Morgunblaðið - 29.01.1937, Qupperneq 8

MORGUNBLAÐIÐ
Föstudagur 29. jan. 1937-
JSaufv&Juifiuc
Munið ódýra kjötið. Kjöt-
búðin Herðubreið, Hafnarstræti
18. Sími 1575.
Kaupi gull og silfur hæsta
verði. Sigurþór úrsmiður, Hafn-
arstræti 4.
Gott bögglasmjör. Kjötbúð-
in Herðubreið, Hafnarstræti
18. Sími 1575.
Vjelareimar fást bestar hjá
Poulsen, Klapparstíg 29.
Kaupi gull hæsta verði. Árni
Björnsson, Lækjartorgi.
Tólg og flot. Kjötbúðin
Herðubreið, Hafnarstræti 13.
Sími 1575.
Trúlofunarhringana kaupa
menn helst hjá Áma B. Bjöms-
•yni, Lækjartorg..
Kaupi gamlan kopar. Vald.
Poulsen, Klapparstíg 29.
Frosin lambalifur. Kjötbúðin
Herðubreið, Hafnarstræti 18.
Sími 1575.
Þvottahús Eiliheimilisins
þvær vel og ódýrt. Þvotturinn
sóttur og sendur. Hringið í
síma 3187.
Oraviðgerðir afgreiddar fljótt
og vel af úrvals fagmönnum
hjá Árna B. Bjömssyrvi, Lækj-
artorgi. ,
Otto B. Arnar, löggiltur út-
varpsvirki, Hafnarstræti 19. —
Sími 2799. Uppsetning og við-
gerðir á útvarpstækjum og loft-
netum.
Sokkaviðgerðin, Tjarnargötu
10, gerir við lykkjuföll, stopp-
ar sokka, dúka o. fl., fljótt, vel,
ódýrt. Sími 3699.
SHUynfUnýac
Fyrst og síðast: Fatabúðin
Friggbónið fína, er bæjarins
besta bón.
Fyrirliggjandi:
LAUKUR
;ágæt tegund.
Eggert £Knstjáns5Dn & Co.

Dagbókarblöð Reykvíkings
Sími 1400.
Grettir sagði:
„Munur er aS mannsli8i“,
er hann bauð skipverjum hjálp
sína við að ausa skipið og þeir
tóku honum fálega og kváðu hann
lítið gott gera mundu.
#
„Margt er smátt, það er til her
á síðkveldum“, sagði Grettir við
Þorfinn bónda í Háramarsey, er
hann kom heim um kvöldið og
hafði unnið Kár hinn gamla og
náð af honum saxinu góða í
haugnum, en Þorfinnur ávítaði
hann fyrir það, að hann kæmi
ekki til borðs á rjettum tíma sem
aðrir menn.
*
Við berserkina á Háramarsey
sagði Grettir; „Orða sinna á hver
ráð“, er þeir hrósuðu honum fyr-
ir það, hve vel hann tók á móti
þeim og svaraði greitt spurning-
um þeirra.
*
„01 er annar maður, og skal
eigi bráðabug at þessu gera“,
sagði Grettir við berserkina, er
þeir vildu gera fjelag við hann
og binda það fastmælum, meðan
þeir sátu yfir drykk og voru
ölvaðir.
*
Fyrir 13 árum, segir í amerísku
blaði, var Hans Nielsen í
Minneapolis mesti kraftajötunn,
95 kg. að þyng og hann var 185
sentímetrar á hæð. Af einhverjum
ástæðum, sem ekki eru kunnar,
hættu kirtlar í hálsi mannsins að
starfa, og það hafði þau einkexxxn
legu áhrif, að Nielsen fór að
minka.
Fyrir noltkrum vikum var
Nielsen orðinn 160 cm. á hæð og
ekki meira en 77,2 kg. að þyngd.
í þessi 13 ár hefir hann minkað
með ári hverju. Það er eins og
beinagrindin hafi „hlaupið“ um
21/2 cm. á ári. Læknarnir við há-
skólann í Minneapolis, sem hafa
haft Hans Nielsen til rannsókn-
ar, skilja ekkert í þessari ein-
kennilegu veiki.
*
Fyrir nokkrum dögum dó á
sjúkrahúsinu í Viborg í Dan
mörku ung stúlka að nafni Röm-
er. Mánuði áður dóu báðir for-
eldrar hennar úr inflúensu.
Skömmu fyrir jólin veiktist bróð-
ir hennar, sem dvaldi í Kaupm.-
höfn, af inflúensu, og ungfrú
Römer fór þangað til að hjúkra
honum. Hann ljest á aðfangadag.
Ungfrú Römer var orðin veik
af inflúensu þegar hún kom heim
til sín, og var hún lögð inn í
sjúkrahús. Hún fjekk lungna-
bólgu upp úr inflúensunni, sem
dró hana til dauða. ÖIl fjölskyld-
an ljest þannig af inflúensu á
tæpum tveim mánuðum.
*
Ovenjulegt brúðkaup var hald
ið í Póllandi á dögunum.
Liga Solder giftist Fischel Hug-
er. Brúðurin var 12 ára gömul og
brúðguminn 14 ára. Þau eru nú
aftur farin í skólailn, þar sem
langt nám bíður þeirra.
Pólskt blað átti tal við brúð-
gumann og sagðist, honum svo-
frá:
— Jeg var að hugsa um að
kvongast Liga fyrir ári síðan, en
þá þótti mjer hún helst til of
ung. Jeg held, að það sje rjett aði
giftast ungur. Pabbi giftist þeg-
ar hann var 14 ára gamall.
*
INew York skildi kona ein,,
Mrs. Mary Clark, við mann
sinn um daginn, vegna þess, að'
hann hafði þótst vera fæddur 18...
ágúst, í stað 28. s. m.
Þetta var mjög örlagaríkt fyr-
ir konuna, því að hún hafði alla
tíð haft mikla trú á stjörnuspá-
dómum og einmitt gifst mannin-
um, af því að hún hjelt að hann
væri fæddur undir Ljónsmerkinu,.
18. ágúst.
Þetta vissi Mr. Clark og hafði
breytt fæðingardeginum á öllum
sínum skjölum samkvæmt því.
En konan komst að svikunum,.
og nú eru þau ekki lengur hjón.
Skilnaðinn fjekk Mrs. Clark
ekki vegna þess, að maðurinn ekki
var fæddur undir Ljónsmerkin,.
heldur hins, að hann hafði falsað*
skjöl sín.
RLITS er gott i allan þvotl.
Auglýsingaiími Morgunblaðsinsjer 1600.
ROBERT MILLER:
SYNDIR FEÐRANNA.
Walther leit snögglega á Miss Taylor. Hann skildi
kvað hún var að fara. En hann sagði ekkert; hann vildi
ekki lenda í orðasennu við Miss Taylor. Mr. Longmore
tór að ræða um ástandið í Rússlandi og engrar óá-
nægju varð vart við borðið.
Eftir morgunverð settist Elísabet inn í bókaher-
bergið og tók sjer bók í hönd án þess að líta á titil-
inn. Hún vissi vel að hún myndi ekki geta fest hugann
við lestur í dag. Hún var í hugaræsingu eftir hið ynd-
islega æfintýri frá deginum áður og hún óskaði aðeins
eftir að fá frið til að endurkalla minningarnar um orð
Georgs og kossa. En hún hafði aðeins setið skamma
stund, er hún heyrði að einhver opnaði dymar, hún
greip bókina í skyndi og ljet sem hún læsi.
Það var Walther sem kom inn og studdi sig við
göngustafinn.
„Fyrirgefðu, ef jeg ónáða þig“, sagði hann. „Jeg
þurfti að slá upp í handbókinni".
„Já, gerðu svo vel“, sagði Elísabet og ljet sem hún
væri að lesa. Hann stóð við hilluna þar sem orðabæk-
urnar voru og blaðaði í einni þeirra. En Elísabet fann
að hann horfði á hana. Hún fletti ósjálfrátt við blaði
í bókinni. Þá Ijet hann bókina, sem hann hjelt á aft-
ur í hilluna og gekk í áttina til hennar. Ó, já, hún vissi
vel að hann kom til að yfirheyra hana.
„Hvað er það, sem þú ert svo upptekin við að lesa ?“
spurði hann.
„Það er bók um heimspekileg efni“, svaraði hún og
lokaði bókinni.
„Jæja, hefir þú fengið áhuga fyrir heimspeki í
seinni tíð ?“ Hann hafði tekið sjer sæti í stól við hlið-
ina á henni. Það brá fyrir illgirnislegum glampa í aug-
um hans, þegar hann sagði eins og í gríni:
„Jeg efast um að þú vitir hvað þú varst að Iesa“.
„Nei, í hreinskilni sagt hefi jeg ekki hugmynd um
það“, sagði hún með uppgerðarbrosi. „Jeg var bara
þreytt og fór hingað til að hvíla mig, en, hjelt hún
áfram með dálítið tilgerðarlegum róm, um leið og
hún leit á titilblaðið. „Það er best jeg sjái í hverju
jeg var staðin að verki — ó, þetta er „Dauðinn" eftir
Maeterlinks, og þar að auki á frönsku, en þá hefi jeg
líka svarað rjettu til um hvað jeg var að lesa — það
er heimspeki, en það er rjett, þú lest ekki frönsku“,
bætti hann við dálítið háðslega.
„Nei. Yar gaman á Fullerton í gær“, sagði hann.
„Já, alveg eins og það er vant að vera þar“.
„Þú og Georg renduð ykkur á skautum saman, skild-
ist mjer á föður þínum“.
„Já, rjett er það“.
Augnabliksþögn, síðan sagði Walther lágum rómi:
„Bað Georg þín?“
Elísabet stóð upp úr sæti sínu og sagði:
„Þú virðist ekki gæta að hvað þú segir!“
Hún ætlaði að fara, en hann greip í handlegginn
á henni og sagði í ákveðnum tón: i
„Bíddu augnablik Elísabet, og leyfðu mjer að út-
skýra fyrir þjer — það er nauðsynlegt að við skiljum
hvert annað, einmitt nú“.
Nú kemur það, hugsaði Elísabet — og jeg get ekki
flúið örlög mín, ó, Georg —
Walther hjelt áfram:
„Jeg sá á augunum í þjer, og öllu þínu látbragði
undir borðum, að eitthvað hefir ykkur Georg farið á
milli í gær. Jeg veit ekki hverju þú hefir svarað, —
en vonandi hefir þú ekki gleymt, að faðir þinn lofaði
að þú skyldir verða konan mín, þegar hann sótti mig
til London“.
„Já, það hefir pabbi minn sagt mjer, en hann hefír
engan rjett til að þvinga mig“.
„Rjett — en, en vald kannske. En þú veist og hefir
lengi vitað Elísabet, hve heitt jeg elska þig. Neyddu
ekki föður þinn til að nota valdið, — eða rjettara
sagt mig — því jeg skal viðurkenna að það er í raun-
inni jeg, sem hefi valdið. Gifstu mjer Elísabet og jeg
skal bera þig á höndum mjer — og aldreí, aldrei
framar munum við mixmast á vald — það verður þú,
sem færð valdið yfir mjer“.
Svörtu augun hans skutu gneistum og rödd hans.
titraði af ástríðu.
„Jeg get ekki gifst þjer, Walther, — og þú veist:
það — gefðu mig frjálsa — notaðu ekki það vald, sexn
þú hefir til þess að gera alt þitt líf óhamingjusamt“,.
sagði hún bænarrómi.
„Þú hefir þá ekki hugmynd um hvað ást er, úr þvl
þú getur talað svona Elísabet; láttu undan með góðu,.
þú verður hvort sem er að láta undan.
„Jeg veit það“, sagði hún vonleýsislega.
„Veistu það; hefir faðir þinn sjálfur sagt þjer þaðf“
spurði hann hissa.
„Nei, aumingja pabbi hefir sem betur fer losnað við-
þá niðurlægingu. — Jeg hefi lesið brjef, sem þú skrif-
aðir Jane, áður en þú fórst til London“.
„Hvernig komst þú yfir það ?“
„Faðir hennar sýndi mjer það — hún hafði það<
saman krumpað í hnefanum, þegar hún var dregin
upp úr vatninu. En hann hjelt að í pakkanum, sem
þú skrifaðir um væru peningar“.
„Nú, gott og vel, úr því þú veist svona mikið, er best.
að þú fáir að heyra allan sannleikann“, sagði Walther-
í skerandi hvössum tón, og hjelt áfram:
„Böggullinn hafði að geyma skjöl, sem myndu gera:
föður þinn að fátækum manni og koma honum í fang—
elsi, ef þau kæmust í hendur lögreglunni. Jeg fann
þau þenna dag í peningaskáp föður þíns, og mjer var
strax Ijóst, að ef ekki var hægt að vinna þig með öðr-
um ráðum, þá myndi þetta duga“.
„Af hverju ætlaðir þú þá að fara til Afríku?“ spurði
Elísabet. Hún var höggdofa. Nú sá hún, að hún hafði
ekki gert of lítið úr óhamingju þeirri, sém steðjaði að.
Framkoma föður hennar var þess næg sönnun, að
Walther talaði sannleika.
Walther stóð upp, hann sá hver áhril' orð hans
höfðu haft á Elísabet. Hann sagði með hægð:
„Þetta var mín fyrsta hugsun. En brátt sá jeg, að-r