Morgunblaðið - 04.04.1937, Blaðsíða 8

8
MORGUNBLAÐIÐ
Sunnudagfur 4. apríl 1937.
ÍDeð morgunkaffinu --
ILondon mætti maður einn, að
nafni Rizle, fyrir rjetti um
daginn, af einkennilegum ástæð-
nm.
Hann hafði verið leiðsögumaður
þar fyrir útlendinga og aðkomu-
fólk um tíma og gert sjer leik að
því að gabba menn.
Með alvörusvip sagði hann t. d.,
að þinghúsið væri járnbrautarstöð,
og var ekkert feiminn við að gera
Englandsbanka að næturklúbb. Og
eftir lýsingu hans varð Tower að
vöruhúsi, þar sem hægt var að
kaupa alt milli himins og' jarðar.
Verst var þó, hvernig hann fór
með Buckingham Palace. Hann
sagði að vísu, að það væri kon-
ungahöllin, en bætti því svo við,
að varðliðið spilaði þar nýjustu
„slagara“ á hverjum sunnudegi.
HÁLAFLUTNlNGSSKRiFSTOFA
Pjetur Magnússon
Einar B. Guðmundsson
Guðlaugur Þorláksson
Símar 3602, 3202, 9002.
Austurstræti 7.
Skrifstofutími kl. 10—12 og 1—6.
Þannig skemti hann sjer um
hríð, uns ferða maður einn, sem
var lítilsháttar kunnugur í borg-
inni, uppgötvaði hrekkjabrögð
hans og kærði hann fyrir lögregl
unjii.
Dómurunum gengur erfiðlega að
fella dóminn yfir honum, en eru
þó ekki úrkula vonar um, að geta
fundið þann lagabókstaf, sem
hann verði dæmdur eftir, þegar
þeir eru búnir að grúska nógu
mikið í gömlum lagafyrirmælum.
*
Ibænum York á Englandi stend-
ur til ein sú stórkostlegasta
ræsting — stórhreingerning —
sem sögur fara af. Það þykir tími
til kominn að hreinsa dálítið til í
dómkirkjunni þar í bænum — nú
fyrir krýningu konungs, enda eru
600 ár, síðan gert hefir verið
hreint þar.
«
Það er gert ráð fyrir að til þess
að kirkjan geti orðið sómasamleg
útlits, þurfi 4500 skrúbbur, 3000
kg. sápu og ógrynnin öll af vatni.
Fleiri hundruð manns fá atvinnu
við ræstinguna um mánaðar tíma.
*
Enn er ekki búið að gera kostn-
aðaráætlun yfir kaupgreiðsluna,
en ]>að má telja víst að hún verði
ekkert smáræði. Sj erstaklega verða
þeir, sem eiga að þvo loftið í kór
og miðkirkju að fá góða borgun,
því að verkið er hættulegt.
*
Þá er og búist við því, að ýmis-
legt óvænt komi í Ijós við ræst-
inguna, eins og t. d. að ýmsir
hlutar kirkjunnar, sem verið hafa
dökkir eða svartir, kunni nú að
verða hvítir, og það er ekki ósenni
legt, að veggmyndir sjeu huldar
uudir rykinu.
*
Ibænum Kultze í Póllandi bar
mikið á óþrifnaðarvarg, eins
og flóm, lúsum og „kakkalökk-
um“, um eitt leyti um daginn, svo
að til vandræða horfði.
Kom mönnum það einkennilega
fyrir sjónir, að jafnskjótt og vart
varð þessara óvelkomnu gesta í
einhverju húsi, birtist jafnan sölu-
maður með óværuduft og falbauð
vöru sína.
*
Við nánari athugun komst einn
lögregluþjónn bæjarins að því, að
maðurinn var á einkennilegu næt-
urrölti um bæinn með einum kunn-
ingja sínum. Veitti hann þeim eft-
irför og sá þá, að þeir bljesu flóm,
lúsum og öðrum smákvikindum
inn um skráargat á útihurð hjá
fólki, með stóru strái, og fengu
þannig markað fyrir vöru sína.
*
Þessir þokkapiltar voru settir í
fangelsi fyrir tiltækið, og fanga-
vörðurinn, sem hafði sjálfur orðið
fyrir bragði þeirra, hefir þakkað
þeim fyrir síðast með því að blása :
flóm inn í klefa þeirra, en duftið
hefir hann tekið frá þeim.
*
Abaðströnd Suður-Frakklands |
hefir Hindúi einn vakið
feikna eftirtekt fyrir dáleiðsluað-
ferðir sínar.
Þykir baðgestum gott að eiga
vinfengi hans, þar eð hann getur
dáleitt sjerhvern vínsölumann á
staðnum, til þess að láta af hendi
„cocktail" fyrir ekki neitt.
Hið íslenska fornritaffelag.
Grettis saga Verð: Hvert bindi:
tlp'átjT Heft kl. 9,00.
Egils saga I skinnbandi kr. 15,00
Kaupið fornritin jafnóðum og þau koma út.
Fást hjá bóksölum.
Aðalútsala í
Bókaverslun Sigíúsar Emnundssonar
og Bókabúð Austurbæjar B. S. E. Laugaveg 34«.
Auglýsingasími Morgunblaðsins er 1600.
ROBERT MILLER:
SYNDIR FEÐRANNA.
»r á því, að hann skyldi ekki koma fyr. En nú er
hann komin, og hann er eins og allur annar maður.
Við Miss Tylor og jeg — hjeldum fyrst, að hann hefði
fengið taugaáfall — og Miss Tylor var hrædd um að
það myndi seinna koma fram hjá honum í fi'amkomu
hans — við mig“, bætti hún við vandræðalega, en
hjelt svo áfram: „En hann gengur um þungbúinn og
þögall, eins og hann búi yfir sorg. Viltu gera það fyrir
mig að tala við hann — Miss T-ylor álítur, að hann
ætti að fara á taugahæli".
„Vitið þið hvar hann hefir verið? Hefir hann sagt
ykkur nokkuð um ferðalag sitt?“ spurði Georg.
„Nei, hann fæst ekki til þess að tala um ferðalagið.
segir bara að hann hafi verið að ferðast um ltalíu“.
„Ertu hrædd við að hafa hann á Westend?“
„Nei, ekki lengur. Fyrsta daginn var jeg hálf smeik,
en nú vorkenni jeg honum bara“, sagði Elísabet stilli-
lega. Þegar þau nálguðust trjágöngin nam hún staðar
og sagði: „Jeg ætla að fara út á þjóðveginn og ganga
niður akurgötuna inn í garðinn, svo að hann sjái okk-
ur ekki og haldi að jeg hafi sagt þjer eitthvað rnn
hann — viltu ekki borða morgunverð með okkur ?“
„Ef jeg teldi forsvaranlegt að fá honum stjórnina í
hendur aftur, þyrfti jeg helst að fara strax af stað“,
svaraði hann um leið og hann stje á bak og reið upp
trjágöngin.
Elísabet fann hið rannsakandi augnaráð hans hvíla
á sjer. Það var gamla tortrygnin, sem hún vissi að
braust fram hjá honum við og við. Hún andvarpaði
og gekk hægt áfram.
Þegar hún kom inn, til þess að borða morgunverð,
voru þeir báðir komnir inn í borðstofuna.
Walther var þungbúinn á svip eins og venjulega
og leit ekki upp, þó að talað væri við hann. Miss Tylor
talaði glaðlega við Elísabetu og Georg.. Það var eins
og þau væru öll sammála um, að það væri best, að
láta Walther eiga sig.
„Ertu búin að sýna Georg nýju rósabeðin, Elísa-
bet T ‘, spurði Miss Tylor.
„Nei, en við getum komið og skoðað þau, þegar við
erum búin að borða — ef þú vilt, Georg“, svaraði
Elísabet.
„Já, jeg vil það gjarna. Það hefði átt að setja ný
sósabeð í garðinn á Fullerton fyrir löngu. Það er svo
sem auðsjeð á garðinum okkar, að það er enginn sem
hugsar verulega um hajjn“, sagði Georg.
Elísabet svaraði því engu. Hvers vegna sagði hann
þetta? Var það til þess að minna hana á þann dag,
fyrir næstum tveim ái’úm, ]>egar hún liafði lofað að
hjálpa hoiium til þess að koma nýju skipulagi á blóma-
garðinn. Hvers vegna bjelt hann stöðugt áfram að
minna hana á það liðna? Það var líka heigulskapur í
henni og heimskulegt að þegja altaf og vera sek á
svipinn, þegar hann mintist á þetta, og hann hugsaði
sjálfsagt það versta um hana. En hún vildi þó síst af
öllu láta hann halda, að hún gerði sjer nokkrar vonir
um hann og sagði því ofnr rólega:
„Þú ættir að fá þjer konu, Georg. Það er óráð að
þú skulir híma hjer á þessum hala veraldar, án þess
að umgangast noklcuð fólk“.
„Og hvað um þig sjálfa, Elísabet?“, sagði hann bros-
andi. Henni skyldi ekki verða kápan úr því klæðinu
að koma honum í bobba.
„Mig —• jeg hefi þó altaf verið í Ameríku“, sagði
hún glaðlega. Og alt í einu langaði hana til þess að
tala um þetta tímabil æfi sinnar. Það var ástæðulaust,
að Ameríkuför hennar væri hjúpuð myrkri og efa-
semdum, svo að enginn þyrði að minnast á hana við
hana. Hún hjelt rólega áfram.
„Það var reyndar ekkert skemtilegur tíini,. en jeg*:
ímynda mjer, að jeg hafi liaft gott af að sjá liiua mið-
ur björtu hlið lífsins. Það vakti að minsta kosti lijá
mjer löngun til þess að reyna af veikum mætti að
bæta fyrir þann órjett, sem margir — sjerstaklega
börn, verða fyrir í lífinu. En hefði jeg eklti hitt dr-
Payne á leiðinni til Ameríku, liefði jeg sjálfsagt farið í
liundana1 ‘.
„Hvað segir þú, Elísabet? Þú liefir aldrei minst á;
]>að fyrr“, sagði Miss Tylor með ákefð.
„Nei, jeg varð að jafna mig eftir það fyrst. Það
hefði líka verið synd að tala um það við pabba, meðan.
hann var veikur“.
„Já, það var gott, að þú hlífðir honum. Hvað hjet
Jiessi læknir, sem þú hittir á leiðinnif‘, spurði Miss;
Tylor og gaut hornauga til Georg.s. En hann virtist
fullkomlega rólegur.
„Það var dr. Payne“, skaut Walther inn í með hörku-
ltgri, hljómlausri riiddu. „Maðurinn þinn, eða er ekki
svo ?“
„Nei, Walther, nú skjátlast þjer, þú hefir reyudar
gefið þetta í skyn áður, nei, maðurinn minn var han»
ekki----------“
„Og hann verður það aldrei úr þessu“, tók liann
aftur fram í, en nú sigri hrósandi á svip. En Elísabet
hjelt áfram:
„Jeg átti athvarf hjá honum og móður hans einu
sinni,. þegar jeg var í mikilli hættu, og jeg dvaldí á
heimili ]>eirra í liálft ár“.
„Yesalingurinn, livaða hættu lentir þú í?“
„Það skal jeg segja þjer seinna, Miss Tylor — eni
jeg var flæmd burt af þessu heimili-----------“
„Af þínum illa anda“, skaut Walther inn í illúð-
legur á svip.
„Já, hann var minn illi andi þá, og jeg átti erfitt