Morgunblaðið - 06.04.1945, Blaðsíða 14

MORGUNBLAÐIb
Föstudagur 6. apríl 1945
14
ÁSAMA
Eftir Louis Bromfield
13. dagur
„Er ungfrú Parsons uppi?“
spurði Savina og þegar Henry
jánkaði því, sagði hún: „Segðu
henni að koma hingað niður eft
ir dálitla stund og færðu okk-
ur heitt púns inn í dagstofuna
•og farðu svo að hátta“.
Það brakaði og brast ískyggi-
lega í stiganum, þegar hún
kjagaði af stað upp. Hektor
gamli hafði sagt henni, að það
væri hættulegt að treysta á
þessa gömlu stiga, þeir gætu
brotnað þegar minnst varði og
hún ætti að fá sjer lyftu í hús
ið. En ótti hennar við að lyftan
kynni að bila og sitja föst milli
hæða, var miklu meiri en
hræðslan við að stiginn brotn-
aði, svo að hún átti ekkert við
að fá sjer lyftuna.
Þegar hún kom upp í svefn-
herbergi sitt, beið Lizzie, kona
Henry, þar eftir henni, til þess
að hjálpa henni að afklæða sig.
Savina gat sig nefnilega varla
hreyft meðan hún var í líf-
stykkinu. Eftir ótrúlega mikið
erfiði, hafði Lizzie tekist að
klæða hana úr kjólnum og
skónum, og losa hana úr líf-
stykkis-prísundinni. — Siðan
hjálpaði hún henni í dökkan
karlmannsslopp og inniskó, eins
og þjónustufólkið notaði við
vinnu sína. Savina andaði ljett
ar, gekk að speglinum, ýfði
hárið dálítið í vöngunum,
kveikti sjer í vindlingi, og gekk
aftur niður.
í dagstofunni sat Alida við
arininn. Eldurinn varpaði ann-
arlegum bjarma á andlit henn-
ar, svo að hún virtist nærri því
falleg. Hún var hvít fyrir hær-
um, andlit hennar smágert en
reglulegt, alsett örsmáum
hrukkum. Hún var klædd í
bleikan silki-slopp, sem var
skreyttur kniplingum, með
skinn af bláref um hálsinn. Við
hlið hennar lágu tveir hundar,
Tit og Tat og nokkur blöð, vand-
lega samanvafin, sem hún hafði
lesið gaumgæfilega fyrr um
kvöldið, í leit að dauðsföllum,
giftingum og fæðingum, en
fyrst og fremst í yon um, að rek
ast á einhverjar frjettir af glæp
um, þar sem ástríður afbrýði
og ástar höfðu ráðið mestu um.
I æsku hafði hún dvalið í
París og síðan hafði hún talað
mállýsku, sambland af ensku
og frönsku, sem ljet dálítið kyn
lega í eyrum. Hún kallaði allt
af slíka glæpi „crimes passion-
els“. Stundum var hún jafn til-
gerðarleg og Savina var blátt
áfram, en Savina var sú eina,
sem vissi, að tilgerð hennar var
eingöngu sprottin af feimni. —
Flestum fanst hún kjánaleg
og þreytandi.
I herberginu var daufur la-
vender-ilmur. Alida brendi alt-
af ilmjurtum á kvöldin og Sa-
vina elskaði þennan ilm.
Þegar hún opnaði dyrnar, og
sá Alidu sitja þarna, kvenlega
og fallega, varð hún gagntekin
kyrrlátum unaði. Henni fanst
hún alt í einu vera gömul og
þreytt, þrá hvíld, sem var að
finna í þessari hlýlegu stofu.
Þegar Alida heyrði, að dyrn-
ar voru opnaðar, leit hún upp,
og skaut loníettunum dálítið
lengra fram á nefið. Savina
sagði: „Iivernig stendur á því,
að Kata er ekki farin að sofa?“
Kata var páfagaukur, geymd í
rammbyggilegu búri í einu
horni stofunnar.
„Það hvein svo mikið í henni
inni í bókaherberginu áðan, að
jeg hjelt að henni væri kalt, og
tók hana hingað inn“.
Savina gekk að búrinu, og
Kata teygði fram hausinn, í von
um eitthvert góðgæti. „Þú ert
spillt af eftirlæti, kerli min“,
tautaði Savina og hugsaði með
sjer, að Alida hefði flutt páfa-
gaukinn hingað inn, vegna
þess að hún hefði kennt í
brjósti um hann, að vera einan
inni í dimmu bókaherbergin.
„Jæja?“ sagði Alide óþolin-
móðlega. „Hvernig var sam-
kvæmið?“ Sjálf fór hún aldrei
út fyrir dyr, en krafðist þess,
að Savina tæki á móti öllum
heimboðum, svo að hún gæti
þannig fylgst með því, sem var
að gerast í samkvæmislífinu.
„Það var hræðilegt“, ansaði
Savina. „Hræðilegt!“ Hún sagði
henni, hverjir hefðu verið þar,
og hvernig Fanney Towner
hefði hegðað sjer. „Þú ættir að
tala við Fanneyju, Alida. Það
stendur þjer næst. Þú ert
frænka hennar. Hún hegðaði
sjer blátt áfram eins og fífl, í
kvöld. Jeg er ekkert hissa á
því, þótt Jim vesalingurinn hafi
leitað á náðir Bakkusar“.
Alida ansaði engu, en gaf í
skyn með þögn sinni, að Par-
sons-fjörskyldan væri hafin yf
ir alla gagnrýni, væri vamm-
laus með öllu. Henry kom nú
inn með rjúkandi púnsið, og
Savina settist í djúpan hæginda
stól við arininn, og lagði þreytta
fæturna á annan stól. Hún bað
Henry draga gluggatjöldin frá
útskotsglugganum, sem sneri
út að St. Barts-kirkjugarðin-
um. Það var svo gaman að
horfa á fjúkið úti.
Húnihellti púnsinu í glas,
hjelt því að vitum sjer andar-
tak og andaði djúpt að sjer. —
Þetta voru guðaveigar! — Alida
spurði: ,,Hver er þessi frú
Wintringham?“
„Hefi ekki hugmynd um það.
Hún á forngripaverslun og
skemtir sjer mikið, að því er
sagt er, en jeg veit ekkert,
hverra manna hún er eða hvað-
an hún er ættuð“.
Hún fjekk sjer vænan sopa
af púnsinu, og Alida sagði:
„Nú virðist það ekki lengur
skifta neinu máli, af hvaða
bergi menn eru brotnir, ef þeir
líta aðeins sæmilega út og hafa
lag á því að skemta sjer. Það
er enginn að setja það fyrir sig,
þó að þeir komi kannske beina
leið úr fangelsi“.
„Frú Wintringham bíður af
sjer mjög góðan þokka. — Jeg
bauð henni í kaffi hingað á
morgun“.
Alida svaraði engu og Savina
hjelt áfram: „Jeg held, að
Hektor sje 'eitthvað lasinn. —
Hann lítur út eins og hann væri
á grafarbakkanum, karlaum-
inginn, og hann er áreiðanlega
orðinn eítthvað rugfaður í höfð
inu. Það hefði engum manni,
með fullu viti, dottið í hug, að
bjóða þessu fólki saman til
kvöldverðar“.
„Þetta hefi jeg ’altaf sagt“.
„Það er annað en gaman, fyr-
ir kornungan pilt, eins og Filip,
!að búa hjá honum. Jeg held, að
I Hektor hafi ill áhrif á alla heil-
vita menn, sem koma i nám-
unda við hann. Filip ætti að
fara að koma sjer. til þess að
jkvænast og flytja frá honum“.
I „Jeg er viss um, að Hektor
kærir sig ekki um, að hann
kvænist“.
i „Það er eitthvað óhugnanlegt
í fari Hektors“.
„Hvernig þá?“
,.Jeg veit það ekki. Það er
ekki hægt að skýra það. Maður
finnur það, þegar maður horfir
I á hann. Jeg hefi stundum ver-
ið að hugsa um, að i raun rjettri
ætti hann hvergi heima, ncma
á geðveikrahæli“.
| H.ún fann, að Alida virti
hana fyrir sjer með athygli, og
skildi, að hún hafði talað með
of mikilli ákefð um Hektor,
| rjett eins og henni stæði ekki
' á sama um hann. Hún flýtti
sjer að segja: „Jeg hygg, Alida,
j að konurnar hafi haft betri
stjórn á tilfinningum sínum,
þegar við vorum ungar. Nú
virðist þeim standa gjörsamlega
' á sama um, hvað þær gera eða
til hvaða ráða þær grípa, þegar
I karlmaður er annarsvegar".
„Ef til vill“, ansaði Alida, og
var ekki laust við háðshreim í
| röddinni. Savina roðnaði og
hugsaði með sjer: „Það er
kjánalegt af Alidu, að vera enn-
þá afbrýðissöm í garð Hektors.
j lllllllllllllllllllllllllillllllll!llllllll||||||||||||||||||||||||||
Síldartunnur
= nýjar og notaðar, og þótt i
1 vanti botna eða gjarðir á f
I þær, eru keyptar fyrir hátt §
H verð og sóttar heim til §
| fólks. Eins má afhenta þær f
! i á Beykisvinnustofunni í =
t i kjallaranum, Vesturgötu =
) 1 6. Allar nánari upplýsing- 1
= ar þar eða í síma 2447. =
anniiimiiiiniiiiiiiiiiiiiiiMiiiiimmmiiiiiiiiimiiiiiiiti
Það er vegna þess að þessi
fæða er svo holl, og örðugt
mun að fá aðra kornvöru
sem byggir jafn vel upp
líkamann. Og það er áreið-
anlegt að engin kornvara
hefir jafn gott bragð nje
jafn góðan keim eins og
3-mínútna hafraflögurngr.
3-minute
QAT FLAKES
Æfintýr æsku minnar
dftir JJ. C. JJL
erien
40.
Um þessar mundir var Dahlén að semja Ballet, sem
hann kallaði Armida og þar átti jeg að leika púka og
vera með afskræmilega grímu. Frú Jóhanna Lovísa Hei-
berg var þá smástelpa og var líka í leik þessum, og er
það í fyrsta skifti að jeg man eftir henni, og í leik-
skránni yfir Armida er nafn hennar prentað í fyrsta
skifti eins og nafn mitt. Það var merkilegt augnablik er
jeg sá nafn mitt á prenti í fyrsta sinn, mjer fanst jeg
sveipaður dýrðarljóma ódauðleikans. Allan daginn var
jeg að lesa nafnið í leikskránni, og jeg hafði hana við
hendina, þegar jeg' var háttaður, og lá lengi og starði á
prentstafina í nafninu, lagði svo plaggið frá mjer, en
greip það strax aftur. Hyílík ótrúleg hamingja!
Jeg hafði nú verið nokkuð á annað ár í Kaupmanna-
höfn. Peningar þeir, sem jeg hafði frá Guldberg og'
Weyse, voru nú uppeyddir. Jeg hafði elst mikið á þessu
ári, að minsta kosti hvað óframfærnina snerti, og þjáðist
nú af að þurfa að minnast á skort minn við nokkurn
mann. Jeg var nú fluttur til skipstjóraekkju, þar sem
jeg aðeins fjekk kaffisopa fyrir hádegi, auk húsnæðisins.
Þetta voru dimrhir og erfiðir dagar, konan hjelt að jeg
borðaði hjá einhverri fjölskyldu, en þá sat jeg á bekk
í einhverjum skemtigarðinum og borðaði svolitla hveiti-
köku, — einstöku sinnum dirfðist jeg inn í einhverja
sóðalegustu krána og settist þá altaf við borð úti í dimm-
ustu hirnunum. Skórnir mínir voru gatslitnir, þegar
blautt var um, var jeg alltaf votur í fætuma. Jeg átti
engin hlý föt til þess að vera í, þegar kalt var, jeg var
ákaflega einmana, jafnvel vfirgefinn, en fann ekki svo
mikið til þess, þar sem jeg hjelt að hver manneskja sem
við mig talaði væri vinur minn. Guð var hjá mjer í litlu
kompunni minni og margt kvöldið, þegar jeg var búinn
að lesa kvöldbænirnar, þá bætti jeg við með barnslegu
trausti: Þetta batnar bráðum. Jeg trúði þessu af öllu
hjarta að þannig' myndi það verða. Af Guði gat jeg ekld
sleppt.
' Frá því jeg var barn, trúði jeg því altaf, að eins og'
manni vegnaði á nýársdag, svo myndi manni og vegna
Móðirin kallaði árangurslaust
á son sinn. Hún leitaði um alt
húsið og endaði með að fara
upp á þak. Þar kallaði hún:
„Ertu þarna, Jón?“
„Nei, mamma, en þú ættir að
leita í kjallaranum".
'ée
— Já, frú mín, sagði gamli
jsjómaðurinn. — Jeg fjell fyrir
borð á skipinu, sem jeg var einu
sinni á, og þá kom hákarl og
beit í fótinn á mjer.
— Hamingjan hjálpi mjer.
sagði frúin, og hvað- gerðuð
þjer?
| — Jeg sagði náttúrlega, að
rjettast væri, að hann fengi
lapparskarnið, jeg stæli aldrei
við hákarla, sjáið þjer til.
★
— Hver er refsingin við
tvíkvæni?
— Tvær tengdamæður.
★
— Geturðu spilað við mig
bridge í kvöld?
— Nei, því miður, jeg ætla
á Wagner-hljómleikana.
) — Hvað er að tarna, jeg
hjelt, að þú værir ekki mikið
fyrir svoleiðis lagað.
| — Satt að segja er jeg það
nú ekki, en hinsvegar hefi jeg
það eftir prýðilegum heimild-
um, að tónverk Wagners sjeu
miklu betri en maður skyldi
halda, þegar maður heyrir
þau.
★
— Jæja, Gunna mín, sagði
móðirin við dóttur sína,
skammastu þín nú ekki fyrir
það, sem þú hefir gert?
— O, ekki gerði jeg það nú,
svaraði döttirin, en það er "nú
eins og mjer finnist það hálf-
partinn, þegar þú nefnir þetta
við mig.
★
Bóttirin: — Hann segir, að
jeg sje.fallegasta stúlkan í öll-
um bænum. A jeg að bjóða hon
um heim?
Móðirin: — Nei, elskan mín,
láttu hann bara halda áfram að
standa í þeirri trú.
★
. — Af hverju slitnaði upp úr
trúlofuninni ykkar Margrjetar?
— Af því, að jeg stal kossi,
— Það er hlægilegt af trúlof-
aðri stúlku, að verða vond, þótt
kærastinn hennar steli af henni
kossi.
— Já, en sjáðu til, jeg stal
honum ekkí frá henni.