Morgunblaðið - 17.01.1946, Síða 14

14
MORGUNBLAÐI0
Fimtudagur 17. jan. 1946
larfulla briefið
JJhir <i*t)or,otLy t)3. ^JJucjLei
16. dagur
Hún reis á fætur. Hann lagði
handlegginn utan um hana og
þau dönsuðu af stað. Hann
dansaði vel — jafnvel enn bet-
ur en Jim. Af einhverri ástæðu
vakti það undrun h&nnar. Hún
lygndi aftur augunum. Henni
leið vel í faðmi Nick. Hún
gleymdi öllu, nema líðandi
stund, þangað til hann tók til
máls.
„Hefirðu afhent Dow upp-
lýsingarnar, sem þú hefir með-
ferðis?"
Hún færði sig fjær honum og
leit undrandi á hann. Rödd
hans var ekki lengur vingjarn-
leg — augu hans ekki heldur.
Þau voru hörkuleg og köld.
Hún hristi höfuðið.
„Gerðu það ekki‘‘, sagði hann
skipaudi.
„Af hverju ekki?“ spurði
hún.
„Jeg hefi varað þig við að
treysta nokkrum manni“, sagði
hann.
„Áttu við, að jeg skuli ekki
treysta Dow?“
„Jeg á við, að þú skulir ekki
treysta nokkrum manni *—
hvort sem það eru vinir þínir
eða ekki“, svaraði hann.
Hljómsveitin þagnaði — lag-
ið var á enda. Af hverju gat
hann ekki verið vinujr hennar?
Hún þurfti sannarlega á vini
að halda, eins og nú stóðu sak-
ir. Af hverju gat hann ekki
komið í staðinn fyrir Jim? Nei
— það var ekki. hægt. Hún gat
ekki treyst honum. „Jeg hefi
engar upplýsingar“, sagði hún
stuttaralega.
Kvöldið leið —- eins og vond
ur draumur. Þegar þau höfðu
1 myndi altaf verða einhverja
stund að athuga hana. Hún
fengi frest. Var kjánalegt að
dæma hann, þegar hún hafði
ekki aðrar sannanir en þessa
regnhlíf? í stórborg eins og
Nev/ York hlutu að vera til
mörg hundruð regnhlífar eins
og þessi. Nick myndi koma um
hádegið. Ætti hún að áræða að
segja honum, að Dow ætlaði að
láta sjerfræðing athuga bók-
ina?
Hún bjó um rúm sitt og af-
klæddi sig. Eitt var víst. Hún
vaj' örugg þangað til í fyrra-
málið. Alt í einu heyrði hún,
að það var barið á dyrnar hjá
henni. Hún hjelt niðri í sjer
andanum og hlustaði. Það var
barið aftur.
„Hver er það?“ Hún sagði
það svo lágt, að engin von var
til þess, að það heyrðist fram
í ganginn. „Hver er það?“ end-
urtók hún hærra.
„Það er skeyti til yðar, ung-
frú“.
Frá Jim? Eða föður hennar?
Hún gekk að dyrunum, en nam
svo skyndilega staðar. I þessu
gistihúsi voru aldrei send brjef
eða símskeyti upp á herbergin
til gestanna, nema hringt væri
áður frá skrifstoíunni. Einhver
hafði faliö sig bak við örygg-
isdyrnar í ganginum — dyrn-
ar, sem aldrei fjellu alveg að
stöfunum. „Látið það undir
dyrnar“, sagði hún.
„Þjer verðið að kvitta fyrir
því, ungfrú“.
Hún reyndi að tala rólega:
„Skiljið það þá eftir niðri við
afgreiðsluborðið. Jeg tek það á
morgun“.
Það var þögn andartak, en
svo var aftur barið. Hann gat
lokið við að borða, fóru þau í ekki brotið þær — það var ó-
leikhúsið og þaðan í eitthvert j gjörningur. „Viljið þjer ekki
samkvæmi. Hún vissi ekki, j gjöra svo vel að opna, ung-
hver hjelt það. Klukkan var | frú“, sagði röddin. „Skrifstof-
tvö, þegar þeir fylgdu henni j an bað mig að koma þessu til
heim.
„Gleymdu því ekki, að þú
ætlar að borða með mjer há-
degisverð á morgun, Anna“,
sagði Nick.
Hún hafði ekki verið búin að
yðar, þegar er þjer kæmuð
heim. Það er mjög áríðandi".
Henni fanst blóðið storkna í
æðum sjer. Hún gat hvorki
hrært legg nje lið. En svo varð
hún alt í einu gripin ofsalegri
lofa því, en hún var svo þreytt, ’ reiði. Qvinir hennar hlutu að
að hún nenti ekki að andmæla ætla hana algjöran fábjána. ef
honum. I þeir hjeldu, að hún ljeti ginn-
Dow sagði: „Jeg hringi til | ast á þennan hátt. Hún stikaði
að símanum. Hún talaði óvenju
hátt, af ásettu ráði: „Þetta er
Anna Wickard, á nr. 2137. —
Senduð þjer símskeyti upp til
mín í kvöld?“
Hún beið dálitla stund, með-
þín í fyrramálið. Anna. Ef það 1
er nokkuð, sem jeg get gert —“.
★
Hún gekk að afgreiðsluborð-
inu og bað um lykil sinn. Eng- |
in boð höfðu ennþá komið frá
föður hennar. Það var ekki fyrr j an verið var að gá að því. „Nei,
en hún var komin upp á loft ungfrú Wickard. Það hefir ekk
og gekk eftir mannlausum j ert skeyti komið til yðar í dag“.
ganginum að herbergisdyrum I Hún lagði heyrnartólið á og
eftir hlustaði. Dauðakyrð hvíldi yf-
sínum, að hún mundi
manninupi, sem hafði veitt
henni eftirför fyrr um daginn.
Hvað hafði orðið um hann?
Hún hafði ekki sjeð hann í
kvöld. Hver var það, sem ljet
veita hermi eftirför — Nick,
Dow eða einhver, sem hún
ekki þekkti?
Hún var fegin því að vera
loks orðin ein í herbergi sínu.
Hún þurfti að vera í friði með
hugsanir sínar. Dow myndi
hringja til hennar í fyrramál-
ið. Af því að hún hafði látið á
sjer skilja við hann, að bókin
hefði að geyma einhverjar
upplýsingar. Hún ætlaði -að af-
ir öllu. Hún heyrði ekki annað
en sinn eigin hjartslátt.
------Það var tekið að birta
af degi, þegar þreytan varð ótt-
anum yfirsterkári, og Anna
sofnaði. En hún vaknaði aftur
klukkan rúmlega níu. Sólin
skein inn um gluggann. Hún
heyrði skarkalann af umferð-
inni í Central Park South og
gnýinn af ryksugunni utan af
ganginum. Henni fanst nú fá-
ránlegt, að' hún skyldi hafa leg
ið vakandi mestan hluta næt-
urinnar. En hvað svo sem hún
kunni að hafa ímyndað sjer
hingað til, hafði það ekki ver-
j ið var á dyrnar hjá henni í
j nótt. Konuröddin í símanum,
j sem hafði sagt: „Nei, það hef-
j ir ekkert skeyti komið íil yðar
j í dag“, hafði og verið j-aun-
veruleg.
Hún fór í bað, lagaði hár sitt
og snyrti neglur sínar. Það
hefði verið gaman að fara eitt-
hvað út í þessu indæla veðri,
ef hún hefði verið sú sama
Anna Wickard, sem kom til
New York síðastliðinn föstu-
dag. En hún var það ekki. Hún
var í hættu. Það var ekki hægt
að ganga framhjá þeirri stað-
reynd -- jafnvel eklci í björtu
dagsljósinu. Það ljet nærri, að
hún blygðaðist sín fyrir tor-
trygni sína í Dows garð. Það
var aðeins þetta með regnhlíf-
ina — en nú var hún sannfærð
um, að Corinna ætti hana. —
Dow hafði ekki reynt að veiða
neitt upp úr henni. Hann hafði
ekki haft hugmynd um neinar
leynilegar upplýsingar, fyrr en
hún mintist á bókina. Og hann
hafði orðið mjög undrandi, þeg
ar hann heyrði minst á hana.
Faðir hennar hafði treyst hon-
um sem lögfræðingi sínum í
mörg ár, 6g hvers vegna skyldi
hún þá vantreysta honum? Hún
hafði aðeins gert það af því að
Nick hafði tekist að koma því
inn hjá henni, að hann væri
ekki allur þar sem hann væri
sjeður.
Hún vissi, hvað hún átti að
gera. Hún átti að fara beina
leið til leynilögreglunnar, og
segja henni frá þessu. En þegar
hún hugsaði sig betur um, sá
hún, að. hún hafði ekki næg
sönnunargögn í höndunum.
Klukkan tíu hringdi síminn.
Það var Nick. „Þú ert lifandi
ennþá?“
„Já — svo á það að heita“.
Honum ætti að vera kunnugt
um, að kunningja hans hafði
ekki tekist að ginna hana með
símskeytinu í gærkvöldi.
„Þú ert hress að heyra“,
sagði Nick. „Hvar viltn að við
borðurn?"
Hún athugaði neglur sínar
gaumgæfilega. „Jeg geri ekki
ráð fyrir, að það gagni neitt,
þó að jeg segi þjer, að jeg vil
helst borða einhvers staðar, þar
sem þú ert hvergi nálægur".
„Nei, jeg er hræddur um
ekki. Jeg er ekki einu sinni upp
með mjer af þessum gullhömr-
um. Það er mjög áríðandi, að
jeg fái að tala við þig, Anna -
eina“.
„Já — jeg efa það ekki“,
sagði hún stuttaralega. „Við
getum borðað hjerna niðri“.
„Klukkan tólf?“
„Já — klukkan tólf“.
Þá hefði hún allan síðari
hluta dagsins til eigin afnota.
Hún gæti farið í búðir. Ef Nick
ætlaði að halda uppteknum
hætti og krefjast þess, að fá
að hitta hana daglega, varð hún
blátt áfram að kaupa sjer eitt-
hvað af nýjum fötum. Ekki svo
að skilja, að hún ljeti sig ekki
einu gilda, hvernig honum leist
á hana. En hann var altaf svo
uppstrokinn og fínn, að hún
var ekki örugg í návist hans,
nema hún væri vel klædd.
henda honum bókina. Hann ið ímyndun hennar, þegar bar-
BEST AÐ AUGLÝSA
í MORGUNBLAÐINU
Stríðsherrann á Mars
2)ren>
gfaáaga
Eftir Edgar Rice Burrougha.
114.
Gat það verið að jeg væri að ganga í einhverja nýja
gildru? Voru boðin þá frá óvinunum eftir allt sajjian? Og
þá, þegar vonir mínar voru alveg að bresta, öá jeg tvent.
Annað var það, að verið var að láta stóran og grimm-
úðlegan apta síga niður í brunninn, en hitt voru opnar dyr
á brunnveggnum, að vísu ekki stærri en svo, að maður
gat skriðið þar út úr honum. Inn í þessi göng lá snærið
mitt.
Einmitt þegar jeg skreið inn í dimma holuna, seig apt-
inn fram hjá mjer og reyndi að ná til mín og öskraði ógur-
lega.
Nú sá jeg ljóslega þau endalok, sem Salensus Oll hafði
búið mjer. Eftir að hafa fyrst kvalið mig með hungri og
þorsta, hafði hann nú látið þetta kolgrimma kvikindi síga
niður í fangelsið, til þess að gera út af við jnig.
Og um leið varð mjer annar sannleikur ljós. Jeg hafði
lifað níu daga af hinum tíu, sem líða urðu, áður en Salen-
sus Oll gat kvænst Dejah Thoris. Átti aptinn að gera það
örugt, að jeg væri dauður fyrir tíunda daginn.
Það lá við að jeg hlægi, þegar jeg hugsaði til þess að
þessi öryggisráðstöfun Salensus Oll myndi verða til þess
að ljetta mjer undankomu mína, því þegar menn kæm-
ust að því, að aptinn var einn í Nægtabrunninum, myndu
þeir auðvitað halda, að hann hefði jetið mig upp til agna,
go engan gruna að jeg hefði komist undan, og mín ekki
verða leitað.
Jeg vafði nú upp snærið mitt og leitaði að hinum end-
anum. En snærið lá áfram eftir göngunum, og engan
enda var að finna. Þarna kom þá meiningin í orðunum:
Fylgdu snærinu.
*Gangurinn, sem jeg skreið eftir, var lágur og dimmur.
Jeg hafði skriðið svo nokkra tugi metra, þegar jeg fann
hnút á snærinu.
„Við hnútana er hætta“.
Þrír gortarar voru að tala
safnan.
— Lítið á mig, sagði einn
þeirra. — Jeg er sex fet og
tveir þumlungar á sokkaleist-
N
unum.
— Það getur verið rjett, sagði
annar. — En jeg er sex fet og
fjórir þumlungar, þegar jeg er
með hattinn á höfðinu.
— Hvað er það? sagði sá
þriðji. — Jeg er sjö fet — með
regnhlífina mína spenta upp.
★
Tveir Indíánar höfðu fylgst
með því af miklum áhuga, með
an bygður var viti nálægt stað
þeim, sem þeir höfðu slegið upp
tjöldum sínum. Eftir að hann
hafði verið fullgerður, sátu þeir
á hverju kvöldi, reyktu og
horfðu á ljósið.
Eitt kvöldið gerði mikla þoku
og öflugur þokulúður var lát-
inn blása á vitanum alla nótt-
ina.
— Úgg, sagði annar Indíán-
inn, ljósið skín og bjallan seg-
ir ding, ding og lúðurinn segir
bú, bú og samt kemur þoka.
★
Bandaríkjamaður nokkur and
aðist eftir langa og atorkusama
æfi. Strax og hann var kom-
inn hinum megin, birtist honum
þjónn, sem vísaði honum til
íburðarmikillar íbúðar.
„Þetta, herra minn, er íbúð
yðar“, sagði hann. „Eina skylda
yðar hjer er að hringja þess-
ari Jjjöllu og jeg mun þá færa
yður hvað sem þjer óskið“.
Um það bil mánuði seinna
sat Bandaríkjamaðurinn í djúp
um hægindastól og við hlið
hans voru vindlar, vín, veiði-
stengur og byssur, bækur og
útvarp — í stuttu máli alt, sem
maður gæti helst óskað sjer. Og
þó var gamli maðurinn fjúk-
andi reiður. Hann hringdi bjöll
unn álcaft og-þjónninn birtist
honum.
„Heyrðu þarna! Jeg vil fá
eitthvað að gera, einhverja
vinnu!“
„Mjer þykir það leitt, herra
minn, en vinna er það eina,
sem við getum ekki veitt yður
hjerna“.
„Hvað meinarðu, maður?
Geti jeg ekki fengið að'vinna,
vil jeg alveg eins vera í Hel-
víti“.
„En, kæri herra“, svaraði
þjónninn, „hvar hjelduð þjer,
að þjer væruð?“
iiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiitiiiiimmiiiiiMiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
n
i Alm. Fasteigmasalan
a • ~
| er miðstöð fasteignakaupa. f
| Bankastræti 7. Sími 6063. S
3 s
iiHiiMiiiiiiiii!iiii»iii«niHininuiiMiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiii
KJÓSIÐ D-LISTANN