Morgunblaðið - 21.02.1934, Qupperneq 8

8
MORGUNBLAÐIÐ
| Smá-auglýsingarj
PúSar settir upp fyrir mjög
sanngjarnt verð. Höfum alt til
uppsetningar: Spejlflauel, ullar-
flauel, Rúskinn, Velour og margs
konar silki, dún og dúnljereft. —
Hannyrðaverslun Þuríðar Sigur-
jónsdóttur, Bankastræti 6, sími
4082.
Ámálaður Strammi, mikið úrval
Hannyrðaverslun Þuríðar Sigúr-
jónsdóttur.
Eldhúshandklæði áteiknuð fyTÍr
aðeins kr. 1.75. Hannyrðaverslun
Þuríðar Sigurjónsdóttur.
Pressað Plyds í Stuttjakka.
sBrúnt, grátt, svart og hvítt. Þur-
íður Sigurjónsdóttir, Bankastræti
6, sími 4082.
5 duglega menn, til sjós og
lands, vantar við mótorbáta. Upp-
. lýsingar á Hótel Heklu nr. 7, kl.
1—3 í dag.________________________
Pæði, gott og ódýrt og einstakar
máltíðir fást í Café Svanur við
Barónsstíg.
Mary Pickford
(sjest hjer með ; gimsteinadjásn
þau, sem Napoleon gaf Marie
Louise keisarafrú, og' talin eru
2 milj. króna virði. Þessa skart-
gripi bar Mary Pickford í einni
kvikmynd, sem hún ljek í, og hún
á þá sjálf. -—• Nú er sagt að hún
ætli að flýja frá Bandaríkjunum,
vegna ótta við bófana þar og
leita sjer griðastaðar í Rússlandi.
Furðuf lug v j elin.
sem fjöldi manna hefir þóst sjá
á sveimi yfir norðanverðum Nor-
egi, Svíþjóð og Finnlandi, hefir
sjest af og til að undanförnu. —
ÍÝmsar ráðstafanir hafa verið til
þess gerðar að komast að því,
hvaða flugvjel þetta er, en þær
bafa allar mistekist.
Fvrir nokkrum dögum sást flug
vjel yfir London og' er henni lýst
alveg eins og furðuflugvjelinni á
Norðurlöndum. Veit enginn hvað-
an hún kom nje hvert hún fór.
Þýskur kommúnisti
ræningi í Kaupmannahöfn.
Trjesmíðavjel, fullkomin, mjög
ódýr, til sölu strax. Trjesmíða-
vinnustofan Grjótagötu 14, vegna
burtfarar.
Viðgerð á barnavögnum fæst af-
greidd á Laufásveg 4. Sími 3492.
Branðager.
Ii
nýkomið.
cuuaimjj
Uppreisn í Austur-Afríku.
Símskeyti til ,Time»f frá Kenya
í Austur-Afríku, hermir nýleg'a
að þar sje risinn upp trúbragða-
flokkur, sem margir óttast. Heíir
hann aðal-bækistöðvar sínar syðst
hjá Viktoríuvatni. Foringinn er
æsingamaður, eigi ósvipaður Mah-
dien, og er sagt að hann hafi
ótakmarkað vald yfir áhangend-
um sínum. Flokkur þessi fer með
ránum og gripdeildum yfir alt,
drepur saklaust fólk unnvörpum
og brennir þorp til ösku.
Fyrir nokkru var 14 ára gömul
stúlka í Kaupmannahöfn send
með peningabrjef. Á leiðinni rjeð-
ist ókunnnugur maður á hana,
hrifsaði af henni tösku hennar
og tók svo til fótanna. Eftir
mikinn eltingaleik náði lögreglan
í hann og kom upp úr kafinu
að þetta var þýskur kommúnisti,
sem hefir dvalið í Kaupmanna-
höfn um tveggja ára skeið.
NVKOMIÐ:
&
Epli
„Red Macintosh“
„Winesaps“.
Appelsínur„jaffaM,
GRAPEFRUIT.
SÍTRÓNUR.
LAUKUR.

Sænskum blaðamanni
vísað burt úr Þýskalandi.
Um seinustu mánaðamót var
frjettaritara sænsku frjettastof-
unnar „Tidningamas Telegram-
byrá“ í Berlín, Bertil Svahnström,
vísað úr landi með hálfs mánaðar
fyrirvara. Um orsökina til þessa
er ekki greint, en menn hyggja
að þetta sje svar við því, að Sví-
ar hafa ekki viljað leyfa frjetta-
ritara þýsku frjettastofunnar,
Deutsche Naehriehten Búro, land-
vist hjá sjer.
Timburverslun
P. W. Jacobsen & Sðn.
Stofnuð 1824.
8fmn»fnii Granfuru — Carl4Lundsga<l», KSbanhnwn C.
Selur timbnr í etærri og smærri sendingum frá Kaupmhöfn.
Eik til skipasmiða. — Einnig heila stópsfarma frá Svíþjóð.
Hefi verslað við ísland i 80 ár.
Nýju bækurnar:
Sögur frá ýmsum löndum, II. bindi, ib. 10.00.
Sagan um San Michele eftir Munthe, ib. 17.50 og 22.00.
Sögur handa börnum og unglingum, III. bindi, ib. 2.50.
Egils saga Skallagrímssonar, útg. Fomritafjelagsins, ib. 15.00&
Békaverslnn Sigf. Eymnndssonar
ogBókabúð Austurbæjar BSE, Laugaveg 34.
Alllr mnna A. S. L
Grand-Hótel.aiS3S.
Stundum röðuðu stúlkurnar sér í tvær raðir, til þess
að rýma fyrir Grusinskaju sjálfri.
Svo kom hún sjálf þjótandi fram á sviðið, hvít
sem vax í framan og á handleggjunum og stóð á
einum tábroddi svo stöðug og örugg, að hún virtist
strúfuð föst í leiksviðsgólfið. Loksins virtist andlit
hennar orðið að engu, og hún var ekki annað en
hringiða af silfui’rákum og áður en dansinn var úti,
fann Kringelein til sjóveiki.
„Ótrúlegt“, sagði hann steinhissa. „Stórkostlegt.
Sú kann að bera til fæturna. Hreinasta fyrirtak.
í»að er ekki annað hægt en undrast“. Og hann fann
til einhvers þakklætis, mitt í undrun sinni, enda
þótt honum liði hreint ekki vel.
„Finnst yður virkilega gaman að þessu?“ spurði
Otternschlag, með gremju — hann sat í stúkunni
og sneri sundurskotna kjammanum að leiksviðinu.
Hann var hræðilegur útlits í gulleitu birtunni, sem
fell á hann frá sviðinu. Þetta var vanda spurning
fyrir Kringalein, af því þetta „virkilega“ þurfti að
fylgja. Því í raun og veru hafði ekkert verið „virki-
legt“ frá þeirri stundu er hann settist að í nr. 70.
Allt hafði eitthvert aukabragð, eins og það væri
draumur eða hitasóttarórar. Allt gekk með of mikl-
um hraða, svo að hann gat ekki fest fingur á neinu
eða saðst af því. Ottemschlag hafði samkv. innilegri
heiðni hans um samveru og fræðslu, draslað honum
|>ennan venjulega ferðamannaveg: ekið um borg-
ma, farið á eitthvert safn, til Potsdam og loks upp
i Funkturm, þar sem var rok af þrem áttum í senn,
þaðan sem sjá mátti Berlín undir dumbrauðri þoku-
ábreiðu, sem á voru saumaðir Ijósblettir. Kringelein
hefði ekkert furðað á því, þó hann hefði vaknað og
fundið sjálfan sig á spítalanum eftir langa svæf-
ingu. Fæturnir voru kaldir, hann sat með kreppta
i nefa og nístar tennur. Höfuð hans var eins og
gíóandi kúla, og í þeirri kúlu tók alt, sem þar hafðt
verið látið, að bráðna og sjóða.
„Eruð þér nú ánægður? Hamingjusamur? Finnst
yður þér nú vera farinn að lifa?“ spurði Ottern-
schlag við og við. Og Kringelein svaraði greinilega:
„Jú, víst finnst mjer það“.
Þetta kvöld, sem var fimmta sýning Grusinskaju,
var leikhúsið lítt sótt, eða því sem næst tómt. Gólf-
ið, sem var þunnskipað, var eins og stormur hefði
farið yfir það, eða rjett eins og það væri möljetið,
Á fyrstu sætaröð var fólki kalt, og það fann til
skömmustutilfinningar yfir öllum þessum tómu
sætum. Kringelein skalf líka og skammaðist sín.
Kringelein og þeir f jelagar sátu í leiksviðsstúkunni,
sem hann hafði keypt eftir ráði Otternschlags fyrir
40 mörk, því hann vildi óður og uppvægur sitja á
dýrustu sætum, og þau voru fremst í leikhúsi, eins
og þau voru aftast í kvikmyndahási. Auk þessarar
stúku var ekki nema ein stúka skipuð, því þar sat
fararstjórinn, Meyerheim. Meyerheim hafði í þetta
sinn sparað sjer klapparana — því nú gerðu þeir
hvorki til nje frá, hjeðan af og tapið hinsvegar orðið
nægilegt, þótt sá kostnaður bættist ekki við. Fyrir
langa hljeð var dálítið klappað, og Pimenoff var
ekki seinn á sjer að draga tjaldið upp aftur. Grusin-
skja kom fram brosandi, en hún brosti við þöglu
húsi, því hið veika lófaklapp hafði dáið í fæðing-
unni, og fólk var þegar á leið út úr salnum, til að
fá sjer hressingu. Eitthvað dó líka í svip Grusin-
skaju sjálfrai’, er hún stpð þarna og þakkaði fyrir
lófaklapp, sem ekki var til lengur. Hörund hennar
varð ískalt undir svitanum og farðanum. Witte
fleygði frá sjer sprotanum' og þaut upp á sviðið,
upp litla járnstigann. Hann var hræddur um Jeli-
savetu. Pimenoff stóð uppi á sviðinu, eins og hann
væri við jarðarför, og leiksviðsþjónarnir ráku fleka
í hakið á kjólnum hans, því hann var kjólklæddur
á hverju kvöldi, rjétt eins og hann ætti von á því,
að Sergel stórfursti myndi boða hann upp í stúku
sína. Við hlið hans stóð Michael auðmjúkur og beið,
með pardusfeld um vinstri öxl og lærin ber og ötuð
í dufti. Allir skulfu á beinunum, er þeir væntu hins
versta af skapsmunum Grusinskaju — bókstaflega
skulfu allir: hendur, hnje, axlir og tennur.
»
„Fyrirgefið, Madame", hvíslaði Michael, par--
donnes-moi: „Það var mjer að kenna. Jeg setti yð-
ur út af laginu“. .. .
Grusinskja kom líðandi gegn um hávaðann og,
rykið, með ullarkápuna lausa á herðunum og drasl-
andi á eftir sjer. Hún stansaði hjá hinum og leit á
hann með blíðusvip, sem allir urðu hræddir við.
„Þú? Nei, nei, góði minn“, sagði hún lágt, en
fyrst varð hún að herða upp röddina til þess að>
ná andanum eftir erfiða dansinn. „Þú varst ágæt-
ur. Ágætlega upplagður í dag. Það var jeg líka..
Við vorum öll saman ágæt“.
Hún snjeri sjer snöggt við og hraðaði sjer burt
og tók endann af setningunni með sjer, er hún hvarf
í myrkrið baksviðs. Witte þorði ekki að fara á eftir
henni. Grusinskaja settist niður á tröppur úr gylltu
trje, sem voru þar innan um annan leiksviðsútbún-
að, og þar sat hún allan tímann meðan verið var
að skifta á sviðinu. Fyrst lagði hún hendurnar um
hörundslita silkisokkinn í hægra fæti og batt eins
og í leiðslu dansskóinn upp aftur, síðan sat hún
nokkrar mínútur og klappaði á þreytta silkifótinn,.
sem var farinn dálítið að óhreinkast, klappaði hon-
um eins og hann væri eitthvert framandi dýr —
hugsunarlaus og með meðaumkun. Síðan lyfti hún
höndunum og lagði þær um beran háls sinn. Hún
saknaði perlanna illa. Oft og mörgum sinnum hafði
hún fiktað við þær með fingrunum, eins og þær
væru talnaband. Hvað viljið þið frekar? hugsaði
hún innst í sálu sinni. Hvað heimtið þið meira? Jeg
get ekki dansað betur en þetta í kvöld. Jeg hefi
aldrei dansað eins vel og nú. Ekki einu sinni þegar
jeg var ung, ekki í Pjetursborg, ekki í París, ekki
í Ameríku. Þá var jeg heimsk og ekki sjerlega á-
stundunarsöm. En nú — já, nú þræla jeg eins og
heimtið þið meira af mjer? Ennþá meira? Jeg get
jeg get. Nú veit jeg allt. Nú get jeg dansað. Hvað
ekki meira. Á jeg að gefa perlurnar? Skilja mig
við þær? Sama er mjer! Æ, látið þið mig í friði —
jeg er þreytt!
„Michael“, hvíslaði hún, er skuggi, sem hún\.