Morgunblaðið - 21.07.1943, Qupperneq 11

Miðvikndagur 21. júlí 1943.
MORGUNBLAÐIÐ
11
Skipið, sem sigldi á landi
og skritnu karlarnir sex
Kanske var það ekki nema ’
eðlilegt, að henni líkaði ekki
Jane og Roger. Það var j
kanske ekki nema eðlilegt, að ,
henni fyndist hispursleysi
Jane, sem stundum gekk j
hrottaskap næst, ekki sjer
lega aðlaðandi. Satt var það '
hafði'
i
að vísu, að Roger
reynt að flæma hana frá (
Graveney, en hann var aðeins
að gera skyldu sína, svo það
virtist ekki rjettmætt að
leggja fæð á hann fyrir það. j
Dóra sagði, að honum geðj-
aðist ekki að sjer, og þegar
Jim sagði, að hún yrði að
gefa honum tíma til að skifta
um skoðun, þá svaraði hún
og ypti öxxlum: —- Mjer er
alveg sama, hvort hann gerir
það eða ekki. Ilann er blátt
áfram lilægilegur.
— Af hverju finst þjer
bað? spurði Jim brosandi og
var, auðsjáanlega skemt, því
að ]>etta var það, sem hann
myndi síst segja um bróður
sinn. j
— Veistu ekki að May,
og Diek Murray eru að draga
sig saman ?
— Hvað í óskupunum ertu
að tala um 1 sagði hann alveg
steinhissa. Hann hló. Dóra
mín, May gæti ekki gert neitt
ljótt og fyrirlitlegt.
— Ilún hefir verið skotin
í honum alt frá því, að hann
kom hingað. Roggr er henni
ekki túskildings virði.
— Ilvaða vitleysa. Þú hef-
ir ýmigust á Roger, og þú ert
fús til að trúa upp á hann
Öllu illu.
— Spurðu Jane. Ilún veit
iun það.
Jim var reiður, ekki af því
að hann tryði einu einasta
orði af því, sem Dóra hafði
sagt. heldur vegna þess, að
kún skyldi með svo köldu
Llóði láta sjer um munn fara
aniian eins rógburð. En hann
vddi ekki koma af stað rif-
rildi.
_— Jeg er hræddur um, að
lni þekkir ekki ensku þjóð-
ina mjög vel ennþá, elskan
mín, sagði hann mildilega.
— Jane hefir ekki orðið
f.vrir því óláni að vera út-
lendingur. Hvers vegna
sp.yrðu hann ekki?
_— Eigum við að tala um
eitthvað annað?
Dóra ypti öxlum. Jim sveið
bað, sem hún hafði sagt, en
bann taldi sjer sjálfum .trú
jUn, að það væri heimsku-
iegt af sjer að taka það al-
varlega. Hann vissi, að konur
voru hneigðar til að bera als
konar svívirðingar hver á
f’ðra án þess að meina, nokk-
uð með því nærri altaf
begar á alt var litið, þá var
bað ekki óvenjulegt, að fólki
Seðjaðist ekki að tengdafólki
smu, og kvenmenn voru
akrítnir, þær voru viðkvæm-
ar og ýmislegt særði ])ær,
seiu karlmenn myndu ekki
bafa látið bót á sig fá. Dóra
bafði átt mikið undir ^fólkinu
1 Graveney komið, og það
Rat verið, að henni hafi ekki
verið sýnd nægilega mikil
virðing, án þess þó að hannj
hefði tekið eftir því, og hannj
vissi um, að það hafði ekki
verið gert, viljandi, en henni i
hafði sviðið það. En nú áttuj
þau sitt eigið heimili, og þá
gat slíkt ekki komið fyrir
frarnar. Hann var þess nokk-
urnveginn fullviss, að hún
yrði aðeins”að kynnast fjöl-
skyldu hans betur og kanske
á dálítið annan hátt, eins og
hver annar meðlimur fjöl-
skyldunnar, til þess að kom-
ast að raun um, að hún var
alls ekki svo slæm. Og þó að
hjónajbandið hefði, að minsta
kosti ekki enn* ekki veitt hon
um alt, sem hann hafði von-
ast eftir, þá hafði hann ekki
ástæðu til að kvarta. Ilann
hafði langað til að kvænast
Dóru, alt frá því, er þau hitt-
ust fyrst í Kitzbiihl, og nú
voru þau gift. Ilún ljét fara
vel um hann í þessu blessaða
litla húsi. Ilún gerði öll hús-
verkin sjálf og hjelt öllu gljá
fægðu og hreinu. Það var
var honum unun, eftir lang-
an dag á búgarðinum, að
koma til baka inn í þetta vist
lega herbergi og borða bina
bragðgóðu austurríksku
rjetti, sem hún hafði búið til
handa honum. Hann var
hræddur um, að hún hefði
of mikið að gera, því að jafn
skjótt og hún var búin að
búa um rúmin og þvo upp
eftir morgunverðinn, fór hiin
vfir til Graveney til þess að
hjálpa til við að sjá um börn
in, og kom ekki aftur, fyr en
kominn var kvöldverðartími.
Iliin vann alla daga vikunn-
ar. En þegar hann stakk upp
á því, að þau fengju kven-
mann úr þorpinu til þess að
hjálpa henui, þá neitaði hún.
— Jeg vil gera alt fyrir
þig sjálf, sagði hún.
Hún gat verið framúrskar-
andi elskuleg, þegar hún vildi
það við hafa. Þegar hún
sagði svona nokkuð, þá
fanst honum hann geta dáið
fyrir hana. Það gat verið að
hún elskaði hann ekki eins
heitt og hann elskaði hana,
en hann gat nú varla búist
við því, kanske var hann
hátta. Jim var að lesa og sagð
ist vilja vera á fótum dálítið
lengur, þar sem hann langaði
til að ljúka við kafla í bók-
inni. En þegar hún var farin,
hafði hann einga eirð í sjer,1
heldur lagði frá sjer bókina
eftir nokkrar mínútur og fór
upp í svefnherbergið þeirra/
Hann varð undrandi, þegar
hann sá, að hún var ekki fár-
in að afklæða sig. Það var
dimt í herberginu, en hún sat
úti við opinn gluggann, ])ótt'
það væri kalt, desemberkvöld, j
og hún var nýbúin að kveikja'
sjer í sigarettu. Ilún bjelt á
eldspýtunni í hendinni, og
hún gaf frá sjer undarlega
skært Ijós. .
— Dóra,hvað exúu að gera?
hrópaði hann.
—Kveikja rnjer í sígai’-
ettu, sagði hún kæruleysis-
lega.
Iljer má ekkei’t ljós sjást.
— Slöktu á eldspýtuuni.
um stöðum.
—Æ, látu ekki svona. Við
erum í mílufjarlægð frá öll-
— Slöktu á eldspýtunni,
segi jeg. Jeg hef sagt þjer,
hve varkár við verðum að
vera.
Hann þreif eldspýtuna af
henni og slökti á henni. Hann
lokaði glugganum, dxvó nið-
ur gluggatjöldin og kveikti
á tveim kertum.
-—Það var svo heit.t niðri
í herberginu, að mig langaði
til að anda að m.jer hreinu
lofti.
Ilonum var litið á eldspít-
una, sem hún hafði notað.
Það var eldspýta með löng-
um steini og var vír lagður
innan í stofninn, svo að eld-
urinn logaði lengur. Svona
eldspýtur eru almikið notað-
ar í Englandi. Það slöknar
síður á þeim í roki og þær
eru þægilegar til þess að
kveikja með í pípu úti á víða
vangi.
— Ilvers vegna í ósköpun-
um kveikirðu í sígarettu með
svona eklspýtu?
—Jeg vissi ekkert um það.
Það var svo dirnt, og jeg tók
bara þann eldspýtustokk, sem
hendi var næst.
Æfintýri eftir Chr. Asbjörnsen.
EINU SINNI VAR KÓNGUR og hann hafði heyrt um
að til væri skip, sem sigldi jafn á landi og á vatni, og
þá vildi hann auðvitað eignast svoleiðis skip, og lofaði
þeim, sem gæti bygt það, dóttur sinni og hálfu ríkinu,
og þessa yfirlýsingu ljet hann lesa upp við hverja kirkju
í öllu landinu. Það var nú líklegt, að nxargir reyndu
þetta, því það var ekki amalegt að fá hálft ríkið, og ekki
vei’ra að fá kóngsdóttur í viðbót, en þeim gekk ekki vel
að smíða skipið, veslingunum.
En svo voru þrír bræður, sem áttu heima í sveit, þar
sem var mikill skógur. Sá elsti hjet Pjetur, annar Páll,
en þriðji Ásbjörn og var kallaður Ásbjörn í öskustónni,
vegna þess að hann sat ialtaf í stónni og rótaði öskunni.
En sunnudaginn þann, sem lýst var eftir skipinu, sem
kóngur vildi fá, vildi svo til að hann var líka við kirkju.
Þegar hann kom heim og sagði frá þessu, þá bað Pjet-
ur, bróðir hans, móður sínia um nesti og nýja skó, því
hann ætlaði að leggja af stað og reyna, hvort hrann gæti
ekki smíðað skipið og fengið kóngsdóttur og hálft
ríkið. Þegar hann hafði fengið nestið, lagði hann af
stíað. Á leiðinni mætti hann gömlum manni, sem var
orðinn kengboginn af elli og skelfing aumingjalegur.
„Hvert ætlar þú?“ spurði karlinn. „Jeg ætla út í skóg-
inn og smíða trog handa föður mínum, hann vill ekki
borða með okkur úr sama troginu“, sagði Pjetur. „Trog
s k a 1 það verð|a“, sagði karlinn. — Hvað hefir þú í
pokanum þínum?“ spurði ‘karlinn svo. „Skít“, sagði
Pjetur. „Skítur skal það vera!“ sagði karlinn. Svo
fór Pjetur út í skóginn og hjó trje og smíðaði af öllum
kröftum, en alt hvað hann smíðaði og hjó, þá gat hann
aldrei búið til annað en trog og trog. Þegar leið að há_
degi, fór hann að verða svangur og tók malinn sinn. En
það var alt annað en matur í malnum hans. Og fyrst
hann hafði ekkert að borða og gat ekkert smíðað nema
trog, þá fór hann bara heim til mömmu sinnar aftur.
Svo vildi nú Páll fara og vita hvort honum hepnaðist
ekki að byggja skip og fá kóngsdótturina og hálft ríkið.
Hann bað móður sína um nesti, og þegar hann hafði
fengið það; tók hann malinn sinn og lagði af stað út í
skóginn. Á leiðinni mætti hann gömlum manni, sem var
ósköp lotinn og aumingjalegur. „Hvert ætlar þú“ spurði
hann Pál. „O, jeg ætla út í skóg að smíða trog handa
litla grísnum okkar“, sagði Páll. „Verði það þá svína-
trog“, sagði karlinn. — „Hvað hefirðu í malpokanum .
þínum“, spurði karlinn. „Skítur er það“, sagði Páll. —
„Og skítur verði það“, sagði karlinn. Svo fór Páll að
höggva trje og smíða í skóginum, en hvernig sem hann
fór að, þá gat hann ekkert búið til nema svínatrog. —■
ekki sjex’lega þesslegur að
vera elskaður, en það var
hann viss um, að hann gæti
fengið hana til ]xess að elska
sig eins rnikið og hann vildi,
ef bann aðeins elskaði hana
nógu heitt. Það var nógur
tími, Þau áttu alt lífið fyr-
ir sjer.
Þegar flugmaðurinn sagði
Roger, að hann væri viss um,
að Þjóðverjar hefðu fengið
veður að leyniflugvellinum,
þá hafði hann á i/jettu að
standa. Sprengjuflugvjelar
þeirra flugu tvisvar inn yfir
hjeraðið, en það virtist svo,
sem þær gætu ekki almenni-
lega gert sjer greiu fyrir,
hvar hann væri, því að þær
flugu burtu án þess að varpa
sprengjunum, og það var
ekki fyr en mánuði Síðar, að
árás var gerð á hann. Það
kvöld sagðist Dóra vera
þreytt og fór snemma að
„Hvað myndu þjer taka
fyrir að mála bátinn minn“,
spurði maður nokkur málara.
„Tólf dollara á dag“, var
svarið.
„Hvað segið þjer, 12 doll-
ara“, lirópaði maðurinn, „jeg
myndi ekki einu sinni hafa
borgað Michelangelo svo
mikið“.
„Jæja, hvað um það, en
eitt get.jeg sagt yður“,
svaraði málarinn, „að ef
]>essi náungi tekur verkið að
sjer fyrir minna stendur
hann fyrir utan fagmanna-
samtökin“.
'k
Ráðlegging er hlutur eða
hugtak. sem auðveldara er að
gefa en þiggja.
„Tobbi, jeg óskaði að jeg
vissi,-hvenær jeg dey, og jeg
vildi gefa þúsund krónur til
þess að vita á hvaða stað jeg
á aö deyja“.
„Að hvaða gagni gæti það
komið þó þii vissir, hvar þu
ættir að dey,ja?“
„Það gæti komið rnjer að
góðum notum. Þú mátt vera
viss um að þá myndi jeg
gldrei koma nálægt þeim
stað“.
'k
Maður einn í Mexieo var
tekinn fastur og færður fyrir
rjett.
„Tvunnið þjer að lesa og
skrifa?“ spurði dómarinn um
leið og hann blaðaði í stórri
bók.
„.Jeg kann að skrifa, en
ekki lesa“, svaraði fanginn.
„Skrifið þá nafnið ýðar
hjerna“, sagði dómarir.n og
lagði fvrir framan hann stóra
bók. Fanginn skxáfaði eitt-
hvað í bókina og rjetti siðan
dómaranum hana.
„Hvað er þetta, sem þ.ier
skrifuðuð V ‘ spxxrði dómarinn
undrandi, þegar hann leit á
blaðið.
,,.Teg veit það ekki“, svar-
aði fanginn, „jeg sagðí yður,
að jeg kynni ekki að lesa“.
★
Hún: Ilvað heldurðu að
jeg s.je görnul?
Hann: Þú lítur ekki út fyr
ir að vera eins gömul og þú
ert.