Morgunblaðið - 03.02.1937, Qupperneq 8

8
MORGUNBLAÐIÐ
Miðvikudaffur 3. febr. 1937
^faups&u/uic
Sveskjur — Apricots — Grá-
fíkjur í Þorsteinsbúð, Grund-
arstíg 12, Sími 3247.
Skíðahúfur. Hattasaumastofa
Kristínar Brynjúlfsdóttur, Aust-
urstræti 17, uppi.
Til sölu notaðar bifreiðar af
ýmsum stærðum og gerðum. —
Heima 5—7. Sími 3805. Zofon-
ías Baldvinsson.
Kaupi gull og silfur hæsta
verði. Sigurþór úrsmiður, Hafn-
arstræti 4.
Vjelareimar fást bestar hjá
Poulsen, Klapparstíg 29.
Kaupi ramlan kopar. Vald.
Poulsen, Klapparstíg 29.
Kjötfars og fiskfars, heima-
tilbúið, fæst daglega á Frí-
kirkjuvegi 3. Sími 3227. Sent
heim.
Gefið börnum yðar kjarna-
brauð frá Kaupfjelagsbrauð-
gerðinni.
Friggbónið fína, er bæjarins
besta bón.
Ðagbókarblöð Reykvíkings
Slysavamafjelagið, skrifstofa
Hafnarhúsinu við Geirsgötu,
Seld minningarkort, tekið móti
gjöfum, áheitum, árstillögum
m. m.
Stjörnuspámennirnir í heimin-
um eru alveg sammála,
svona til tilbreytingar, að árið
1935 verði ár friðar og farsældar
í heiminum, að minsta kosti eru
þeir miklu bjartsýnni í dómum
sínum nú, en þefr hafa verið í
mörg ár, Dagblöðin í París birta
um hver áramót langar greinar
um spádóma stjörnuspekinga og
spákvenna um útlit fyrir árið sem
er að byrja.
Sú spákona, sem Parísarbúar
taka einna mest mark á, er frú
Fraya (Freyja?). Hún spáði í
fyrra fyrir um Abyssiníustríðið
og Spánarstyrjöldina.
Um borgarastyrjöldina á Spáni
eru spámennirnir ekki sammála.
Sumir halda því fram, að Franco
hershöfðingi sigri með vorinu, en
aðrir halda því fram, að Spáni
verði skift í tvö ríki. Einn stjörnu
spekingur segir, að á árinu 1937
verði gerð merkileg uppfynding,
sem gjörbreyti flugvjelatækn-
inni. Frakkland lendi í miklum
fjárhagslegum erfiðleikum, en að
þessu loknu komist aftur kyrð á
í heiminum.
*
•Annar stjörnuspekingur heldur
því fram, að mikilvæg breyting
verði á stjórnmálum Bretlands og
að Baldwin forsætisráðherra hrökl
ist frá völdum. í Frakklandi falli
Blum-stjórnin, en í hennar stað
komi varfærnari stjórn.
Já, nú er að bíða og sjá!
Æfintýraskáldið H. C. And-
ersen þótti nokkuð hje-
gómagjarn, og smáatvik urðu til
þess, að lionum þótti ' sjer mis-
boðið.
Hann hafði gat á hurðinni hjá
sjer og hleypti engum inn til sín,
nema hann væri viss um, að sá,
sem heimsótti hann, myndi hæla
honum. Hann var heimagangur
hjá Holstein greifa á Holsteins-
borg. H. C. Andersen var elskað-
ur og virtur þar á heimilinu, og
þó sjerstaklega af börnunum, sem
höfðu gaman af æfintýrasögum
hans.
En einu sinni kom það fyrir, að
Andersen varð hræðilega móðgað
ur hjá Holstein greifa. Greifafrú-
in varð óttaslegin yfir því að sjá
Andersen taka pjönkur sínar og
búa sig til að fara skömmu eftir
að hann var kominn í heimsókn.
— En hvernig stendur á því,
kæri Andersen, að þjer ætlið að
fara frá okkur strax aftur, en
ekki dvelja út vikuna, eins og yð-
ar er vani?
— Nei, hann ætlaði ekki að
dvelja næturlangt í því húsi, þar
sem hann hafði orðið fyrir móðg-
Un. '
Ástæðan fyrir þessu var sú, að
í gestaherberginu var bómullar-
lak, í stað silki, eins og það var
vant að vera.
Greifafrúin ljet strax skifta um
lak og skáldið ljet tilleiðast að
dvelja iit Ukuna, eins og liann
var vanur.
*
m
Jóakim kom á lögreglustöðina
snemma morguns og kærði til lög
reglunnar yfir því, að bílstjóri,
sem hefði ekið honum um nótt-
ina, hefði verið drukkinn.
— Hvernig getið þjer sannað
að bílstjórinn var drukkinn? var
hann spurður.
— Það er ofur einfalt mál,
svaraði Jóakim. Hann ók bílnum
að vatnsþró til að gefa honum að
drekka!
*
Sænskt blað skýrir frá því, að
hagfræðingur einn hafi reiknað
rit, að kvenmaður, sem stendur á
sjötugu, hafi alls notað 6000 klst.
af lífi sínu fyrir framan spegil.
Hagfræðingurinn heldur því
fram, að ungar stúlkur spegli sig
að jafnaði 15 mínútur á dag sam-
anlagt, en eldri kvenmenn noti
minst hálftíma til þess sama.
Þannig hefir sjötíu ára gamall
kvenmaður alls notað 250 daga
fyrir framan spegil, eða alls 6000
klukkustundir.
—- Hvað kosta kjólarnir þínir
að jafnaði?
— Svona þrjú til fjögur yfir-
lið og einn krampagrát.
Bfa
‘V'itvtia,
i veir ungir piltar geta feng-
ið atvinnu í Bakaríinu Berg-
staðastræti 29.
Ungur, reglusamur maður
óskar eftir atvinnu við skrif-
stofustörf, verslun eða inn-
heimtu. Tilboð merkt ,Atvinna‘
leggist inn á afgreiðslu blaðs-
ins fyrir 6. þ. m.
Þvottahús Elliheimilisins
þvær vel og ódýrt. Þvotturinn
sóttur og sendur. Hringið í
síma 3187.
JC&ns£ct'
má
Kensla. Stúdent, vanur
kenslustörfum, óskar eftir
kenslu, einkum í tungumálum.
Afgreiðsla blaðsins vísar á.
Myndlistarskólinn. Tilsögn í.
teikningu og málaralist fyrir
fólk á öllum aldri. Finnur Jóns-
son, sími 2460, Jóhann Briem,.
sími 1687. Ásmundur Sveins-
son.
— Jeg skil ekki hvað þú sjerð
í honum Gvendi. Þetta er bann-
settur ónytjungur, sem ekkert.
gerir nema sitja á kránni og
spila alla daga.
— Hvað veist þú um það?
— Jeg spila venjulega við>
hann!
BIITS er goft i allan þvoffJ’
Auglýsingasími Morgunblaðsins er 1600.
ROBERT MILLER:
SYNDIR FEÐRANNA.
29.
með. Einnig voru það skartgripir móður hennar, sem
hún gat selt ef í nauðirnar rak. Já, fjárhagslega hliðin
ætti ekki að verða henni að fótakefli.
Á næstunni hafði Elísabet nóg að gera við að útbúa
sig til ferðarinnar. Mr. Longmore, sem vissi að maður
Angleciu, Mr. Forster, átti eitt af stærstu vjelafyrir-
tækjum á Long Island, sparaði ekkert til útbúnaðar í
ferðina. Hann fór sjálfur með Elísabetu til London, þar
sem systir hans var gift fyrverandi flotaforingja. Bessy
frænku kölluðu þau hana. Þegar hún frjetti að Elísa-
bet ætlaði að heimsækja miljónafjölskyldu í New York,
var hún áköf í að hjálpa til við undirbúninginn. í þá
átta daga, sem þau feðgin dvöldu í London, leið ekki
sá dagur að Elísabet og Bessy frænka færu ekki að
gera innkaup, 3-4 klukkustundir á dag. Elísabet mát-
aði kjóla, kápur og hatta og oft var hiin alveg ör-
magna af þreytu að loknu dagsverki.
Jólahátíðin var liðin. Það höfðu verið hræðilegir
dagar fyrir Elísabetu. Á 'Westend hafði verið veisla á
annan jóla dag og unga fólkið í veislunni sparaði ekki
glósurnar til hinna nýtrúlofuðu og ljetu þau óspart
heyra að þau væru einkennilegasta kærustuparið sem
þektist.
Walther var eins í framkomu og hann hafði áður
verið síðan þau trúlofuðust. En Elísabet vissi að hann
gerði þetta af kænsku. Maður með hans skapferli gat
ekki komið fram af einlægni og góðmensku.
Sir James og Georg höfðu verið í veislunni. En Elísa-
bet hafði sjeð til þess að Georg og borðdama hans
fengu sæti við borðið, þannig að hún sæi ekki framan
í Georg. Georg var skemtilegur eins og hans var venja
og eftir borðhaldið dansaði hann og fleiri eftir út-
varpsmúsík. Hann bauð Elísabetu upp í dans og talaði
við hana um alla heima og geima. Hann spurði hana
um hina fyrirhuguðu ferð hennar og og þegar ekki
var hægt að tala meira um það mál spurði hann hvern-
ig Jane hefði það, sem var nýkomin í heímsókn með
föður sínum. Elísabet hafði farið níður að garðyrkju-
mannshúsinu til að heilsa uppá hana á jóladag. En er
hún kom inn heyrði hún umgang um eidhúsdyrnar, en
Jane var hvergi að sjá. Það var eins og hún hefði flúið
er Elísabet kom.
Walther hafði heldur ekki sjeð Jane. Hann vildi líka
helst losna við það.
Þriðja í jólum var Mr. Longmore vanur að bjóða
öllu sínu verkafólki til veislu. Miss Taylor hafði sjálf
farið niður að garðyrkjumannshúsinu til að biðja Jane
að koma með föður sínum til veislunnar, en alt kom
fyrir ekki, Jane Ijet ekki sjá sig. Garðyrkjumaðurinn
fór því út til Jane og talaði um fyrir henni, þar til hún
ljet tilleiðast að koma í veisluna. Hann hafði sýnt
henni fram á, að hún yrði að koma vegna Mr. Long-
more, sem hún stæði í þakklætisskuld við.
Jane leit ljómandi vel út og kjóllinn hennar, hvítur
að lit, fór henni ljómandi vel. Hún roðnaði um leið og
hún þakkaði Mr. Longmore fyrir sig, en hann brosti
að, hve hún var klaufaleg og sagði, að það gleddi sig
að sjá, að skólaveran hefði ekki eyðilagt roðann í
kinnum hennar.
Jane heilsaði þeim Walther og Elísabetu með lágri
hljómlausri röddu og svaraði í sama tón spurningum
Elísabetar um skólaveruna og vinnu hennar. Jane
hafði augnablik litið á Walther um leið og hún heils-
aði honum, en Elísabet hafði sjeð, að augu hennar
skutu gneistum haturs og Walther hafði flýtt sjer að
snúa sjer að öðrum landbúnaðarnemandanum og
beðið hann að sjá um, að gestirnir fengju nóg að
reykja.
Síðan var gengið til borðs. Karlmennirnir settust hjá
konum sínum, flestir þeirra voru kvæntir daglauna-
menn. Landbúnaðarnemendurnir tveir, báðir stórir og
myndarlegir piltar, fengu sjer sæti sinn hvoru megin
við Jane og brátt tókust fjörugar samræður með þeim
þremur.
Gamli garðyrkjumaðurinn var ánægður að sjá Jane
skemta sjer. Hann, sem elsti maður í veislunni, sat í
heiðurssætinu við háborðið. Hann minti Elísabetu á
guðsmynd, sem var í gamalli biblíu, sem hún átti, þar
sem hann sat með alhvítt hár og skegg og liorfði yfir-
veislufólkið með góðlátlegum augum, sem þó oftast
hvíldu á Jane. Elísabet liafði orð á þessu við föður-
sinn og hann samþykti það með góðlátlegu brosi, en
Walther sagði höstuglega:
„Það er verst fyrir hann, að hann skuli ekki hafa
guðsvald, því á þessu vori verður hann að leggja niður
stjórn sína á garðyrkjunni“.
„Æ, nei, pabbi. Jeg trúi ekki að þú ætlir að reka
Johnson gamla burtuf* sagði Elísabet, án þess að taka.
mark á Walther.
„Walther heldur því fram, að það þurfi að skipu-
leggja garðinn upp á nýtt“.
Elísabet svaraði ekki. Faðir hennar var þá enn á
valdi Walthers. Það myndi einnig verða hlutskifti
hennar, er hún kæmi heim aftur — en það skyldi aldr-
ei koma fyrir, sagði hún með sjálfri sjer.
Undir eins og máltíðin var á enda, voru borð upp*
tekin og dansinn hófst. Skömmu seinna stóð svo á í
hringdansi að Jane og Walther komu saman.
Jane fölnaði, er hann tók utan um hana, en roðnaði
upp í hársrætur, er Walther hvíslaði að henni:
„Jane litla, ertu búin að gleyma mjer?“
„Neí, jeg gleymi þjer aldrei“, svaraði hún í bitrum
róm, og reyndi að fá hann íil að hætta að dansa, en
hann tók fastara utan um hana og hvíslaði með á-
stríðufullum róm:
„Jane — hittu mig niður við garðyrkjumannshúsið
eftir hálftíma — jeg verð að 'tala við þig, það veltur
á allri minni framtíð“.
Jane svaraði ekki, hún fann til gömlu einkennilegu
tilfinningarinnar, sem hún hafði svo oft áður fundið
í nærveru hans, hún var aftur orðin viljalaust verk-
færi í höndum hans. Hálfum klukkutíma seinna stóð
hún í skugganum við garðyrkjumannshúsið. Heiðríkt
var og fult tungl. Slíuggarnir af húsinu voru skarpir
á hrímóttri jörðinni, frostperlur glitruðu á greinum
trjánna.
Walther kom fljótt auga á hana. Hann tók utan umt
haöa og sagði: