Morgunblaðið - 07.12.1943, Blaðsíða 11

Þriðjudag'ur 7. des. 1943.
MOEGUNBLAÐIÐ
11
VÍCKI MUlíí
ásmdtopfti
Bobbie“, Sagði hún fljótmælt.
„Reyndu að herða þig upp í
fáeinar mínútur.
Aftur hröðuðu þau sjer burt
í miðju kafi og særðu með því
tilfinningar fylgdarmanns síns.
Það var tekið að rökkva, þegar
bifreiðin ók með þau af stað og
skilaði þeim af sjer á flugvell-
inum. Dr. Chang fór síðan með
þau upp í litla flugvjel, sem
beið þeirra þar.
Bobbie var svo aðframkom-
inn að hann mátti eigi mæla.
Meðan þau flugu yfir hina
miklu borg sáu þau ljósin fyrir
neðan sig í rauðleitri móðu. —
Bobbie heyktist niður í sætið
eins og skotin skepna.
Helen spurði og spurði, en
dr. Chiang svaraði eftir bestu
getu. Helen var engu að síður
ekki viss um, að nokkrar upp-
lýsinganna, sem henni tókst að
afla, væri þess virði, að hún
ljeti þær í tje leyniþjónustunni
í London. Hún hafði það á til-
finningunni, að hún væri einsk-
is nýt í starfinu. Alla ævi hafði
hún baríst við að ná fullkomn-
un í öllu því, er hún tók sjer
fyrir hendur. Hún haföi verið
ágætur nemandi í skóla, besta
saumastúlkan og besta sýning-
arstúlkan í Leibel-tískuhúsinu,
fegursta hópdansmærin, fransk
ari en alt sem franskt var í
París. í hinu stutta og óham-
ingjusama hjónabandi hennar
og Majór Alden hafði henni
tekist að temja sjer siðu snskra
hefðarkvenna, og hún stóð eins
vel í stöðu sinni sem frú Russ-
el og best var á kosið. Henni
gramdist því, að henni skyldi
mishepnast hlutverk hins
slynga njósnara. Hún var
stödd í landi, þar sem styrjöld
var háð og Englendingar áttu
mjög mikilla hagsmuna að
gæta. Það hlutu því mikilvæg-
ar upplýsingar að vera fyrir
hendi, en hanni tóst eigi að afla
þeirra. Hún hafði því aðeins
farið í þennan leiðangur með
Kínverjanum, að Madame Tis-
saud, hin lifandi alfræðiorða-
bók Shanghai-borgar, hafði'
sagt henni, að dr. Chang væri
altaf til staðar, þar sem eitt-
hvað væri á seyði í Kína. Hún
reyndi að setja á sig tolu og
þjóðerni herskipanna á skipa-
læginu, og vissi þó jafnframt,
að það var heimskulegt. Hún
reyndi að komast að niðurstöðu
um, hvað lægi að baki hinnar
óbifanlegu kurteisi Kínverjans,
en henni tókst það ekki. Bobbie
tók upp vindlingaöskjuna sína,
en hann var svo skjálfhentur,
að það sloknaði á eldspýtunni.
Hann horfði eymdarlega á
Helen. Hún tók vindlinginn,
kveikti í honum og stakk hon-
um milli vara hans, sem voru
nú algerlega litlausar. Dr.
Chang leit undan til þess að
látast ekki sjá þessa aumkvun-
arverðu sjón.
Loks lenti litla flugvjelin og
Bobbie reikaði inn í bifreið-
ina, sem beið þeirra.
„Nú förum við til Imperial-
klúbbsins og fáum okkur
sjúss“, sagði Bobbie og brosti
aumlega. Dr. Chang ræskti sig,
því að Kínverjum var bannað-
ur aðgangur að Imperial-
klúbbnum.
„Leyfist mjer að ráða yður
frá því að drekka áður en þjer
takið þátt í kínverskum mið-
degisverði. Það fer ekki alls-
kostar vel saman“, sagði hann
fljótmæltur. „Við erum rjett
ókomin til gistihússins, þar sem
konan mín og aðrir gestir bíða
okkar. Yður mun geðjast vel
að heitu hrísvíni, hr. Russel;
það þori jeg að ábyrgjast“.
Við skulum vona það, hugs-
aði Helen. Bifreiðin nam stað-
ar í þröngu stræti, þar sem fán
ar og ljósker hjengu á hverju
húsi. Þar úði og grúði alt af
Kínverjum, sem gengu hljóð-
lega á flókaskóm.
„Jeg er hræddur um, að frú
Russel sje orðin þreytt", sagði
Bobbie í örvæntingu sinni.
Helen var í þann veginn að
varpa allri kurteisi fyrir borð
og samþykkja orð manns síns,
þegar Frank Taylor kom í ljós
í gistihúsdyrunum. Hann stóð
þar milli tveggja stórra Ijós-
kera, sem á voru málaðar stór-
ar, rauðar, kínverskar myndir,
og brosti vandræðalega. Helenu
virtist hann á þessu augnabliki
líkjast innfæddum Suðurhafs-
eyjabúa, í senn frumstæður og
barnslegur, opinmyntur, svo að
skein í snjóhvítan tanngarðinn.
Hann hraðaði sjer til þeirra
og opnaði hurðina fyrir þau.»
„Jeg get ekki lýst því, hvað
jeg hlakka til þessa kvölds“,
sagði hann, um leið og dr.
Chang draslaði Bobbie út úr
bifreiðinni. Augnabliki áður
hafði Helen verið full viðbjóðs
á öllu saman; nú fjekk um-
hverfið alt í' einu á sig annan
blæ. „Komið þjer sælir“, sagði
hún og rjetti fram hendina.
Hann hjelt í hana dálitla stund,
eins og hann væri í vafa um,
hvað hann ætti að gera við
hana. Síðan beygði hann sig
alt í einu niður og kysti á
hana. „Jiins og Frakki“, sagði
Helen gletnislega og virti fyr-
ir sjer hnakka hans.
„Að því einu leyti líkjumst
við Frökkum, að bestu versl-
anirnar og gistihúsin setja
metnað sinn í að láta sem minst
yfir sjer“, sagði dr. Chang og
Helen kom aftur til sjálfs sín.
Eitt augnablik hafði henni
fundist hún vera ein með
Frank. Hún brosti með sjálfri
sjer. „Jeg er enn eftir mig,
eftir alt, sem við höfum sjeð.
Komdu nú, Bobbie, þú hefir
gott af að fá þjer að borða“.
Hún gekk á eftir Frank upp
þröngan stigann, sem lá upp
að gistihúsinu, án þess að gefa
eiginmanni sínum ráðrúm til
að mótmæla.
Gildvaxinn yfirþjónn í hvít-
um jakka tók á móti henni í
efsta þrepinu og bauð hana
velkomna. Þau gengu fram hjá
mörgum herbergjum, þar sem
hurðirnar voru í hálfa gátt, og
í hverju þeirra sat hópur Kín-
verja við drykkju. Dr. Chang
vísaði Russels-hjónunum inn í
herbergi það, er hann hafði
leigt til veisluhaldanna.
Þegar lijer *var komið sög-
unni var Bobbie RÚssel orðinn
svo reiður, að hann virti hina
gestina ekki viðlits. Andlit
hans, sem bar að jafnaði svip
ungs Englendingsins af góðum
ættum, var afmyndað af
gremju og gerði hann einna
líkastan geðvondum úlfalda.
Þannig komst að minsta kosti
skáldið Liu að orði við Pearl,
sem var klædd að sið útlend-
inganna við þetta tækifæri.
Hún kæfði niður í sjer hlát-
urinn og kynti gesti'na, upp
með sjer yfir því að eiga tvo
hvíta kunningja.
„Dr. Hain, hinn frægi starfs-
bróðir minn“, sagði hún. Og
dr. Hain hneigði sig stirðlega
fyrir Helen. „Herra Liu, besti
vinur okkar og mikill rithöf-
undur. Ungfrú Liu Ying, Greta
Garbo okkar Kínverja. Herra
Teylor þekkið þjer þegar“.
Herbergið var ekki búið nein
um húsgögnum, nema kringl-
óttu borði og stólum með hvítu
hör-áklæði. Þjónn kom inn
með körfu, sem í voru rök
handklæði, vafin upp, og líkt-
ust pylsu í lögun. Bobbie
horfði tortrygnislega á þau, en
þegar alt hitt fólkið þurkaði
sjer í framan með þeim, reyndi
hann það einnig. Handklæðið
var heitt og rakt og ákaflega
þægilegt. Liu leit snöggvast á
hann og kom síðan til hans.
„Jeg þekti bróður yðar tölu-
vert“, sagði hann. „Við vorum
saman í mentaskólanum í Lin-
coln. Hann var betur að sjer
í alþjóðalögum en í cricket.
Var ekki svo?“
„Bróðir minn var enginn
íþróttamaður“, sagði Bobbie
snúðugur.
„Faðir herra Liu var sendi-
herra í London“, sagði Pearl.
Kínverskur drengur stóð
skyndilega við hlið Bobbie og
helti einhverju í glas hans.
„Verið ekki hræddur“, sagði
Liu. „Það*r á bragðið eins og
sherry“. '

Grunnhyggnu kerlingarnar
Æfintýr eftir P. Chr- Ásbjörnsen.
5.
hestinum, þá sagði hann: „O, jeg sendi honum Pjetri
heitnum hann líka, mjer fanst ekki nógu gott handa hon-
um að vera að skrölta í kerru milli bæja í Himnaríki, en
nú getur hann selt kerruna og keypt sjer vagn og beitt
báðum hestunum fyrir hann“.
„Æ, þakka þjer fyrir, aldrei hefði jeg haldið, að þú
værir svona góður maður‘V sagði kerlingin.,
Þegar maðurinn, sem hafði fengið sex hundruð dalina,
kerruna, hestana, fötin og peningana, kom heim, sá hann
að allir akrarnir voru plægðir og sánir. Það fyrsta, sem
hann spurði kerlu sína um, var það, hvaðan hún hefði
fengið sáðkorn.
„Æ,“ sagði hún, „jeg hefi aldrei heyrt, að sá, sem ein-
hverju sái, hann fái líka eitthvað, svo jeg sáði saltinu sem
jeg fjekk úr skipinu, sem strandaði hjerna fyrir neðan á
dögunum, og bara, ef hann rignir bráðum, þá held jeg
að það hljóti að koma upp og vaxa vel“.
„Grunnhyggin ertu, og það verðurðu meðan þú lifir“,
sagði maðurinn, „en það er nú sama, því hinar eru ekki
vitund betri en þú“. E N D I R .
Strákurinn, sem Ijek
■ á tröllkarlinn
u
Æfintýri eftir Jörgen Moe.
EINU SINNI var fátækur maður, sem átti þrjá syni.
Þegar hann dó, lögðu eldri synirnir báðir af stað út í
heiminn, til þess að leita gæfunnar, en vildu alls ekki
hafa þann yngsta, með sjer. „Hvað ætli við sjeum að
flækjast með þig“, sögðu þeir, „þú, sem aldrei hefir nent
að gera ærlegt handtak“.
„Þá verð jeg bara að fara einn“, sagði pilturinn yngsti.
Nú lögðu þeir tveir af stað og komu að konungshöll
nokkurri, þar fengu þeir vinnu, annar hjá hestahirðinum,
hinn hjá skógmeistaranum. Yngsti bróðirinn fór líka af
stað og tók með sjer stórt trog, sem var það eina, sem
þeir bræður höfðu erft eftir foreldra sína, en sem hinir
tveir höfðu ekkert ekært sig um. Það var þungt að bera,
en hann vildi nú samt ekki skilja það eftir. Þegar hann
hafði gengið nokkuð lengi, kom hann að konungshöllinni
líka og bað um vinnu. Honum var svarað, að það væri
Hún: Hvað heldurðu að jeg
geri marga menn óhamingju-
sama, pegar jeg gifti mig?
Hann: Hvað ætlarðu að gift-
ast mörgum?
★
— Menn taka mig oft í mis-
gripum fyrir dóttur mína.
— Er það virkilega? Áttu
dóttur, sem er orðin svo ellileg?
★
Kennarinn: Hvernig er eyrir
í fleirtölu?
Tommi: Króna.
★
Maður nokkur sá, hvar lítill
drengur van að sjúga á sjer
þumalfingurinn.
— Heyrðu, góðir drengir
sjúga aldrei á sjer þumalfing-
urinn.
— Gefðu mjer þá sígarettu,
svaraði snáði.
★
— Hvað er jeg oft búin að
segja þjer, að þú mátt ekki slást
við Petersen-drengina. I þetta
skifti mistirðu tvær tennur.
— Nei, mamma, jeg hefi þær
hjer í vasanum.
— Sagðirðu pabba, að þú ætt
ir 5000 krónur í bankanum?
— Já. .
— Hvað sagði hann þá?
— Hann fjekk þær lánaðar.
★
Þjónninn (við samverka-
mann sinn): Maðurinn þarna í
horninu bað um nýlagað kaffi,
en láttu hann bara bíða með að
fá það gamla í 15 mínútur.
★
— Hvað er orðið af vini þín-
um, honum Guðmundi?
. — Hann hafði margt fyrir
stafni síðasta ár. Fyrst gaf
hann út víxla, síðan ók hann
of hart, svo fór hann á hausinn,
og nú situr hann í „Steininum“.
kr
Gamlir kunningjar mættust
í Austurstræti „á rúntinum11.
— Hefirðu heyrt það, að
Siggi vinur okkar hefir neitað
að viðurkenna barn konu sinn-
ar sem sinn eigin son.
— Nei, er það virkilega! —
Hvernig stendur á því?
— Vegna þess, að það er
stúlka.
— Hvenær hefirðu það erf-
iðast?
— Á morgnana fyrir moi'g-
unverð.
— Hvernig stendur á því?
— Ja, þá þarf jeg að fara á
fætur.
Hún (ásakandi): Þjer hafið
ritað bók um Indíána — en þjer
hafið aldrei komið í heimkynni
þeirra sjálfur.
Skáldið: Álítið, þjer, að
Dante, í eigin persónu, hafi
verið í helvíti?
'k
Landeigandinn (vondur);
— Með leyfi að spyrja, hvað
eruð þjer að gera hjer á minni
landareign?
Prófessorinn: Afsakið, herra,
en Fauna og Flora hafa heillað
mig. Jeg gat ekki stilt mig um
að koma hingað.
Landeigandinn (enn verri):
— Nú, það er það, sem þjer
viljið, en jeg vil alvarlega vara
yður við að leita ásta þeirra
kvenvera, sem vinna á mínum
búgai'ði.