Morgunblaðið - 07.06.1944, Síða 14

14
MORGDNBLAÐlf)
Miðvikudag-ur 7. júní 1944,
1ÁJ JJomeríet JfjauqL
\am:
LARRY DERFORD
í leit að
lífshamingju
10. dagur —
,.Já, en Larry“, tók hún fram
í fyrir honum í örvæntingu.
„Sjerðu ekki, að þú ert að biðja
mig um það, sem jeg er alls
ekki hæf til, hefi engan áhuga
á og kæri mig ekki um að hafa
áhuga á? Ó, Larry, jeg elska
tfig. Alt annað eru smámunir.
Komdu með okkur aftur til
A.meiíku!“
,,Jeg get það ekki, ástin
mín. Það yrði minn bani. Það
væri svúkræði við sál mína“.
„Hvers vegna talarðu svona,
Larry? Svona tala aðeins
móðursjúkir kvenmenn. Hvaða
þýðingu hefir þetta? Enga. ALls
enga“.
„Það er mjer alt“, sagði
Larry, og augun glömpuðu.
Hún andvarpaði.
„Fyrst þú ekki vilt ^taka
þ'essu skynsamlega, er víst
ekkert meira að segja“.
Hún tók trúlofunarhringinn
Itægt af fingri sjer. Hún hjelt
dálitla stund á honum í lófan-
um og horfði á hann.
„Gjörðu svo velv Larry“.
„Jeg hefi ekkert að gera við
hann. Viltu ekki eiga hann, til
minningar um vináttu okkar?
pú getur haft hann á litla
fingrinum. Vinátta okkar er
cöm og áður, er það ekki?“
„Mjer mun altaf þykja vænt
um þig, Larry“.
„Geymdu hann þá“.
Hún hikaði andartak, en
cetti hann síðan á litla fingur
hægri handar.
„Hann er of stór“.
„Láttu þá minka hann. Við
skulum koma niður á Ritz og
£á okkur eitthvað að drekka“.
„Já“.
★
Hún var dálitíð rugluð yfir,
að alt skyldi hafa gengið svona
vel. Hún hafði ekki grátið. Alt
virtist óbreytt, nema nú átti
hún ekki að giftast Larry. Hún
gat varla trúað því, að öllu
væri lokið. Það lá við, að henni
þætti leitt, að þau skyldu ekki
hafa rifist. Þau höfðu rætt
þetta jafn tilfinningalaust og
þau hefðu verið að tala um
veðrið. Hún var dálítið von-
cvikin, en um leið ánægð yfir,
að þau skyldu hafa hagað sjer
þannig, eins og siðuðu fólki
sæmdi. Hún hefði viljað gefa
mikið til þess að vita nákvæm-
íega, hvernig tilíinningar Larry
voru. En það var ekki auðvelt.
Sljett, mjúkt andlit hans og
dökk augun voru gríma, sem
jafnvel hún gat ekki skyggnst
á bak við. Hún hafði tekið af
sjer hattinn og lagt hann á stól.
Nú stóð hún fyrir framan speg-
ilinn og lagfærði hann aftur.
„Jeg hefði gaman af að vita
dálítið", sagði hún og lagaði á
sjer hárið. „Vildir þú slíta trú-
íofun okkar?“
„Nei“.
„Jeg hjelt ef til vill, að þig
hefði langað til þess að losna
vrið mig“. Hann svaraði engu.
Hún sneri sjer við og brosti
glaðlega til hans. „Þá er jeg
til“.
Þau óku í leigubifreið að
Ritz og fengu sjer þar að
drekka. Þau ræddu saman um
daginn og veginn, án nokkurr-
ar þvingunar, að því er virtist,
eins og gamlir vinir, sem hitt-
ast oft. Síðan keyrði Larry hana
heim-. Þegar bifreiðin stað-
næmdist fyrir framan dyrnar,
sagði hún glaðlega við hann:
„Gleymdu ekki, að þú átt að
borða með okkur hádegisverð á
morgun“.
„Nei, því gleymi jeg áreið-
anlega ekki“.
Hún rjetti honum kinnina,
til þess að kyssa á, og hvarf
síðan inn um dyrnar.
★
Jeg var nú kominn heim frá
Austurlöndum og dvaldi um
skeið í Lundúnum, einmitt um
þetta leyti. Um það bil hálfum
mánuði eftir atburði þá, sem
jeg hefi nú skýrt frá, hringdi
Elliott morgun einn til mín.
Jeg var ekkert hissa á að heyra
í honum, því að jeg vissi, að
hann var vanur að koma til
Englands um þetta leyti. Hann
sagði, að frú Bradlake og Isa-
bel væru með sjer, og væri
þeim mikil ánægja að- því, ef
jeg vildi líta inn til þeirra um
sex-leytið það sama kvöld.
Þær dvöldu í gistihúsinu,
þar sem Elliott bjó. Jeg bjó þá
skamt þar frá, og gekk því í
hægðum mínum niður Park
Lane og í gegnum hinar rólegu
og virðulegu götur Mayfair,
þar til jeg kom að gistihúsinu.
Elliott bjó í sínum venjulegu
herbergjum. Voru þau mjög
vistleg og þægileg. Hann var
einn, þegar jeg kom þangað.
Frú Bradlake og Isabel höfðu
farið út í búðir og átti hann von
á þeim á hverri stundu. Hann
sagði mjer, að Isabel og Larry
hefðu slitið trúlofun sinni.
Elliott, sem hafði rómantíska
en mjög vanabundna skoðun á
því, hvernig fólk ætti að haga
sjer undir vissum kringumstæð
um, hafði ekki verið allskost-
ar ánægður með framkomu
unga fólksins. Larry hafði ekki
aðeins komið til hádegisverðar
daginn eftir að þau slitu trú-
lofuninni, heldur hagað sjer
eins og ekkert hefði í skorist.
Hann var jafn kátur og kurteis
og venjulega. Og Isabel virt-
ist heldur ekkert niðurdregin.
Elliott botnaði ekkert í þessu,
. Við fyrsta tækifæri rædd hann
málið við systur sína.
i „Þetta er ósæmilegt“, sagði
hann. „Þau geta ekki sýnt sig
saman, eins og þau væru ennþá
trúlofuð. Þú ættir að tala um
þetta við hana“.
| „Góði minn, Isabel er nú orð-
! in tvítug, og hún er leikin í að
segja manni þannig að skifta
sjer ekki af því, sem manni
komi ekkert við, að maður get-
ur ekki móðgast af og verður
orðlaus“.
„Þá hlýturðu að hafa alið
hana mjög illa upp, Louisa. Og
auk þess kemur þjer þetta við“.
„Það er nú hlutur, sem þið
Isabel eruð áreiðanlega ekki
sammála um“.
„Þú reynir á þolinmæði
mína, Louisa“.
„Góði Elliott, ef þú ættir
'gjafvaxta dóttur, vissirðu, að
leikur einn væri að ráða við
! ótemju í samanburði við hana.
Og það er aldrei hægt að vita,
hvað fram fer hið innra með
henni. Þess vegna er best að
láta sem maður sje sá gamli og
fávísi kjáni, sem hún áreiðan-
lega heldur að maður sje“.
Það var þá, sem hann kom
fram með ráðagerð, sem átti að
koma í veg fyrir, að Isabel gæti
haldið áfram að hitta Larry, en
það háttalag særði velsæmis-
kend hans svo mjög.
Samkvæmistímabilið í París
var nú nær á enda. Alt „besta“
fólkið bjó sig undir að fara til
baðstaðanna eða til Deauville,
þar sem það dvaldi, þar til lok-
ið var viðgerðum á hinum fornu
höllum þeirra í Touraine, Anjou
eða Brittany.
Venjulega fór Elliott til
Lundúna í lok júnímánaðar, en
ættrækni hans var mikil og ást
hans á systur sinni og Isabel
einlæg. Hann hefði verið fús
til þess að fórna sjálfum sjer
og dvelja í París, þótt alt
„besta“ fólkið væri farið það-
an, ef þær hefðu óskað þess.
En nú var hann í þeirri nota-
legu aðstöðu að geta gert það,
sem þeim var fyrir bestu, og
um leið þægilegt fyrir hann
sjálfan.
Hann stakk því upp á því við
frú Bradlake, að þau þrjú færu
til Lundúna þegar í stað, þar
sem samkvæmislífið væri enn
í fullu fjöri, og ný áhugamál og
nýir vinir myndu draga athygli
Isabel frá þessari leiðinlegu
flækju. Hann hafði einnig sjeð
í blöðunum, að hinn mikli sjer-
fræðingur í sjúkdómi frú Brad-
lake dveldi nú í höfuðborg
Bretlands, og ósk henpar eftir
að leita ráða hjá honum myndi
vera góð og gild ástæða fyrir
hinni skyndilegu brottför
þeirrá.
Frú Bradlake fjelst á þetta.'
Hún var dálítið óróleg vegna
Isabel. Hún var ekki á því
hreina með, hvort hún var eins
áhyggjulaus og hún leit út fyr-
ir, eða hvort hún var að reyna
að hylja særðar tilfinningar
sínar. Hún var því sammála
Elliott um, að nýtt umhverfi og
nýir kunningjar myndu hafa
góð áhrif á hana.
Elliott flýtti sjer því að sím-
anum, og þegar Isabel, sem
hafði verið í Versailles allan
daginn með Larry, kom heim,
gat hann sagt henni, að hánn
hefði talað við hinn fræga
lækni, og ætlaði hann að veita
móður hennar viðtal að þrem
dögum liðnum. Hann sagðist
ennfremur hafa beðið um her-
bergi á gistihúsi sínu, og myndu
þau leggja af stað innan tveggja
daga. Frú Bradlake horfði á
dóttur sína, á meðan Elliott
skýrði henni frá þessu, en á
henni var engan vonbrigðasvip
að sjá.
Ef I^oftur tretur það ekki
1 — há hver?
$1
T óbaks-str ákurinn
Æfintýri eftir P. Chr. Asbjörnsen.
3.
komu þangað og kerlingin, sem þar bjó, fjekk að vita, að
hann hefði hjálpað systur hennar yfir sundið, þá mátti
hann fá hvað sem hann vildi.
„Æ, jeg vil helst ekki annað en gamla dúkinn, sem ligg-
ur á eldhúshyllunni“, sagði pilturinn.
„Þú hefir nú ekki tekið það upp hjá sjálfum þjer, að
óska hans“, sagði skessan.
,,Nú verð jeg' að fara um borð aftur, til þess að ljúka við
að sjóða matinn handa mönnunum, sem fóru í kirkju“,
sagði strákur.
„O, vertu ekki að því“, sagði kerling, „hann sýður sig
sjálfur, meðan þú ert í burtu“, sagði hún. „Vertu heldur
hjá mjer, þá skaltu fá betra kaup, jeg er búin að standa
og bíða þarna við sundið í hundrað ár, og enginn skifti
sjer af mjer fyrr en þú komst“. — Svo bað hún hann að
koma með sjer til annarar systur sinnar. Þar átti hann að
biðja um gamla sverðið, sem hafði þá náttúru, að ef því
var stungið í vasa, þá varð það að hníf, en aftur að stóru
sverði um leið og það var tekið upp. Ef beitt var þeirri
egg á sverinu, sem svört var, fjell allt dautt, sem til var
höggvið, en þegar hvítu egginni var beitt, vaknaði allt
til lífsins aftur. Svo þegar þau komu til hinnar tröllkerl-
ingarinnar og hún fjekk að vita, að pilturinn hafði bjarg-
að systur hennar, þá varð hann að fá laun fyrir það, hvað
sem hann vildi. „O, jeg vil ekki annað en gamla sverðið,
sem liggur uppi á skemmulofti, sagði hann. „Einhver hef-
ir sagt þjer að biðja um það“, kvað skessan.
„Komdu enn með mjer“, sagði fyrsta kerlingin, sú ,sem
hafði staðið við sundið, „jeg hljóðaði í hundrað ár og
enginn hjálpaði mjer fyrr en þú gerðir það, nú verðurðu
að fá meira að launum, komdu með mjer til þriðju systur
minnar“. Þar átti hann að biðja um gömlu sálmabókina, og
hún var þannig, að ef einhver var veikur og piltur söng
sálm, sem átti við sjúkdóminn, þá varð hinn veiki aftur
heilbrigður. — Jú, þau komu til þriðju systurinnar, og
þegar hún heyrði, að piltur hefði hjálpað systur hennar
yfir sundið, fannst henni hann ætti skilið laun fyrir það,
og spurði hvað hann vildi helst fá fyrir. — „Æ, jeg vil nú
ekki annað en gömlu sálmabókina þína“, sagði piltur. „Ein
hver hefir nú sagt þjer að biðja um hana“, sagði kerling.
Þegar piltur kom aftur út í skipið, var skipshöfnin enn
ekki komin frá kirkju. Þá reyndi piltur dúkinn og breiddi
rjett úr einu horninu, hann vildi fyrst sjá, hvaða gagn
væri að honum, áður en hann setti hann á borðið. Jú, það
kom bæði matur og drykkur á dúkshomið, svo mikið að
það var áreiðanlega nóg handa skipshöfninni. Piltur fjekk
sjer rjett bita, og gaf svo skipshundinum eins mikið og
hann gat í sig látið.
Læknir: — Þegar þjer mælið
hitann í henni tengdamóður
yðar, þá er nægilegt að láta
hitamælirinn liggja í tvær mín-
útur undirtungurótum hennar.
— Það er vonandi ekki nauð
synlegt að hann liggi þar kyr?
★
— Ó, læknir, jeg var að leika
á munnhörpu og svo hrökk hún
ofan í mig.
— Þjer voruð heppinn að
vera ekki að leika á píanó.
ic
— Hversvegna heilsaðirðu
manninum, sem við mættum,
en hann tók ekki kveðju þinni?
— Það er samherji minn.
__ 9
— Jú, hann skrifar undir
þau brjef, sem jeg vjelrita.
★
Hún: — Er það ekki árelð-
anlegt, að sauðlcindin sje
heismkasta skepna jarðarinnar?
Hann: — Jú, lambið mitt.
Nágranninn keraur hlaupandi
inn.
„Heyrið þjer, frú“, hrópaði
hann, „vinnukonan yðar datt
niður stigann áðan með mjólk-
urkönnu og skar sig illilega“.
„Var hún á leið upp eða nið-
ur stigann?1*
„NiðurA
„Guði sje lof, þá hefir mjólk
urflaskan verið tóm“.
★
„Hversvegna rákuð þjer
manninn út áðan?“
„Vegna þess að hann var full
ur“.
„A hverju sáuð þjer það?“
„Jú, hann notaði blaðið sem
,servíettu“ og las á dúknum“.
★
— Hefurðu nokkurn tíma
staðið manninn þinn að því að
kyssa ógifta stúlku?
— Já.
-— Og hvað gerðirðu þá?
— Jeg giftist honum.