Morgunblaðið - 28.10.1934, Qupperneq 8

8
MORGUNBLAÐIÐ
jSmá-auglýsingar
AUskonar yiðgerðir á grammó-
fönum. Aage Möller, Austurstræti
17, uppi.
Nýir kaupendur að Morgun-
folaðinu fá blaðið ókeypis til næstu
mánaðamóta.
Dívanar, dýnur og allskonar
^toppuð búsgögn. Vandað efni,
■vðnduð vinna. Vatnsstíg 3. Hús-
tragnaverslun Reykjavíkur.
Ullarkjólatau í mörgum litum
og falleg kápuefni nýkomin í
Versl. G. Þórðardóttur, Vestur-
gótu 28. ,
— Hvað gáfuð þið syni ykkar í
afmælisg.jöf ?
— Við tæmdum sparibaukinn
Laps og gá'fum honum rafmagns-
straujárn.
Kjólar og kápur saumaðir eftir
nýustu tísku, einnig sniðið og
mátað ódýrara, ef efnið er tekið í
Versl. G- Þórðardóttur, Vestur-
götu 28.
Ball og selskapskjólaefni ný-
komið. Silkiundirföt mikið úrval.
Verslun G. Þórðardóttur, Vestur-
götu 28.
Barnaföt, barnapeysur, bolir,
trey.jur, húfur treflar kápur
of allslionar smábarnafatn-
aður. Versl. G). Þórðordóttur Vest-
urgötu 28.
Bamaf atnaður: bolir, buxur,
kot, sokkar, k.jólár, peysur, káp-
ur, drengjaföt. frakkar, búfur og
treflar. Snót, V'esturgötu 17.
Handa ungbörnum: Bolir, bley.j-
ur, buxur, Svif, samfestingar, hos-
ur, treyjur, kjólar, kápur, Kjös-1
j ur. vagnteppi, gúmmíbuxur og j
gámmasíubuxur. Snót. Vestur-,
götu 17.
I Fæði selt í íngólfsstræti 9, 1.
hæð. Sigríður Hallgrímsdóttir.
Kelvin Diesel. — Sími 4340.
Jeg óska sambands við íslensk- j
, an stórkaupmann, sem vill kaupa j
I flug.ua veiðara beint frá danskri j
jverlcsmiðju, til afgreiðslu í mar.s
1935. Lövenstein. Kolding, Dan-
mörk.
_
— Þú hefir þá látið verða af
j því að trúlofast dóttur banka-
, stjorans.
j — -Tá. samkvæmt almennri á-
skorun.
Rúgbrauð, franskbrauð og nor-
malbrauð á 40 aura hvert. Súr-
brauð 30 aura. Kjarnabrauð 30
aura. Brauðgerð Kaupfjel. Reykja-
víkur. Sími 4562.
Slysavamafjelagið, skrifstofa
við hlið hafnarskrifstofunnar í
j hafnarhúsinu við Geirsgötu, seld
j minningarkort, tekið móti gjöfum.
1 áheitum, árstillögum m. ra.
Gúmmí-
borðdúkarnir
komnir.
Vatnsstíg 3.
Húsffaffnaverslun
Reykiavíkur.
_____
I
Htif
kaupendur að
Morgunblaðinu
fá blaðið
ókeypis
til næstkomandi
mánaðamóta.
Man þá tíð að maðurinn
margur til var laginn.
Vantar ekk’i undir veturinn
væna smiðju á bæiun.
Rykinkkar,
Karlmannaföt.
Fermingarf<?t.
— skyrtur.
— slaufur.
— kjólaefni.

MaiGhester.
Laugaveg1 40. Aðalstræti 6.

ARDÍNUR
y
m
E3
m
RAKSNAP

SYSTURMR. 37.
— Og þá börnin þín?
— Þau eru ekki börn lengur, Það eru stórir
drengir, og synir föður síns. Carry álítur, að þeim
muni veitast ljettar að læra heldri manna siði í
Theresianum, en heima. Og Arthur finst altaf
Carry hafa á rjettu að standa. í haust eiga þeir að
fara í heimavistarskóla. Móðir má ekki vera of
tilfinninganæm; hún verður fyrst að líta á, hvað
börnum hennar sje fyrir bestu, en láta sínar eigin
tilfinningar eiga sig. Það hefir Carry sagt. Að vísu
á hún nú engin börn.
Lisbeth stóð snögt upp, og við gengum eftir trjá-
göngunum. — Þú mátt trúa mjer, Eula, að verst
af öllu er, þegar það sem maður á, er tekið frá
manni smátt og smátt. Ef alt er tekið frá þjer í
einu, geturðu æpt upp og varið þig, þá geturðu
leitað laga og kvartað.... en þegar tekið er að
eíns ofurlítið í einu, eitthvað, sem ekki er umtals-
vert, samanborið við það, sem þú hefir þegar mist
Hún talaði eitthvað lengiir en þetta, en jeg
heyrði ekki hvað hún sagði. Jeg starði á tvær kon-
ur, sem komu gangandi á móti okkur. önnur
þeirra var mjög sorgarklædd. Hún hafði langa,
svarta slæðu fyrir andlitinu, sem var náfölt og
alt of mjótt, og vaxtarlagið var grant og eins ojf á
ungiú stúlku. Hún leit fram fyrir sig og framhjá
mjer með eitthvaS svo tómu augnaráði, að hún
virtist ekki sjá mig, enda heilsaði jeg henni ekki.
— Hver var þetta? spurði Lisbeth. Því jeg hafði
víst stansað, máttlaus af skelfingu.
— Það var frú Böttcher — móðir Martins.
Við stóðum þögular, þangað til konurnar voru
úr augsýn.
Alt í einu greip Lisbeth í handlegginn á mjer,
■bvo mig sárverkjaði undan.
— Heyrðu. . . . Þetta er ekki satt. . . . Það, sem
jeg var að segja. Jeg vil ekki syndga með því áð
segja það. Ef ófriðurinn verður tvö ár enn, á eldri
drengurinn minn að fara á vígvöllinn. Og það. . . .
skilurðu. . . . það. . . . væri enn verra.
Það þarf nú ekki að vera, að Martin sje dauður,
hugsaði jeg, daginn eftjr, þegar jeg var á gangi í
Mariahilferstrasse. Frú Böttcher getur hafa mist
einhvern annan nákominn ættingja; móður sína
eða bróður. En þrátt fyrir alt, vissi jeg vel, að
Martin var dáinn. Mjer fanst meir að segja nú,
að jeg hefði altaf vitað, að hann myndi deyja,
ekki af því, að ófriðurinn var, og ekki af því, að
faðir hans hefði fórnað honum — heldur af því
jeg hafði lesið það á andliti hans, að hanh hlyti
að verða skammlífur.
Kjólasaumastofan var lokuð. Gömul kona opn-
aði húsdyrnar. Nei, frú Böttcher tók ekki. á mól^
neinum; hún var orðin „eitthvað rugluð“; hjá
henni var ekki nema systir hennar; nótt og dag,
því það var ekki þorandi að láta hana vera eina
síns liðs, þó ekki væri nema stutta stund.
Þareð dr. Tucher hafði verið svo eftirgefanleg-
ur við Lottu, var hann því eindregnari hvað það
snerti, að allar tekjur af versluninni skyldi fara í
það að losa veðskuldina, og þess vegna skyldu
engar vörur keyptar, fyrst um sinn.
Það var mjer ekki erfitt að koma þessu atriði
í kring, það var hvort sem var enginn til, sem
þyrði að leggja út í hættulega bardaga við hina
útsmognu gimsteinasala. Hr. Kleh hafði altaf sagt,
að eitt óhapp gæti verið verra fyrir gimsteinasala
en þrjú „dauð“ ár. Hver hefði átt að taka á sig
þá ábyrgð?
Frú Schmiedel, sem var orðin eins og beina-
grind af eintómum áhyggjum um mann sinn, sem
var á einhverjum hættulegasta staðnum við
ítölsku landamærin, ljet sjer nægja að færa fal-
legar tölur inn í bækurnar og líta hornauga til.
stríðsekkjunnar, sem hafði fengið harmabót síð-
ustu mánuðina. Hver þessi harmabót var, víssi
frú Schmiedel ekki einu sinni, en svipur ekkjunnar-
bar það með sjer. Hún kom á hverjum morgni
syfjuð í búðina, og á kvöldin gat hún ekki einu
sinni beðið eftir því, að hlerarnir væri settir fyrir
gluggana.
Einn góðan veðurdag fann jeg hana hágrátandi
bak við kassann — eina síns liðs. Jeg spurði hana
hvað fengi henni hrygðar.
— Ófriðurinn er búinn, sagði hún og sýndi mjer
fregnmiða.
Þannig frjetti jeg það. Einhvernveginn fanst
mjer, eins og alt staðnæmdist í kringum mig, og
þegar jeg fór að geta áttað mig aftur, varð jeg
hissa á því, að jeg skyldi ekki finna til neinnar-
gleði. Jeg hafði altaf búist við, að jeg myndi
hlaupa upp um hálsinn á hverjum þeim, sem segði
mjer fregnina — en nú fann jeg ekki til annars
en þessa þunga fargs, sem tilhugsunin um ófriðinn
hafði altaf verið. Já, við höfðum beðið ósigur í
ófriðnum. En jeg var ekki að hugsa um það. —
Miljónir ungra manna höfðu fallið, og urðu ekki
vaktir upp aftur. Martin var dauður. En jeg var
heldur ekki að hugsa um það.
— Hversvegna eruð þjer að gráta?, spurði jeg
ungu konuna.
Hún leit upp grátbólgnum augum. — Vitið þjer
ekki, að inaðurinn minn fjell? spurði hún, eins
og það væri sjálfsagt, að hún skyldi syrgja hann
nú í dag, enda þótt hún hefði fengið harmabót
fyrir mörgum mánuðum.
— Jeg hjelt. . . . að þjer hefðuð eignast annan
unnusta.
— Hann er ekki unnusti minn; bara vinur.-----
Þjóðverji, sem hafði stöðu í hermálaráðuneytinu-
Hann á ofurlitla verksmiðju í Bochum og verður-