Morgunblaðið - 13.10.1934, Blaðsíða 8

8
MORGUNBLAÐIÐ
Ný stórlúða, smálúða, frosinn
Espholín-fiskur, sími 1456, Hverf-
isgötu 123, Saltfiskbúðinni, Hverf-
isgötu 68, sími 2098, Planinu við
höfnina, sími 4402, Fiskbiiðin,
Laufásveg 37, sími 4956. Hafliði
Baldvinsson.
• ••«•••••••••<>••••••••••••
Yerjandi: Það er satt, að liirm
ákærði hefir játað á sig þjófnað-
inn, en jeg leyfi mjer að spyrja
' rjettinn: Dirfist hann að taka
; nokkurt tillit til þess, livað svona
| gjörspiltur maður segir?
Kenni bókband eins og að und-
anförnu- TTppl. á vinnustofu
minni, Lækjargötu 6 B kl. 1—3
(gengið í gegn um gleraugnasöl-
■una). Rósa Þorleifsdóttir.
Dívanar, dýnur og allskonar
ítoppuð húsgögn. Vandað efni,
vönduð vinna. Vatnsstíg 3. Hús-
gagnaverslun Reykjavíkur.
Sel heimabakaðar kökur, ýmsar
tegundir, í Tjarnarg'ötu 48 (kjall-
aranum). Ólafía Jónsdóttir. Sími
2473.
'— Úr því við tölum um veiði-
skap, þá skal jeg segja ykkur að
jeg' skaut einu sinni 999 rjúpur.
— Því segirðu ekki 1000!
— Heldurðu að jeg vilji gera
mfg að lygara fyrir eina skitna
rjúpu ?
• ••••••••••••••»•••••••••<>
Kjötfars og fiskfars, heimatilbú-
ið, fæst daglega á Fríkirkjuvegi
3. Sími 3227. Sent heim.
Nýir kaupendur að Morgun-
blaðinu fá blaðið ókeypis til næstu
mánaðamóta.
llDiboð
Föstudaginn 19. þ. m. verður
j opinbert uppboð haldið í sam-
j komuhúsi Ungmennaf j,elagsins í
Keflavík. Það byrjar þann dag
kl. 1 eftir hádegi. Það sem selt
verður aðallega er skófatnaður á
kvenfólk, úti og inni. Gangfatn-
aður á börn og fullorðna, karla
og konur, eitthvað af álnavöru og
ýmislegt fleira. Borgun verður við
hamarshögg. ,
Keflavík 10. október 1934.
Þorsteinn Oarsteinsson.
i------------------
Ný
Kennum allskonar hannyrðir,
einníg að mála á dúka, púða, borð-
renninga og borðpentudúka í
allskonar efni. Málum líka éftir
pöntunum. Systurnar frá Brim-
nesi, Þingholtsstræti 15 (stein-
húsið).
Postulínsmálning. Byrja nú
kenslu í postuiínsmálningu. —
Kenslugjald sama og í fyrra. Ný-
komið hvítt postulín. Væntanlegir
nemendur vinsamlegast beðnir að
gefa sig fram. Svava Þórhallsdótt-
ir, Laufási.
Glænýr Silungur. Nordalsíshús,
sírni 3007.
Gulrófur á 5 krónur pokinn í
Versl. Vísir.
Bragi Steingrímsson,
dýralæknir, Eiríksgötu 29.
3970.
Orgelkensla. Kristinn Ingvars-
son, Hverfisgötu 16.
Jeg kann ráð við meinum, margt,
minn er þektur staður,
liagkvæmari verður vart
v jelaútbúnaður.
aðeins kr. 0,45 pr. Vt kg.
Kaupffelag
Borgfirðiuga.
Sími 1511.
Iftt dllkikllt
afbragðs gott, hangikjöt, lifur, j
hjörtu og svið. Ennfremur alls-
konar grænmeti.
j Jóhannes Jóhannsson.
í Grundarstíg 2. — Sími 4131.
prakt.
Sími
hjftrtu og lifur
)) Oi.SEM f
. Ekkeft
1
gerir matinn lystugri en
Golniis Buslsrður.
5
!
i
J
Lóð
við Tjarnargötu til sölu.
Nyrðri hluti íshúslóðarinnar m. 10C, 20,45 m. meðfram
götu. Ennfremur syðri hluti lóðarinnar, 15,05 m. meðfram-.
götu með ástandancli húsi. Breidd lóðanna milli Tjarnar--
götu og Suðurgötu ca. 30 metrar.
Góðir borgunarskilmálar.
Tilboð sendist EGGERT CLAESSEN hrm. fyrir 20. þ. m...
SYSTURNAR. 30.
af skárra taginu. Allir veslingarnir, sem eiga að
fara á vígvöllinn, þurfa að minsta kosti að láta
sjer líða vel síðustu nóttina áður en þangað er
farið — og alla þá tekur skógurinn í sinn breiða
faðm, ef sumar er, og felur þá í sínu verndandi
myrkri og þögn...
— Jæja, sonur sæll, er þá ekki best, að við för-
um að dæmi skógarins, hvað þögnina snertir. —
Baróninn gat ekki þolað óvandað tal ef Lotta var
viðstödd; hann losaði því handlegg sinn frá Hell-
xnut og leiddi Lottu á undan.
Hellmut gekk blístrandi við hliðina á mjer. —
Þjer getið sagt Lottu, að það hafi sjest til hennar,
sagði hann.
— Hvað meinið þjer með því?
— Hjerna um kvöldið, þegar hún var í óper-
unni með Martin. Hún sást eftir miðnætti; tveir
fjelagar mínir, sem voru hjá Gassinger, sáu hana
í gulu kápunni og með dáta við hlið sjer. Þau
fóru saman inn í skóginn. Hafa sennilega ætlað
að tína jarðarber — en annars eru þau ekki þrosk-
uð enn.
— Þetta getur ekki staðist, því jeg sá þau bæði
með eigin augum, klukkan tuttugu mínútur yfir
ellefu...
— Ekki svona hátt! sagði Hellmut, — jeg kæri
mig ekki um, að gamli maðurinn heyri það. Hon-
um þætti það svo leitt, að hann færi að leita hlut-
tekningar hjá mjer, og jeg hefi engan tíma til
að hugga hann. Mjer er alveg nóg að vita það,
að Lotta viti, að hún verður að taka tillit til mín.
Þegar við komum heim.... nei, hjer verð jeg að
skjóta inn í einum eiginleika, sem Lotta hafði til
að bera og oft hafði valdið mjer áhyggju, alt frá
bernsku hennar, — það var ekki það, að hún væri
lygin; því hún hafði aldrei logið sig undan refs-
ingu eða til að pretta sjer út skemtanir. En það
hafði komið fyrir í fáein skifti, að jeg hafði verið
kölluð í skóla hennar í tilefni af forhertum lygum
frá hennar hálfu. 1 öll skiftin var um að ræða
skammarstryk, sem hópur úr bekknum hafi framið
í fjelagi. Hin börnin höfðu að lokum látið undan,
er þau voru yfirheyrð og játað sök sína, en Lotta
hafði hinsvegar þrætt, með því sem kenslukonan
kallaði glæpsamlega hræsnigáfu. Það getur nú vel
verið, að þetta hafi alls ekki verið neitt glæp-
samlegt, heldur hafi leikgáfa hennar náð svona
yfirhönd yfir henni, svo að hún hræsnaði heilagt
sakleysi, þrátt fyrir vonda samvisku. Sá möguleiki
hafði að minsta kosti altaf fróað mig, er jeg
hugsaði málið.
Þegar við nú komum heim og jeg sagði henni
hvað Hellmut hefði verið að segja, varð hún fyrst
reið yfir þessari bakmælgi, en strax á eftir fjelst
bún rólega á það, að fjelögum hans hefði getað
missýnst, og loksins er hún fór að geispa ög því
næst að hátta, var jeg orðin alveg sannfærð um
sannsögli hennar. En fyrst þegar jeg var háttuð
og fór að hugsa um óhreinu skóhælana, varð mjer
það Ijóst, að Lotta hefði ekki getað hagað sjer
grunsamlegar þó eitthvað hefði verið til að leyna.
En var það þá hugsanlegt þar eð enginn bjó í
húsinu nema við tvær, hlaut það að hafa verið
lykill Lottu, sem dyrnar voru opnaðar með um
kvöldið. Var það hugsanlegt, að þegar Lotta var
komin inn, hafði henni snúist hugur og.ekki getað
staðist freistinguna að fara út aftur með Martin?
Vitanlega þar þettta hugsanlegt. Jeg hafði ekki
heyrt hana koma inn í herbergi sitt, en haldið, að
hún færi inn í borðstofuna til að fá sjer brauðbita,
og svo hafði jeg sofnað. Það var með öðrum orðum
hugsanlegt, að hún hefði farið út aftur og alla
leið til Tötsleindorf. Því hún hafði sjest frá Gass-
inger um miðnæturleytið....
Og hún var í kápunni sinni þegar hún sást. —
Hvað var orðið af þeirri kápu? Hún hafði ekki
verið í henni síðan og heima gat hún ekki hafa
týnst. ... Jeg er enginn spæjari — skarpskygni
er álíka langt frá að vera mjer gefin eins og tor-
tortryggni, en blind hæna finnur stundum korn.
Jeg hugsaði því málið ítarlega: Ef Lotta hafði
farið í kápuna, af því að kalt var orðið um mið-
nættið, var það mjög ósennilegt, að hún hefði far-
ið úr henni úti í skóginum og gleymt henni ein-
hversstaðar þar. Þar af leiðandi — ef jeg gerðk
ráð fyrir því, að hún hefði logið að mjer og ekki-
verið heima um nóttina — hafði hún áreiðanlega
haft kápuna með sjer heim. En — hún gat hafa
óhreinkast eins og skórnir, og þá gat hún hafa
farið með hana í hreinsun, án þess að jeg vissi af.
Næsta dag fór jeg í fatahreinsunina, sem við
skiftum við, lýsti kápunni og sagðist hafa týnt
seðlinum. En gamla, bogna konan, sem átti fata- -
hreinsunina, kannaðist strax við hana.
— Já, það er ekkert við hana að gera, sagði.
hún, — það er ómögulegt að ná þessum blettum
úr. Við höfum reynt allar aðferðir. Það hljóta að <
vera grasblettir.
í þungu skapi fór jeg með kápuna heim. Átti
jeg nú að krefja Lottu reikningsskila? Jafnvel þc -
lýgi hefði verið sönnuð á hana, myndi hún samt
ekki tala hreinskilnfelega við mig. Og uppeldi
hennar gat jeg ekki borið ábyrgð á lengur, því
nú var hún sama sem komin undan mihni umsjáj.
og þá myndi sjálft lífið vekja athygli hennar á
þeim göllum, sem mjer hafði sjest yfir, þrátt fyrir
allar tilraunir. Ef til vill var jeg líka hrædd um að
fá að heyra alla söguna um þessa nótt í skóginum.
Það varð ek'ki aftur tekið, og því lægra sem um
það var talað, því betra.
Jeg hengdi kápuna upp í skáp meðan Lotta
var niðri í búðinni. Jeg var ekki viðstödd þegar •
hún fann hana, og ekki mintist hún á hana einu
orði.
Tíunda júlí kom hr. Kleh og Irena heim frá
Piestyan. Hr. Kleh hafði fengið ágætan bata og
gekk aftur að vinnu sinni í versluninni með sann-
kallaðri hrifningu. Baróninn hafði vísað honum á
ekkju fallins herforingja, til að taka við störfum
Lottu, og varð það úr, að hún kom í búðina. Jeg
hefi gleymt að segja fráþví,að eihnig hr. Schmied-
el hafði orðið að fara á vígvöllinn. Frú Schmiedel
hefði ekki getað verið sorghitnari þó að hann hefði
verið dáinn, og foringjaekkjan átti bágt með að
þola harmatölur hennar,
Irena var ekki líkt því eins hraustleg og faðir-