaja tók að hlæja og ljómaði eins og lampi,
sem snögglega er kveiktur, og þannig gekk hún,
ljómandi og hlæjandi, inn í klúbbinn, þar sem þrjá-
tíu kjólklæddir menn biðu eftir henni í röð við
dyrnar.
Gaigern barón hafði verið sá síðasti, sem hætti
lófaklappinu, en jafnskjótt sem hann varð þess vís,
að tjaldið færi ekki oftar upp, gekk hanh burt úr
leikhúsinu og virtist töluverður asi á honum. Rign-
ingunni var stytt upp og í götubikinu í Kantstrasse
speglaðist Ijósið, gult og hvítt. Sporvagnarnir þutu
áfram uppi milli húsanna, lögreglumenn stjórnuðu
umferðinni, atvinnuleysingjar rifu upp vagnahurð-
irnar fyrir loðklæddu fólki. Gaigern þaut gegnum
hópinn og yfir akbrautina, lagði líf sitt í hættu og
braut umferðareglurnar. Hann flýtti sér inn í Fas-
anstrasse, þar sem var dimmara, en þar beið vagn
hans — lítil fjögurra manna bifreið. Ekillinn sat
inni í henni og reykti vindling. „Jæja þá?“ spurði
Gaigern, með hendurnar í vösunum á bláu regn-
kápunni.
„Hú ner búin að fá nýjan bílstjóra enn“, sagði
ekillinn. „Sá núverandi er Englendingur. Hún slæddi
hann upp á götunum í Nice, þar sem hann var at-
vinnulaus, af því húsbóndi hans var farinn á haus-
inn. Eg hef borðað með honum. Og hann er alveg;
klumsa“.
„Eg er búinn að segja þér þúsund sinnum, að þú
átt að taka út úr þér sígarettuna, þegar eg er að
tala við þig“, sagði Gaigern með gremju.
„Gott og vel“, sag'ði ekillinn og fleygði henni. „Nú;
ók hann að leikhúsinu til þess að fara með hana í
leikhúsklúbbinn, þarna hinumegin. En hann veit ekki
hvar hann á að leita að henni“.
„Veit hann það ekki?“ át Gaigern eftir og sló>
hönskunum hugsandi í lófann. „Það er ágætt. Eg
ætla að fara þangað aftur. Komdu mðe bílinn að
leikhúsinu og bíddu þar“.
Gaigern .gekk áleiðis til leikhússins og lét aftur
eins og asi væri á hobum. Þar var orðið manntómt
og eyðlegt, og stóru ljósauglýsingarnar voru slokkn-
aðar, en veggauglýsingar voru ógreinilegar og
klessulegar. Leiksviðsdyrnar vissu ekki út að göt-
unni, heldur að húsagarði með brunamúr bak við,.
þar sem glitraði á votan vafningsvið. Gaigern hvarf
inn í mannahóp, sem stóð þar í húsagarðinum og
starði á glerhurðina, þar sem Grusinskaja átti að
koma út. Fyrst fóru slökkviliðsmennirnir, þvínæst •
leiksviðsþjónarnir, herðábreiður og reykjandi, svo
varð ofurlítið hlé. Næst streymdi hópur af dans-
meyjum út, grannvaxnar stúlkur í ómerkilegum loð-
kápum; þær voru að babla einhvern hrognamáls-
hræring af rússnesku, frönsku og ensku. Gaigern
brosti að baki þeim — hann þekkti ýmsar þeirra frá
Nice og París. Þegar hann hló, var eins og efri vör
hans yrði of stutt, líkt og á krakka; þetta þótti
fallegt og gekk í augu margra kvenna.
„Skárri er það andskotans tíminn, sem þetta tek-
ur í kvöld, hugsaði hann með sjálfum sér, óþolin-
móður, þegar húsagarðurinn varð aftur eins og í
móki. Þá leið næstum stundarfjórðungur áður en
bifreiðarstjóri Grusinskaju hreyfði sig eins og
hundur, sem er að vakna, og setti vélina í gang.
Gaigern, sem vissi vel, hvað það hafði að þýða,
ýtti sér eins langt og hann gat inn í skuggann af
múrnum. Þegar Grusinskaja loksins kom, var hann
algjörlega ósýnilegur. „Bíðíð þér hérna, Suzette'V