Morgunblaðið - 15.01.1936, Page 8

t- -
MORGUNBLAÐIÐ
Miðvikudaginn 15- jan. 1936-

Sauma allskonar kven- og
barnafatnað. Á sama stað geta
nokkrir hreinlegir menn fengið
þjónustu. Spítalastíg 6 (uppi). !
Stúlka óskast í vist nú þegar.
Elísab. Einarsd., Austurg. 17 B,
Hafnarfirði. Sími 9069.
ÚraviSgerðir afgreiddar fljótt,
og vel af úrvals fagmönnum
hjá Árna B. Björnssyni, Lækj-
artorgi.

lir dagbókarbloðum
Reykvíkings.
T Lndbergh ofursti, flugkappinn
j frægi og skyldulið lians hefir
flúið land í Bandaríkjunum. Þau
hjónin komu til Englands nú um
áramótin með barnungan son sinra,
Jon að nafni. Þau tóku sjer far
með flutningaskipi til Liverpool.
Þau voru einu farþegarnir með því
skipi. Einmanaleg og daufleg jól
úti í miðju Atlamtshafi, með flutn
ingadalli. En þar xiti á hafi, fjarri
þjófum og bófum Bandaríkjanna
hafa þau hjón eflaust talið sig ó-
hultari með barn sitt, en hvar
sem væri í landi miljónanna og
dollarsins.
*
Lindbergh gengur á land í Liverpool með son sinn, Jon, á hand-
leggnum.
Slysavarnafjelagið, skrifstofa
Hafnarhúsinu við Geirsgötu.
Seld minningarkort, tekið móti
gjöfum, áheitum, árstillögum
m. m.
Tannlækningastofa Jóns Jóns-
sonar læknis, Ingólfsstræti 9,
opin daglega. Sími 2442.
2303 er símanúmerið í Búr-
inu, Laugaveg 26.
Munið Permanent í Venus,
Austurstræti 5. Ábyrgð tekin á
öllu hári.
Nýir kaupendur að Morgun-
blaðinu fá blaðið ókeypis til
næstkomandi mánaðamóta.
Síðan þau Lindberghshjón sneru
bakinu við Bandaríkjunum, flúðu
land, hafa blöð stórveldisins hvert
af öðru kveðið upp lir með þáð,
hvílík hneisa það væri hinu vold-
uga ríki, að maður eins og Char-
les Lindbergh yrði þaðan að flýja
og leita á náðir annara þjóða, til
þess að ge'ta verið óhultur fyrir
stigámönnum og morðvörgum.
Lindbergh er maður orðfár og
fjasar ekki um fyrirætlanir sínar.
En engum blandast hugur um, að
flótti lians frá Bandaríkjunum
stafar beinlínis af því, að reynslan
hefir kent þeim hjónum svo átak-
anlega, að þaa geta ekki verið
örugg me'ð barn sitt þar vestra.
Hin frámunalega löngu og leið-
inlegu eftirmál eftir barnsránið
um árið, hafa og vafalaust orðið
þeim til mikillar skapraunar. Alt
I það umstang, rannsóknir og þjark
aftur á bak og áfram, út af barns-
ráni þessú í blöðum og fyrir dóm-
stólum, hefir vafalaust ýft harma
þeirra, og- gert. þeim lífið ennþá
óbærilegra þar ve'stra.
*
Reykvíkingar’ fengu nokkur
persómdeg kvnni af þeim Lind-
| bergh ofursta og frú hans, er þau
dvöidu hjer í bænum í vikutíma
um sumarið.
011 sú kynning var á þann veg,
að allir fengu hina mestu samúð
með þeim. Yfirlætislausara fólk er
I
, ekki hægt að hugsa sjer en þau
hjón. — Ekkert var þeim andstæð-
ara eða meira á móti skapi en
það, að vekja eftirtekt. Þau vildu
geta lifað í friði fyrir forvitni
"fjöldans. Þau le'ituðu fyrst gist-
ingar út í Viðey. En þegar þau
fundu að þau gátu gengið hjer um
göturnar án þess að verða fyrir
óþægindum af ágengni fólks og
Jforvitni, þótti þeim Reykjavík
1 vera sjerstaklega viðkunnarleg-
ur staður.
*
Þe'gar Lindberghs var von til
Liverpool, þyrptust blaðamenn og
myndatökumenn að höfninni, til
þess að hafa tal af honum og taka
af honum myndir. En eins og
vænta mátti og hans er vandi Ijet
hann ekkert uppi um fyrirætlanir
sínar.
Sumir telja líklegt að þau hjón
ætli að setjast, að í Englandi. En
aftur halda aðrir að þau hafi í
hyg’gju taka sjer bústað eán-
hverestaðar suður við Miðjarðar-
haf.
Jíaiijts&ajiui*
Rúgbrauð, franskbrauð og
normalbrauð á 40 aura hvert..
Súrbrauð 30 aura. Kjarnabrauð-
30 aura. Brauðgerð Kaupfjel.
Reykjavíkur. Sími 4562.
Veggmyndir og rammar í
fjölbreyttu úrvali á Freyju-
götu 11.
Jeg 'hefi altaf notaðar bif-
reiðar til sölu, af ýmsum teg-
undum. Tek bifreiðar í umboðs-
sölu. Það gengur fljótast að-
framboð og eftirspurn sje á ein-
um og sama stað. Sími 3805..
Zophonías Baldvinsson.
Kaupi ísl. frímerki, hæsta
verði. Gísli Sigurbjörnsson^
Lækjartorgi 1 (opið 1—4 síðd.)’
Silkisokkar á aðeins kr. 1.90
parið í Versl. Ingibj. Johnson^
Sími 3540.
Húsmæður! Ef ykkur vantar
fisk þá hringið í síma 1669.
Sel gull. Kaupi gull. Sigur-
þór Jónsson, Hafnarstræti 4.
Kaupi gamlan kopar. Vald>
Poulsen, Klapparstíg 29.
Bílskúr til leigu í Þingholts-
stræti 21.
Allir Reykvíkingar iesa auglýsingar Morgunblaðsins.
Fimm menn um miljón. 11.
það altaf“, stundi hann, „að þú ætlaðir að giftast
mjer vegna peninganna“.
„Auðvitað er það vegna peninganna! Þú gætir
ekki gætt þeirra, ef þú hefðir ekki stúlku eins og
mig þjer við hlið. Því ekki vænti jeg, að þú hafir
orðið var við, að jeg er sjálf allvel efnuð, stór-
bokkinn þinn?“
„Það var gott að heyra. Þá þarf jeg víst ekki að
sjá þjer fyrir ákveðinni upphæð?“
„Þú heldur það, minn kæri? Faðir minn sjer
víst um, að þú gerir það. Pabbi, hvað finst þjer að
Charles eigi að ákveða háa upphæð fyrir mig? Við
ætlum að láta lögfræðing staðfesta það í næstu
viku?“
Mr. Bessiter þekti dóttur sína vel, en hann varð
samt hneikslaður yfir þessari framhleypni. „Mað-
ur talar ekki um slíkt undir borðum, þó aðeins
kunningjar sjeu viðstaddir“, sagði hann hrana-
lega.
„Slegin út“, andvarpaði hún. „En jeg held fast
við minn keip Charles, að jeg fái vissa upphæð“.
„Við athugum málið. Mjer líst ekki á þenna
mann sem kom til föður þíns og vildi fella Booth-
royd-hlutabrjefin“.
„Ágætlega útskýrt“, sagði Brest barón, sem sat
hinum megin við borðið. „Dutley lávarður á áreið-
anlega eftir að verða góður fjesýslumaður“.
Dr. Hisedale fetti loðnar brúnirnar.
„Heyrðist mjer rjett? Hefir einhver gerst svo
djarfur, að láta sjer detta í hug að fella Booth-
royd-hlutabrjefin ? “
„Já, fyrir nokkrum dögum?“ svaraði Dutley.
„Þegar jeg íhuga það og sje að hlutabrjef mín
hafa fallið í verði síðustu daga, er jeg ekki viss
um, að jeg hafi ráð á að kvænast þetta árið“.
„Annað hvort giftum við okkur fyrir jól, eða
við giftumst als ekki“, sagði Lucilla ákveðin.
„Hvaða gagn hefi jeg af aðdáanda, sem heldur
sig í Abyssiníu?“
„Það er næstum því eins slæmt og þegar hann
er í City allan daginn“, skaut móðir hennar inn í.
„Mjer finst eldri kynslóðin gerast opinská“,
mælti Lucilla.
„Barón“, hjelt Mrs. Bessiter áfram, er hún sá,
að hann hrukkaði ennið við þessa athugasemd.
„Jeg er hrædd um, að yður blöskri framferði Luc-
illu. Þegar þjer komið heim til ættlands yðar, og
minnist á stúlkurnar hjer, megið þjer ekki halda,
að þær sjeu allar eins slæmar og Lucilla. Hún er
bara svona hortug, af því að hún hefir alist upp
með drengjum frá því hún var barn“.
Þetta var fjörugt og aðlaðandi fólk. Nærgöngul-
ar setningar eða athugasemdir voru ekki teknar
hátíðlega. Dutleý gleymdi brátt hinu óþægilega
samtali, sem hann hafði átt við Sir Matthew um
kvöldið, og kunni prýðilega við sig. Þó var það
tvent, sem gerði honum gramt í geði. Annað var
það, að de Brest, sem sat andspænis honum, hafði
aldrei augun af Lucillu, og reyndi stöðugt að
blanda sjer í samtal þeirra. Og hitt var, að dr.
Hysedale ljet hann aldrei í friði margar mínútur
í einu. Einu sinni þegar hlje varð á samtali þeirra,
spurði hann: „Hafið þjer komið í verksmiðjurnar,
síðan þjer komuð utan lands frá, Dutley lávarð-
ur? “
„Ekki enn“, var hið stuttaralega svar.
„Jeg heyri sagt, að þið látið vinna í eftirvinnu“,
hjelt dr. Hisedale áfram og andvarpaði af öfund.
„Svona er það að framleiða fullkomnustu vörurn-
ar, sem völ er á. Jeg sje ekki annað framundan,
en að þetta mikla Boothreyd firma gleypi okkur,
lítilmagnana, í sig áður en líður á löngu“.
Dutley leit til hliðar og horfði á sessunaut sinn
með vaknandi tortrygni. Það var áberandi, hvað
maðurinn gat verið uppáþrengjandi, og þessi síð-
asta setning var sögð í óþægilegum, næstum ögr-
andi tón, sem gerði hann forviða. „Jeg sje engæ
ástæðu til þess“, svaraði hann. „Þegar á alt er lit-
ið, eru til margir duglegir efnafræðingar. Hver
veit, nema einhverr þeirra rekist einn góðan veð-
urdag á uppskriftina, sem hefir auðgað okkur“.
Hinar þykku varir Hisedales kipruðust einkenni-
lega, og það brá fyrir glampa í augum hans, á
bak við gleraugun. „Auðvitað eru líkur til þess..
Jeg er sjálfur að reyna. Jeg játa að það er lífs-
starf mitt“.
„Gangi yður vel“, sagði Dutley kæruleysislega.
„Það er líklega rúm fyrir okkur alla í þessum
heimi“.
„Það sæmir vel yðar frjálslega íþrótta-anda, að
segja þetta, Dutley, en það er hægara fyrir yður,
en okkur hina, að vera veglyndur. Jeg hefi heyrt,
að þið hafið grætt fjörutíu prósent síðasta ár, en
við höfum aldrei komist hærra en níu. Og alt er
þetta frábærri hugvitssemi að þakka. Hafið þjer
aldrei verið hræddur um að uppskriftinni yrði
stolið?“
Dutley dreypti á kampavíninu, hugsandi á svip.
„Jeg geri ráð fyrir, að samkepnin yrði meiri ef
uppskriftinni yrði stolið“, svaraði hann. „En þegar
á alt er litið, höfum við verið fremstir á markað-
inum um lengri tíma, og starfsmenn okkar kunna
orðið utan að það, sem gera þarf“.
„Því hefir verið fleygt, að hinn ágæti faðir yðar
hafi bannað að láta afrita uppskriftina og búið til
nýtt kerfi------“
„Minn ágæti faðir“, greip Dutley, sem átti bágt
með að stilla sig lengur, fram í fyrir honum, „er
dáinn fyrir mörgum árum“.
Hann sneri sjer að Lucillu, og þau töluðu sam-
an í hálfum hljóðum. Máltíðinni var nú nærri lok-
ið, og Dutley sneri stöðugt bakinu að hinum sessu-
naut sínum. Eftir gömlum sið sátu herrarnir kyrrir
við borðið um stund, eftir að dömurnar voru staðn-
ar upp. Dutley hóf glas sitt á loft og skálaði við.