Morgunblaðið - 06.06.1945, Side 10

10
!■'' i h
; t
morgunblaðib
MiSvikudagnr 6. júní 1945.
Á SAMA SÓLARHRING
Eftir Louis Bromfield
60. dagur
— Nú kom Filip inn í her-
bergið. Hann læddist á tánum,
til þess að vekja hana ekki.
Þegar hún sá hann, karlmann-
legan og myndarlegan, varð
henni aftur ljett í skapi. Hún
sagði ekkert. Hún var hrædd
um, að hún myndi aðeins end-
urtaka eitthvað af þeim utanað
lærðu setningum, sem hún
hafði þulið yfir honum nóttina
áður. Hún var hrædd um, að
hljómblærinn á rödd hennar
væri falskur og flár. Hún brosti
aðeins við honum
var eðlilegt — átti ekkert skylt}
við bros það, sem hún töfraði
leikhúsgesti með — og ef til
vill var það í fyrsta sinn á æv-
inni, sem hún brosti þannig.
Það var óblandin gleði í bros-
inu — og í senn var ekki laust
Húi> er hvorki læs nje skrif-j það við sig að fara frá Janie,
andi, svo að hún kemst aldrei j kom þettá fyrir — og Victoria
að því sanna“. Hún horfði á : leit ólíkt bjartari augum á tilver
hann — virti fyrir sjer fallegt J una þennan morgun en áður.
andlitið, hrein, djúpblá augun. I Elskendurnir voru vart sælli
Hann var svo góður — miklu en hún. — Hún var sífelt á
betri en hún gæti nokkru sinni stjái í kringum þau, meðan þau
orðið. „Jeg elska þig“, hvíslaði sátu að snæðingi, þar til Janie
hún. „Jeg elska þig. í fyrsta sagði loks: „Náið í morgunblöð-
sinn á ævinni er jeg hamingju-
söm“.
— Svo spurði hann: „Hverja
ættum við að biðja um að verða
svaramenn?“
„Jeg hefi ekkert hugsað um
það. María Willets, unga stúlk-
an, sem leikur með mjer, er
og brosið(ágæt. Og hvern vilt þú fá?“
„Jim Whittaker. Við erum
'! skólabræður frá Harward —
og höfum altaf verið góðir vin-
ir“.
„Þá er best að rísa úr rekkju.
Það er ótal margt, sem við þurf-
um að gera“. Hún settist upp í
við, að vottaði fyrir auðmýkt 'rúminu, og spurði alt í einu:
í því. Það var eins og hún bæði1 „Hefir þú lesið leikdómana?
hann fyrirgefningar á ein-
hverju — sem hann gat ekki
fyrirgefið, því að hann vissi
ekki, hvað það var.
Hann kom til hennar, kysti
hana og sagði: „Líður þjer vel,
ástin mín?“ Hún vafði hand
leggjunum utan um háls hans
og kysti hann — aftur og aftur.
Með kossum sínum reyndi hún
að segja honum það, sem hún
gat ekki sagt með orðum — að
hún elskaði hann heitt og inni-
lega — hann hefði vakið í
brjósti hennar tilfinningar, sem
hún hafði ekki ætlað sig eiga.
Hún tók utan um höfuð hans
með báðum höndum og horfði
1 augu honum. „Hefi jeg ekki
hneykslað þig? Blygðast þú þín
ekki fyrir mig —- vegna þess,
að jeg bað þig um að verða hjer
í nótt?“
í stað þess að svara, kysti
hann hana — og það var svo
innilegur sælusvipur á andliti
hans, að hún gat ekki efast.*
Hún sagði: „Það var vegna þess,
að jeg elska þig svo mikið“.
Hún hafði sagt þessi sömu orð
í gærkvöldi. Þá höfðu þau ekki
verið sönn. Nú voru þau sönn.
Hann strauk blíðlega yfir
dökt hár hennar og sagði:
„Blöðin eru komin og þjónustu-
stúlkan segir, að morgunverð-
urinn sje reiðubúinn“. Hann
roðnaði dálítið, og hjelt síðan
áfram: „Hvað skyldi hún hafa
haldið, þegar hún mætti mjer
í ganginum áðan?“
Janie hló. „Victoria lítur á
það sem sjálfsagðan hlut, að
karlmenn og kvenfólk sofi sam-
an — þótt það sje ekki gift“.
„Já — en því er öðruvísi
farið með þig“.
„Já — vitanlega. Hún held-
ur líka, að jeg sje eitthvert ver-
aldarinnar furðuverk, af því að
jeg hefi aldrei haft karlmenn
hjá mjer“.
„Segir hún ekki frá þessu?“
„Ekki ef jeg bið hana að
þegja. En það má einu gild.a,
þar eð við giftum okkur í
dag“.
Hann varð alvarlegur á svip-
inn. „Já — jeg kæri mig bara
ekki um, að fólk sje að tala
um þig“.
- „Jeg skal segja Victoriu, að
við höfum gift okkur í gær.
Eru þeir góðir?“
„Jeg hefi ekki lesið þá. Mjer
datt í hug, að þú myndir ef til
vill vilja lesa þá fyrst“.
Filip var yndislegur! Hvern-
ig í ósköpunum gat hann vit-
að, að henni var illa við, að
aðrir læsu leikdómana á undan
henni?
„Það eru engar ýkjur, þótt
sagt sje, að þú sjert dásamleg
ur maður, elskan“, sagði hún
brosandi.
2.
Victoria bar morgunverðinn
á borð fyrir þau. Andlit henn-
ar Ijómaði eins og sól í hádeg-
isstað — og í augum hennar
brá fyrir skilningsríkum
glampa, í hvert sinn, sem hún
leit á hjónaleysin. Hún var
rómantísk sál — og oft hafði
hún furðað sig á því, hvers
vegna eins falleg stúlka og
ungfrú Janie skyldi ekki eiga
fleiri aðdáendur en raun var á.
Hún taldi það ekki, þótt karl-
menn heimsæktu hana annað
veifið, er altaf voru farnir frá
henni fyrir miðnætti.
Victoria var stór og biksvört
negrakerling frá Georgiu. Hún
vildi helst vinna hjá fólki, sem
eitthvað var viðloðandi á
Broadway, því að þar var f
í tuskunum — þar var sífelt
eitthvað að gerast, sem hún gat
sagt frá heima hjá sjer.
Eitt sinn hafði hún bjargað
konu — sem þá var húsmóðir
hennar — frá bráðum bana.
Mexíkanskur elskhugf hennar
hafði ætlað að stytta henni ald-
ur með hníf. Öðru sinni hafði-
hún horft á konu fleygja sjer
út um glugga á sjöundu hæð í
Grand Alcazar gistihúsinu. Hún
hafði mætt sem vitni í rjettin-
um, í víðtæku morðmáli —
hafði yfirleitt reynt sitt af
hverju um dagana, og var þess
vegna mikils metm meðal negr-
anna í Harlem.
En nú, í því nær þrjú ár,
hafði ekkert komið fyrir hana,
er máli skifti — er hún gæti
talað um, og það hafði hvarfl-
að að henni, oftar en einu sinni,
að segja upp vistinni hjá Janie,
sem lifði altof rólegu og til-
breytingarlausu lífi, að því er
henni fanst. — Og einmitt nú,
þegar hún hafði því nær ráðið
in, Victoria. Jeg skal svo
hringja, ef jeg þarf eitthvað á
yður að halda.
Victoria færði henni blöðin.
Janie lagði þau við hliðina á
disknum, án þess að líta í þau.
Hún vildi vera ein, þegar hún
læsi leikdómana — ef þeir væru
slæmir.
— Filip reis á fætur og
sagði: „Það er best jeg komi
mjer af stað og reyni að Ijúka
af einhverju af því, sem jeg á
ógert. Jeg kem aftur og sæki
þig um hádegisbil, og svo för
um við til Greenwich“:
Hún bað hann að kaupa ekki
of dýran hring, því að henni
, fanst, að hún gæti með því bætt
dálítið fyrir undirferli sín. Hún
sagði: „Jeg kæri mig ekki um
að fá neinn trúlofunarhring —
og aðeins mjög sljettan og lát
lausan giftingarhring“. En hún
vissi, að hann myndi kaupa
handa henni fallegasta hring-
inn, sem þann fengi. Hún fylgdi
honum fram á ganginn og
hjálpaði honum í frakkann. Svo
tók hún alt í einu í hönd hans
og sagði: „Þú ætlar aldrei að
fara frá mjer, Filip — hvað svo
sem fyrir kemur?“
Hann brosti. „Nei — aldrei.
Hvers vegna spyrðu svona?“
„Jeg veit það ekki. En þú
mátt aldrei fara frá mjer. Lof-
aðu mjer því“.
„Já — auðvitað fer jeg ekki
frá þjer“.
Þegar Filip var farinn, gekk
hún aftur inn í dagstofuna. Hún
kallaði á Victoriu og bað hana
að bera fram af borðinu, sett-
'ist síðan við árininn, kveikti
sjer í vindlingi og tók blöðin.
Um leið datt henni í hug, hve
undarlegt það væri, að hún
skyldi hafa meiri áhuga á ein-
hverju öðru en lesa leikdóma
blaðanna. Hún fletti þeim ekki
einu sinni í sundur. Hún sat
með hendur í skauti og ein-
blíndi út í loftið. Dreymið bros
ljek um varir hennar. Hún var
að hugsa um Filip.
Hún tók eftir því, að Victoria
var eitthvað að sýsla í herberg-
inu. Hún vissi, að gamla konan
brann í skinninu eftir að tala
um Filip, og þar eð hún hafði
raunar ekkert á móti því sjálf,
að minst væri á hann, sagði
hún: „Þjer megið óska mjer til
hamingju, Victoria“.
Viðlegan á Felli
■JJa (Ljrún J/óníion
3.
Vindhani var á bæjarbustinni, og snerist hann eftir
áttum. Bæjarnafnið var útskorið í væng vindhanans. —
Hestasteinn stóð á hlaðinu. Stór járnhringur var festur
í hann, en í járnhringinn var dreginn kaðall. Þarna voru
bundnir heimahestar og hestar gest§.
II.
Mjaltir.
Sunnudaginn 13. ágúst var fótur og fit uppi hjá hverju
mannsbarni á Felli. Það átti að flyjta í dalinn á mánu-
daginn.
„Ætlar enginn til kirkju í dag? spurði Elli pabba sinn
á sunnudagsmorguninn, þegar verið var að mjólka.
„Við látum okkur nú nægja með húslesturinn í dag,
drengur minn, hestarnir fá líklega nóg næstu viku, þó
ekki sje farið að þeysa á þeim til kirkju í dag”, sagði faðir
hans.
„Megum við Kalli sleppa ánum í dag? Kalla langar svo
dæmalaust mikið yfir að Brekku, hann hefir ekkert fengið
að fara, síðan hann kom, og okkur hefir aldrei vantað
úr hjásetunni í sumar”, sagði Elliði.
„Þekkir hann nokkurn þar?” spurði Jósef.
„Já, hann þekkir smalann á Brekku, þeir voru samferða
að sunnan, Karl og Brekkusmalinn”.
„Það stendur svo illa á að lofa honum að heiman í dag,
það er svo mikið að gera, þó að þið sleppið nú ánum. Jeg
er nú ekki alveg viss um, að þið hafið þær allar í kvöld,
svona í fyrkta skifti, þótt þær sjeu ekki margar“, sagði
Jósef og settist á kvíavegginn.
„Og jeg held þær sjeu nógu margar, ærnar hjerna”,
sagði Elliði og ljet hurðina fyrir kvíarpar. Karl rendi
spýtunni fyrir hurðina að innanverðu. Endarnir gengu
inn í holur veggjanna.
„Ætli nú það! Já, jeg held þær sjeu nógu margar til þess
að mjólka þær, þegar hver einasta skepna er tvímjólkuð
alt sumarið. Það er ljóta uppáfindingin að vera að hreyta
hverja á”, sagði Sigríður kaupakona.
Radíógrammó- |
fónn 1
10 lampa D. E. C. Skiftir =
i 12 plötum. Til sýnis Berg- §
| þórugötu 33, milli kl. 6—7 1
ÍDiiiiiniiiciiiiiuuumnininniuuuimiiniimiimiir
Ef Loftur ^etur það ekki
— þá hver?
Læknirinn: ■— Hvað hafið
}>jer verið þyngstur?
Sjúklingurinn: 154 pund.
Læknirinn: — Og hvað haf-
ið ]>jer verið ljettastúr?
Sjúklingurinn: — 13 merkur
★
Skotasögur.
Einu sinni var betlari í Ab-
erdeen.
★
Einu sinni var dvergur. Fað-
ir hans var Skoti.
★
Þjóðverji, Norðmaður og
Englendingur veðjuðu ein-
hverju sinni um það, hver
þeirra gæti sagt ótrúlegustu
lygasöguna.
Þjóðverjinn byrjaði þannig:
„Það var einu sinni þýskur
sjentilmaður — —“.
Lengra komst hann aldréi,
því hinir tveir gáfust upp þeg-
ar í stað.
★
Ur skólastíluni.
Kurteisi er framkoma, sem
maður temur sjer að beita við
ókunnugar konur.
★
Maðurinn er vera, sem er
klofin í tvent öðru megin og
gengur á klofna endanum.
Vilhjálmur Tell skaut ör í
gegnum epli, meðan hann stóð
á höfðinu á syni sínufti.
★
Gullhamrar er það, þegar þú
segir eitthvað við mann, sem
hæði hann og við vitum, að er
ekki satt.
★
Pipármey er kona pipar-
sveins.
★
Gagnsær merkir það, sem
hægt er að sjá í gegnum, eins
og til dæmis skráargat.
★
Dynamor er maskína, sem
framleiðir dynamit og aðrar
sprengingar.
★
Arfgengi er það, að ef afi
þinn á engin börn, þá á pabbi
þinn sennilega engin heldur, og
sama er að segja um þig,
★
Herkænska er það, þegar þú
lætur óvininn ekki vita, að skot
færabirgðirnar sjeu þrotnar,
en heldur bara áfram að skjóta.
★
Játvarður III. mundi hafa
verið konungur í Frakklandi,
ef móðir hans hefði verið karl-
maður.