Morgunblaðið - 03.05.1944, Blaðsíða 10

30
/
MORGUNBLAÐIÐ
Miðvikudagnr 3. maí 1944
„Já“ sagði gamli maðurinn á-
kveðinn, „ef það er ómaksins
vert“.
Barney glotti við honum.
„Það er enginn efi á, að
Beecher finnst það ómaksins
vert“.
Magruder lauk við að skrifa
viðtalið.
„Geturðu skrifað nafn þitt?“
spurði hann.
Sá gamli fnæsti.
Hvað? Get jeg skrifað nafn
mitt! Jeg, sem er stúdent!“
Hann var svo reiður og móðg-
aður, að þeir urðu að gefa hon-
um fimm dollara til þess að róa
hann.
Þegar þeir komu aftur á skrif
stofuna, gekk Barney yfir að
borði Louis Iland. Hann sneri
sjer við í stólnum og horfði illi-
lega á Barney.
„Þetta gengur ekkert hjá
þjer. Hvað heíirðu nú verið að
gera? Spila lönguvitleysu?“
„Jeg hefi nógar frjettir",
svaraði Barney kæruleysislega.
„Get bara ekki birt þær strax.
Það eru trúnaðarmál“.
„Það er prýðilegt", svaraði
Louis Hand kurteislega. „Pr> ði-
legt. Hvern fjandann sjálfan
heldurðu að þú sjert?“
„Jeg held“, sagði Barney, „að
jeg sje prýðilegur blaðamaður11.
„Þegar við fáum frjettir11,
sagði Louis Hand, „komum við
þeim á prent“.
„Við komum þessu líka á
prent, og það verður engin smá-
ræðis saga“.
Louis Hand mældi Barney
með augunum.
„Ef jeg ekki þekti þig,
Barney ....“.
„Sjáðu til, húsbóndi ....“.
Barney settist á borðshornið h;:
honum, og Louis Hand hlust-
aði.
Þegar Barney hafði lokið
sögu sinni, horfði frjettaritstjór
inn dálitla stund hugsandi út
um gluggann. Síðan sagði hann:
„En hvers vegna, Barney.
Hvers vegna?“
„Mjer hefir dottið dálítið í
hug. Og jeg held, að jeg geti ef
til vill sannað það, ef við bíð-
um dálítið1'.
„Þessi smáhringing til Vaug-
ans — eftir að hann fór út um
kl. 10.30 ....“.
„Já“, svaraði Barney. „Ef til
vill verður eitthvað hægt að
nota hana. Lassiter mundi ekxi
nafn mannsins“.
„Fara símtölin gegnum skipti
borð?“
„Nei, það er einkasimi. En við
gætum auglýst eftir þeim, sem
hringt hefði í Vaughan um þetta
leyti“.
„ Hand hló.
„Þú er bjartsýnn, Barney“,
sagði hann.
„Já, það er aldrei hægt að
segja.....Annars er gaman að
athuga, hvað það var margt,
sem skeði kl. 10.30“. Hann stóð
á fætur. „Jeg vildi helst ekki
þurfa að bíða, en jeg hygg, að
það sje óhjákvæmilegt. Hinn
hlýtur að hfeyfa sig fyrr eða
síðar, og þá náum við honurr..
Og ef til vill getur Stella hjai:.-
að okkur. Svo er annað, sem
jeg vildi gjarnan vita, og það
er nafnið á þessu merkilega
vitni BeechersA
„Jeg skal láta Magruder kom
ast eftir því“.
Barney glotti.
„Það er einmitt ágætt. Jeg
get þá hugsað um, að hann sje
að vinna fyrir brauði sínu, þeg
ar jeg lendi á sandinum í Palm
Beach“.
„Þegar þú hvað?“
„Ó, já! Var jeg ekki búinn
að segja þjer frá því? Jeg er að
hugsa um að fljúga til Palm
Beach í kvöld. Jeg verð rjett
kominn aftur, áður en Stella
Redfern kemur“.
Louis Hand leit út, eins og
hann væri að fá slag.
„Jeg hefi unnið svo mikið,
nú um lengri tíma“, sagði
Barney elskulega, ,,að jeg þarfn
ast tilbreytingar. Spurðu lækn-
ir minn“. —
„Hvað er að þjer?“
„Jeg er að deyja“, sagði
Barney, „úr forvitni“.
Frjettaritarinn horfði á hann.
„Rexford Johnson er 1 Palm
Beach“.
Barney kinkaði kolli.
„Já. Það er prýðilegur ná-
ungi. Ef til vill rekst jeg á hann
þar“.
— Nokkrum mínútum seinna
stakk Barney höfðinu inn um
dyrnar hjá Muriel.
„Vertu sæl, ástin. Jeg er að
fara til Florida!“
„Jæja“, sagði Muriel, án nokk
urrar undrunar.
„En vertu alveg róleg. Jeg
kem bráðlega aftur“.
„Já, jeg hugsa það“, sagði
Muriel og andvarpaði. „Þú ger
ir það altaf“.
hafði hann á tilfinningunni, að
hafa legið of lengi í sólinni.
Hann sveið í húðina.
„Af skynsömum pilti að vera“
sagði hann við sjálfan sig, „ertu
í rauninni fæddur asni“.
Klukkan var fimm, þegar
hann kom aftur til gistihúss-
ins, og þá kom hann auga á
Johnson í forsalnum. Hann leit
mjög vel út, var brúnn í andliti
og hraustlegur að sjá. Hann var
að tala við mjög laglegan og
skrautbúinn kvenmanm_,og ljóm
aði andlit hans, eins og sól í há-
degisstað.
Hann var svo niðursokkinn í
samræður þessar, að hann tók
ekkert eftir því, að Barney
starði stöðugt á hann, nje held
Ófríða konungsdóttirin
Ævintýr eftir Jörgen Moe.
3.
hvert kvöldið, þegar hún ætlar að fara að hátta. Upp úr
þeim á hún að þvo sjer og hella svo úr þeim undir rúmið.
Þegar hún svo lítur undir rúmið um morguninn, þá hafa
vaxið þar upp tvö blóm, annað fallegt en hitt ljótt. Fal-
lega blómið á hún að borða, en láta það ljóta eiga sig.
Og þetta síðasta verðið þjer að muna, drotning góð“, bætti
kerling við.
Jú, drotning gerði eins og henni var ráðlagt, hún ijet
bera vatn í tveim körum upp í svefnstofu sína, þvoði
sjer upp úr þeim og helti úr þeim undir rúmið, og þegar
hún vaknaði morguninn eftir, stóðu þar tvö blóm, annað
skrautlegt og fagurt, hitt Ijótt með svörtum blöðum.
Drotningin borðaði strax fallega blómið, og það var svo
gott á bragðið, að hún gat ekki að sjer gert, heldur borð-
aði hitt líka. — „Ekki skil jeg í að það geti gert mjer
neitt“, sagði hún við sjálfa sig.
Eftir vissan tíma lagðist drotningin á sæng. Fyrst fæddi
ur að honum voru stöðugt gefn hún dóttur, sem var ljót og ófrið og hafði sleif í hend-
ar gætur af skuggalegum ná- inni og reið á geithafri, og um leið og hún kom í heiminn,
unga, í hvítum fötum, sem kallaði hún: „Mamma“.
,,Ef jeg er móðir þín, þá hjálpi mjer allir heilagir“,
stundi drotningin.
Rjett á eftir eignaðist drotningin aðra stúlku í viðbót;
stúlkan' hún var svo falleg og væn, að annað eins barn hafði
trauðla sjest, og það var heldur ekki lítið, sem drotn-
XXVI. Kapítuli.
Þegar Barney flaug suður á
bóginn þetta kvöld, hafði hann
á tilfinningunni, að hann hefði
gleymt einhverju. Hvað það
var, mundi hann ekki, en hugs-
unin um það, ljet hann ekki í
friði.
Eftir mikil heilabrot fjell
hann loks í óværan svefn. Þeg-
ar hann vaknaði aftur, jafn
þreyttur og þegar hann sofn-
aði, var skapið þannig, að við
lá að hann óskaði Rexford
Johnson og Stellu Vaughan út
í hafsauga.
En þegar hann hafði(komið
sjer fyrir á gistihúsinu, haft
fataskipti og farið í bað, og sat
úti á skuggsælum svölunum og
drakk ískaldan coctail, leið hon
um heldur betur. Hann fjekk
smásaman sjáffstraust sitt aft
ur. Fjandi’nn hirði öll gleymd
smáatriði, hugsaði hann með
sjer.
Honum var sagt, að hr.
Johnson væri ekki við, og þess
vegna fór hann, eftir að hafu
borðað miðdegisverð, niður til
strandarinnar, með sundföt sín.
— Þegar hann lá endilangur
í hvítum sandinum, komst
hann að þeirri niðurstöðu, að
lífið hefði einnig sínar uppbæt-
ur. T. d. stúlkan þarna í hvítu
sundfötunum. Ef hann væri
ekki svona latur, myndi hann
reyna að gefa sig á tal við
hana. Það yrði ekki erfitt, eftir
augnatilliti hennar að dæma.
En það fór altof vel um hann.
Himnesk ró fjell yfir hann, og
brátt var hann sofnaður.
Þegar hann vaknaði aftur,
Barney' sá stfax, að myndi vera
sendimaður Rand.
Barney hjelt áfram að stara
á Johnson, sem nú hló að ein-
hverju, sem laglega
sagði.
En bros hans stirðnaði bfátt,1 jngunni þótti vænt um hana.
kom'auga á Bmney^AndaHakI Eldri dóttirin V3r kÖlluð ÓMð> VeSna ÚtlltsillS; hÚn
brá fyrir örvæntingarsvip í hafði altaf ljota hettu á höfðinu, og hjekk hún niðurfyrir
augum hans og greinilega mátti eyru. Drotningin vildi helst ekki sjá hana, svo þernur
sjá, að hann fölnaði undir sól- hennar reyndu að loka hana inni, en það kom fyrir ekki,
brunanum. Hann afsakaði sig pun vildi endilega vera hjá systur sinni, og var ómögu-
og gekk yfir til að skilja þær að.
Þegar þær voru báðar orðnar stálpaðar, systurnar, var
það eina nýársnótt, að ógurlegur hávaði heyrðist úti á
svölum konungshallarinnar, rjett fyrir utan salardyr
drotningarinnar. Ófríð spurði þá, hvað þetta. væri, sem
á gengi úti, en drotningin sagði, að það væri ekki vert
að gefa því neinn gaum, en Ófríð Ijet ekki undan og vildi
vita um þetta, og þá sagði móðir hennar að það væru
tröllskessur sem væru að skemta sjer þar úti. Ófríð sagð-
ist vilja fara út og reka þær í burtu, og hvernig sem hún
var beðin að vera ekki að því, þá þýddi það ekkert. Hún
forsalinn. „Við verðum að! yhdi út og skyldi út að reka skessurnar burtu, en hún
skemta okkur saman, spila1 bað móður sína um að hafa allar dyr vel lokaðar, svo
við konuna
Barney.
„Halló!“ sagði hann með upp-
gerðarákafa. „Hvað í ósköpun-
um ert þú að gera hjer?“
Barney glotti.
„Síðan þú talaðir svo skáld-
lega um suðrænar strandir o.
s. frv.“, sagði hann, „hefi jeg
verið alveg eirðarlaus. Svo í
gær hoppaði jeg upp í flugvjel,
og hjer er jeg kominn“.
„Prýðilegt!" sagði Johnson,
Augun flöktuðu flóttalega um
Biskupinn af Hereford hitti
eitt sinn lávarð, sem var mjög
hrokafullur.
„Jeg fer aldrei í kirkju“, sagði
lávarðurinn, „ef til vill hafið
þjer tekið eftir því“.
„Já, jeg hefi veitt því eftir-
tekt“, svaraði biskupinn alvar-
lega.
„Astæðap er sú“, svaraði lá-
varðurinn, „að þar eru altaf svo
margir hræsnarar".
„Látið þjer það ekki hafa
nein áhrif á yður“, svaraði bísk
upinn brosandi. „Það er altaf
nóg rúm fyrir einn í viðbót“.
★
Coolidge forseti Bandaríkj-
anna fór eitt sinn á laun suður
til Florida og dvaldi þar um
hríð undir föisku nafni. Atti
enginn lifandi maðúr að fá að
vita, hvar hann væri niður kom
inn nema hans nánustu. í gisti-
húsinu komst hann í kynni við
ofursta nokkurn er Lody hjet,
óg ljek oft við hann knatt-
borðsleik.
Einhverju sinni sagði forset-
inn við ofurstann:
— Getið þjer þagað yfir
leyndarmáli.
— Já, svaraði hinn.
— Þá skal jeg segja yður, að
jeg er fyrsti forseti Bandaríkj-
anna, sem fer huldu höfði og
hefir enga léynilögreglumenn
á hælum sjer.
— Getið þjer þagað yfir
leyndarmáli? spurði ofurstinn.
—• .já, auðvitað.
— Stjórnin hefir sent mig til
þess að vaka yfir yður. Á þess-
ari stundu eru 10 leynilögreglu-
þjónar á verði Hjer í veitinga-
húsinu.
Þá gat Coolidge ekki annað
en skellihlegið.
★
Umsjónamaður fangahúss er
Rockefeller, ameríski olíu-
kóngurinn, sem nú er látinn
var fádæma athugull maður.
Eins og títt er um menn, sem
hafist hafa úr sárri fátækt til
mikilla auðæfa, sýndi Rocke-
feller jafnan hina mestu að-
gæslu í smámunum. Eitt sinn
kom hann þar að, sem verið var
að lóða lok á olíuílát. Taldi
hann kveikingárefnisdropana,
sem lóðunarvjelin eyddi við
hvert dósarlok. Þeir voru ná-
kvæmlega 39. Rockefeller þótti
þetta of mikil eyðsla og skipaði
mönnum sinum að athuga vjel
ina. Það var gert og kom þá í
ljós, að með smávægilegri lag-
færingu á henni mátti spara
einn dropa við hvert lok. En
kominn í eftirlitsferð og skoðar Þessi dropi táknaði sparn-
það, sem fangarnir hafa smíð-
að.
„Þetta er hrákasmíði", segir
hann við einn fangann, „Þetta
er alveg ónýtt“.
„Nú, ef þjer eruð óánægðir
með það, sem jeg vinn", svar-
aði fanginn,!„þá er best að jeg
fari hjeðan undir eins.“
að fyrir Standard Oil Com-
pany, er .nam hvorki meira nje
minna en 50 þús. dollurum á
Reynsla — samnefnari á yf-
irsjónir mannanna.
Oscar Wihle.
★