Morgunblaðið - 02.03.1935, Blaðsíða 8

MORGUNBLAÐIÐ
Laugardaginn 2. mars 1935*
Nyir kaupendur að „Æskunni“
fá í kaupb. síðustu jólabók. (sölu-
verð 1 kr.) og Silfurturninn (sölu-
verð 75 aur.). Hafið þið sjeð Æsk-
una í nýju fötunum. — Óskað er
eftir duglegum unglingum til að
safna áskrifendum. Náið í áskrift-
arlísta á afgreiðslu blaðsins og
vinnið fyrir verðlaun, sem dug-
legir safnarar geta fengið. Nán-
ara í síma 3242.
- ' ■■' ■'1 - 1 ■'1
— Svona stattu nú ekki þarna
og ljúgðu því að þú sjert ódrukk-
inö.
•r: ••••!•............. v.v.vjLíL
Ný stórýsa. í dag 0.10 % kg.
Fiskbúðin Frakkastíg 13.
Saltkjöt, baunir, hangikjöt,
kartöflur í hálfum og heilum pok-
um. Sendum heim. Barónsbúð,
Hverfisgötu 98. Sími 1851. •
Postulíns kaffistell, matarstell
og bollapör með heildsöluverði,
Laufásveg 44.
Nýkomið úrval af barnafatnaði.
Telpupeysur frá kr. 2.75, drengja-
peysur alullar, frá kr, 4.50 og
mflrgt fleira í Versl. Guðrúnar
!>órðardóttur, Vesturgötu 28.
Fermingin nálgast. Pantíð í
tíma. Saumalaun mjög lág ef efni
og alt er tekið í Versl. Guðrúnar
Þórðardóttur, Vesturgötu 28.
Kápuefni mjög falleg á börn og
fullorðna. Kápufóður og hnappar.
Ullarkjólaefni, silkisokkar, spejl-
flauel, margir litir, undirföt og
sloppar, margt er tíl í Versl. Guð-
rúnar Þórðardóttur, Vesturgötu
28.
Kjötfars og fiskfara, heimatilbú-
45, fasst daglega á Fríkirkjuvegi
í. Sími 8227. Sent heim.
Kensla í bókbandi. Get bætt við
nokkrum nemendum. Til viðtals á
vinnustofu minni kl, 1—7. Rósa
V!f*
Þorleifsdóttir, Lækjargötu 6 B.
(Gengið gegnum gleraugnasöluna)
Nýja fiskbúðin, Brekkustíg 8,
selur ódýran fisk aðeins 7 aura
y2 kg. af stútung. Sími 1689. Opið
allan daginn.
Bolludagur, Rjómabollur, romm-
bollur, krembollur, súkkulaðiboll-
ur, rúsínubollur, vínarbollur, hveiti
bollur. Fást sunnudag og bolludag.
Munið eftir að „Freia“-bollur eru
altaf bestar. Gjörið svo vel að
senda pantanir yðar tímanlega.
„Freia“, Laugaveg 22 B, sími 4059.
„Freia“, Laufásveg 2. Sími 4745.
Það spillir ekki ánægju Bollu-
dagsins að hafa „Freia“-fiskbollur
í miðdagsmatinn. „Freia“, Laufás-
vegi 2. Sími 4745 og Laugavegi
22 B. Sími 4059. ,
Kaupum gamlan kopar. Vald.
Poulsen, Klapparstíg 29. Sími 3024
1456, 2098, 4402 hafa verið, eru
og verða, bestu fiskisímar bæjar
ins. Hafliði Baldvinsson.
Bæjarbifreiðar
Sleindórs,
þykja ágætar, akið í þeim innanbæjar*
sími 1580.
Bifreiðastöð Sfeindórs.
Nokkur
skrifstofuherbergi
í miðbænum til leigu, einnig hentug fyrir læknastofur,.,,
hárgreiðslustofur eða saumastofur.
Upplýsingar í síma 3341, milli 12 og 2 og 7—9.
\
BABVLON. 36.
átti að láta skipið fara fulla ferð, hvað sem á
dyndi. Maðurinn virtist vera bæði sterkur og vilja-
fástur, og prinsinn var í vandræðum, hvað gera
skyldi. Hann bar upp fleiri spurningar, með þeim
einum árangri, að maðurinn gerðist þögull og ön-
ugur. Aribert prins miðaði árangurslaust skamm-
byssunni og jafn árangurslaust sagði hann mann-
inum, að dóttir auðkýfingsins Racksole hefði verið
burtnumin af Tom Jackson, en önugi skipstjórinn
aagði bara, að það kæmi sjer ekki við; hann hefði
sínar skipanir og eftir þeim færi hann. Hann bað
prinsinn hæðnislega að gera svo vel að muna, að
fiann væri skipstjóri á sínu skipi.
— Það dugar víst ekki að skjóta hann, sagði
prinsinn við Nellu. — Náttúrlega gæti jeg skotið
gá't á löppiua á honum, en það er vafasamt, hvort
það gagnar nokkuð.
— Það getur verið áhætta og er ekki rjett gagn-
vart skipstjóranum, sem er svona skyldurækinn,
sagði Nella. — Auk þess gæti öll skipshöfnin snú-
ist gegn okkur. Nei, við verðum að finna upp á
einhverju öðru.
— Mjer þætti gaman að vita, hvar skipshöfnin
er, sagði prinsinn.
Rjett í því bili skeði það, að Jackson, sem lá
bundinn á þilfarinu, tók að sýna lit á því að rakna
upp úr rotinu. Augu hans opnuðust og hann leit
vajidræðalega í kring um sig. Loks kom hann auga
á prinsinn, sem nálgaðist hann og var ekkert að
leyna skammbyssunni, sem hann hafði í hendinni.
— Eruð þjer þarna, tautaði hann veiklulega.
Hvað eruð þjer að gera hjer á skipinu? Hver hefir
bundið mig svona?
— Sjáið þjer nú til, sagði prinsinn. — Jeg kæri
mig ekki um neinar umræður, en þessi skúta verð-
ur að snúa við til Ostende tafarlaust, og þar verði'ð
þjer afhentur yfirvöldunum.
— Já, einmitt? hvæsti Tom Jackson. — Hæ,
André, láttu setja þessi tvö í skipsbátinn.
Þetta var einkennilegt ástand. Prinsinn, sem gat
ekki reitt sig á neitt nema skammbyssu Nellu,
vissi ekki hvort hann ætti að stæla um þetta leng-
ur, eða taka þessu tilboði.
— Við skulum taka skipsbátinn, sagði Nella, —
við komumst til lands á klukkutíma.
Prinsinn fann, að hún hafði á rjettu að standa.
Að yfirgefa skipið þannig var að vísu skammar-
legt, og var sama sem, að Thomas Jackson slyppi.
En hvað var annað hægt að gera? Prinsinn og
Nella voru annar flokkurinn þarna á skipinu, og
þau vissu, hvað þau sjálf gátu, en hins vegar ekki,
hvað andstæðingarnir kynnu að geta. Þau höfðu
að vísu óvinaforingjann í böndum, en hvaða gagn
var jafnvel í því að kefia hann, ef skipstjórinn
sýndi sömu þverúð áfram? Auk þess var óráðlegt
að fara að skjóta af handahófi, og enginn vissi,
hvað það gæti af sjer leitt.
— Við tökum skipsbátinn, sagði prinsinn við
skipstjórann.
Bjalla hringdi niðri undir þiljum og svertingja-
strákur kom upp á þilfarið.
Skrúfan hægði á sjer, og skemtiskipið stað-
næmdist. Skipsbáturinn var því næst látinn síga
niður. Þegar prinsinn og Nella voru að koma sjer
ofan í hann, sagði Thomas Jackson, þar sem hann
lá bundinn.
— Verið þjer sælar, við sjáumst aftur seinna,
getið þjer verið viss um.
Á næsta augnabliki voru þau í skipsbátnum og
hann kominn af stað. Skrúfa skipsins buslaði í
sjónum og fallega skipið yfirgaf þau. Þá sáu þau
mann standa aftur á. Það var Thomas Jackson,
sem hafði verið leystur úr fjötrum sínum. Hann
hjelt hvítum vasaklút að eyranu og kvaddi báts--
verja með tvíræðu brosi. Jules hafði beðið fyrsta
ósigurinn á ævinni; eða ef til viill rjettara að segja,
að hann hafði verið sleginn út af laginu í bili, því
menn eins og Jules láta ekki siigrast. Það var eins
og einkenni á hans heppni, að einmitt nú, þegar
hann haf'ði verið staðinn að alvarlegu broti gegn
borgaralegum lögum, skyldi hann geta komist
undan, án þess að láta eftir sig nokkurt spor.
Sjórinn var blár og kyr í morgunsólinni. Skips-
báturinn vaggaði sjer letilega á öldunum frá skjps-
skrúfunni. Þegar þokuslæðingnum bljes burt, sást
ströndin greinilega, svo að Ostende virtist ekki
vera nema hundrað faðma í burtu. Hvíta hvelf-
ingin á spilabankanum glitraði við himin, og reyk-
urinn sást frá eimskipunum á höfninni. í hafnar-
mynninu var fjöldinn allur af fiskibátum með
brúnum seglum, sem voru að snúa til borgarinn-
ar með næturveiði sína. Marglitu baðvagnamir
sáust í fjörinni, svo vel hefði mátt telja þá. Alt
virtist í lagi og með kyrrum kjörum. Það var erv-
itt fyrir Nellu og fjelaga hennar að hugsa sjer, að
nokkuð óvenjulegt væri nýskeð. En þarna var
skemtiskipið, ekki mílu vegar frá þeim, til að
minna þau á, að óvenjulegir viðburðir væru rjett
nýlega um garð gengnir. Skemtiskipið var engin
draumsýn og því sí'ður ógeðslegi maðurinn, sem
stóð á þilfarinu og horfði á þau.
— Jules hef:ir sjálfsagt verið of hræddur og að-
þiengdur til að spyrja mig, hvernig jeg hafi kom-
ist um borð, sagði prinsinn, og lagði út árar.
— Já, hvernig komust þjer um borð? sagði
Nella, og andlit hennar Ijómaðii. — Jeg var næst-
um búin að gleyma að hugsa um þáð.
— Jeg verð að byrja á byrjuninni, til þess að
geta sagt frá því, og það tekur svo langan tíma,
að það verður víst betra að fresta frásögninni
þangað til við erum komin í land.